"Þú átt að vera aftastur í röðinni!"

"Þú átt að vera aftastur í röðinni!" Þetta hrópaði bílstjóri nokkur á mig, sem reiddist svo af því að ég var á litla vélhjólinu mínu næst fremst við rautt umferðarljós í óralangri bílaröðinni, að hann opnaði bílstjóradyrnar til þess að koma í veg fyrir að ég kæmist áfram.

Ég reyndi að bregðast við þessum ofsafengnu viðbrögðum og sagði:  

"Ég sé ekki betur en að það sé bíll við bíl í bílaröðunum þremur, sem hingað ná vestan úr bæ og að ég taki ekki né hafi tekið pláss frá nokkrum bílstjóra." 

"Það skiptir ekki máli!" æpti hann, "þetta er helvítis frekja í þér!" 

"Alveg öfugt," svaraði ég. "Með því að vera á hjóli en ekki bíl, gef ég eftir svæði fyrir bíl í staðinn fyrir þann bíl, sem ég hefði annars verið á. Einn bíll í allri þessari hrúgu hér fyrir aftan okkur er í henni af því að ég er þar ekki á bíl.  Ef ég væri á bíl væri röðin einum bíl lengri.  Eða er einhver bættari með því að ég planti mér þannig niður á hjólinu að ég taki næstu jafn mikið pláss og bíll?"

Reiðisvipur bílstjórans breyttist í undrunarsvip þegar hann heyrði þetta, en hann hvæsti samt:

"Kjaftæði."

En það var ekki alveg sami þunginn í röddinni og áður.

Nú kom grænt ljós á götuvitanum og ég benti honum á það: "Það er komið grænt ljós og ætlarðu ekki að halda áfram?  Eða ætlarðu að stöðva alla fyrir aftan okkur?  Ég er ekki fyrir neinum, bara þú." 

"Þarna sérðu," sagði hann, "þú setur allt í uppnám hérna og átt að vera aftastur!" 

Svo skellti hann hurðinni og rauk af stað en varð síðan að snarhemla til þess að aka ekki aftan á þann bíl, sem var aftastur í röðinni fyrir framan okkur hinum megin við gatnamótin.

Ég skal fúslega játa, að áður en ég fór að kynnast því hvernig létt vélhjól eru notuð víða erlendis til þess að auka afkastagetu umferðarinnar, einkum í Suður-Evrópu, og áður en ég sjálfur fór að horfa á þetta af vélhjóli, hafði ég ekki hugsað þetta út frá þvi sjónarhorni, að hvert og eitt vespuhjól væri í raun að losa um pláss fyrir einn aukabíl.

En þegar horft er á umferðina, til dæmis í Róm eða jafnvel í Brussel, þar sem meira að segja er sérstakur málaður reitur fremst við umferðarljós ætlaður vélhjólum eingöngu, skilst, að án þessarar blönduðu umferðar myndu annars illviðráðanleg umferðarvandamál verða alveg óviðráðanleg.  

 

 

 

 

 

Allt stappað á Miklubraut

Lokaður hjálmur er enn betri vörn en opinn.

Í næstu færslu á undan þessari ver einmitt nefnt, að lokaður höfuðhjálmur og vélhjólaklossar væru efst á blaði varðandi öryggisbúnað vélhjólamanna. 

Í fyrra var lýst gildi venjulegs reiðhjólahjálms sem varði höfuð hjólreiðamanns í hörðum árekstri við bíl. 

Furðulegt er að fullorðið fólki þurfi ekki að vera með hjálm þegar það hjólar á reiðhjólum. 

Það skiptier nefnilega ekki máli, ef stórum bíl er ekið af miklu afli á vegfaranda, hvort vegfarandinn er á reiðhjóli eða vélhjóli.

Minn lærdómur af rafreiðhjólsslysi í fyrra var að viðhafa sama öryggisbúnað á rafreiðhjólinu og á léttu vespuvélhjóli. 

Í tengdri frétt á mbl.is er sagt að "framdekkið" hafi losnað af hjólinu. 

En dekkið losnaði ekki útaf fyrir sig, heldur framhjólið allt sem heild, gjörð og dekk. 

Hjálmurinn orðið drengnum til lífs

Slæmar fréttir: Tvöfalt fleiri banaslys. Góðar fréttir: Hægt að jafna metin.

Ég hef skoðað tölur á netinu um tíðni banaslysa á vélhjólum samanborið við bíla. Slæmu fréttirnar eru þær að miðað við meðaltal hjá bílstjórum og ekna kílómetra, er vélhjólamaður í tvöfalt meiri lífshættu en meðaljóninn undir stýri á bíl. 

En góðu fréttirnar eru þær, að hver vélhjólamaður getur jafnað metin með því að leggja áherslu á fimm atriði. 

