Gagn og gaman í fullri alvöru.

Það var gaman að vera viðstaddur og leggja lið keppni slökkviliðsmanna og lögreglumanna í íshokkí í dag í upphafi mottumars- átaks Krabbameinsfélags Íslands.

Gaman og alvara blönduðust saman í þessari athöfn því ávarp Rúnars "mottumanns", þess er sigraði í keppninni í fyrra, snart alla. Þegar hann var að leggja sitt af mörkum í fyrra barðist bróðir hans við krabbamein og varð að játa sig sigraðan. 

Það er til mikils að vinna. Á hverju ári missum við allt að hundrað karlmenn, sem hefði verið hægt að bjarga ef þeir hefðu verið meira vakandi og óhræddari við að gera ráðstafanir þegar fyrstu einkennin gerðu vart við sig.

Átakið gerir mikið gagn, en þó að djúp alvara búi undir, er líka hægt að fá gleði út úr baráttunni, einkum ef hún gerir gagn. Leikgleðin og lífsgleðin, sem lögreglumenn og slökkviliðsmenn sýndu í dag, var hreint yndislegur sólargeisli í dimmu skammdegisins.

 

Mottur á allra vörum í mars

Eins og Grettir.

Verið er að líkja hruni ferils Tiger Woods við hrun ferils Mike Tyson. Sá sem þetta gerir þekkir ekki feril Grettis Ásmundssonar, en um hann var sagt að sitthvað er gæfa og gervileiki.

Ég var að skoða heimildarmynd um George Foreman, sem árið 1973 stóð á hæsta tindinum í keppninni um eftirsóttasta titil íþróttanna, heimsmeistaratitilinn í þungavigt í hnefaleikum, hafði hreinlega valtað yfir besta hnefaleikara heims á þeim tíma, Joe Frazier. 

Foreman var talinn viss um að geta haldið sessi sínum í áratug ef hann vildi, en síðan tapaði hann óvænt fyrir Muhammad Ali og líf hans hrundi.

Samt var hans heitasta ósk að vinna titilinn aftur en Foreman lýsir því í viðtali í myndinni hvernig röng sjálfsmynd hans og siðferðiskennd urðu til þess að þegar hann á leið sinni til að endurheimta titilinn tapaði aftur, þá varð áfallið svo svakalegt, bæði líkamlega og andlega, að hann missti vitið í "black-out" ástandi í búningsherberginu eftir leikinn.  

Hann fékk vitrun í þessu ástandi, sem hann líkir við dauðann, - kross birtist í myrkrinu, og hann gerðist prédikari í tíu ár. Þá var hann fjárþurfi og fór út í hnefaleikana aftur, gerbreyttur maður.

Það var hlegið að honum, 38 ára gömlum fituhlunki, enda hafði enginn áður vogað sér að koma aftur svona gamall eftir tíu ára hlé. Átta árum síðar hampaði hann titlinum 46 ára gamall, níu árum eldri en nokkur meistari á undan honum. Allt byggðist þetta á andlegu og siðferðilegu hliðinni, þótt líkamlegt atgervi hjálpaði auðvitað til.

Mike Tyson missti þjálfara sinn, sem hafði gengið honum í föðurstað og missti gersamlega stjórn á lífi sínu áður en hann tapaði fyrir James Buster Douglas. Það eru óvæntustu úrslit sögunnar, veðmálin stóðu 42:1 fyrir bardagann.

"Mikill ógæfumaður ert þú" sagði Noregskonungur við Gretti þegar honum mistókst vegna skapsmuna að hreinsa sig af áburði um að hafa brennt menn inni í fjallakofa. 

George Foreman þurfti tíu ár til að ná áttum. Tyson virðist ekki hafa getað það og ekki gat Grettir það.

Spurningin er hvort Tiger Woods geti það sem Foreman tókst. 

Líkti Tiger Woods við Mike Tyson

Feimnismálið mikla, rányrkjan.

Rányrkja þykir ljótt orð í íslensku og er á undanhaldi, þótt allir viti hvað það þýðir. Það er helst að það sé notað í sambandi við veiðar ef það á annað borð sést eða heyrist.

Þegar fjallað er um hina "endurnýjanlegu orku", jarðvarmann, heyrist orðið rányrkja aldrei nefnt, heldur er hugtakið falið inni í miðjum greinum um orkunýtinguna með löngum setningum, eða þá að notuð eru orð eins og "ágeng orkunýting" eða "ofnýting", sem eru út af fyrir sig ágæt orð en fara einhvern veginn inn um annað eyrað og út um hitt. 

