Viðtengingarháttur fyrir borð borinn.

Ég minnist þess ekki að viðtengingarháttur hafi verið eins ítrekað fyrir borð borinn í texta og í tengdri frétt á mbl.is um úrskurð þess efnis að sólarkísilverkmiðja á Grundartanga þurfi að fara í umhverfismat. 

Talað er um "að sólarkísilverksmiðja á Grundartanga þarfi ekki að fara í umhverfismat og síðar er talað um "að sólarkísilverksmiðja á Grundartanga þarf ekki að fara í umhverfismat. 

Höfnuðu beiðni landeigenda

Hvernig var það þegar "veldi Ameríku var mest"?

Donald Trump hefur hamrað alla kosningabaráttuna á því að hann ætli að endurreisa "veldi Bandaríkjanna" ("to make America great again").

Svipað heyrðist hjá John McCaine frambjóðanda repúblikana í kosningunum 2008 varðandi Víetnamstríðið.

Hann harmaði það hvernig Bandaríkin biðu þann sinn fyrsta ósigur í stríði og taldi sig geta fært rök fyrir því að það hefði verið hægt að vinna sigur.

En hvernig stóðu heimsmálin á dýrðar- og blómatíma Bandaríkjanna frá 1945 til 1968?

Eftir Seinni heimsstyrjöldina báru Bandaríkin ægishjálm efnahagslega yfir öll önnur ríki veraldar.

Japan og Þýskaland og mörg Evrópulönd voru annað hvort í rústum eða löptu dauðann úr skel.

Í Bandaríkjunum höfðu menn aðeins hernaðarlegar áhyggjur varðandi kjarnorkuvopn og stóran herafla Sovétríkjanna.  En Stalín og eftirmenn hans reyndust óviljugir til að fara í stríð og ákveðin pattstaða myndaðist í Evrópu þegar Járntjaldið féll var reist fá norðri til suðurs yfir álfuna.

Bandaríkjamenn bruðluðu með hræódýra olíu og bensín og óku um á blýspúandi drekum, bílunum, sem þykja flottastir fornbíla hér á landi og tákn ameríska draumsins.

Í mörgum borgum Ameríku, svo sem Los Angeles var "fog" dögum og vikum saman, það sást varla út úr augum fyrir mengunarstybbu, svo að súrnaði í augum.

Hernaðarbandalög umhverfis kommúnistaríkin og aðgangur að olíulindum Arabaríkjanna tryggði yfirráð og velmegun í voldugasta ríki heims,  þar sem unglingar voru í fyrsta sinn í mannkynssögunni orðnir einn öflugasti markhópur neysluþjóðfélagsins og ráðandi afl í tónlist og stórbrotnu skemmtanalífi. 

Þetta er tímabilið sem Donald Trump saknar, tímabilið þegar hægt var að sóa og bruðla með auðlindir jarðar og láta umhverfismál og lofthjúp lönd og leið. 

Þetta vill auðkýfingurinn endurreisa, fjölga auðkýfingum og mylja undir þá af því að þeir séu, eins og hann, svo frábært yfirburðafólk, allt verði að gulli sem þeir snerta með töfrasprota sínum.  

Hann vill reisa múra umhverfis Bandaríkin, bæði raunverulega og í tollum, rifta fríverslunarsamningum, reka ellefu milljónir manna úr landi, snúa frá þeirri stefnu í hernaðarsamvinnu við önnur ríki, sem Roosevelt tók upp 1941 og hefur ríkt síðan. 

Gera milljónir vinnandi fólks í öðrum löndum atvinnulausa og flytja þau störf heim til Bandaríkjanna. 

Með því verður kynt undir fátækt í þróunarlöndunum og ráðist á hagvöxt þar, en ekki gætt að því að verð á þeim varningi, sem þar hefur verið framleiddur, og hefur skapað aukinn kaupmátt í Bandaríkjunum og á Vesturlöndum með ódyrari vörum af öllu tagi, mun óhjákvæmilega valda mikilli verðhækkun þegar borga þarf miklu meira fyrir störfin sem skapast heimafyrir en þarf að borga í Kína og á Indlandi, svo dæmi séu tekin. 

