ANAÐ ENN LENGRA FRAM ÚR SÉR !

Íslendingar fara æ lengra fram úr sér í glórulausri ásókn eftir að selja orku, þótt við blasi að langt sé frá því að hægt verði að standa við öll loforðin og viljayfirlýsingarnar um orkusölu sem bætast við nær daglega. Með nýjasta útspilinu um 135 megavött til REC í Þorlákshöfn nægir Bitruvirkjun meira að segja ekki til að útvega alla orkuna sem búið er að veifa framan í Helguvík og fleiri aðila.

Stefnt er að því markvisst og ákveðið að ekkert færi verði gefið á að halda þessum litla en umhverfislega mikilvæga hluta svæðisins ósnortnum.

Viðskiptaráðherra hefur lýst því hvað það sé gaman að vera í ráðuneyti þar sem er biðröð af kaupendum eftir orkunni og virðist ekki gera sér grein fyrir þeim vandræðum á alla lund sem það mun hafa í för með sér að ætla að þjóna þeim öllum, hvað þá því að standa við kosningaloforðin um allsherjar úttekt á íslenskum náttúrverðmætum áður en anað verður áfram.

Þau loforð eru í beinni mótsögn við útsöluæðið nú. Það er eins og sumir haldi að íslensk náttúruverðmæti hefjist ekki fyrr en höfuðborgarsvæðið er úr augsýn, en í raun liggur einstætt efni í eldfjallaþjóðgarð við fætur hins erlenda gests þegar hann stígur út úr Leifsstöð. Þar, fyrir norðaustan Mývatn og við Þjórsá er nú aðalátakasvæði jarðýtuhers virkjanasinna.

Innan fárra ára er ætlun þeirra að hinn erlendi gestur standi við Leifsstöð og horfi á annan endann á samfelldri 250 kílómetra röð stóriðjuvera, háspennulína, virkjana, stöðvarhúsa, stíflna og miklunarlóna sem endar ekki fyrr en upp á miðju miðhálendinu.

Ég vísa til fínnar úttektar í bloggi Dofra Hermannssonar um þetta orkuöflunarmál á Reykjanesskaga, sem sýnir vel þetta óðagot en vil bæta því við að ofan á allt þetta á að halda áfram að kreista tvöfalt meiri orku út úr þessum svæðum en þau afkasta til langframa.

"Endurnýjanlega orkan" endist ekki nema í 40 ár og við ætlum að kasta því yfir á herðar afkomendanna að ráða fram úr því. 40 ár er mjög stuttur tími. Það eru ekki nema 40 ár síðan virkjað var fyrst við Búrfell og eitthvað myndi hvína í tálknum okkar nú væri sú orka á fðörum og við þyrftum að finna jafnmikla orku annars staðar.

Sem fyrr er steinþagað yfir þessari staðreynd og væntanlega verður logið í Al Gore eins og alla aðra goðsögninni um endurnýjanlegu orkuna sem algilt og undantekningarlaust lögmál á Íslandi.

REC Group til Ölfuss

FLÓKIÐ OG ÞARF SKOÐUNAR.

Tvennum sögum fer af því hvort mismunur á kostnaði við loftraflínur og jarðlínur fari vaxandi eða minnkandi. Ef til vill skiptir leið jarðlína mestu máli vegna þess að óafturkræf umhverfisáhrif þeirra eru mun meiri en virðist í fljótu bragði.

Við framkvæmdir á ævinlega að gera skýran greinarmun á afturkræfum áhrifum og óafturkræfum og skoða möguleikann á því að hægt sé síðar að breyta öllu til baka í upprunalegt horf.

Það er hægt að orða það svo að sé loftlína lögð yfir úfið, ósnortið hraun, séu sjónræn áhrif mikil á meðan línan er ofanjarðar, en óafturkræf áhrif af loftlínu geta verið mun minni en af jarðlínu á sama stað, vegna þess að til þess að leggja línu í jörðu verður að umbylta hrauninu fyrst áður en mokað er yfir, og hið raskaða yfirborð hraunsins fæst aldrei til baka.

Óafturkræf áhrif af loftlínu felast aðeins undirstöðum mastranna, sem hugsanlega er hægt að flytja burt síðar. Með klaufagangi er að vísu hægt að valda miklu óþarfa raski en það er líka hægt við lagningu jarðlína.

Jarðlína er ekkert galdraorð sem leysir allan vanda.