Í umræðunni er rányrkjan líka kaffærð snarlega ef ýjað er að því að hún eigi stað og sagt, að víst sé jarðvarminn endurnýjanleg auðlind, því að það séu þvílík býsn af henni á jörðunni. 

Þess vegna sé það viðurkennd alþjóðleg staðreynd að sú orkunýting sem íslendingar stundi og geri áætlanir um, sé endurnýjanleg nýting. Eru fræðimenn eins og Steán Arnórsson snupraðir ef þeir dirfast að varpa ljósi á sannleikann, sem er sá, að í raun er núverandi nýting jarðvarmans víðast hvar á Reykjanesskaganum rányrkja og ekkert annað. 

Í Ameríku höfðu Indíánar það viðmið, að nýting yrði að vera þannig að hún skerti í engu möguleika sjö kynslóða. Það samsvarar líklega um 200 árum hér á landi. 

Íslendingar eru sennilega sammála um það að væri rányrkja ef við veiddum einhverja fisktegund þannig að hún yrði útdauð eftir 40-50 ár. 

Hins vegar er það talið nægja hvað jarðvarmann snertir, að hann endist á viðkomandi svæði í 50 ár. 

Þannig er það á Heillisheiði og Nesjavöllum og þeir Ólafur Flóvenz og Guðni Axelsson segja, svo vitnað sé beint í nýlega grein þeirra í Morgunblaðinu, að jarðvarmanýting sé endurnýjanleg ef þess er gætt, að þegar í ljós komi að gengið sé á orkugetu svæðisins, sé orkuvinnslan bara minnkuð nægjanlega mikið til þess að hún endist! 

 Í nýjustu grein þeirra félaga telja þeir að Stefán Arnórsson hafi gengið of langt í lýsingu sinni á eðli núverandi nýtingar jarðvarmans og á fréttum Stöðvar 2 var þetta tekið snarlega upp sem vottorð þeirra félaga að víst væru allar áætlanirnar um að stórauka nýtinguna hjá Reykjanesvirkjun pottþéttar og alls ekki um ofnýtingu að ræða. 

Í frétt Stöðvar tvö var þess hins vegar ekki getið að í grein þeirra Ólafs og Guðna segja þeir í lokin að þeir leggi áherslu á að fara með gætni í orkunýtinguna, sem væntanlega þýði það, að þegar í ljós komi að um rányrkju hafi verið að ræða, verði vinnslan bara minnkuð nægjanlega til að jafnvægi komist á. 

Ekkert er rætt um hvað það þýði fyrir samninga um sölu á ákveðnu magni af orku ef í ljós kemur að það þurfi að minnka hana stórlega á samningstímanum. 

Hafa áhyggjur af ofnýtingu svæðisins

Af hverju að draga úr afrekum Guðríðar en ekki Leifs?

Áhugaverðar umræður um Guðríði Þorbjarnardóttur voru í Silfri Egils í dag. Bent var á að sagnfræðilegar heimildir fyrir tilvist og ferðum Guðríðar séu ekki traustar og að þess vegna gæti hér verið um mýtu að ræða allt eins og sannleika.

Fram kom gagnrýni á forseta Íslands fyrir það hve langt hann teygði sig í því að geirnegla allt sem Guðríði varðaði sem pottþéttar staðreyndir og hefði þar með farið of langt í því efni varðandi fyrsta hvíta evrópska barnið sem fætt væri á amerískri grund.

"Hafa skal það er sannara reynist" sagði Ari fróði og Guðni Jóhannesson endurtók það.  Útaf fyrir sig er hægt að taka undir þetta, en ég held nú samt að við séum komin inn á varasama braut ef við bökkum alla leið með Guðríði og afrek hennar, því að að þá lendum hugsanlega líka í vandaræðum með Leif heppna og Eirík rauða. 

Það yrði vandræðalegt eftir alla þá fyrirhöfn, sem það hefur kostað að fá fram viðurkenningu á landafundum Íslendinga fyrir þúsund árum. Mér finnst nefnilega erfitt að sjá að heimildir fyrir tilvist og afrekum Leifs heppna, Bjarna Herjólfssonar og Þorfinns karlsefnis séu mikið traustari en heimildirnar fyrir tilvist og afrekum Guðríðar Þorbjarnardóttur. 