Af því að kannski mun snjóa sjaldnar í New York með snarhækkandi hlýnun jarðar, verður miðað við það eitt eins og Trump hefur gert og fullyrt, að hlýnun loftslags sé af hinu góða, en ekki gætt að því að heilar þjóðir annars staðar muni þurfa að flýja sökkvandi lönd og eyðimerkur Norður-Afríku og Asíu munu sækja fram til norðurs og til allra átta.

Þetta og fleira er byggt á þeirri stefnu, sem Trump hefur boðað og lofað að framfylgja, - þetta er ekki uppskáldað að andstæðingum hans.

1968 varð hippabylting í Bandaríkjunum, næstu ár á eftir fóru hrökkluðust þeir  út úr Víetnam, það var byrjað að takmarka útblástur bíla, Japanir og Þjóðverjar efldust í bílaframleiðslu og skákuðu Bandaríkjamönnum, 1973 risu Arabaríkin gegn arðráni Kana á olíuauðlindunum, Keisarinn í Íran féll og þegar litið er á myndir af bílaröðunum við bensínstöðvunum í Ameríku í kjölfarið, sést á stærð kagganna meginástæða þess að skortur og atvinnuleysi hrjáðu Kana á þeim árum.

Trump er það gamall, að hann man tímana fyrir 1968 og ætlar sé að galdra þá fram með því að kúvenda utanríkisstefnu, sem hefur í meginatriðum ríkt í 75 ár.

Eina vonin er sú, að nú hafi Trump náð eins langt og skefjalaus sjálfsupphafning hans og fíkn í peninga og völd getur skilað honum og muni nú njóta þessarar upphefðar og slaka á.

Hann talaði í ræðunni í morgun um "2, 3 eða jafnvel 8 ár" framundan, en það var erfitt að vita nákvæmlega hvað hann átti við.  

 

Neyðarfundur í Japan

Tvær ræður sem segja mikið.

Það var sögulegt augnablik að hlusta nú rétt áðan á sigurræðu Donalds Trump í beinni útsendingu og rifja upp aðra ræðu sem hann hélt fyrr í haust, sem var með talsvert öðrum blæ.

Það var sameiginlegt báðum þessum ræðum, að Trump er afar öflugur ræðumaður, á auðvelt með að flytja langt mál blaðalaust og laginn við að segja eitthvað og jafnvel margt í hverri ræðu, sem vekur athygli áheyrenda, fjölmiðla og þar með almennings.

Ræðan í haust var 35 mínútna löng og þegar hún og annað, sem hann hefur gert í kosningabaráttunni er krufið til mergjar sést, að allan tímann í kosningabaráttunni, sem skilaði honum yfir allar hindranir í Repúblikanaflokknum, og að lokum yfir í Hvíta húsið, nýtti hann sér nýungagirni fjölmiðlanna og almennings gagnvart "ferskum blæ" til þess að viðhalda mestri athygli allra frambjóðenda frá byrjun með því að nota það sama og Hillary Clinton hefur raunar gert á sinn hátt í áratugi, að tilgangurinn helgi meðalið.

Langur ferill Hillary hefur borið þess merki, að hún hefur haft hugsjón til að berjast fyrir með kjafti og klóm og nota til þess öll tiltæk ráð að komast í aðstöðu til að framkvæma ætlunarverk sitt.

Á endanum má má sjá, að Trump gerði það, sem Bandaríkjamenn orða oft svona:  "To beat her at her own game" eða eins og Íslendingar hafa oft orðað það: Að fella hana á eigin bragði.  

Þegar litið er til baka yfir feril Trumps á þessu ári sést, að allt sem hann gerði miðaði að því að halda sigurræðu, sem var í nýjum og gerólíkum tóni samanborið við ræðurnar í kosningabaráttunni, eins og heyra mátti áðan og lesa í endursögnum fjölmiðla.

Það var ekki að sjá nein þreytumerki á Trump þrátt fyrir einhvern svakalegasta endasprett í sögu kosningabaráttu vestra, að koma fram í fimm ríkjum á sama tíma og Hillary kom fram í tveimur.

Þetta eitt, 5:2, var sálfræðilega sterkt og útsmogið eins og svo margt annað, sem Trump hefur gert. Þessum algera nýgræðingi í stjórnmálum og stuðningsmönnum hans tókst að bera sigurorð af einhverri bestu "kosningavél" síðari tíma. 

Nú er bara að vona að hann standi við stóru orðin og loforðin í sigurræðunni um að græða sár, sameina Bandaríkjamenn með virðingu fyrir öllum þjóðfélagshópum og að Hillary Clinton eigi virðingu skilið.

