Bragð í gangi í olíuframleiðslu?

Það er gamalt og nýtt braggð í viðskiptum hjá framleiðendum eða seljendum, sem hafa yfirburðastöðu á markaði sem nálgast það að um einokun sé að ræða, að lækka verðið svo mikið, að veikari keppinautar gefist upp.

Ein af skýringunum á því að Sádi-Arabar og önnur olíuframleiðslulönd, þar sem framleiðslukostnaðurinn er minnstur, minnka ekki framboðið til að hækka verðið, kann að vera sú að með því að stuðla að sem lægstu orkuverði drepa þeir af sér samkeppni þjóða, þar sem vinnslukostnaðurinn er hærri, eins og hjá Rússum og Norðmönnum, og koma í veg fyrir að nýir orkugjafar ryðji sér til rúms.

Svona bragð er byggt á skammtímasjónarmiði, því að olían er takmörkuð auðlind og klárast þá bara fyrr en ella. En það er eftir einhverja áratugi og skammtímahagsmunirnir eru svo miklir.

Áhugavert er að sjá á orkubloggi Ketils Sigurjónssonar að þrátt fyrir hið lága olíuverð eykst notkun endurnýjanlegra og hreinna orkugjafa jafnt og þétt.

En Norðmönnum og Rússum blæðir.

 

 

Tveir þriðju olíusjóðsins þurrkast út

"Allir myndu elska mig..."

Í fyrsta skiptið sem sami flytjandi átti tvö efstu lögin á bandaríska listanum, - Frankie Laine 1949, - var flytjandinn sprelllifandi.

Lögin voru That Lucky old sun og Mule train.  

Engu er líkara en að David Bowie hafi þekkt stöku Andrésar Valbergs og haft hana í huga þegar hann framdi sinn síðasta gerning og komst með því í hóp þeirra sem hafa átt tvö lög samtímis á topp fimm.

Þessa sígildu stöku flutti Andrés ekki löngu fyrir andlát sitt og hún kemur enn einu sinni upp í hugann:

Veröldin er söm við sig.

Svíkur margan auður.

Allir myndu elska mig

ef ég væri dauður.

Svanasöngur Bowie beint á toppinn

Beinbrot eru "íþyngjandi".

Beinbrot og önnur veikindi, sem hafa í för með sér hreyfihömlun, eru sérlega varasöm fyrirbæri fyrir þá sem ekki vilja verða of þungir.

Skiptir þá litlu þótt þessi hreyfihömlun er langvinn eða varir aðeins í nokkrar vikur.

Hreyfingarleysið kallar á grimmilegt aðhald í mataræði.

2008 glímdi ég við lifrarbrest í þrjá mánuði sem varð til þess að ég missti 16 kíló.

Mér fannst æðislegt eftir veikindin að geta borðað hvaða sem var, en varaði mig ekki á því hvað ég þyngdist fljótt um þessi 16 kíló.

Lærdómur: Ekki að verðlauna sig!

Um þessa helgi held ég upp á sex vikna afmæli axlarbrots, vegna þess að sex vikur eru talinn meðaltíminn, sem þarf til að bein og svöðusár grói og slæmar tognanir jafni sig.

Gróandinn er hægari hjá gömlu fólki eins og mér, og þegar afleiðingar gamals hnjasks á hálslið bætist við áhrif axlarbrotsins, tekur til dæmis fleiri vikur en sex að ná upp úthaldi í hraðri vélritun.

Axlarbrotin eru verri en flest önnur. Þetta mæli ég af reynslu eftir 60 ára brotaferil, þar sem þrjú af fimm brotum og eitt slys í viðbót sem setti mig hækjur í hálfan mánuð gerðust á hættulegasta staðnum, leiksviði. Leiksviðin eru hættulegri en flug og kappakstur!

Þessi pistill er sá fyrsti í sex vikur þar sem meirihlutinn er skrifaður blindandi með báðum höndum og ég gat í fyrsta sinn í sex vikur hlaupið stigahlaupið mitt á undir 33 sekúndum.  Litlu verður Vöggur feginn!

Við beinbrotið 6. desember blasti við að hreyfingarleysið og hátíðarmaturinn um jól og nýár yrðu varasöm blanda.

Enda urðu viðbótarkílóin þrjú. Hefði samt getað orðið verra. 

Og nú er liggur fyrir að ráðast á þau. Engar afsakanir duga lengur.  

