Flokkseigendurnir miðaldra karlar í jakkafötum?

Albert Guðmundsson heitinn kallaði ráðandi öfl í Sjálfstæðisflokknum Flokkseigendafélagið. 

Styrmir Gunnarsson hefur lengi gagnrýnt Sjálfstæðisflokkinn fyrir skort á beinu lýðræði innan flokksins og einsleita forystu.

Ekki batnar einsleitnin ef prófkjörið verður látið ráða ferðinni og vandséð er hvort einhver karlanna fjögurra sætti sig við að stíga til hliðar.  

Harma niðurstöðuna í Kraganum

Sjónarsviptir að Ólínu.

Ólína Kjerúlf Þorvarðardóttir er sköruleg og kraftmikil kona, sem sópað hefur að, og með bestu ræðumönnum hvað snertir orðfæri, framsögn og framgöngu, afar áheyrileg. 

Þar að auki hefur hún verið skelegg baráttukona fyrir hugsjónum jafnaðarmanna og ekki dregið af sér í þeim efnum. 

Hún hóf stjórnmálaferil sinn í borgarstjórn Reykjavíkur, en naut sín enn betur þegar hún komst á þing. 

Nú hverfur hún af þingi um sinn og er sjónarsviptir að henni. 

Ólína ekki á lista Samfylkingarinnar

"Við munum grafa ykkur." "Það gengur betur næst."

Orð eru verkfæri fólks til að tjá hugsanir sínar, tilfinningar og fyrirætlanir. Ein þekktustu kjörorð seinni tíma stjórnmála voru notuð í kosningabaráttu Obama 2008: "Yes, we can!", "Jú, við getum það!"

En stundum geta orð verið sögð á þann veg og undir þeim kringumstæðum að þau misskiljast herfilega.  Þetta kann að vera á seyði hjá Pírötum um þessar mundir. 

En dæmin er fjölmörg. 

Í kappræðum Nikita Krústjoffs leiðtoga Sovétríkjanna við Nixon varaforseta um samkeppni kapítalismans og kommúnismans í Bandaríkjaheimsókn hins síðarnefnda 1959, sagði Krústjoff setningu, sem túlkurinn þýddi svona: "Ve´ll bury you!", - "við eigum eftir að grafa ykkur."  

Þessi orð vöktu mikla reiði á Vesturlöndum á þeim tíma sem risaveldin gátu eytt hvort öðru í eldi kjarnorkuvopna. 

Voru orðin túlkuð sem hótun um grimmilega beitingu slíkra vopna. 

Svo mikil var reiðin og svo mikil langrækni ríkti í garð Krústjoffs, að þegar síðar var upplýst, að túlkurinn hafði ekki náð réttri merkingu rússnesku orðanna, sem þýddi svipað eins og að sagt hefði verið: "Við eigum eftir að baka ykkur", féll sú frétt alveg í skuggann. 

En í þessum íslensku orðum, "við eigum eftir að baka ykkur" felst svo sem ekkert sérlega geðslegt ef þau eru tekin of bókstaflega, sem sé að ætlunin sé að gera það sama og ef einhverju er stungið í glóandi bakaraofn. 

Eftir hinn mikla bruna Gúmmívinnustofunnar 1989 kom varaslökkviliðsstjórinn í beina útsendingu í fréttum Stöðvar 2.

Hann var sótugur eftir að hafa verið í návígi við óvættinn en mátti þola ágenga gagnrýni mína vegna ýmissa vankanta á slökkvistaðinu.

Sumir vankantarnir blöstu við, en aðrir, eins og það að slökkvilið vissi ekki um að kjallari með 3000 hjólbörðum var undir húsinu, komu fram síðar og með því sú umsögn, að vegna þessarar fáfræði slökkviliðsins hefðu slökkviliðsmenn verið miklu meiri lífshættu en þeir vissu sjálfir.

Í lok viðtalsins vildi ég segja eitthvað hughreystandi við varðstjórann og sagði: "Látum þetta gott heita, það gengur betur næst."

Þessi orð vöktu mikla reiði hjá mörgum og voru talin sýna það að ég hafi verið að lítilsvirða og hæða varðstjórann, sem var nýkominn úr harðri baráttu við lífshættulegan eldinn, sótugur upp fyrir haus.

En það hafði alls ekki verið ætlun mín á því augnabliki, sem orðin voru sögð. 

 

Var alveg vonlaust fyrir mig að reyna að sannfæra þessa gagnrýnendur mína um að ég hefði alls ekki meint þetta svona, heldur þvert á móti óskað slökkviliðinu góðs gengis í framtíðinni.

Nokkrum árum seinna hafði slökkviliðið lagfært nær allt það, sem farið hafði úrskeiðis í brunanum.