Því miður var aðferðin, sem hann beitti til þess að verða fremstur í því að ná athyglinni frá upphafi, ekki viðkunnanleg svo ekki sé meira sagt, og það hefði verið æskilegra að fara ekki niður hið lága plan leðjuslagsins til þess. Hætt er við að mörgum finnist bæði auður hans og einstæður sigur hans í kosningum illa fenginn. 

Að það sýni ekki heilsteypta og traustvekjandi persónu að rótast fyrst eins og naut í flagi á oft ósvífinn hátt og setja allt á annan endann, en snúa síðan við blaðinu á punktinum og segjast allt í einu vera allra.

En þarna reyndist hann einfaldlega snjallastur allra á því plani, sem bandarísk stjórnmál eru oft, því miður.

Mesta áhyggjuefnið er að afneitunarstefna hans gagnvart langstærsta viðfangsefni jarðarbúa á þessari öld, umhverfismálunum og rányrkju á auðlindum jarðar, virðist grunnmúruð hjá honum.

Hann stendur líka í þeirri trú að hann sé ósigrandi, þrátt fyrir öll gjaldþrotin og tap í málaferlum, og hefur ævinlega afneitað því sem allir sáu, og sagst hafa sigrað.

Þetta getur verið varasamur persónuleikabrestur hjá manni, sem verður með kjarnorkuherafla Bandaríkjanna í hendi sér.

Hvað er það, hann er ólíkindatól í nýrri stöðu, hefur verið til alls vís fram að þessu með yfirlýsingum gegn nágrannaþjóðum, NATO þjóðum, múslimum o. s. frv. og við skulum sjá hvað setur.

Mikið veltur á því að hann kunni að velja sér heppilega og færa samstarfsmenn. 

Donald Trump kjörinn forseti

Stórtíðindi, hvernig sem fer.

Nú er ljóst, að forsetakosningarnar í Bandaríkjunum 2016 sæta meiri tíðindum en nokkrar aðrar forsetakosningar síðustu áratuga.

Því að jafnvel þótt Hillary Clinton merji sigur, á þrumusókn Donalds Trump inn á þröskuld Hvíta hússins sér enga hliðstæðu í að minnsta kosti heila öld í bandarískum stjórnmálum.

Eins og oft áður í veraldarsögunni stendur fólk víða um heim og horfir hvert á annað og spyr: Hvernig gat þetta gerst?  Hver í ósköpunum er ástæðan fyrir því að svona getur gerst? 

Í leitinni að svarinu hlýtur greining á vanda bandarísks samfélags að vera óhjákvæmileg. 

Þar má strax sjá að margar veilur, sem sumar virðast ekki svo alvarlegar, leggjast á eitt. 

Lítil þátttaka í kosningum. 

Ágallar kjörmannafyrirkomulagsins sem býður heim hættunni á því að manneskja verði forseti með færri atkvæði en sá, sem fær næstflest, og veldur því að einstök kjördæmi eru tekin fram yfir önnur í kosningabaráttunni. 

Hið háskalega og stundum banvæna faðmlag peninga og stjórnmála, stærsta orsökin.  

Þetta birtist meira að segja hjá fjölmiðlunum, sem féllu frá upphafi fyrir eftirsókn eftir áhorfi á uppsláttarfréttir af hinu dæmalausa framboði Trumps, - áhorfi sem fæddi af sér auglýsingagróða, sem er aðall bandarísks sjónvarpsstöðva en getur jafnframt stjórnað þeim og almenningi.  Því glannalegri, ruddalegri og óvenjulegri sem framkoma Trumps var, því meiri fréttir fluttu fjölmiðlarnir af honum og greiddu með því leið hans í gegnumm fylkingar repúblikana og nú kjósenda í Bandaríkjunum. 

Viðvarandi spilling hjá þingmönnum og embættismönnum, þar sem meirihluti vinnutíma þeirra fer í að sinna lobby-istum, þrýstihópum og peninga- og valdaöflum sem nota peninga og aðstöðu til að koma vilja sínum fram. 

Dýpkandi gjá á milli hvítra annars vegar og svartra og fólks af rómönskum uppruna hins vegar. Um miðja þessa öld verða svartir og rómanskir samanlagt orðniri að meirihluta í Bandaríkjunum. 

