Frægustu þingumræður heims.

Ekkert þjóðþing í veröldinni státar af jafn frægum og mögnuðum umræðum og breska þingið. Þær hafa þróast á svo löngum tíma, að frekar má tala um aldir en áratugi, en þessi þróun hefur frekar byggst, eins og svo margt í breskri löggjöf, á hægfara breytingum á hefðum frekar en skráðum reglum.

Sumar heitustu umræðurnar hafa orðið þær sögulegustu í starfi þjóðþinga heims, og er umræðan um styrjaldarreksturinn í Noregi, "Norway debate",  7. og 8. maí 1940 kannski sú, sem frægust varð og hafði mestar afleiðingar, því að þáverandi forsætisráðherra, Neville Chamberlain, var gagnrýndur harðlega af stjórnarandstöðunni fyrir ófarir Breta í Noregi.

Þegar honum fórst vörnin óhönduglega, fékk hann ekki aðeins harðar ádrepur frá mönnum eins og Loyd George, fyrrum forsætisráðherra, heldur einnig eigin fylgismönnum og hámarki náði þessi sameiginlega aðför stjórnarandstöðunnar og minnihluta stjórnarþingmanna með áskorun Leo Amery, fyrrum ráðherra: "Í guðs bænum, farðu frá!" ("In the name of god, go!")

Fjórðungur stjórnarþingmanna greiddi ýmist atkvæði með stjórnarandstöðunni eða sat hjá þegar tillaga um traustyfirlýsingu var borin upp, og þetta veikti stöðu Chamberlains svo mjög, að hann varð að segja af sér og Winston Churchill að taka við með því að mynda þjóðstjórn.

Í ljós kom að þessi þróun mála í þinginu skipti sköpum fyrir Breta bæði í lengd og bráð, því að staðfesta Churchills og ræðusnilld, leiðtogahæfileikar við erfiðar aðstæður í sögu Breta og vestrænna lýðræðisþjóða, komu í veg fyrir að Bretar gerðu það, sem margir bjuggust við, að beygja sig fyrir ofurefli Þjóðverja og leita nauðasamninga við þá eftir að Bretar biðu afhroð við Dunkirk og Frakkland féll í framhaldinu.  

Ekki veit ég hvort sagnfræðingar hafa rannsakað niður í kjölinn, hve mikil áhrif hinar dramatísku þingumræður 7. - 8. maí 1940, umgerð þeirra og eðli, höfðu á það að beina málum í þann farveg sem reyndist hinn skásti af öllum mögulegum, kom upp á nákvæmlega réttum tíma og mátti helst ekki gerast seinna en raun varð á.

Chamberlain hafði sagt skömmu fyrir innrás Þjóðverja í Danmörk og Noreg: "Hitler hefur misst af strætisvagninum" og eftir ófarir í Noregi og enn meiri ófarir í Frakklandi er hægt að halda því fram að stjórn hans hefði hvort eð er fallið síðar um vorið. Chamberlain var í þann veginn að missa heilsuna vegna krabbameins og dó í nóvember 1940.

Hvernig sem því er farið gerðu umgjörð og eðli þingumræðurnar hana magnaðri og eftirminnilegri og þar með árangursríkari.

Umræðurnar á þinginu bera sum sumt með sér eðli átaka í dýraríkinu, þegar uppgjör verður milli tveggja karldýra og þau takast á, en gæta þess af eðlisávísun að halda hörkunni innan skynsamlegra marka.

Þetta er til dæmis vel þekkt í reglulegu uppgjöri meðal sleðahunda, sem raða sér sjálfir með því í "goggunarröð" í sleðaeykinu þegar merki sjást um að styrkur hundanna innbyrðis hefur riðlast.

Stundum særast hundarnir meira í þessum átökum en heppilegt er, og þau geta að þessu leyti farið úr böndunum án þess þó að annar hundurinn drepi hinn.

Kannski finnst forseta neðri deildar breska þingsins eitthvað slíkt hafa verið að þróast í umræðum þingsins en margir þingmenn eru honum greinilega ósammála.

Það er auðvitað matsatriði hvenær frammíköll verða of hávær og skemma jafnvel umræðurnar, en ansi er ég hræddur um að dregin yrði um of burst úr sjarma þeirra ef þingmenn steinþegðu alltaf.  

Þingmenn gagnrýna forseta þingsins

Nú er frost á Fróni, - og mest niðri við jörð.

Ég er í þeirri aðstöðu að ég fylgist sérstaklega og náið allt árið með veðurupplýsingum frá svæðinu norðan Vatnajökuls og síðasti sólarhringur hefur verið athyglisverður.

Í nótt og í morgun hrundi hitastigið niður í mínus 27,7 stig´á sjálfvirku veðurstöðinni við Kárahnjúka og það komst í fréttir fjölmiðlanna, eins og sést á tengdri frétt á mbl.is

Þetta hringdi bjöllum hjá mér, því að 15 kílómetrum fyrir suðvestan þessa veðurstöð er Sauðárflugvöllur sem ég er umsjónarmaður og ábyrgðarmaður fyrir og á honum standa tveir bílar og kælivökvinn gæti frosið á og eyðilagt eða stórskemmt í þeim vélarnar.

