Verndarnýting er enn stórlega vanmetin hér á landi.

Það hefur lengi verið þrautin þyngri að opna augu Íslendinga fyrir þeim fjárhagslegu verðmætum em einstæð íslensk náttúra felur í sér. 

Við gerð Kárahnjúkavirkjunar var því hafnað alfarið að leggja neitt fjárhagslegt mat á þau stórfelldu náttúruveriðmæti sem fórnað var fyrir virkjunina þótt viðurkenndrr aðferðir við slíkt hefðu verið þróaðar í áratugi erlendis. 

Í mati á náttúruverðmæti efri hluta Þjórsár fyrir rúmum áratug var sá hluti árinnar og það svæði, sem svonefnd Kjalölduveita hefði stórfelld áhrif á metið metið sem lítilfjörlegt á þeim forsendum að vegna lélegs og erfiðs aðgengis hefðu nær engar mannaferðir verið þar!

Nafnið Kjalölduveita, áður Norðlingaölduveita var afvegaleiðandi, því vatnsorkan, sem átti að beisla fólst í þremur stórfossum, sem þurrka skyldi upp, og hefði heiti virkjunarinnar því átt að vera Þjórsárfossavirkjun. 

Og fossarnir þrír gætu auðveldlega orðið aðgengilegir af austurbakkanum. 

Þegar svipast er um erlendis má sjá, að í tengslum við þjóðgarða og friðuð svæði er víða búið að setja á fót ýmsa starfsemi, sem byggir á gildi náttúruverðmætanna og eru drjúg tekjulind. 

Gott dæmi um slíkt er átta þúaund íbua fjallabærinn Banff í Banff-Jasper þjóðgarðinum í Klettafjöllum Kanada, sem er beinlínis byggt sem aðsetur listafólks og annarra, sem þurfa friðsælan stað í ægifögru umhverfi til þess að auka andagift sína, innblástur og sköpunarmátt. 

Þetta kemur upp í hugann þegar lesið er viðtal við erlendan tónlistarmann, Damon Albarn, sem ætlar að halda tónleika í Hörpu næsta vor og byggja efnisskrána á þeim áhrifum, sem íslensk náttúra hefur haft á hann.  

Með honum verður stór hljómsveit með strengjasveit til flutningsins.