Sjálfur gerði ég orðin "það gengur betur næst!" að kjörorðum í lífinu, því að í þeim felst játning á því sem farið hefur úrskeiðis og vilji til markvissra úrbóta.

Og hjá slökkviliðinu hafði kúrsinn verið tekinn á það að það gengi betur næst.

Engu að síður voru ummælin í því samhengi og undir þeim kringumstæðum, sem þau voru sögð, líkast til arfa klaufaleg mistök.   

 

„Hvað ertu að meina með þessu?“

Hvar eru forsetabíllinn og Glitfaxi?

Eftir þrjú ár rennur út 75 ára grafarhelgi Goðafoss. Þá fyrst er gerlegt, hennar vegna, að aðhafast eitthvað til að kanna skipsflakið, ef það finnst endanlega og það er tæknilega mögulegt. 

Í þætti um slysið, sem sýndur var á Stöð 2 í nóvember 1994, hálfri öld eftir að skipinu var sökkt, sagði einn eftirlifandi skipverji frá því, að hann hefði stokkið í sjóinn af kassa utan af Packard-bíl, sem stóð á skipinu.

Bíllinn var gjöf Roosevelts, Bandaríkjaforseta, til forseta Íslands og ætlað var að leysa af hómi eldri bíl af Packard-gerð, sem ríkisstjóraembættið hafði notað sem viðhafnarbíl.

Fróðlegt væri að vita, hvort þessi forsetabíll á eftir að finnast. Ekki skiptir máli, hversu illa hann er leikinn af ryði, því að samkvæmt reglum um fornbíla, nægir að finna grindina með grindarnúmerinu og vélarblokkina með vélarnúmerinu.

Er þá hægt að gera bílinn upp samkvæmt kröfum um, hvernig slíkt þurfi að gera. 

Goðafossslysið er Titanic-slys Íslands.

Í febrúar 2026 rennur út grafarhelgi annars flaks í Faxaflóa, flaksins af flugvélinni Glitfaxa, sem liggur undan Flekkuvík á Vatnsleysuströnd að því er ætlað er.

Þegar vélin fórst var gengið út frá því að flakið væri skilgreint sem grafreitur og ekki hróflað við því. 20 manns voru um borð og eru lík þeirra þar enn að öllum líkindum.

Brak úr vélinni fannst, svo að líklegt er að hún hafi brotnað við harkalega lendingu á sjónum.

Ástæða slyssins er ekki ljós, ekki vitað hvort henni var flogið í sjóinn, til dæmis vegna hæðarmælisskekkju eða annarrar bilunar eða hvort hún varð eldsneytislaus.

Ef flakið fyndist yrði kannski, þótt seint sé, hægt að leysa þessa 65 ára gömlu gátu.    

Goðafoss fundinn af þýskum kafara

Mannlegt eðli í öllum flokkum.

Stjórnmál snúast eftir orðsins hljóðan í því að stjórna. Af því leiðir að til þess að hafa áhrif við stjórnun mála, hyllast margir þeirra, sem gefa sig að stjórnmálum, til þess að beita áhrifum eftir mætti til þess að hafa þessi áhrif, - nokkuð, sem með öðrum orðum er oft orðað þannig að beitt sé þrýstingi og jafnvel enn skæðari aðferðum. 

Síðan bætast við ýmis önnur atriði eins og mannlegi þátturinn, mismunandi persónuleikar og misjöfn lagni fólk við að vinna með öðru fólki og eiga við það ljúf og góð samskipti. 

Í stjórnmálum er líka tekist á um stefnur og aðferðir og það skapar núning sem getur magnast upp í hreint ósætti og illindi.

Ekki er hægt að búast við því að nokkurt stjórnmálaafl eða flokkur geti sloppið við að svona lagað gerist innan hans raða.  

Birgitta hafnar ásökunum

Stríð, sem tapast í sjónvarpi.

Það hefur verið sagt að Bandaríkjamenn hafi tapað Víetnamstríðinu í sjónvarpinu heima hjá sér. 

Þetta var fyrsta meiriháttar stríðið þar sem hinn nýi fjölmiðill fékk að taka myndir og flytja fréttir svo um munaði, og þetta bættist við skerf ljósmyndara og blaðamanna. 

Smám saman kom í ljós að stríðið var ekki eins og stríðið sem Kanar háðu gegn Japönum í Seinni heimsstyrjöldinni og þótti grimmilegt, heldur mun grimmilegra og átakanlegra fyrir Bandaríkjamemm,vegna þess, að þeir beittu aðgerðum, sem minntu á sumar aðgerðir nasista á borð við dráp þorpsbúa í Lidice.  