Ef á annað borð eru lagðar jarðlínur ætti að keppa að því að leggja þær samhliða vegum til þess að skera ekki ósnortin svæði í sundur. Það getur kostað lengri línuleið og enn meiri mismun á kostnaði og þar stendur hnífurinn líklega í kúnni þegar á hólminn er komið.

Ekki virðist enn hafa verið mikil tilhneiging hér á landi gagnvart því að leggja línur framhjá viðkvæmu landi. Þannig var því hafnað fyrir tíu árum að leggja háspennulínu annars staðar en alveg við Ölkelduháls og mér skilst að beiðni um að leggja línu frá Þeystareykjum aðeins 1300 hundruð metrum lengri leið en virkjanaaðilar vildu til að þyrma merkilegu hrauni og gjám hafi verið hafnað af kostnaðarástæðum.

Og vel á minnst, Þeystareykir. Látið var í veðri vaka í upphafi að bortækni yrði þannig beitt á því svæði að ekki yrði borað alveg í miðju jarðhitasvæðisins þar sem það er fallegast. Náttúruverndarmenn dreymdi um skáborun en allir sem koma á svæðið sjá hvar aðalborholusvæðið er.

Þar, eins og við Sogin við suðurenda Trölladyngju, má sjá gróf dæmi um tillitsleysi virkjana- og rannsóknaraðila gagnvart náttúruverðmætum.

Stjórnarformaður OR vill línur meira ofan í jörðu

FRÁ HJARTANU MEÐ HUGREKKI.

Páll Óskar, Björk og Rúnar Júlíusson eiga það sameiginlegt að hafa aldrei verið að túlka eitthvað annað en þau hafa trúað á og komið hefur frá hjartanu, hvort sem það var "in" eða ekki. Þau hafa alltaf þorað að vera 100% þau sjálf, synda á móti straumnum ef svo bar undir og leggja alla sálu sína að veði.

Stundum gengur það vel, stundum ekki, - stundum lifa listamenn það ekki að vera metnir að verðleikum. "Ars longa, vita brevis", listin er löng en lífið er stutt og listamaður sem hefur það í huga, honum líður ætíð vel þótt móti blási.

Hvað eftir annað hafa þau Páll Óskar sýnt fádæma kjark, bæði í listinni og lífi sínu. Á okkar tímum er það mikilvægasta fólkið sem við eigum. Til hamingju!

Páll Óskar og Björk söngvarar ársins

VOPN Í HÖNDUM BARNS, AUKAATRIÐI?

Rennihurðin þunga sem einhverf telpa renndi á kennara í augnabliksæsingi var með brún sem var aðeins 4mm á þykkt, næstum eins og fallöxi eins og hver maður sér, sem mælir þykkt hurða á heimili sínu. Í málinu kom fram að strax hefði verið skipt um hurð en samt hefði hún staðist kröfur! Sökin var öll færð á barnið, vegna þess að talið var það hefði vitað mun á réttu og röngu. Ég spyr: Gat barn í augnabliksæsingi gert sér grein fyrir því hve þunn brúnin var á þessari þungu hurð? Gat það vitað að það væri að handleika stórhættulegt vopn?

Ég fullyrði að í bandarísku dómsmáli hefði þetta verið gert að aðalatriði málsins og sök felld að öllu leyti eða stærstum hluta á þá sem báru ábyrgð á svona umbúnaði. Afleiðingar þess dóms hefðu orðið að kröfum um að svona hurðum hefði verið breytt.

Þetta segi ég eftir að hafa árum saman fylgst með greinum í bandarískum tímaritum um lögsóknir á hendur flugvélaframleiðendum og að hafa sjálfur farið í yfirheyrslu fyrir bandarískum dómstóli út af ökumannshjálmi, sem brotnaði við árekstur.

Að vísu fóru bandarískir dómstólar og lögfræðingar á tímabili offari í svona málum en ennþá mega framleiðendur og hönnuðir búnaðar, svo og þeir sem bera ábyrgð á lögum og reglugerðum um búnað, búast við því að vera dæmdir til skaðabóta, jafnvel þótt búnaðurinn hafi staðist ströngustu kröfur síns tíma.

Afleiðingin verður oft sú að kröfunrnar eru hertar. Í yfirheyrslunni yfir mér varðandi hjálminn sem Hafsteinn heitinn Hauksson bar þegar hann beið bana í árekstri við tré kom fram að hann keypti sér fyrir slysið besta og öruggasta hjálm sem völ var á.

