Enn ný sjón við Holuhraun í dag.

Það gefur sjaldan til flugs frá Reykjavík austur yfir Holuhraun þessar dimmu vikur, en þá sjaldan þegar farið er þangað, blasir sífellt við ný og ný sjón. 

Við vorum þarna á ferð í dag á myndatökuferð á tveimur flugvélum, Ragnar Axelsson og Einar Dagbjartsson á annarri flugvélinni, en ég á hinni vélinni með Friðþjóf Helgason og Ölmu dóttur mína innan borðs. 

Í næstum 100 kílómetra fjarlægð sást gosmökkurinn rísa yfir skýjabreiðuna og þegar komið var norður fyrir Vonarskarð blasti við öll vetrardýrð norðurhálendisins, böðuð í lágri vetrarsól undir heiðum himni.

Þótt svipað bjartviðri væri þarna nú og fyrir fimm dögum var birtan samt gerólík og vindurinn stóð úr vestri í stað suðausturs um daginn.

Fyrir bragðið leit gosstaðurinn allt öðru vísi út, það var sandfok af Jökulsárflæðum og víðar og sömuleiðis lagði meiri gufur upp úr hrauninu en um daginn.

Ég ætla að setja inn ljósmynd eða ljósmyndir á facebook síðu mína nú á eftir, en kvikmyndirnar okkar Friðþjófs verða að bíða eitthvað eftir vinnslu og birtingu.

Afrakstur RAX verður hins vegar til sýnis í Morgunblaðinu í fyrramálið.  

Gosið sést vel á vefmyndavél

Stigmögnun eykur áhættu. "Skipulagt brjálæði".

"Vígbúnaðurinn í Vestur-Evrópu er skipulegt brjálæði" sagði breski stjórnmálamaðurinn Lloyd George á nýjársdag 1914. Það átti eftir að koma betur í ljós síðar það ár. 

Leikur Pútíns og Vesturveldanna sem spilaður er í Austur-Evrópu, er leikur að eldinum. 

Þrátt fyrir allar framfarir í mannlegum samskiptum í gegnum fjarskipti nútímans og þrátt fyrir það að efnahagur þjóðanna sé margfalt meira samansúrraður nú en fyrir öld, er stigmögnun aðgerða í togstreitunni og átökunum milli vesturs og austur í Evrópu jafn áhættusöm og hún var fyrir réttri öld, sama hver í hlut á. 

Það er umhugsunarefni. 

Bandarískir skriðdrekar til Austur-Evrópu?