 

60 ÁRA BROTAFERILL

 

Ég eitt sinn braut viðbein, - í annað sinn hné,

þar áður tvö hálsbrot.  Samt er ég glaður,

þótt núna með alveg nýtt axlarbrot sé.

Ég er ekki lengur fábrotinn maður.

 

Sendi öllum brotaþolum og síbrotamönnum bestu kveðjur.

 

 

 

 

Byrjaði að þyngjast eftir hálsbrot

Hamast gegn Andra Snæ. Ógeðfelld umræða.

Engu er likara en óvægin herferð sé hafin gegn Andra Snæ Magnasyni með ásökunum um að hann eigi ekki skilið listamannalaun og gengið er svo langt að fullyrða að hann hafi aðeins skrifað eina bók á síðustu tíu árum og hafi fengið 37 milljónir króna fyrir það úr ríkissjóði.

Þetta étur hver upp eftir öðrum og einn bloggarinn dæmir Andra Snæ þess óverðugan að nafn hans sé nefnt sem forsetaframjóðanda.

Ósannindin um verk Andra Snæ eru gróf. Á téðu tíu ára tímabili komu út tvær bækur Andra Snæs sem báðar fengu Íslensku bókmenntaverðlaunin, hann skrifaði og leikstýrði Edduverðlaunamyndinni Framtíðarlandinu, og skrifaði leikrit fyrir Borgarleikhúsið sem var tvívegis tekið til sýningar á nefndum áratug.

Gagnrýnendur taka ekkert tillit til þess að það tekur meira en eitt ár að skrifa flest góð ritverk og sé tekið tillit til þess kemur í ljós að Andri Snær rétt slefar yfir 300 þúsund krónur á mánuði í starfslaun.

Það er ekki nýtt að hamast sé gegn rithöfundum.

Á árunum eftir útgáfu Íslandsklukkunnar reyndu áhrifamiklir menn að svipta Halldór Laxness listamannalaunum og tókst að lækka þau á tímabili.  

Engan óraði þá fyrir því að þessi rúmlega þrítugi rithöfundur fengi Nóbelsverðlaun tuttugu árum síðar og að Sjálfstætt fólk, verkið sem óvildarmenn hans töldu réttlæta að svipta hann starfslaunum, yrði síðar talið hans merkasta verk.

Á árunum 1940 til 1950 skrifaði Halldór tvær bækur og þýddi eina og samkvæmt rökum gagnrýnenda Andra Snæs hefði Laxness ekki átt að vera "áskrifandi að listamannalaunum" þessi ár. 

Nú þegar, áður en nokkur hefur formlega boðið sig fram til embættis forseta Íslands, er umræðan orðin ógeðfelld og neikvæð, þar sem mesta orkan og umræðan fer í það að níða niður hugsanlega frambjóðendur. Svo virðist sem þetta sé gert til að fæla hæft fólk, sem gagrýnendum er í nöp við, frá því að bjóða sig fram.

 

  

 

„Fólk leyfði sér að vera ákaflega óvægið“

Alcoa: Stórfelld skattaívilnun marga áratugi fram í tímann.

Bjarni Benediktsson kýs að svara ekki gagnrýni Frosta Sigurjónssonar vegna þeirra undanþága frá íslenskum lögum, sem ætlunin er að Innviðafjárfestingabanki Asíu fái frá íslenskum lögum.

Stórfelldar ívilnanir til handa útlendum fyrirtækjum eru útaf fyrir sig ekki nýjung hér á landi.

Í fyrirlestri á fundi í fyrradag greindi Indriði H. Þorláksson fyrrverandi ríkisskattstjóri frá því, að í skattalöggjöf margra ríkja væru ákvæði um hámark vaxtakostnaðar, sem fyrirtæki mættu telja fram sem kostnað, sem drægist frá tekjum þeirra.

Tilgangur þessa takmörkunarákvæðis væri að koma í veg fyrir að fyrirtæki sem ættu dótturfélög, gætu látið eitt dótturfélag sitt lána öðru dótturfélagi svo mikið fé, að lánþeginn losnaði við að borga tekjuskatt.

Hér á landi gildir þessi regla ekki og þess vegna kemst Alcoa upp með það að borga engan tekjuskatt hér á landi, ekki bara núna eða hingaðtil, heldur allan samningstímann næstu fjóra áratugi!

Indriði upplýsti, að íslensk stjórnvöld hefðu í raun gengist fyrir því að í samningnum við Alcoa væri ákvæði sem tryggði það að Alcoa gæti til enda samningstímans bókfært eins miklar vaxtagreiðslur og þyrfti til að losna við að borga krónu í tekjuskatt!