Einnig var mikið lagt upp úr því að sanna, að á þeim hraða sem bíll Hafsteins var, hefði hjálmurinn átt að standast það högg, sem hann varð fyrir, en ekki að brotna eins og raunin varð. Að lokum það að áreksturinn hefði ekki orðið vegna fráleits ofsaaksturs og slysið eingöngu orðið svona alvarlegg vegna þess að hann lenti á eina trénu á löngum kafla. Einnig að tíu sentimetrar til eða frá í árekstrinum hefðu breytt öllu.

Sem sagt: Hjálmurinn var aðalatriðið í þessu máli.

Mikið var lagt upp úr framangreindum atriðum í bandaríska málatilbúnaðinum til að koma í veg fyrir að Hafsteinn yrði sakaður um að hafa ekki keypt og notað hið besta fáanlega. Þessi aðferð sækjandans á hendur hjálmaframleiðandanum beindist greinilega að því að það væri rangt að gefa keppanda falskt öryggi með því að framleiða vöru, þar sem ekki voru gerðar nóg strangar styrkleikakröfur.

Ég veit ekki hvernig þessu máli lyktaði nákvæmlega, hvort það var með sátt eða dómi, en mér skilst að árangur hafi náðst fyrir ekkju Hafsteins. Hitt veit ég af þessu máli og fleirum að dómskerfið vestra telur það réttlætismál að skoða vel hvern þann búnað eða tæki sem á þátt í slysum og að framleiðendur og löggjafinn uppfylli sanngjarnar kröfur um endurbætur.

Gaman væri að vita hvort hættuleg vopn á borð við þungar rennihurðir með örmjórri egg séu enn löglegar hér á landi. Ef svo er, er það tilviljanakennt hvaða eigendur og umráðamenn slíkra hurða hafa þær hættulausari en hurðin var í Mýrarhúsaskóla.

Í bandarísku réttarfari væri slikt ekkert vafaatriði. Dómstóllinn hefði lagt línuna í dómnum í stað þess að einblína á það eitt hvort blessað barnið vissi mun á réttu og röngu, burtséð frá því hvort það gat gert sér grein fyrir raunverulegum aðstæðum.

Bendi síðan á bloggsíðu Ólínu Þorvaðardóttur með umræðum um fleiri hliðar þessa máls.

HINN "HUGLÆGI STYRKUR" KRÓNUNNAR.

Flestir þekkja viðbrögð hundsins sem á von á kjötbita: Hann iðar allur, fyllist óróa, spennist upp og slefar jafnvel í langan tíma áður en kjötbitinn kemst til hans. Í fjölmiðlum í dag var birt álit tveggja sérfræðinga sem lýstu svipaðri hegðun þjóðarinnar allt frá 2002 þegar ráðamenn notuðu 40 ára gamalt bragð til að fá fram hliðstæð viðbrigði hjá landsmönnum með því að veifa framan í þá ígildi kjötbitans, - álveri. Afleiðingin líktist fylleríi og í kjölfarið fylgdi hátt gengi krónunar, sem byggðist eingöngu á huglægu mati á gildi hennar en engann veginn á aukinni verðmætasköpun.

Rannsókn sérfræðings Seðlabankans á sínum tíma á því hvernig þenslan gat staðið frá 2002-2003 án þess að framkvæmdir væru hafnar leiddi í ljós að 80 prósent þenslunnar fólst í auknum yfirdráttarheimildum greiðslukorta landsmanna, - þeir eyddu og spenntu, fluttu inn ameríska pallbíla og steyptu sér í stórskuldir til að kaupa allt frá flatskjám upp í íbúðarhús.

Ráðamenn juku á neyslufylleríið með því að stórhækka lán til húsnæðiskaupa sem aftur leiddi til húsnæðislánasprengju vegna fyrirsjáanlegrar samkeppni bankanna. Fjórum árum siðar var útlánaaukningin meira en brennd upp á báli hækkaðs húsnæðisverð og ofurvaxta undir stjórn Seðlabankans, sem með þeim reyndi að hafa hemil á verðbólgu sem fór samt langt fram úr viðmiðunarmörkum. 

