Gottsvin óð yfir Þjórsá.

Hálfgeggjaðir menn, bæði fullir og ófulir, eiga til að gera það gert var í ölæði í nótt, að synda yfir ár, fljót og vötan.

Þannig segir frá því í bókinni um Þuríði formann og Kambránsmenn að Gottsvin Jónsson, faðir foringja Kambránsmanna, sem þótti bæði þjófóttur og oft ruddalegur, hefði vaðið eitt sinn vaðið yfir Þjórsá.

Gottsvin þessi á að hafa sagt hin fleygu orð "sá á ekki að stela sem ekki kann að fela" og sannaði það sjálfur þegar hann ku hafa komið ránfeng undan með því að drepa hestinn sem hann reið á flótta með ránsfenginn og segja að hann hefði sprungið og barmað sér mjög. 

Þóttust menn síðar sjá að Gottsvin hefði falið ránsfenginn inni í hestinum.

Þegar ég var í lagadeild Háskóla Íslands var farið í svonefnd vísindaferðlög einu sinni á ári, en aldrei komst ég í neitt þeirra. 

Í einni þeirra áttu góðglaðir laganemar að hafa lagst til sunds í Vestmannaeyjahöfn. 

Jafnaldri minn einn tók upp á því eitt kvöld á þessum sokkabandsárum að synda yfir Tjörnina í Reykjavík til að heilla ástmey sína, sem tók á móti honum á Tjarnarbakkanum og má raunar heita mikið lán að ekki skuli oftar orðið slys eða mannskaði af svona uppátækjum. 

Syntu yfir Hvítá í ölæði

Dýrkeypt að vinna gegn náttúrulögmálum.

"Þeir hæfustu lifa af" var sú kenning sem meðal annars spratt af rannsóknum Charles Darwins á þróun tegundanna.

Þótt sjálfsagt sé að í nútíma þjóðfélagi sé það tryggt að allir njóti lágmarks kjara til að hafa í sig og á er hitt líka sennilegt, að máltækin "sjaldan launar kálfurinn ofeldið" og "það þarf sterk bein til að þola góða daga" eigi við rök að styðjast.

Frummaðurinn þurfti að berjast fyrir tilveru sinni og þeir, sem voru duglegastir í þessari baráttu, lifðu af og fjölguðu sér.

Athyglisvert er að skoða hve mörg þeirra fyrirtækja, sem á síðustu öld voru sett á laggir af dugnaðarforkum og athafnamönnum tókst ekki að lifa það af að næsta kynslóð tæki við. Hvað varð um "stórveldin" Silla og Valda, Gunnar Ásgeirsson hf, Lárus G. Lúðvíksson, Harald Árnason, Garðar Gíslason o. s. frv. sem voru hvað mest áberandi um miðja síðustu öld?

Niðurstaðan er sú að menn verðskuldi það, sem þeir hafa úr býtum, í samræmi við framlag þeirra og dofni baráttuviljinn og vinnugleðin boði það hrörnun og tap.

Mín kynslóð var alin upp við það að taka þátt í brauðstriti venjulegs fólks og sjálfur get ég seint nógsamlega þakkað það að hafa fengið að vinna í sveit og almenna verkamannavinnu á sumrin og í skólafríum sem unglingur og vel fram á þrítugsaldur. 

Þetta var á tínum líkamlegs strits, - þeim tímum þegar orfið og ljárinn, skóflan og hakinn og verkfúsar hendur unnuð þau störf sem nú eru leyst af hendi með vélum.

Ásókn margs nútímafólks í að leysa erfið verkefni í frístundum sínum og ferðalögum sýnir að það er hollur og nauðsynlegur þáttur í eðli mannsins að sitja ekki auðum höndum, heldur takast á við náttúruöflin og krefjandi verkefni sem veita mikla umbun þegar þau hafa verið leyst.

Það er öllum til tjóns og beinlínis slæmt fyrir samfélagið og þjóðlífið að ala upp kynslóð sem að fær allt upp í hendurnar og gerir sífellt kröfur en færist undan því að hafa fyrir því að vinna fyrir lífsgæðum sínum.

Slíkt fólk verður ófullnægt og svipt sannri lífsnautn. Stöðnun og síðan afturför bíður þjóðfélags sem lætur slíkt viðgangast og verða að almennu ástandi.

Mannkynssagan geymir sögu um mörg stórveldi sem urðu hnignun að bráð vegna værukærni og slíkt getur jafnt hent smáar þjóðir sem stórar. 

Ungt norskt fólk nennir ekki að vinna

Ótrúlegt fálæti í vöggu flugsins.

Fyrsta flug á Íslandi fór fram í Reykjavík 1919.

Er til einhver minnisvarði um þetta í borginni?  Nei. 

Flugvélin Súlan var af tegund sem var einhver fullkomnasta flugvél síns tíma tæknilega og var gerð út frá Reykjavík. Flugskýlið í Vatnagörðum var stærsta hús á Íslandi á sinni tíð. Er það varðveitt í Reykjavík?

Nei, á Hnjóti við Patreksfjörð. 