Með öðrum orðum: Löggjarvald Alþingis til að koma í veg fyrir siðlaus undanskot frá tekjuskatti var í raun tekið af þvi!

 

 

 

 

 

Bjarni segir heimild víst liggja fyrir

Einhver mesta spilling á byggðu bóli.

Í Suður-Ameríku viðgengst einhver mesta spilling veraldar og mest er hún í Paragvæ.

Hún þrífst á öllum sviðum þjóðlífsins og er beinlinis háþróuð varðandi mútur og mútuþægni.

Íslensk kona, sem ég hitti á förnum vegi í haust og bjó í Paragvæ í nokkur ár, sagði mér að þar í landi gæti enginn komist hjá því að taka beinan og óbeinan þátt í þessu, svo gegnsýrt væri þjóðlifið af þessu.

Hægt væri að kaupa sér háskólagráður og hvers kyns réttindi ef svo bæri undir.

Það minnir á stórt flugslys þegar leiguþota steyptist niður í Mexíkóborg með ungan mexíkóskan valdamann, atgervismann, sem búist var við að yrði arftaki þáverandi þjóðarleiðtoga Mexíkó.

Við rannsókn kom í ljós að aðalorsök slyssins var kunnáttuleysi flugmannanna, sem höfðu keypt réttindin til að fljúga þotum af þessu tagi.

Í Paragvæ eru lögreglan og dómskerfið gerspillt, og mannréttindi fótum troðin.

Ill meðferð fanga er illræmd að endemum.

Það er því engin furða að eiturlyfjasala sé þar mikil og alræmd.

Þeir Íslendingar, sem af einhverjum ástæðum hafa flækst í net fíkniefnaglæpamanna þarna, vita vel um ástand fangelsismála á þessum slóðum og því má heyra þær raddir að okkur beri engin skylda til að eyða fé og fyrirhöfn í að skipta sér af fólki, sem vissi vel hvaða áhætta var tekin með því að komast í kast við lögin í landi, þar sem réttarfari og fangelsismálum er ábótavant. 

Með því að líta svona á mál þessara Íslendinga er gengið fram hjá þeirri meginreglu að hver sakborningur teljist sýkn saka, nema sekt hans sé sönnuð fyrir dómi.

Einnig má benda á orð Krists: Í fangelsi var ég og þér vitjuðuð mín.

Orðin eru afdráttarlaus og algild, án undantekninga.

 

 

Reynir að tryggja réttláta málsmeðferð

Nú má hann líka?

Meðferð utanríkismála þjóða likist því að tefla flókna og erfiða skák þar sem þðrf er á sem bestri menntun og yfirsýn, enda er skákborðið á okkar tímum allur heimurinn.

Í skák þarf að reikna út stöðuna marga leiki fram í tímann og gjörkanna öll möguleg viðbrögð mótherjanna á grundvelli innsæis, þekkingar og reynslu. 

Í meðferð utanríkismála og skák verður að hlíta ákveðnum reglum og þekkja þær. 

Ekkert af þessu var fyrir hendi þegar Gunnar Bragi Sveinsson ákvað að Íslendingar skyldu samþykkja, án þess að hafa nokkur áhrif sjálfir á þá ákvörðun vestrænna þjóða, að taka upp viðskiptaþvinganir gagnvart Rússum með þeim slæmu afleiðingum sem svarleikur Rússa hefur haft hér á landi.

Barnalegt var að halda að eftir á væri hægt að fá Rússa til að hætta við viðskiptaþvinganir gegn okkur eða að fá bandalagsþjóðir okkar til að fara eftir á að veita okkur styrki til mótvægis við tjón okkar.

Í bandalagslöndum okkar bitna viðskiptaþvinganir misjafnlega á þeirra eigin innanlandsstarfsemi og engin von til þess að farið sé að hygla atvinnustarfsemi hjá annarri þjóð umfram starfsemi innan eigin landamæra.

Ekki varð aftur snúið eftir að lagt var af stað. 

Það yrði vatn á myllu Rússa ef Íslendingar yrðu nú til þess að efna til ósættis við þá sem þeir hétu stuðningi í upphafi þessarar óundirbúnu vegferðar og slikt framferði okkar myndi draga úr trausti annarra þjóða á okkur.  