Ofurvextirnir löðuðu síðan að sér fjárfesta sem bröskuðu með krónur og krónubréf og nýttu sér vaxtamun Íslands og annarra landa. Afleiðingin varð fáránlega hátt gengi krónunnar sem eins og áður sagði byggðist eingöngu á tilfærslu með gjaldeyri og huglægu mat á krónunni en að engu leyti á aukinni verðmætasköpun.

Eins og oftast gerir fíkillinn sér enga grein fyrir ástandi sínu, - aðalatriðið í hans huga er að viðhalda vitneskjunni um komandi álverskjötbita til þess að geta haldið áfram að slefa og iða.

Þess vegna eru nú keyptar fleiri utanlandsferðir og fluttir inn dýrari og fleiri bílar en nokkru sinni fyrr á sama tíma og bensínverð rýkur upp í áður óheyrðar hæðir ! 

OECD og aðrir raunsæir aðilar sjá hins vegar ástandið í ofneyslunni og fylleríinu en ráðleggingum þeirra um að hætta drykkjunni er vísað á bug og í staðinn veifað enn nýju álveri til að fá þjóðina til að halda eyðslufylleríinu áfram.

Álver skortir aðeins 20% upp á að vera 100% ígildi þess að pissa í skóinn, - aðeins 20% fjárfestingarinnar verður eftir sem virðisauki. Til samanburðar má geta þess að meira en þrefalt hærri virðisauki fæst við fjárfestingu í sjávarútvegi og ferðaþjónustu.  

Störf í álveri eru dýrustu störf sem hægt er að skapa og atvinnuávinningurinn ekki meiri en svo að eftir að eyða allri orku landsins og stúta nær allri náttúru þess fyrir álver er afraksturinn aðeins um 2% af vinnuafli landsmanna.  

En víman má ekki víkja, væntingarslefan má ekki slitna og hinir óhjákvæmilegu timburmenn munu því á endanum verða enn hrikalegri en ella.  

 

Krónan lækkaði um 6,97%

HINN HUGLÆGI STYRKUR KRÓNUNNAR.

(Þessi pistill er að miklu leyti samhljóða pistli sem ég skrifað beint á eftir honum vegna mistaka minna við uppsetningu. Læt hann samt standa en vísa í þann nýrri, enda þegar komin ein athugasemd.) 

Öll þekkjum við viðbrögð hundsins sem væntir þess að góður kjörbiti sé á leiðinni til hans: hann fyllist miklum óróa, iðar, slefar og spennist allur upp, jafnvel í langan tíma áður en bitinn berst til hans. Í 40 ár hafa stjórnmálamenn kennt þjóðinni svipaða hegðun með því að nefna eitt orð: Álver.

Góð var greining tveggja sérfræðinga í fjölmiðlum í dag á styrkri stöðu krónunnar undanfarin þensluár. Þeir komust að þeirri niðurstöðu að hún byggðist eingöngu á huglægu mati á henni en að engu leyti á aukinni verðmætasköpun. Upphaf þenslunnar og slefunnar var gott dæmi: 2002 var veifað framan í þjóðina væntanlegum stóriðjuframkvæmdum og viti menn: Í næstum heilt ár slefaði þjóðin og iðaði í spennu eins og hundur í þenslu, þótt framkvæmdir væru ekki hafnar.

Ágætur sérfræðingur við Seðlabankann rannsakaði málið og fann út að 80 prósent af þenslunni mátti finna í auknum yfirdrætti á greiðslukortum. Stórum amerískum pallbílum var mokað inn í landið, fólk flykktist til að kaupa allt frá sjónvarpstækjum upp í hús og viðskiptahallinn og skuldasöfnun við útlönd ruku upp úr öll valdi.

Stjórnvöld gerðu sitt með því að efna til fyllerís á húsnæðismarkaðnum í kjölfar kosningaloforða sem varð til þess eins að fjórum árum síðar var lánaaukningin meira en brunnin upp í stórhækkuðu fasteignaverði og greiðslubyrði. 

Með látlausri skuldasöfnun, eyðslu, stóriðjuframkvæmdum og þenslu sem kallað hefur á ofurvexti, stýrðum af Seðlabankanum, hefur tekist að halda hinni huglægu stöðu krónunnar í fáránlegri hæð, bröskururm með krónubréf til mikillar gleði en útflutningsatvinnuvegum, sem skapa raunveruleg verðmæti, til mikils tjóns.