Fleira mætti nefna sem bæta má við þegar safnað er saman því sem hefur hlaðið upp bálköst hrollvekjandi niðurstöðu. 

Trump verður væntanlega forseti

Aftur til 1955?

Þegar ég dvaldi sem 14 ára unglingur í sex vikur í Kaupmannahöfn sumarið 1955 þurfti ekki að spyrja að því hvert var vinsælasta farartækið í borginni. 

Ég sendi foreldrum mínum póstkort þar sem hafsjó reiðhjóla mátti sjá við Ráðhústorgið, austast á Vesturbrúgötu og harmaði það síðar að hafa ekki varðveitt þetta póstkort.

Nú má sjá af fréttum, að reiðhjólin eru á ný að sigla fram úr bílunum í Kaupmannahöfn. 

Á þessum árum fyrir hálfri öld eða meira fóru margir íslenskir unglingar í þremur þrepum upp samgöngustigann; voru á reiðhjólum til 15 ára aldurs, síðan á næsta þrepi á vélhjólum (skellinöðrum) þangað til þeir gátu keypt fyrsta bílinn og farið upp á þriðja þrepið.

Ég hljóp yfir mótorhjólaþrepið og fór af reiðhjóli 19 ára beint yfir á bílaþrepið þegar ég keypti mér minnsta, ódýrasta, einfaldasta, sparneytnasta bílinn sem völ var á, NSU-Prinz 30.

Síðan í fyrra hef ég hins vegar farið til baka niður á hjólaþrepið og eftir að hjólin urðu tvö, rafreiðhjól og létt bensínknúið vespuhjól, ferðast ég nær eingöngu innanbæjar og á þjóðvegum á hjólunum Náttfara (Dyun-rafreiðhjól) og Létti (Honda PCX vespuhjól, "scooter").

Á síðustu þremur mánuðum hef ég ekið vespuhjólinu hátt á þriðja þúsund kílómetra út um allt land, þar með talið allan hringveginn, nema að ég hef ekki farið vestur á firði þótt ég hafi í einni ferðinni farið vestur í Gilsfjörð. 

 Þetta hefur haft mikinn sparnað í för með sér því að það er jafn fljótlegt að aka vespuhjóli af þessari stærð (125cc) og að aka á ódýrasta bíl, - innanbæjar er hjólið fljótara, - en kostnaðurinn við rekstur hjólsins er aðeins þriðjungur eða jafnvel aðeins fjórðungur af rekstrarkostnaður ódýrasta bíls, - eldsneytiskostnaðurinn aðeins þriðjungur innanbæjar og hjólið kostar aðeins fjórðung af verði ódýrasta bíls.

Auk þess stefni ég að því að minnka samanlagðan útblástur af farartækjum mínum um 70%.

Við þetta bætist, að þessi ferðamáti er alveg einstaklega skemmtilegur og gefandi og með tilliti til þróunar persónulegra samgöngutækja hjá mörgum hér um árið má segja að ég sé að vinna upp glötuð unglingsár.

Þegar þessi hjólatími hófst hafði ég í 55 ár byggt upp múr af ýmsum fordómum gegn notkun hjóla, sem hrundi þegar á reyndi.

Enda uppgötvaði ég að á reiðhjólatímabilinu frá 10-19 ára hafði ég verið á ferð á reiðhjóli í nær öllum veðrum allt árið og nú er það aftur orðið þannig.

 

Hjólin taka fram úr bílnum

Er Trump aðalþátttakandinn í "svindlinu" sem hann geymir í erminni?

Ég tók eftir aðstæðunum, sem Donald Trump var boðið upp á við að kjósa í mynd í sjónvarpsfréttum í kvöld. Ef íslenskir hæstaréttardómarar hafa séð þetta í sjónvarpinu má búast við að þeir hefðu fengið áfall.

Á þessari mynd, sem er tekin út úr sjónvarpsfréttamynd vestra sést, að klefarnir eru miklu lægri en klefarnir voru í stjórnlagaþingkosningunum hér heima 2010, sem Hæstiréttur ógilti á þeim forsendum að hægt væri að kíkja og sjá, hvað menn voru að kjósa. 

Hér voru skilrúmin meira en mannhæð, en jafnvel þótt Trump beygi sig, sendur hann vel upp úr klefanum! 

Klefinn er opinn að aftanverðu og þar stendur maður!! 