Í flugturninum á Reykjavíkurflugvelli var stórum hluta af orrustunni um Atlantshaf stjórnað á stríðsárunum. Sú orrusta varð að vinnast, annars var ekki hægt að ráðast nógu tímanlega inn í Normandy og Rússar hefði náð yfirráðum yfir meginlandi Evrópu. Í Noregi og Bretlandi væri slík bygging friðað safn þar sem hægt væri að sjá tæki þess tíma hjá þeim sem stjórnuðu flugumferðinni og veðurfræðingunum, sem unni á Veðurstofu Íslands í sama húsi. 

Er flugturninn friðaður? Nei, hann er látinn drabbast niður og yfirvöld frekar hallast að því að eyðileggja hann en varðveita. 

Í Reykjavík reis fyrsta innanlandsflugstöðin. Erlendis eru slíkar byggingar varðveittar sem safngripur og löngu búið að reisa nýjar. 

Mestallt innanlandsflug á Íslandi fer um Reykjavíkurflugvöll. Eru flugstöðvarmál þá ekki þar í hliðstæðu horfi og annars staðar á landinu eða í öðrum samgöngugreinum? 

Ó, nei, enn er notast við gersamlega úreltar fornminjar, sem ættu að vera varðveittar á flugminjasafni frekar en að vera enn notaðar sem miðstöð fyrir hálfa milljón flugfarþega árlega. 

Í ljósi framangreinds mætti ætla að í Reykjavík væri flugminjasafn Íslands. Ó, nei, flugminjar eru geymdar á Hnjóti við Patreksfjörð, meðal annars af Reykjavíkurflugvelli í stríðinu og á Akureyri er myndarlegt flugminjasafn og einnig eru flugi stríðsáranna gerð skil á Reyðarfirði. 

Fálætið um flugið er yfirþyrmandi í vöggu flugsins á íslandi og í algeru ósamræmi við það sem gerist hjá öðrum þjóðum eða um aðrar samgöngugreinar.

 

Vilja reisa eigin flugstöð

Fá Hollendingar uppbót fyrir 1974 ?

Tvívegis hafa orðið þau úrslit á HM að Þjóðverjar hafa "stolið" sigri af þeim þjóðum sem þá voru taldar með bestu landslið heims. Í fyrra skiptið voru það Ungverjar sem urðu að lúta í gras 1954 en í síðara skiptið Hollendingar 1974 og löngu eftir þann leik játaði Hölzenbein, leikmaður Vestur-Þjóðverja, að hafa látið sig detta inni í vítateig Hollendinga til að fiska vítið sem réði úrslitum.

Nú er spurningin hvort Hollendingar séu að fá uppbót fyrir þetta og hvort lánið leiki við þá til enda keppninnar. 

Holland sló út Brasilíu

Hvenær hefur maður drepist og hvenær ekki?

Ofangreind orð eru í svipuðum stíl og fræg ummæli Jóns Hreggviðssonar í Íslandsklukkunni þegar hann er inntur eftir því hvort hann hafi drepið böðul konungsins.

Hér á Íslandi höfum við dæmi um það að maður, sem hvarf í Ameríku fyrir um tuttugu árum var úrskurðaður og skráður látinn þangað til hann birtist allt í einu sprelllifandi hér uppi á klakanum að mig minnir tólf árum síðar. 

Ekki minnist ég þess að fjölmiðlar eða aðrir hefðu kafað ofan í það hvernig þetta mátti verða enda virðast aðstæður hafa verið þannig að það virtist vera einkamál þessa manns hvort hann væri lifandi eða dauður. 

Jarðneskt líf og dauði Jesú Krists vafðist eðlilega fyrir fólki, ekki aðeins vorið, sem hann var krossfestur, heldur vekur það mál enn spurningar hjá mörgum. 

Þrenn morðmál á árunum 1967 og 1975 vekja enn spurningar og efasemdir. Raunar voru tvö þessara morðmála þess eðlis að efast má um hvort hægt sé að kalla þau morðmál. 

Morðið á Gunnari Tryggvasyni var staðreynd og lík, morðvopn og jafnvel ástæða þóttu liggja fyrir en þó var hinn ákærði réttilega sýknaður. 

Þegar Guðmundur og Geirfinnur hurfu átta árum síðar lágu hvorki lík, morðvopn né ástæður fyrir en samt voru kveðnir upp þyngstu dómar yfir sakborningum í því máli.

Raunar er ekkert sem liggur óyggjandi fyrir um það að þessir menn hafi látist. 

Það er því enn ekki alveg óhugsandi að fjölmiðlamaður geti staðið í Leifsstöð í beinni útsendingu í sjónvarpinu og sagt: "Nei, sjáið þið hverjir koma hér með vélinni frá New York!  Guðmundur og Geirfinnur! Sælir, strákar, hvar hafið þið eiginlega verið í öll þessi ár? " 

Kona, sem taldi sig vera Anastasiu, dóttur Rússakeisara, sem bolsévikar myrtu, gat blekkt fjölmiðla og ýmsa mikilsmetna menn árum saman. 