Þegar nú loks hið óhjákvæmilega blasir við, að fylleríið hljóti að taka enda, virðast þeir sem ferðinni ráða ekki sjá neitt annað eina ferðina enn en að veifa álveri framan hinn íslenska þjóðarhund, sem fer að slefa, iða og hleypur í óróa og spennu eina ferðina enn til að kaupir bíla, utanferðir og hvaðeina sem aldrei fyrr, setur jafnvel innflutningsmet í bílum á sama tíma sem bensínverðið rýkur upp í áður óheyrðar hæðir!

Eins og fyrri daginn sér fíkillinn ekki sjálfur ástand sitt. Það sjá aðeins utanaðkomandi eins og OECD og nokkrir raunsæir menn hér innanlands en ráðleggingar þessara aðila um að stöðva fylleríið eru látnar sem vindur um eyrun þjóta. Vímunni má ekki linna, spennan lifi!

Þegar horft er til baka þýðir lítið að segja að mest öll þenslan hafi komið frá fjármálafyrirtækjum. Upphafið er jafn skýrt og hjá hundinum sem látinn er vita af kjötbitanum sem er í vændum, enda virðist eina ráðið við timburmönnunum vera að veifa álverskjötbitanum framan í hinn íslenska þjóðarhund.  

NÝ ÍÞRÓTT, - HRAÐALEIKUR (FARTLEK) ?

Á deildinni á Borgarspítalanum þar sem ég er nú, liggja í næstu rúmum menn, sem hafa fengið brjósklos. Annar þeirra, Vilhjálmur Guðjónsson, tónlistarmaður, var að skemmta með mér sárkvalinn í Florida 8. mars og átti þá kvalafulla og svefnvana viku fyrir höndum. Hemmi Gunn var líka á skemmtuninni en við Villi, Hemmi, Haukur Heiðar og Pétur heitinn Kristjánsson mynduðum kvartettinn Fjörkálfana sem fór um landið 1994.

Hér á spítalanum höfum við Vilhjálmur talað um hálfkæringi að snúa bökum saman í baráttu okkar við ýmsan krankleika í þessum hluta líkama okkar. Sjálfur er ég með svonefnt samfall í neðstu hryggjarliðum, þ. e. brjóskið hefur barist saman í óhollum hlaupum á steinsteypu og malbiki og taugarnar sem liggja út í ganglimina eru því klemmdar.

Var ekki beinlínis heppilegt fyrir mig að fá mikla ígerð í bakið og þurfa að brjóta allar reglur um meðferð hryggjarliðanna með því að þurfa að sitja upp á ská á næturnar.

Raunar eru kvillarnir mínir brandari, því sá þriðji, bakflæði, kemur alveg í veg fyrir að ég geti legið láréttur, hvorki á maganum né bakinu.  

Ég spilaði innanhússfótbolta í nokkur ár á steinsteypugólfi og hljóp áratugum saman á malbiki og harðri möl. Flest bök þola þetta en ekki öll. Vili var skorinn í gær og er allur annar maður.

Önnur "hlauparaveiki" er minna þekkt en það er tábergssig og stafar af sömu misnotkun beinanna. Við of mikil hlaup á hörðu undirlagi aflagast beinin frá hæl fram í tá smám saman og síga niður í gegnum ilina og þófana. Þetta gerist kannski ekki nema hjá minnihluta hlauparanna, en hjá miklu fleirum en ef hlaupið væri af meiri tillitssemi við það, fyrir hvað líkami okkar var skapaður.

Fyrstu einkennin eru bólga og eymsli í svipuðum dúr og maður fær eftir að lítil flís eða glerbrot hefur komist óvart inn í ilina. Maður leitar að flísinni eða glerbrotinu eins og vitlaus maður og finnur ekki neitt og tiplar um eins og norn á glóðum.  Eftir nokkur ár í mislukkuðum eltingarleik og aðgerðum á borð við þykkari innlegg o. s. frv. kom síðan skýringin loks hjá sérfræðingi og lausnin var einföld: Mæling á fótunum og sérsmíðuð innlegg hjá Össuri.

Niðurstaða: Það er manninum hollast að haga sér og gera það sem hann er skapaður til. Og til hvers var hann skapaður? Jú, eftir úrval kynslóðanna sem komist hafa af í hundruð þúsunda ára erum við nokkurs konar niðurstaða, sem lá ljós fyrir á síðustu öld en taka mundi þúsundir ára að breyta í samræmi við breyttar lífsvenjur.