Það margir Íslendingar fóru til Rómar á þessum öldum að það er erfitt að hrekja það að Guðríður hafi gert það líka.  Á sama hátt er erfitt að hrekja hennar tilvist og afrek nema að Leifur og félagar fylgi með. 

Lengi vel efuðust margir um frásagnirnar þangað til fornleifarnar við Lance-Au-Medows fundust og raunar hefur fornleifafræðin það fram yfir sagnfræðina, að heimildir hennar eru mun áreiðanlegri en munnmæli og sagnir. 

Forleifafræðingur hefur sagt í mín eyru að mun líklegra sé að Rómverjar hafi komið til Íslands á undan norrænum mönnum heldur en Írar. 

Þessi árin eru gríðarlegar framfarir í mannfræði og sagnfræði fyrri alda og árþúsunda, einhverjar mestu framfarir á þessu svið frá upphafi vega. 

Ég tel miklu brýnna að endurskoða söguna hvað varðar landnám Íslands heldur en að hrekja hvort ákveðnar persónur hafi verið til. 

Átrúnaðurinn á óskeikulleik sagna og munnmæla um landnámið er allt of mikill og tregðan of mikil til að "hafa það sem sannara reynist." 

Meðan ekki finnst neitt sem reynist sannara en það sem sagnir greina um tivist og afrek Eiríks, Leifs, Þorfinns, Bjarna og Guðríðar held ég að við ættum að halda okkur við það, enda búið að sanna fornleifalega að norrænir menn voru í Ameríku fyrir rúmum þúsund árum. 

Það er að mínu viti óráð að fara að sortéra út og sleppa sumu sem sagt er um þau því að þá komum við að því hvar eigi að draga línuna og það gæti endað með því að við bökkum með allt saman. 

Ég hef alltaf hrifist af þætti kvenna í afrekum okkar þjóðar, allt frá Auði djúpúðgu og Guðríði Þorbjarnardóttur til Höllu Jónsdóttur. 

Þess vegna bakka ég ekki með það sem ég hef haft til þeirra mála að leggja svo sem þetta erindi í ljóðinu "Íslenska konan." 

" Með landnemum sigldi´hún um svarrandi haf. 

Hún sefaði harma, hún vakti´er hún svaf. 

 Hún þerraði tárin, hún þerraði blóð.

Hún var íslenska konan, sem allt á að þakka vor þjóð".

 

Nóg er af því hvað við hömpum afrekum karla að fornu og greina lítið frá afrekum kvenna, þótt við förum ekki að draga Guðríði Þorbjarnardóttur og afrek hennar niður. 

	Ísaldarbarn varpar ljósi á uppruna Ameríkubúa
Ábyrgðarmaður færslu Tenging við þessa frétt hefur verið rofin vegna kvartana.

Óróatímabilið nálgast. Hve hratt?

Nú eru um sjö hundruð ár síðan síðasta óóatímabili á Reykjanesskaga lauk. Þrjú hundruð árum fyrr höfðu verið eldgos á Hellisheiði. Hið tiltölulega kyrra tímabil, sem síðan hefur verið, hlýtur að taka enda.

Að vísu varð eldgos út af Reykjanesi 1783 en þá gekk raunar óvenjulega víðfeðmur órói yfir landið og gaus ekki aðeins út af Reykjanesi og í Lakagígum, heldur einnig í Grímsvötnum. 

Að öðru leyti hefur verið kyrrt. Á virkum dögum hljómar vekjaraklukka hjá okkur en í morgun var það jarðskjálfti. Sjá má á korti á vedur.is að einn skjálftinn varð við Sundahöfn, þótt vægur væri. 

Þegar óróatímabil byrjar á Reykjanesskaga gæti það staðið í nokkur misseri með afleiðingum, sem gætu orði mun víðtækari og alvarlegri en áður fyrr, af því að á þessu svæði búa meira en 200 þúsund manns, en áður fyrr aðeins 1-2000 í dreifbýli. 

Ef óróinn yrði á norðursvæðinu gæti það þýtt að raflínur, hitavatns- og kaldavatnslagnir og vegir myndu rofna og hraunstraumur gæti runnið yfir Elliðavatn, niður Elliðaárdal og út í Elliðavog. 

Það er ekki spurning um hvort, heldur hvenær slíkt gerist. Kannski eftir nokkur ár. Kannski eftir 5000 ár. 

Jarðskjálfti í Reykjavík

Hefð í góðu lagi?