Á íslenska kjörseðlinum þurftu menn að velja milli 512 frambjóðenda og setja langar talnarunur á seðilinn, þannig að í raun var engin leið að sjá hvað ritað var í heild á seðilinn, hvað þá að muna það. 

Bandaríkjamenn eru því líklega heppnir að íslenskir hæstaréttardómarar skuli ekki geta skipt sér af kosningunum vestra, því bandarískir hæstaréttardómarar virðast ekki sjá neitt athugavert við þetta. 

Af frásögn Íslendinga, sem fóru til að kynna sér kosningar í Sviss sumarið 2011, mátti ráða að íslensku hæstaréttardómararnir hefðu líka fengið margfalt áfall þar. 

Nú þurfa íslenskir tilbiðjendur Trumps að drífa sig í því að fá íslensku hæstaréttardómarana til að hringja í starfsbræður sína í Hæstarétti Bandaríkjanna, senda þeim þessa mynd og fá þá til að vera tilbúna til að ógilda kosningarnar ef Trump tapar. 

Það yrði glæsileg ógilding, því að aðalþátttakandinn í "svindlinu" yrði Trump sjálfur! 

Hver veit, nema þetta sé atriðið, sem gæti varpað ljósi á, af hverju hann var svona viss um það fyrirfram að geta bent á "svindl" ef hann tapaði? 

Teikn um sigur Trumps í N-Karólínu

Þetta væri ekki spurning í "landi frelsis og einkaframtaks".

Lónin við jaðra jökla hér á landi, einkum lónin við jaðar Breiðamerkurjökuls, eiga enga sína líka í Evrópu og þótt víðar væri leitað. Að vísu er til svipað lón í Alaska, en hvergi nærri með viðlíka umhverfi og stórjökul að baki eins og Vatnajökul. 

Á sama hátt og Vatnajökulsþjóðgarður var látinn ná alls staðar út að jaðrinum þegar honum var komið á fót, þarf að færa mörkin það langt út, að þau nái að minnsta kosti að þeirri línu, sem jökullinn náði til þegar hann var stærstur í kringum aldamótin 1900. 

Í Bandaríkjunum, "landi frelsis og einkaframtaks" þykir sjálfsagt að helstu náttúruverðmæti séu í þjóðareign og að allir, jafnt þegnar landsins sem aðrir, greiði gjald fyrir að koma inn á þessi svæði og þess vegna væri löngu búið að koma íslensku jökullónunum í þjóðareign, ef þau væru í Bandaríkjunum.  

Sigurður Ingi vill að ríkið kaupi Fell

Ó, hve amerískt!

Hvíti maðurinn ruddist yfir Ameríku með vopnavaldi fyrir nokkrum öldum og hertók hana með hestinn og byssuna sem tákn hins óhefta og skilyrðislausa valds yfir frumbyggjum, náttúru, auðlindum og dýrum. 

Indíánar undruðust hvernig þeir riðu viðstöðulaust yfir ár án þess að spyrja landvætti um leyfi. 

Með byssunni fóru Buffalo-Bill og aðrir veiðimenn létt með að útrýma hundraða þúsunda hjörðum vísunda á tiltölulega fáum áratugum án þess að gæta að lögmálum Indíána, sem kveða á um að tryggja skuli að nýting auðlinda sé þannig, að ekki sé gengið á rétt næstu sjö kynslóða til að nýta þær. 

Þetta þýddi í raun sjálfbæra þróun án rányrkju, því að með hverri kynslóð sem féll frá, bættist ein ófædd kynslóð við röð kynslóðanna.  

Ingólfur Arnarson lét heimilisguðina Þór og Frey, sem voru í öndvegissúlunum, reka á land í Reykjavík og hélt vafalaust sérstaka fórnarhátíð þar sem heimilisguðirnir friðmæltust við landvættina. 

Það liggur fyrir að Ingólfur taldi að hinn trúlausi Hjörleifur, fóstbróðir hans, hefði goldið fyrir það með lífi sínu að hafa ekki friðmælst við landvættina í Hjörleifshöfða og Vestmannaeyjum. 

Byssuást Bandaríkjamanna er grunnmúruð í hugsunarhátt hins hrottafengna landnáms, sem er falið í heitunum "frontier-nation" og "frontier-spirit." 

Þess vegna sé byssan enn svo nauðsynleg og næsta heilög. 