Bjarni Benediktsson hefur undir rós gagnrýnt utanríkisráðherra fyrir meðferð hans á þessu máli, en það er enn eitt dæmið um það ofurvald ráðherra og framkvæmdavaldsins, sem það hefur hrifsað til sín á kostnað löggjafarvaldsins í skjóli slapprar stjórnskipunar.

Í frumvarpi stjórnlagaráðs er tekið á þessu til að tryggja betri og skýrari valddreifingu.

En nú bregður svo við að engu er likara en að Bjarni Benediktsson segi: Nú má ég lika.

Eins og sjá má á tengdri frétt á mbl.is færir Frosti Sigurjónsson alþingismaður fram gilda gagnrýni á för Bjarna fyrir Íslands hönd á stofnfund Innviðafjárfestingabanka Asíu án samþykkis Alþingis.

 

    

Segir Bjarna skorta samþykki Alþingis

" Svona er Ísland í dag."

Að mörgu leyti hafa búið tvær þjóðir í landinu frá landnámi, annars vegar "sauðsvartur almúginn,", fátækt bændafólk og leiguliðar stórbænda, kirkju og konungs á 90% bújarða ásamt vinnuhjúum í vistarbandi, niðursetningum og umrenningum, - en hins vegar íslenska yfirstéttin, hinn íslenski aðall, stórbændur, embættismenn, kaupmenn og útgerðarmenn.

Almúginn var í meirihluta meðal þjóðarinnar, en þjóðfélagsskipanin og valdakerfið komu í veg fyrir að þessi meirihluti gæti nýtt sér meirihlutaaðstöðuna.

Á okkar tímum hafa nútíma tæknivæðing og margföldun framleiðni orðið til þess að hinn lægra setti hluti þjóðarinnar, almúgi okkar tíma, sem býr við fátækt og á jafnvel varla til hnífs og skeiðar um hver mánaðamót og getur hvorki greitt lán né húsaleigu, er orðinn minnihluti þjóðarinnar.

Það er þetta fólk sem er reyrt í skuldafjötra fátæktargildrunnar og rekur sig á það, að hið margrómaða lýðræði virkar hvað eftir annað gegn því vegna þess að hinn betur megandi meirihluti beitir valdi sínu og aðstöðu til að hygla sér og sínum hagsmunum.

Dæmin eru mýmörg um forréttindi meirihlutans, afturkræfar og miklar kjarabætur, skattalækkanir og tugamilljarða skuldalækkanir á sama tíma sem slikt fer að mestu fram hjá minnihlutanum.

Hluti fyrirtækja og heimila getur nýtt sér að eiga aðgang að erlendum gjaldeyri.

En - svona er Ísland í dag" eins og Jón Ársæll orðaði það.

 

 

Geta ekki greitt lán né húsaleigu

Löngu tímabært.

Stundum notum við Íslendingar heitið Klakann um Ísland. Hvort tveggja er réttnefni.

Fróðlegt væri ef einhver reiknaði út með því að fá að nota allar tiltækar heimildir, hve mikla peninga hálkuslys kosta hér á landi í kostnaði í heilbrigðiskerfinu, vinnutapi, tjóni á farartækjum, líkamstjóni og jafnvel varanlegum örkumlum og öðru beinu fjártjóni, auk þjáninga og tjóns, sem ekki er hægt að meta til fjár.

Lægi slík könnun fyrir kæmi í ljós að aukafjárveiting til að efla hálkuvarnir, mokstur og klakabrot myndi borga sig.

Raunar gegnir furðu að á öld tækninnar á eina landi heims, sem kennt er við ís og klaka skuli ekki fyrir löngu hafa verið hannað, smíðað og notað af krafti tæki sem vinnur á klakanum.

Ekki er síður mikilvægt það forvarnarstarf að hreinsa snjó strax, þótt það kosti vinnu á yfirvinnutímum, svo að komið sé í veg fyrir klakamyndun með öllu titækum ráðum.

Klakabrjótur gegn hálkunni

Minnir á gamla sögu frá Sovéttímanum.

Margir þjófnaðir er frumlegir, bíræfnir og óvenjulegir, en með miklum ólíkindum er að stela heilum vegi eins og frést hefur að hafi gerst í Rússlandi.

Enn magnaðra er að hinn seki skuli hafa verið yfirmaður fangelsa á svæðinu.

Þetta minnir á beitta gamansögu frá tímum Sovétríkjanna um möguleikann á því að brjótast inn í Kreml daginn fýrir kosningar og stela úrslitunum.

Handtekinn fyrir að stela vegi