1. Hafa sérstakan vara á sér varðandi aðra í umferðinni og taka aldrei minnstu áhættu á að skrika eða fara of hratt. 

2. Að vera allsgáður. Helmingur banaslysa hjá vélhjólamönnum er vegna ölvunar, miklu hærra hlutfall en hjá ökumönnum bíla. Þess vegna hef ég einkanúmerið EDRÚ á hjólinu mínu. Ölvaðir ökumenn á  bílum eru meiri ógn fyrir aðra í umferðinni en þá sjálfa. 

3. Að hafa sem best vald á hjólinu og æfa færni sína og viðhalda wem best. 

4. Að nota fullnægjandi öryggisbúnað, lokaðan höfuðhjálm, vélhjólaklossa, vélhjólahanska og hlífar fyrir hné og olnboga. Tvð fyrstnefndu atriðin eru lang mikilvægust, hjálmar og klossar. 

5. Að hafa tilskilin réttindi. 

Rútur og vörubílar eru ógn við hjólreiðafólk

Trump hefur aldrei beðið lægri hlut að eigin sögn.

Allur æviferill Donalds Trumps hefur verið samfelld sigurganga að hans eigin sögn. 

Öll hans fjölmörgu gjaldþrot fólu í sér mikinn sigur að hans mati, hvert einasta þeirra.

Vandfundinn er líklega eins ósigrandi maður.  

Þegar hann missir menn frá sér er auðvelt að líta á það sem sigur, því að það gefur færi á að hann ráði í staðinn mun þægari þjóna.

Og því fleiri og þægari þjóna, sem hann hefur, því meiri sigra getur hann unnið. 

Þetta er ekki einsdæmi meðal áhrifamikilla manna í heimssögunni en einna svakalegastur var Foringinn miklu sem hreif eina mestu menningarþjóð Evrópu, svo að enga hliðstæðu er að finna.

Að áliti Foringjans hafði hann aldrei rangt fyrir sér. Ef hann tók ranga ákvörðun, var það vegna þess að aðrir höfðu blekkt hann eðs svikið hann. 

Eða, að hann hafði ekki fengið réttar upplýsingar. Í ræðu, sem hann hélt fyrir þjóð sína eftir ófarir á austurvígstöðvunum sagðist hann engan veginn hafa getað vitað það fyrirfram að Rússar gætu framleitt 30 þúsund herflugvélar og meira en 20 þúsund T-34 skriðdreka á hverju ári. Bara T-34, fyrir utan alla hina. 

Í lokin voru það þjóð hans og hershöfðingjar hans sem brugðust, ekki hann. 

Stærstu ófarir verða oftast í kjölfar mesta yfirlætisins, eða eins og máltækið segir: Dramb er falli næst. Ein af höfuðsyndunum er hrokinn, í smáu sem stóru. 

Það skal skýrt tekið fram að hér er ekki verið að líkja þessum tveimur mönnum saman, því að Foringinn mkili var svo ósambærilega einstætt fyrirbæri, að Winston Churchill réttlætti bandalag við fjöldamorðingjann Stalín með þeim orðum, að þótt hann yrði að gera samning við sjálfan Kölksa um að koma "skrímslinu" á kné, yrði honum ekki skotaskuld úr því að geta sagt eitthvað vinsamlegt í Neðri málstofunni um myrkrahöfðingjann. 

Sendiherra Bandaríkjanna í Kína hættur

Samkvæmt "friðarstefnu" Trumps?

Mossadeck, forsætisráðherra Írans, var fyrsti þjóðarleiðtoginn í Arabalöndunum, sem hóf að andæfa lymskulegri heimsvaldastefnu Bandaríkjamanna og Breta eftir Seinni heimsstyrjöldina, sem byggðist á því að hafa yfirráð yfir olíulindunum á þessu svæði og arðræna þær þjóðir eins og framast var unnt, sem bjuggu á þessu svæði. 

Írönum hefur ekki verið fyrirgefið 70 árum síðar að hafa verið fyrstir til andófs, og enn síður eftir að þeir bættu um betur 1979. 

Þegar Saddam Hussein efndi til ófriðar við Írani studdu Bandaríkjamenn hann með ráðum og dáð. En síðan reis skepnan gegn skapara sínum ög frá 2003 hafa Kanar eftir innrás í landið verið aðal orsakavaldar þeirra óskapa sem yfir Írak, Sýrland og Líbíu hafa dunið með afleiðingum langt norður eftir Evrópu. 

Donald Trump gagnrýndi þessa stefnu harðlega í kosningabaráttunni, en verður síðan fyrstur manna til að moka eldneyti í á ófriðareldana, sem ríkja á milli ríkja Súnníta og Shíta á svæðinu, og hefur með dæmalausum hergagnasölusamningi við Sádi-Araba auk hvatningar til stríðs við Írandi sett nýtt met í afskiptum Kana af þessu óróasvæði. 

Bandalag fimm Arabaríkja gegn Katar er andsvar við hvatningu Trumps til efna til átaka og illdeilna við Írani og vandséð hvernig í ósköpunum hægt er að kenna þessa stefnu Trumps við frið.  

Slíta stjórnmálasambandi við Katar