Talsverð andstaða var á sínum tíma við gerð Blönduvirkjunar í héraði og beindist hún ekki aðeins gegn virkjuninni sem slíkri, heldur gegn þeirri útfærslu sem hafði í för með sér 57 ferkílómetra lón.

Bent var á að hægt væri að ná fram nægri miðlun með mun minna lóni, og að virkjunin yrði ekki það mikið dýrari að þetta yrði frágangssök. 

Samningum við heimamenn lauk með því að ekki voru látin duga þau atriði, sem leiddu beint af virkjuninni sjálfri og voru til hagsbóta, svo sem nýr vegur inn á virkjanasvæðið og skaðabætur fyrir gróðurlendi sem fór undir vatn. 

Bætt var við gerð vega um heiðarnar og afréttarlöndin við Blöndulón, sem komu framkvæmdunum ekkert við og smíði veglegra smalaskála, þar sem meira að segja hundarnir fengu sérherbergi. Landsvirkjun efndi flest þessara loforða en sveik önnur, svo sem um ráðstafanir til að auka fiskigengd, ef marka má bók um þessi mál, sem kom út fyrir nokkrum árum og vakti enga athygli. 

Segja má, að myndast hafi hefð fyrir því hér á landi að svona sé að málum staðið. Þe

gar Kárahnjúkavirkjun voru til dæmis styrktir og bættir vegir upp Jökuldal á kostnað Landsvirkjunar, sem ekkert voru notaðir vegna virkjunarframkvæmdanna eða koma þeim við, því að sérstakur vegur með bundnu slitlagi var lagður að stíflustæðinu. 

Þegar sveitarstjórn Flóahrepps hafði virkjanir ekki inni á aðalskipulagi brást Landsvirkjun við samdægurs, og austur voru sendir menn í snarhasti. Tveimur dögum síðar var komið annað hljóð í strokkinn hjá heimamönnum og smám saman kom í ljós, hvað hékk á spýtunni: Allskyns framkvæmdir sem komu virkjanaframkvæmdum ekkert við á kostnað Landsvirkjunar. 

Þessar staðreyndir hafa nú verið reifaðar og um þær er ekki deilt í sjálfu sér, heldur það hvort þessi "hefð" sé í góðu lagi. 

Málið ristir dýpra, því að þegar búið er að setja upp áratuga langt ferli af þessu tagi, er eðlilegt að opinberar stofnanir og fyrirtæki fari að taka mið af því, hvort eiga megi von á virkjunum á ýmsum svæðum sem heyra undir þau. 

Ef vitað er að Landsvirkjun hafi áhuga á því að virkja á ákveðnu svæði og góð von um það að "hefðinni" verði fylgt er eðlilegt að óskyldar framkvæmdir eins og vatnsveitur, vegagerð, smalaskálagerð eða símasamband séu frystar og peningarnir notaðir annars staðar úr því að hvort er er von á tilboði, sem ekki er hægt að hafna. 

Spurningin er hvort þessi hefð sé bara í góðu lagi og hvort með henni sé verið að skekkja stöðu mismunandi sjónarmiða um nýtingu landsins. 

Getur nokkur aðili, sem hefur aðrar hugmyndir en virkjun, keppt við ríkisfyrirtæki í að bjóða gull og græna skóga? 

Gagnrýna Landsvirkjun

Hið "hreina og ómengaða Ísland".

Á umhverfisráðstefnu Sameinuðu þjóðanna í Ríó 1992 börðu Íslendingar sér á brjóst og létu mikið með það að þar hefðu þeir gerst forgöngumenn fyrir því að förgun sorps yrði tekin föstum tökum í veröldinni.

Þetta gerðist og síðan kom að því að reglur um þetta voru lögfestar í Evrópu og í samræmi við samninga Íslendinga við Evrópuríki var sú stund upprunnin að forysturíkið í umhverfismálum, "hið hreina og ómengaða Ísland" uppfyllti sjálft þær kröfur sem það hafði gengist fyrir að "óhreinu og menguðu löndin" tækju upp. 

Þá brá svo við að Íslendingar báru sig illa og voru með hvers kyns mótbárur við þessu og báru við "séríslenskum aðstæðum," og smæð þjóðarinnar. 

"Forystuþjóðin" vældi því út undanþágur og enn í dag, 19 árum eftir að "fyrirmyndarþjóðin" hóf upp keyri sitt á hinar "óhreinu" eru Íslendingar með allt niður um sig í sorpbrennslumálum og mörgum öðrum umhverfismálum. 