Ef grunur var um að Viet Kong liðar eða leyniskyttur þeirra leyndust í þorpum, var þorpunum einfaldlega eytt í eldi napalmsprengna, sem eru svívirðileg vopn. 

Myndin af flýjandi þorpsbúum, einni frægustu og áhrifamestu ljósmynd síðustu aldar, varð, ásamt fleiri myndum, bæði ljósmyndum og kvikmyndum, til þess að snúa almenningaálitinu á Vesturlöndum við á þann hátt, að ekki fannst hliðstæða úr hernaðarsögu Bandaríkjanna.

Þau höfðu aldrei fyrr tapað stríði og Víetnamstríðið var eitthvað alveg nýtt fyrir þeim.

Nöturlegt er að hálfri öld eftir Víetnamstríðið sé deilt um myndbirtingu úr þessu stríði, sem tapaðist í sjónvarpi.

Og þrátt fyrir stóraukna ritskoðun á því sem birtist frá vígvellinum, fyrirbæri, sem er dæmi um það, að það fyrsta sem er drepið í stríði sé sannleikurinn, er það vonandi ekki liðin tíð að stríð tapist eða vinnist í sjónvarpi þar sem leitast er við að koma í veg fyrir að sannleikurinn sé drepinn.  

Norðmenn í stríð við Facebook

Ekki minnst á súrnun sjávar? Hvernig væri að líta á kort?

Mikil er gyllingin á þeirri blessun, sem loftslagsbreytingar muni færa Íslendingum í frétt um hagsmunamat ráðherranefndar um norðurslóðir. 

Ekki er minnst á súrnun sjávar, sem er lang ískyggilegasta breytingin sem beytt samsetning lofthjúpsins hefur í för með sér. 

Enn standa menn í þeirri trú að hægt verði að byggja heimshöfn í Finnafirði og að siglingaleiðirnar báðar, norðvesturleiðin og norðausturleiðin, liggi um Ísland, þótt ekki þurfi annað en að líta á kort til að sjá, að norðausturleiðin frá Evrópu til Asíu um liggur meðfram Noregsströndum, fjarri Íslandi, og norðvesturleiðin frá austurströnd Ameríku liggur fyrir vestan Grænland, líka fjarri Íslandi.  

"Nýting auðlinda" í formi olíuvinnslu er skómigustefnan í hæsta flokki, því að með því að Ísland gerist olíuvinnsluþjóð leggjum við okkar skerf til þess að menga lofhjúpinn og draga lappirnar í því að takast á við útblásturvandann og skipta yfir í aðra orkugjafa.

Að sjálfsögðu á Ísland mikilla hagsmuna að gæta á norðurslóðum, ekki síst ef framundan eru sviptingar og átök um þær, en sú sýn, sem virðist ríkja á viðfangsefnin, virðist ekki vel ígrunduð í öllum atriðum.  

Vilja tryggja hagsmuni Íslands

Alltof mikill seinagangur í skipulagningu ferðamála.

Það var fyrir síðustu aldamót sem ég gerði slatta af ferðaþáttum, sem sýndu hve langt á undan okkur Íslendingum Bandaríkjamenn, Kanadamenn, Norðmenn, Svíar og Finnar eru í skipulagningu ferðamála og umhverfis- og náttúrverndarmála.

Á öllum þessum árum, sem liðin eru síðan, virðist lítið örla á því að við Íslendingar dröttumst til að nota, þótt ekki væri nema brot, af þeim hundraða milljarða tekjum, sem stórvaxandi ferðaþjónusta gefur okkur til að læra af reynslu annarra þjóða að aðgangsstýringu og öðrum frumatriðum í nýtingu lands og skipulagningu ferðaþjónustu.

Upphlaupið, sem hér varð þegar rætt var um náttúrupassa, leiddi í ljós djúpstæðan mun á viðhorfum okkar og annarra þjóða gagnvart náttúrunni og auðlindum hennar.

Vestra skilgreinast þjóðgarðsgestir sem "proud partners" en hér á landi voru notuð orð eins og "auðmýking" og "niðurlæging" þegar minnst var á aðgangsstýringu. 

Hér á landi er hundruðum þúsunda ferðamanna mokað skipulagslaust á örfá svæði og staði á sama tíma sem mörg stórmerkileg náttúrufyrirbæri eru algerlega óþekkt, en gætu sum hver nýst til að dreifa ferðamönnunum betur og létta á álagi þar sem það er orðið skaðlegt eða illviðráðanlegt.  

 

Ávinningur aðgangsstýringar margfaldur

Smáflokkalandslag.

Ég man þá tíð þegar Þjóðviljinn sálugi kallaði Alþýðuflokkinn "pínulitla flokkinn". Samt hafði Alþýðuflokkurinn aldrei minna en 15 prósenta fylgi á þessum áratugum um miðja síðustu öld, þegar Sjálfstæðisflokkurinn var með um eða yfir 40% fylgi.

