"Að vera með númerið..."

Í hnefaleikum er stundum talað um bardaga, þar sem annar hnefaleikarinn "er með númer" hins.

"Hann er með númerið hans" er sagt.

Með þessu er átt við það fyrirbæri í íþróttum að sumir íþróttamenn eða heilt keppnislið hafi sérstakt tak á öðrum, svo að úrslitin verða oft önnur en ætla mætti fyrirfram.

Oft er aðlögunarhæfni og sveigjanleiki í stíl annars aðilans meiri en hins.

Um nokkurra ára skeið þegar KR var með afar sterkt knattspyrnulið, var talað um "Keflavíkurdrauginn" varðandi það að KR-ingar áttu í mesta basli með lið Keflvíkinga og töpuðu jafnvel leikjum við þá eða stigum ár eftir ár, þótt Vesturbæjarliðið væri efst í deildinni en Keflvíkingar neðarlega.

Íslenska landsliðið í handbolta glímdi árum saman við svonefnda "Svíagrýlu".

Margir telja Muhammmad Ali besta þungavigtarhnefaleikara allra tíma, enda gat hann státað sig af því að hafa á ferli sínum unnið alls fimm þungavigtarheimsmeistara  og tvo heimsmeistara í léttþungavigt.

Um tvo þungavigtarmeistarana, Sonny Liston og George Foreman, var sagt þegar þeir börðust við Ali í fyrsta sinn, að þeir væru gersamlega óvinnandi vígi fyrir hvern sem væri.

Í bæði skiptin töldu flestir, einkum boxsérfræðingar, að Ali ætti litla sem enga möguleika á móti þeim.

En það fór á aðra lund, Ali "hafðí númer" Listons og líka Foremans.

Foreman gjörsigraði bæði Ken Norton og Joe Frazier, en samt átti Ali í mesta basli með Norton í þremur bardögum þeirra, tapaði einum en vann hina tvo naumlega.

Og Ali þurfti að taka á öllu sem hann átti til þess að þriggja bardaga sería hans og Fraziers endaði 2:1 fyrir Ali.

Aðlögunarhæfni er eitt mikilvægasta atriðið í þeim íþróttum þar sem ekki er barist um sekúndur eða metra.

Joe Louis, Ali og Lennox Lewis höfðu þann eiginleika í ríkum mæli, því að þeir áttu það sameiginlegt að hafa barist aftur við þá fáu, sem þeir töpuðu fyrir á meðan þeir voru enn í fullu fjöri, og hefnt fyrir ófarirnar.

 

 

„Getum ekki einu sinni unnið Ísland“

´Naumhyggjubílasafn á Íslandi?

Minnstu og ódýrustu bílarnir fyrir 1997 voru margir hverjir vistvænni en miklu stærri bílar eftir þann tíma.

Það væri réttlátara við miða bann við vistverri bílum við útblástur við mengun og eyðslu en við árgerð, en kannski erfiðara að fylgja slíku eftir.

Síðustu 20 ár hafa smám saman safnast til mín bílar, sem kalla má naumhyggubíla hvað snertir verð, stærð, eyðslu og mengun. Einkum komu margir á árunum 2006-2008, þegar það´þótti ófínt að vera á litlum og ódýrum bílum.

Fyrir bragðið fékk ég marga þessa bíla gefins eða allt að því.

Í þætti Sigga storms á ÍNN klukkan átta í kvöld verður hann með þriðju umfjöllunina um örbílana eða naumhyggjubílana, sem ég hefði gaman af að nota sem uppistöðu í naumhyggjubílasafni Íslands, og mér skilst að Stormurinn ætli að vera með fjórðu og síðastu umfjöllunina eftir viku.

Gömlum bílum úthýst

Til hamingju með "eitthvað annað".

Á sínum tíma voru hæðnisorðin ekki spöruð í garð þeirra, sem sýndu fram á með tölum, að stóriðja gæti aldrei "bjargað" nema njög litlum hluta íslensks atvinnulífs.

Enn í dag er maður atyrtur fyrir hatursáróður í garð áltrúarinnar, þegar einungis var og er um það að ræða að reyna að hamla gegn hinni samfelldu og stórfelldu áróðursherferð sem verið hefur í gangi stanslaust til að gylla stóriðjuna og tala jafnframt gegn því sem í hæðnistóni var talið fráleitt og afgreitt með orðinu "eitthvað annað" og væri jafn gagnslaust og fjallagrasatínsla.

Ferðaþjónustan ein skapar 2700 ný störf á hverju ári, fleiri störf en álframleiðslan hefur skapað samtals í hálfa öld.

Kvikmyndagerðin er aðeins hluti af skapandi greinum eins og sést af milljarða tekjum af aðeins einni tónlistarhátíð, Icelandic Airwafes.  

Stóriðja er hins vegar íslensk þýðing á enska heitinu "heavy industri" og því ætti að setja gæsalappir utan um orðið þegar það er notað um "eitthvað annað".  

Kvikmyndagerð er stóriðja

Mikil og góð breyting.

Á þeim árum þegar menn reyktu hvar sem þeim sýndist, ekki síst kvikmyndaleikararar, Groucho Marx og fleiri voru eins og strompar með vindlana sína hvar sem þeir voru, og séra Friðriki umvafði mann sem ungan dreng með vindlareyk sinum, hefði það ekki vakið neina athygli þótt kveikt væri í sígarettu í beinni útsendingu í sjónvarpi.

Helstu stjörnurnar í Hollywood eins og Humphrey Bogart og Nat King Cole þóttu þeim mun flottari sem þeir handléku sígaretturnar af meiri færni og dræpu sig síðan um aldur fram úr krabbameini, sem hlaust af þeim reykingum.

Nú hristi ein sígaretta upp í hinni íslensku hliðstæðu Óskarsverðlaunahátíðarinnar og þótti fréttnæmt atvik.

Undanhald reykinga heldur áfram, og sem betur fer einna mest hjá unglingum.

En það er umhugsunarvert hvað það kostaði miklar deilur og áratuga átök að ráðast gegn því böli, sem reykingarnar ollu í skjóli peningavalds tóbaksframleiðenda, sem svifust einskis til að viðhalda gróða sínum.

Kveikti sér í sígarettu á Eddunni