Í Reykjavík, "höfuðborginni með hreinasta og ómengaðasta loftið" fer magn svifryks hvað eftir annað yfir alþjóðleg mörk og loftið í borginni stenst ekki loftgæðakröfur Kaliforníu 40 daga á ári vegna útblásturs frá borholum á Nesjavöllum og á Hellisheiði. 

Nýlega hefur komið fram ítrekað hér á blogginu að hvergi í heiminum sé eins auðvelt að henda úrgangi frá skipum og hér og fullyrti reyndur skipstjóri í blaðaviðtali að hér giltu engar reglur um slíkt og þar af leiðandi væri hér allt frjálst og ekkert eftirlit. ,

Um götur okkar og vegi ökum við mest mengandi bílaflota Evrópu, vældum út á sínum tíma "séríslenskt ákvæði" um að mega blása út miklu meiri útblæstri en aðrar þjóðir og stefnum ótrauð að því að tvöfalda þann útblástur.

Blogg mín um frelsi til að henda úrgangi við Ísland hafa engin viðbrögð vakið og þykir slíkt ekki fréttnætt, líklega vegna þess að það gæti varpað skugga á það þegar við gumum af því um veröld víða að vera "forystuþjóð í umhverfismálum með hreint og ómengað land." 

 

P. S. Í athugasemd hér fyrir neðan er fullyrt að ég fari með staðlausa stafi varðandi losun í hafið við Ísland. Í blaðaviðtali um þetta efni við skipstjóra á risaskipi sem segir frá þessu kemur þetta fram sem hans frásögn og hægt er að sjá þetta í leitarreit efst til vinstri á bloggsíðu þessari má slá inn fyrirsögn fyrsta bloggs míns um þetta: "Hvergi eins auðvelt að losa sig við úrgang."

Þar má stækka mynd af viðtalinu með því að smella á hana. 

Hyggst svipta sorpbrennsluna í Eyjum starfsleyfi

Stjórnmál eru list hins mögulega.

Það er rétt hjá Ögmundi Jónassyni að það hefði verið eðlilegast og í samræmi við lög og venjur að endurtaka kosningarnar til stjórnlagaþingsins með sömu frambjóðendum. Þetta hefur verið venjan við sveitarstjórnarkosningar. Sjálfum hefði mér liðið best með þessa niðurstöðu og líklegast flestum 25 menninganna.

En stjórnmál eru list hins mögulega og í ljós hefur komið að þetta hefði orðið afar erfitt í framkvæmd þótt ég telji reyndar að það hefði samt verið mögulegt. 

Ástæðan er sú að stjórnlagaþing er ekki valdastofnun heldur hlítir svipuðum lögmálum og venjuleg nefnd sem skipuð er af Alþingi. Þingið var frá upphafi fóstur og barn Alþingis og verður það áfram. 

Litlu skiptir hvað við 25 segjum eða gerum, það er Alþingi sem ræður för og við erum þolendur að þessu leyti en ekki gerendur rétt eins og 83 þúsund Íslendingar sem fóru á kjörstað í nóvember. 

Í ljós hefur komið að mest samstaða er á Alþingi um þá lausn sem samráðshópur um málið hefur lagt til. 

Rökstudd andstaða er gegn því að kosið verði samhliða um Icesave og stjórnlagaþing og það kemur ekki til greina. 

Uppkosning hefði aldrei getað farið fram fyrr en í maí-júní og varla praktiskt að þingið byrjaði störf fyrr en síðsumars eða í haust. 

Í upphafi málsins eftir úrskurð Hæstaréttar vonuðust menn til að svipuð samstaða fengist um það eins og um stjórnlagaþingið í upphafi, en þá var aðeins einn þingmaður sem greiddi atkvæða í móti. 

En með yfirlýsingu Bjarna Benediktssonar þess efnis að Sjálfstæðismenn vilji blása þetta starf af og færa það inn í þingið er ljóst að þeir muni leggjast gegn hverri þeirri lausn sem felur í sér annað en að málið fari í hinn gamalkunna árangurslausa farveg sem það hefur verið í í 67 ár. 

Af þessu leiðir að andstaða Sjálfstæðismanna er jafnmikil við hvora leiðina sem valin yrði og þar af leiðandi hefur það mestan hljómgrunn að afgreiða málið með skipan stjórnlagaráðs. 