Framsóknarflokkurinn var með álíka mikið fylgi og Sjálfstæðisflokkur og Píratar hafa nú og taldist í besta falli vera meðalstór flokkur. 

Nú hefur hið pólitíska landslag breyst í smáflokkalandslag, þar sem aðeins tveir flokkar geta talist meðalstórir, en aðrir flokkar eru smáflokkar eða jafnvel örflokkar eins og Björt framtíð er orðin. 

Píratar með mest fylgi

Laumuspil og blekkingar.

Eitt sinn hitti ég að máli þingmann einn, sem var ákveðinn í að greiða atkvæði með Kárahnjúkavirkjun þegar það mál var á dagskrá.

Ég spurði hann hvort honum þætti það verjandi að sökkva 25 kílólmetra löngum og allt að 200 metra djúpum dal, að meirihluta grónu landi, með merkum náttúruverðmætum og stærsta fossinum á norðausturhálendinu og láta dalinn fyllast upp með drullu og auri aurburðarmestu jökulsár landsins. 

Ég benti honum á það, til samanburðar, að með Hvalárvirkjun vestur af Ófeigsfirði á Ströndum væri verið að tala um að virkja hreint vatn, þannig að hægt yrði að fjarlægja stíflur síðar og fá landið og fossana til baka. 

Honum hnykkti við og hann sagði: "Hvalárvirkjun! Nei, því myndi ég aldrei greiða atkvæði með."

Ég varð að sjálfsögðu hissa og spurði hann hvers vegna hann kæmist að svo furðulegri niðurstöðu. 

"Það er af því að ég hef komið á það svæði", svaraði hann. 

Um svipað leyti sat ég við hlið eins þingmanns á leið frá Egilsstöðum til Reykjavíkur og barst talið að fyrirætlunum um virkjanir á Torfajökulssvæðinu, sem þá komust á dagskrá. 

Hann kvaðst hlynntur nýtingu háhita en spurði samt hvar Torfajökull væri. 

Ég sagði honum það og bætti við að þarna væri líklega mesta jarðvarmaorka landsins, enn meiri en í Kerlingarfjöllum.  

"Þá er þetta líklega ágætasta fyrirætlun" sagði hann, en ég myndi ekki vilja leyfa virkjanir í Kerlingarfjöllum. 

"Af hverju ekki?" spurði ég. 

"Af því ég hef komið í Kerlingarfjöll," svaraði hann.

Fáfræði sú á upplýsingaöld, sem beitt hefur verið og ráðið hefur ríkjum í þessum málum hér á landi, er dapurleg.

Fyrir hundrað árum var ekki stundað jafn mikið laumuspil með eðli, áhrif og staðsetningu virkjana og nú er markvisst beitt.

Virkjun Urriðafoss í Þjórsá hét einfaldlega Urriðafossvirkjun.

Virkjun Gullfoss var ekki kölluð Brattholtsvirkjun. 

Með Holtavirkjun er ekki verið að virkja nein holt, heldur er verið að virkja Búðafoss í Þjórsá, sem myndin er af. 

Sem betur fer stefnir í það að þrír af tólf stórfossum ofarlega í Þjórsá verði ekki lemstraðir meira en orðið er, en á meðan svonefnd Kvíslaveita var gerð fyrir ofan þá var því vandlega leynt, að með því að taka allt að 40% af vatnsmagni árinnar og veita því í burtu, var unnið skemmdarverk á fossinum Dynk, sem er magnaðasti stórfoss landsins, þegar hann rennur með fullu vatnsmagni.

Í 20 ár hefur svonefnd Norðlingaölduveita verið á dagskrá, en í raun er ekki verið að virkja neina öldu, heldur Þjórsárfossana þrjá.

Þegar áformin um Norðlingaölduveitu hikstuðu, breytti Landsvirkjun lítillega um útfærslu og réttlætti með henni þá nafnbreytingu að virkjunin héti Kjalölduveita!

Það yrði langur, langur lestur að nefna öll þau atriði, sem reynt er með laumuspili og oft blekkingum að halda frá fólki þegar virkjanir eru annars vegar.

Hvað vita til dæmis margir hvar Austurengjavirkjun er?

Ef fólk á förnum vegi væri spurt hygg ég að varla nokkur maður myndi vita það.

En í raun ætti virkjunin að heita Krýsuvíkurvirkjun og þá myndu flestir vita hvar hún væri.   

En það má að sjálfsögðu helst ekki vitnast, því að þá kynnu að renna tvær grímur á marga. 

Fingraför í náttúru