Hryggurinn í okkur var frábærlega hannaður fyrir ferfætt spendýr og náttúruúrvalinu hefur ekki unnist tími til að breyta því í neinum grundvallaratriðum. Eina leiðin við fæðingu, ef menn vilja nýta sér byggingu hryggjarins rétt, væri að fara niður í á fjóra fætur og vera í þeirri stellingu mest alla ævina. Ég mæli ekki með því.

Það er útséð um að jafnvel útsjónarsamasta tækni geti breytt því að við séum upprétt. En við eigum möguleika á að minnka líkurnar á því að bakið bili á margvíslegan hátt, sem ég hef reynt að nota síðustu árin af brýnni nauðsyn, en því miður allt of seint.

Fætur forfeðra okkar og iljar voru skapaðar til að ganga, skokka og hlaupa á misjöfnu undirlagi. Ekki að hlaupa marga kílómetra eða tugi kílómetra á degi hverjum á malbiki. Sem betur fer sleppa flestir langhlauparar við að vera refsað fyrir að fara svona með bak og fætur en fleiri myndu sleppa við kvillana sem ég hef hér talað um, ef hlaupa- og trimmvenjunum yrði breytt.

Á árunum í kringum 1940 var sænski millivegalengdarhlauparinn Gunder Hagg hinn besti í heimi. Þjálfunaraðferð hans byggðist á hlaupum um fjölbreytt landsins, mishröðum og mislöngum sprettum upp og niður brekkur á misjöfnu undirlagi. Aðferðina kallaði hann "Fartlek", hraðaleik.

Ég mæli með stofnuð verði samtök Hraðaleikshlaupara. Þeir æfðu sig undir eftirliti hver annars á þann hátt að forðast bak- og beinakvillana og héldu síðan mót á brautum sem væru lagðar í samræmi við það. Heimsmetstímar myndu ekki skipta máli, - er hvort eð er búið að skekkja  og skæla svo margt í þeim efnum með tæknibrellum og lyfjum.

Þessi "Hraðaleikur" yrði ekki víðavangshlaup á malbiki, enda finnst mér vera mótsögn í því að kalla hlaup á hörðum og sléttum gangstéttum og akbrautum "víðavangs" hlaup.

Að lokum mataræðið. Ef við horfum upp í okkur sjáum við tennur, sem eru gerðar fyrir blöndu af grænmeti og kjöti.

Við vitum að enginn drakk gerilsneydda mjólk fyrir 1940.

Ef við lítum til þess hvar okkur líður best, er það í blönduðu umhverfi og betra að sem mest af því sé úti í náttúrunni.

Mér leið aldrei betur og var aldrei heilsuhraustari en við frumstæðar aðstæður í sveit, mykju, mýrar, drullu og spenvolga nýmjólk. Ég fór í bað tvisvar á sumri og svitnaði, blotnaði og þornaði á víxl.

Auðvitað þvoðum við okkur um hendurnar við rétt tækifæri o. s. frv. en ónæmiskerfið fékk nóg að gera allt sumarið, efldist og styrktist.

Nú stefnir fram í öld þar sem ofverndaðir afkomendur okkar fást við vaxandi sjúkdóma af völdum veiklaðs ónæmiskerfis.

Okkur líður að öðru jöfnu best ef við getum í nútíma umhverfi líkt sem best eftir þeim aðstæðum sem hinir hæfustu voru í meðal kynslóðanna á undan okkur og hegðað okkur sem líkast því.

Ég er ekki að tala um neitt meinlætalíf, það má auðvitað ýmislegt fljóta með sem kynslóðir fortíðarinnar þekktu ekki.

En niðurstaðan er líklega falin í gamla íslenska máltækinu: "Á misjöfnu þrífast börnin best."

Bendi að gamni mínu á skemmtilega umræðu á bloggsíðu Ólínar Þorvarðardóttur. Stundum fáum við Ólína svipaðar hugmyndar á svipuðum tíma.

SÖNN UMHYGGJUSTÖRF.

Nokkurra daga dvöl mín á Borgarspítalanum í Reykjavík hefur skerpt á vitund minni fyrir íslenska heilbrigðiskerfinu og stolti mínu yfir því fólki sem vinnur þar sönn hugsjónastörf með hugarfarinu "fyrir lífið sjálft" eins og Happdrætti SÍBS orðar það. Hér hefur þetta fólk unnið nákvæm vísindastörf í tvísýnum dansi til að bjarga því sem bjargað varð eftir heiftarlega sýkingu í kýli í baki mínu, sem ég var svo óheppinn að fá fyrir átta dögum á leiðinni út til Bandaríkjanna til að skemmta þar.