Kanadamenn og Ástralir eru líka "frontier-þjóðir" en þar er byssueign margfalt minni og byssudráp sömuleiðis. 

Byssumaðurinn á kjörstaðnum í Virginíu er táknmynd þess sem Donald Trump stendur fyrir, réttur þess sem er meiri máttar til að drottna yfir hinum í krafi auðs, sem oft er illa fenginn, borga enga skatta og skilja eftir sig slóð hlunnfarins fólks í viðskiptum í krafti frumskógarlögmáls viðskiptalífsins. 

Það, að slíkur maður skuli vera hársbreidd frá því eða jafnvel við það að hrifsa völdin í Bandaríkjunum er hins vegar alvarleg áminning um það hvaða afleiðingar staðnað og spillt valdakerfi getur haft.

Trump nærist á réttmætri gremju vaxandi fjölda fólks sem ofbýður sérdrægni og spilling stjórnmálamanna og kerfiskarla vestra.

Þar er í gangi háskaleg blanda peninga og stjórnmála.   

Má mæta með byssu á kjörstað?

Undraverð gripgeta.

Fyrir nokkrum árum þurfti ég að aka frá Björgvin í Noregi til Stokkhólms í Svíþjóð þegar ég tengdi saman þrjú ferðalög, - í fyrsta lagi að skemmta á þorrablóti í Stokkhólmi, í öðru lagi að taka myndir á því svæði sem herskip Þjóðverja voru á ferð í upphafi innrásarinnar í Noreg 1939 og leiðangri Bismarck og Prinz Eugen 1941 (Rheinubung) og í þriðja lagi að taka myndir og kynna mér aðstæður við tvær olíuhreinsistöðvar Norðmanna fyrir norðvestan Björgvin og við Slangetangen við sunnanverðan Oslófjörð.

Ég leigði mér bíl til ferðalagsins en leist sannarlega ekkert á blikuna í upphafi ferðar, því að Norðmenn eru mjög fráhverfir negldum hjólbörðum og enga bílaleigubíla var að fá með slíkum dekkjum. 

Nú kunna menn að segja að aðstæður úr Noregi séu allt aðrar en hér á landi, en það er einfaldlega rangt hvað varðar stóran hluta landsins, einkum vesturströndina og syðsta hlutann. 

Þar er veðurfar afar svipað því sem er hér á landi, umhleypingar með hita í kringum frostmark og oft fljúgandi hálka.

Þegar ég var þarna á ferð var einmitt fljúgandi hálka á flestum vegum og mér leist ekkert á blikuna.

En undir bílnum voru ný og feiknarlega góð dekk með vetrarmynstri og ég undraðist hve veggripið var gott, trúði því varla.

Mælingar og rannsóknir sýna, að aðeins þegar rignir á glæra svell grípa negldir hjólbarðar eitthvað betur en ónegldir. En ef aðeins er ekið á götum á höfuðborgarsvæðinu eða á vegum út frá borginni þar sem vel er séð fyrir hreinsun, geta komið samliggjandi vikur og jafnvel heilir mánuðir yfir veturinn sem götur eru auðar og engin slík hálka myndast.

Mjög mikil notkun negldra hjólbarða slítur hins vegar götunum mikið og myndar sleipa tjöru á þeim og dekkjunum, sem dregur úr gripi hjólbarða við flestar aðstæður og sest á framrúður bíla.

Samanlögð áhrif af þessu tagi vega því jafnvel þyngra, bæði í óhöppum og slysum, en grip naglanna við sjaldgæfar aðstæður.

Því má bæta við, að negldir slitnir hjólbarðar grípa verr í öllum skilyrðum en nýir og góðir ónegldir hjólbarðar af bestu gerð. 

En auðvitað eru not bíla misjöfn og ofangreint varðar að vísu yfirgnæfandi not bílaflotans en ekki sérhæfð not eins og fjalla- og jöklaferðir.

Af því að stundum beinir fólk þessu umræðuefni beint að mér sjálfum er best að svara því hér.

 

Ég að mestu leyti hættur að nota bíla til persónulegra ferða minna og nota tvö hjól í staðinn, annars vegar létt vespuhjól og hins vegar enn léttara rafreiðhjól.

Hið síðarnefnda er tíu sinnum léttara með manni á en bíll, og er að mestu ekið um gang- og hjólabrautir. Það er ekkert grín að detta á hjóli, og að skrika til á hjóli er allt annars eðlis gagnvart þeim sem á því er, en ef hann væri á bíl.

