Sjúkraliðinn á Balaströnd.

Vegna virkjanaæðisins á Íslandi hef ég farið alls níu kvikmyndagerðarferðir til Noregs síðastliðinn áratug og leið okkar hjóna hefur legið um allt þetta langa land að undanskildu Álasundi og Stavangri. Ég á orði efni í nokkra ferðaþætti ef til kæmi.

Eitt lítið atvik gerðist á undurfögrum stað sem heitir Balaströnd við Sognfjörð, lítið fiski- og ferðamannaþorp. Þar kom bátur að landi og tveir Norðmenn stigu á land. Ég hóf að taka viðtal við annan þeirra um lífið á þessum slóðum og var búinn að vera að í talsverðan tíma þegar maðurinn sagði: "Æ, Ómar, hættum nú þessum látalátum að hjakka í norskunni og tölum bara íslensku."

Þetta var þá Íslendingur sem hafði unnið hér í nokkur ár sem sjúkraliði. Þetta var á þeim tíma sem gríðarleg óánægja var heima hjá þeirri afar lágt launuðu stétt. Maðurinn kvaðst vera í fríi og norskur vinur hans hefði boðið honum að róa með sér til fiskjar í veðurblíðunni.

Ég spurði hann hvort hann væri nokkuð á leiðinni heim til Íslands. "Það er ekki á dagskrá," sagði hann. "Ég hef það svo gott hér í þessu starfi, tvöfalt betri kjör en heima á Fróni."

Nú mun svona Íslendingum kannski fjölga í Noregi og kannski ætti ég að búa til tvo eða þrjá ferðaþætti í tilefni af "innrás" Íslendinga.

Æ, nei, því miður. Það er eitt af mörgu sem ég mun ekki fá tækifæri til að gera héðan af. Heima liggur efni í fimm heimildarmyndir um nokkur af þeim svæðum einstæðra náttúruverðmæta sem á að breyta í "iðnaðarsvæði" fyrir þá sem eftir verða til að sinna verksmiðjustörfum á útskerinu úti í ballarhafi.  

Búa sig undir íslenska innrás