Íslenskir sóttvarnarlæknar hafa áorkað því að koma í veg fyrir að nýjustu og skæðustu bakteríurnar erlendis hafi borist til landsins og því búum við í besta landi heims hvað það snerti, sem að mér sneri. Og það er þannig sjálfsagt á fleiri sviðum, - þarf ekki annað en að nefna hreina kranavatnið í Reykjavík sem dæmi.  

Þar dróst í tvo sólarhringa að ég fengi sýklalyf í Bandaríkjunum og þau reyndust ekki ráða við sýkinguna, voru einfaldlega ekki réttu lyfin. Ef ég hefði freistast til að leita á náðir læknis í heilbrigðiskerfi voldugustu þjóðar heims, bara til að láta stinga eina nálarstungu, hefði ekki verið hægt að skera mig upp hér heima fyrr en þremur til fjórum dögum eftir að ég kom heim, vegna þess að fyrst hefði orðið ganga tryggilega úr skugga um það að í mér leyndust ekki hinar nýju, skæðu bakteríur.

Sýkingin óx gríðarlega hratt á leiðinni hingað heim á miðvikudagsmorgun og var á mörkum þess að fara út í allt æðakerfið með ófyrirsjáanlegum afleiðingum. En fyrir rétt, nákævm og markviss viðbrögð lækna og hjúkrunarliðfs hér var sýkingin stöðvuð með svæfingu og skurðaðgerð strax á fimmtudagskvöld, daginn eftir að ég kom heim að vestan. 

Ótal dæmi eru um það hve lítið þarf út af að bera á fjölmörgum sviðum lækninga. Mér var til dæmis kunnugt um afleiðingar þess fyrir mörgum árum að ekki var farið nógu nákvæmlega að við meðferð nálar við dælingu lyfja í æð.

Fagmennska, alúð og hugsjónir fólksins sem hér vinnur hefur fyllt mig þökk og stolti af því að vera Íslendingur eins og það, - stolti yfir því að búa í besta landi heims.   

FÁGÆTT DRENGLYNDI, ÖLLUM SPURNINGUM SVARAÐ.

Frá og með síðustu bjölluspurningunni í Gettu betur í kvöld sveif spurning, sem ég óttaðist að ósvarað yrði, yfir vötnunum: Hvað var það sem Sigmar átti við með aðvörun sinni um hljóð í salnum? Sem betur svaraði einn keppandi MA þeirri spurningu af miklu drenglyndi í lok keppninnar og bægði þar með frá skugga sem hugsanlega hefði hvílt yfir þessari keppni og skóla hans, jafnvel þótt atvikið, sem Sigmar ýjaði að, hefði að lokum ekki úrslitaáhrif.

Þar með endaði þessi keppni til sóma fyrir alla aðila og öllum spurningum var svarað, en það er jú sjaldan nauðsynlegra en í svona keppni. Sigmari var vandi á höndum þegar atvikið kom upp því að ómögulegt var að sanna það beinlínis að keppandinn eða keppendur hefðu heyrt ábendinguna úr sal. Í svona tilfelli verða dómari og spyrill að vera fljótir að taka ákvörðun, jafnvel þótt enginn kostur sé góður.  

Miðað við þann mikla mun sem þá var enn á keppnilsliðunum og það hve litlar líkur voru á að MA-ingar gætu unnið upp hið mikla forskot með því að vera alltaf á undan að svara og svara alltaf rétt, tel ég þá ákvörðun hafa verið þá skástu í stöðunni að láta keppnina halda áfram og geyma hugsanlega þetta álitamál og taka það ekki upp nema MA ynni.

Með því var spennunni og skemmtuninni viðhaldið og svo fór að lokum að fyrir fágætt drenglyndi fulltrúa MA urðu úrslitin öllum til mikils sóma.

Eftir situr að vakta það enn betur að svona atvik komi ekki upp. Í salnum er margt af óreyndum, kappsfullum unglingum og aðeins einn þeirra getur eyðilagt fyrir öllum hinum og þar með stórskaðað keppnina sjálfa. Keppnislið MA ber hér enga sök, en sá eða þeir sem brjóta af sér í salnum eiga að axla sína ábyrgð í hvert sinn sem svona kemur upp og skólayfirvöld og/eða nemendafélög eiga að hafa á þessu stjórn. 