Athyglisvert er að það var hugsanlega vegna óhapps sem Hæstiréttur gat úrskurðað eins og hann gerði og hefur Þorkell Helgason bent á það. Í lögum um þjóðaratkvæðagreiðslur sem samþykkt voru um líkt leyti og lögin um stjórnlagaþingið er ákvæði um það að því aðeins sé hægt að ógilda kosningarnar að misferli hafi átt sér stað sem hafi haft áhrif á úrsltin.  Slíkt ákvæði var hins vegar ekki sett í lögin um stjórnlagaþing. 

Sagt hefur verið að Alþingi megi alls ekki skipa þá í stjórnlagaráð þá sem hlutu mest fylgi í stjórnlagaþingkosningunum.  Ef það er svo, vaknar spurningin um það hvort Alþingi megi þá eitthvað frekar skipa aðra í slíkt ráð eða nefnd. 

Eða á að líta þannig á úrskurð Hæstaréttar að Alþingi megi yfir höfuð alls ekki skipa nefnd til að endurskoða stjórnarskrána?  Eða líta þannig á, að þingið megi gera það, ef það gætir þess að enginn 522 frambjóðenda til þingsins sé í henni? 

1851 var kosið í sérstökum kosningum til stjórnlagaþings, sem bar nafnið Þjóðfundur.  Þó sat Alþingi í Reykjavík. Ástæðan var sú að þingmönnum væri málið of skylt til þess að þeir ættu auðvelt með að fjalla um málið.  Sömu ástæður liggja að baki nú og eru þar að auki byggðar á 67 ára reynslu af mörgum tilraunum Alþingis til þess að framkvæma ætlun sína frá 1944 að gera nýja stjórnarskrá. 

Stjórnmál eru list hins mögulega.

Atli: Horfi bara í aurana

Firringin nær nýjum og nýjum hæðum.

Firring Gaddafis nær nýjum og nýjum hæðum og siglir hraðbyri fram úr vitfirringu sambærilegra harðstjóra og einræðisherra. Hitler datt aldrei í hug í brjálæði sínu síðustu mánuði stríðsins að þjóðin elskaði hann lengur heldur taldi hann að þjóðin hefði brugðist sér hrapallega.

1979 var Íranskeisari genginn af göflunum í stórmennskubrjálæði þar sem hann ráðgerði að ná yfirráðum yfir olíuríkjunum við Persaflóa. 

Firringin getur náð langt út fyrir harðstjórann. Þegar Stalín dó voru skrifaðar harmþrungnar greinar í Þjóðviljann þar sem þessi mesti mannvinur og mikilmenni allra tíma var sárt syrgður. 

Að vísu voru eftirmenn hans ekki búnir að fletta ofan af morðæði hans en höfðu verið þess duglegri meðan hann var lifandi til að ausa hann lofi og ljúga til um hið raunverulega ástand. 

Mussolini sá sjálfan sig sem síðbúinn arftaka voldugustu keisara Rómaveldis í nýju heimsveldi Ítala sem tæki hinu forna fram. Lýbía var hugsuð sem stökkpallur til gríðarlegra landvinninga í Afríku.

Síðsumars 1942 undirbjó hann vandlega sigurför sína inn í Kairó sem myndi síðan halda áfram yfir Miðausturlönd allt norður til Sovétríkjanna þar sem herir Þjóðverja og Ítala áttu að mætast eftir glæsilegar herfarir hans og Hitlers, annars vitfirrings, sem leit á þýska heimsveldið sem "þúsund ára ríkið". 

„Líbíska þjóðin elskar mig“

Hefði átt að spyrja um Gæsluna?

Strandgæsla og vopnaðir lögreglumenn flokkast almennt ekki sem her en línan þarna á milli getur stundum verið óskýr.  Við Íslendingar háðum þrjú þorskastríð við Breta og þegar skotið var með fallbyssu á togarann Everton norður af landinu má segja að vopnavaldi hafi verið beitt af hálfu okkar.

Við höfum hins vegar ævinlega skilgreint okkur sem vopnlausa þjóð sem þar af leiðandi hefði ekki þann hugsunarhátt sem hjá öðrum þjóðum hefur þróast gagnvart her og hervaldi. 

Skoðanakönnun gagnvart her almennt hefði kannski átt við hér gagnvart varnarliðinu á Keflavíkurlugvelli ef það hefði enn verið þar. 

Ég man ekki hvort Landhelgisgæslan hefur verið í hópi þeirra stofnana, sem spurt hefur verið um í skoðanakönnunum hér á landi, en ef svo væri gert, myndi líklega mælast miklu meira traust en gagnvart her almennt. 

 

Spurt almennt um heri