Var meira að segja gerð um hana kvikmynd og lagið "Anastasia" var eitt vinsælasta dægurlagið hér og víðar um svipað leyti. 

Nú hefur loksins komið í ljós við DNA-rannsókn að keisaradóttirin var drepin í rússnesku byltingunni.

Löngum hafa komið upp kvittir um það að Elvis Presley sé lifandi og við góða heilsu.

Þannig mætti lengi telja og ekki eru þau fá málin, þar sem viðkomandi ætlaði að svíkja út fé úr tryggingafélagi á þeim forsendum að hann væri dauður.  

Dáinn maður sannar að hann sé á lífi

Afleiðing sofandaháttar og tillitsleysis.

Beygjubannið sem neyðst var til að setja á gatnamótum Sæbrautar og Bústaðavegar var að miklu leyti afleiðing einstæðs sofandaháttar, tillitsleysis og vandræðagangs íslenskra ökumann, sem hér hefur verið plága um áratuga skeið.

Þegar fyrsta beygjuljósið var sett upp á sínum tíma við Miklubraut sá erlendur sérfræðingur um tímastillinguna. 

Íslendingarnir, sem fylgdust með þessu, sögðu að tíminn væri alltof naumur fyrir ljósið, aðeins tveir bílar myndu komast yfir í hvert sinn. 

Erlendi sérfræðingurinn sagði að þetta væri alrangt, því að alls staðar erlendis kæmust að meðaltali sjö bílar yfir. 

Í ljós kom að hann hafði rangt fyrir sér því að hann óraði ekki fyrir þeim sofandahætti og eigingirni sem íslenskir ökumenn sýndu. Þeir fyrstu í röðinni dröttuðustu svo seint af stað að aðrir komust ekki yfir. 

Ástæðan er sú að hér hagar meirihluti ökumanna sér eins og hann sé einn í umferðinni, - gefur ekki stefnuljós og fyrstu bílar við umferðarljós gefa skít í þá sem á eftir þeim eru, aðalatriðið í þeirra huga er að þeir sjálfir komist yfir. 

Með ólíkindum er að sjá í svona beygjum hvernig stundum eru tugir metra á milli bíla þegar farið er yfir. 

Þessir ökumenn haga sér eins og þetta sé í eina skiptið á ævinni sem þeir eru meðal fremstu bíla á ljósum. 

En í næsta skiptið verða þeir kannski sjálfir fyrir barðinu á þeim sem þá eru fyrstir í röðinni. 

 

Árangursríkt beygjubann

Doðinn og dofinn sem Hrunið hefur í för með sér.

Í ræðu sem Andri Snær Magnason hélt á einum af fyrstu mótmælafundum Búsáhaldabyltingarinnar kvaðst hann óttast að eftir að mikil reiði væri búin að brjótast út vegna Hrunsins gætu doði og dofi tekið við.

Þetta á við um það hvernig við erum orðin dofin fyrir upphæðum. Frétt um húseignir í Kína þar sem fjallað er um sveiflur upp á tugi milljarða króna eftir því hvernig málum reiðir af, kemst ekki framarlega í fjölmiðlunum.

Þegar ég upplýsti hér á blogginu hvernig menn hefðu spilað rússneska rúllettu með því að eyða milljarði af erlendu styrktarfé í að bora einhverja dýrmætustu tilraunaborholu allra tíma við hliðina á gíg eftir borholu, sem hlaut nafnið "Sjálfskaparvíti", - og að tilraunin hefði auðvitað misheppnast við það að borinn kom ofan í kviku á tveggja kílómetra dýpi, - vakti þetta enga athygli.

Einn milljarður er bara svo smár í samanburði við marga tugi eða hundruð milljarða, sem frétt þarf að fjalla um til þess að hún veki athygli.

Stærð Hrunsins og afleiðinga hennar deyfa smám saman viðbrögð okkar við málefnum, sem áður hefðu þótt stórmæli.

Það er erfitt að líta á það sem tilviljun að kosið var að bora dýrmætustu tilraunaborholu sögunnar á svæði sem Landsvirkjun hefur verið að reyna að eyrnamerkja sér líkt og hundur, sem mígur utan í steina.

Ef heppnast að fimm- til tífalda nýtanlega orku, þótt ekki væri nema á hluta virkjanlegra jarðvarmasvæða, er hægt að umreikna ávinninginn til þúsunda milljarða króna þegar allt er til tekið, - annars vegar stóraukin nýting þeirra svæða sem virkjuð eru -  og hins vegar það að geta fyrir bragðið varðveitt náttúruverðmæti sem meta má til þúsunda milljarða þegar litið er til allrar framtíðar.

Nú hafa erlendir aðilar kippt að sér hendinni og ekki fæst meira erlent fé í frekari djúpborunarverkefni.

Í raun erum við að tala um þúsundir milljarða, sem eru undir, en af því að hin misheppnaða borhola kostaði aðeins einn milljarð er sá "skitni milljarður" sú upphæð það sem fólkið sér og finnst ekki mikið til koma.

Doðinn og dofinn vinna sitt verk.