Já, dramatík og fullkomið sjónvarpsefni ! Til hamingju, allir sem að þessu stóðuð !

MR vann eftir bráðabana

KJÓSENDUR HAFÐIR AÐ FÍFLUM.

Ekki er annað að sjá af fréttum síðustu daga en að þeir kjósendur verði hafðir að fíflum sem trúðu á loforð um stóriðjuhlé. Enn dapurlegra yrði það ef í þriðja sinn yrði það kona sem yrði látin beygja sig í duftið.

Í kosningabaráttunni í fyrravor fyrtist Ingilbjörg Sólrún Gísladóttir við þegar mér "varð það á" að telja ekki alla liðsmenn hennar til hins græna hluta kjósenda. Hún gaf yfirlýsingar um ekki yrði um frekari stóriðjuframkvæmdir að ræða á suðvesturlandi á næstu árum ef hennar flokkur kæmist til áhrifa og flestir aðrir þingmenn og frambjóðendur Samfylkingarinnar gerðu slíkt hið sama.

Við stjórnarmyndunina og eftir hana hamraði Samfylkingarfólkið á því að nú yrði stóriðjuhlé sem entist að minnsta kosti fram yfir þann tíma sem það tæki að gera almennilega og helst endanlega úttekt á gildi íslenskra náttúruverðmæta.

Fréttirnar þessa dagana sýna allt annað. Það slitnar ekki slefan á milli framkvæmdanna fyrir austan og hér syðra því að enn er unnið að stórfelldum framkvæmdum við Hraunaveitu sem lýkur ekki fyrr en næsta haust.

Enn er eftir að úrskurða um mat á heildarumhverfisáhrifum framkvæmdanna í Helguvík, um lagningu háspennulína, um öflun orku (120 þúsund tonna álver er ekki frekar arðbært nú en það var á Reyðarfirði árið 2000), - eftir að ganga frá því hvort menn ætla virkilega að stúta öllum tiltækum jarðhitasvæðum á Reykjanesskaga (t.d. Seltúni,Bitruvirkjun o.fl.), að ekki sé nú minnst á rannsóknina á náttúrverðmætum landsins.

Samt er vaðið áfram með hugarfarinu í trausti þess að enn sem fyrr muni gamla trixið duga að láta fólk standa frammi fyrir gerðum hlut, eða eins og sagt var í villta vestrinu: Að skjóta fyrst og spyrja svo.

Þeir kjósendur sem kusu Samfylkinguna í síðustu kosningum í trausti þess að hún myndi standa fast bæði á kosningaloforðum sínum og ákvæðum í stjórnarsáttmálanum um að fyrst yrði að ljúka rannsóknum rammaáætlunar verða illa sviknir ef í ljós kemur að allt hafi þetta verið gabb.

Mér finnst það afar sorglegt að það skyldu á sínum tíma hafa verið tvær öflugar stjórnmálakonur, Siv Friðleifsdóttir og Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, sem var þröngvað í það hlutverk að öll þjóðin mændi á þær þegar þær kváðu upp úr með ákvörðun sína varðandi Kárahnjúkavirkjun, fyrst Siv með matið á umhverfisáhrifunum og síðan Ingibjörg Sólrún á frægum fundi borgarstjórnar Reykjavíkur.

Þórunn Sveinbjarnardóttir og Rannveig Sigurðardóttir létu ekki beygja sig í atkvæðagreiðslu á Alþingi, og megi þær hafa ævarandi heiður fyrir það.

En nú standa öll spjótin að nýju á einni konu, Þórunni Sveinbjarnardóttur. Össur Skarphéðinsson hefur að vísu fram að þessu stutt sjónarmið hennar og enn er ekki alveg útséð um hvernig máli hennar verður til lykta ráðið.

Hins vegar er morgunljóst að verði það höfuðkosningaloforð svikið að hér verði stóriðjuhlé þar til næsta áfanga rammaáætlunar og rannsókn á íslenskum náttúruauðæfum er lokið, þá hafa þeir kjósendur sem trúðu þessum loforðum verið hafðir að fíflum.

 

Framkvæmdir hafnar í Helguvík