Þess vegna er rafreiðhjólið á negldum dekkjum yfir veturinn en hitt hjólið ekki enn sem komið er.

Síðan á ég tvo fornbíla, sem eru jöklabílar, og er nánast ekkert ekið nema við alveg sérstök skilyrði á fjöllum.  Þeir eru til taks ef ég þarf að fara í slíkar ferðir, sem geta oft komið upp fyrirvaralaust.  Þær ferðir eru orðnar fáar hjá mér og ég hef ekki farið í slíka ferð í þrjú ár.  Annar þeirra er minnsti og léttasti jöklabíll landsins. Í jöklaferðum verða menn að vera viðbúnir því að aka á blautu og glæru svelli, einkum að sumarlagi.  

Undanfarna vetur hef ég mest ekið á litlum fornbíl, sem er á ónegldum hjólbörðum allt árið. 

 

P. S.  Sérkennileg tilviljun:  Meðan ég var fastráðinn fréttamaður hjá Stöð 2 og Sjónvarpinu ók ég á árunum 1991-2004 á breyttum jöklajeppum.  

Grár, breyttur Hi-lux, sem Stöð 2 átti, fauk á blautu, glæru svelli, valt og eyðilagðist. Annar breyttur hvítur Hi-lux í minni eigu, sem ég notaði fyrir Sjónvarpið í fjallaferðum, endaði feril sinn eins; fauk á glæru svelli í fjallaferð og eyðilagðist!  

 

Nagladekkin áður eini rökrétti kosturinn

Oft hefur þurft að gefa nokkrum kost á að fá umboð.

Það eru mýmörg dæmi um að það hefur þurft að fara "umferð" í gegnum flokksformennina í stjórnarmyndunum hér á landi.  

Geir Hallgrímsson, formaður Sjálfstæðisflokksins, fékk til dæmis umboðið fyrstu 1974 eftir kosningasigur flokksins og góða útkomu Framsóknarmanna, sem olli því að það voru lang mestar líkur til þess að þessir tveir flokkar mynduðu stjórn. 

Sem dæmi um það hvernig það lá í loftinu, var að ég gaf Framsóknarflokknum atkvæði mitt í þessum kosningum til þess að leggja mitt af mörkum til að glæsileg þátttaka í undirskriftasöfnuninni "Varið land" gegn því að varnarliðið færi úr landi yrði ekki til þess að hinir hörðustu í Sjálfstæðisflokknum fengju fram aukin áhrif varnarliðsins. 

Raunar kom ekki til þess, Sjallar voru ekkert að aðhafast í þessa veru og Framsóknarflokkurinn gerði ekkert í málinu.  Og ég kaus Framsóknarflokkinn aðeins í þetta eina sinn og ekki aftur! 

Þegar Ólafur Jóhannesson fékk síðan stjórnarmyndunarumboðið nýtt hann sér klókindi sín til hins ítrasta og kom því þannig fyrir að Framsókn myndaði ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum, sem hafði auðvitað alltaf verið ætlun Ólafs, sem var búinn að fá sig fullsaddan af brostnu samstarfi flokkanna í vinstri stjórn hans.

En hluti af dæminu var það að Geir Hallgrímsson yrði forsætisráðherra, og því mátti segja að Ólafur hefði myndað stjórnina fyrir Geir.

1947, 1949, 1950, 1978, 1979-80, 1987 og 1988 þurfti að gera ýmsar tilraunir í umboði formanna flokkanna til þess að fá niðurstöðu.

 

1978 tapaði Framsóknarflokkurinn langmest og varð í fyrsta sinn í sögu sinni ekki lengur næst stærstur fjórflokkanna, heldur minnstur. 

En þegar röðin kom að Ólafi að reyna stjórnarmyndun eftir misheppnaðar tilraunir hinna formannanna tókst Ólafi að mynda stjórn og varð forsætisráðherra! 

Í svona tilfellum verður að anda rólega með nefinu og fara ekki á taugum, vegna þess sem Styrmir Gunnarsson nefnir í grein sinni, að það tekur tíma til þess að finna fleti á mismunandi samstarfi og oft reynist nauðsynlegt að útiloka sum hugsanleg mynstur með því að láta á þau reyna og fara aðrar leiðir eftir að þau reynast ekki ganga upp.  

Telur VG þurfa tíma