Þetta er mesta frost sem komið hefur á þessum slóðum síðustu þrjú árin að minnsta kosti.

En með því að skoða tölurnar, annars vegar á Brúaröræfum, sem er sjálfvirk veðurathugunarstöð aðeins tvo kílómetra frá vellinum, og hins vegar uppi á Brúarjökli um 10 kílómetra þar fyrir sunnan, mátti sjá, að þar hefði frostið ekki orðið eins mikið og niðri við Kárahnjúka, ekki einu sinni uppi á jöklinum, og var munurinn heil 5 stig.

Ástæðan er þekkt, - kalt loft sígur niður að faltri, hvítri jörð í rólegum vindi og kólnar þar enn frekar, en uppi á jöklinum er meiri hreyfing á loftinu, sem sígur undan halla jökulsins, svo að það nær ekki að kólna eins og kyrrara loft niðri á tiltölulega flötu landi.

Myndin, sem ég mun setja inn hér að ofan er tekin í maí í fyrravor og sést, að bílarnir tveir eru meirihluta til á kafi í snjó. 

Sé snjórinn meiri núna, virkar hann eins og einangrun og kemur í veg fyrir að það verði eins kalt undir yfirborði hans og yfir yfirborðinu. Í fyrravor hafði sólbráð orðið við bílana vegna þess að sólin hitaði upp dökka fletina á þeim, og því gæti snjórinn náð hærra upp nú.

Sé svo þarf ekki að hafa áhyggjur af því að vatn frjósi á bílnum og vélar þeirra skemmist.

Í vetur hafa ekki komið jafn miklir hlákukaflar þarna og á sama tíma undanfarna vetur. Ef það ástand helst til vors getur snjórinn verið undrafljótur að fara þegar hlýnar í vor. Myndin hér að ofan var tekin 20. maí í fyrravor, en aðeins tveimur vikum síðar var snjórinn nær alveg horfinn og 16. júní var völlurinn formlega opnaður, þótt ófært væri í kringum hann í nokkrar vikur eftir það.   

Munar 30 gráðum

Kristján á Garðsstöðum og jeppinn hans.

Það er ekki með öllu rétt sem segir í frétt mbl. að enginn týni bílnum sínum. Nokkur dæmi veit ég um slíkt og það hefur komið fyrir mig sjálfan.

Frægasta dæmið er sennilega af þjóðsagnapersónunni Kristjáni á Garðsstöðum við Ísafjarðardjúp, sem átti blómatíma sinn um miðja síðustu öld.

Kristján átti ágætis jeppa og fór á honum á fund SÍS að Bifröst. Eftir fundinn brá svo við að Kristján fór ekki eins og aðrir af fundarstaðnum, heldur beið og beið að honum loknum. Loks fór hann þó í burtu og var sá síðasti sem það gerði.

Kom þá upp að þegar hann hafði komið út af fundinum mundi hann ekki hvaða bíl hann ætti og sá ekkert annað ráð en að bíða þar til allir bílarnir væru farnir nema hans, sem hlyti þá að vera eini bíllinn sem væri eftir. Reyndist það vera rétt.

Þekkt er saga af Jóni bróður mínum, en vinur hans bað hann um að gefa sér ráð sér við að næla í bíl, sem hann langaði til að eignast og var til sölu á Bílasölu Guðfinns en svo hátt verð væri sett á hann að hann treysti sér ekki til að borga það sem upp væri sett.

Þegar Jón heyrði lýsingu á bílnum og uppsett verð sagði hann: "Láttu mig um þetta, ég skal gera þetta fyrir þig. Þetta er allt of hátt verð og ég skal tala við vitleysinginn sem á þennan bíl og fá hann til að taka sönsum, hann getur ekki staðið á þessu fráleita verði, sannaðu til. Ég skal lofa þér því að ég skal sjá um að þú getir eignast hann fyrir það verð sem þú segist geta borgað."

Þegar vinur Jóns innti hann síðar eftir því hvort hann hefði getað gert eitthvað í málum hans, svaraði Jón því játandi: "Já, þú getur fengið bílinn á því verði sem þú nefndir og það er einfalt að ganga frá því hér og nú, því að ég komst að því þegar ég ætlaði að fara að tala við eigandann, að ég á þennan bíl sjálfur, en var bara búinn að gleyma því, því að það er orðið dálítið síðan ég setti hann á söluna hjá Guffa."

Vinur Jóns varð að vonum hissa og spurði hvort hann hefði komið Jóni í bobba með þessu, - hvort hann sætti sig við það að slá svona mikið af uppsettu verði bílsins.

En Jón svaraði að bragði: "Það skiptir ekki máli. Ég gaf þér loforð um að fá eigandann til að lækka verðið svona mikið og þú veist að ég stend alltaf við það, sem ég segi."

 

Finnst eftir 112 ár í vöruhúsi

Vanræksla og vannýting minja of algeng.

Seljavallalaug er dæmi um merkar minjar, sem vanræktar eru víða um land og liggja ekki aðeins undir skemmdum, heldur kosta tekjutap af ferðamönnum.

Það tap getur bæði verið beint og óbeint, því að illa hirtar minjar með óviðunandi þjónustu eru slæm auglýsing fyrir Ísland.

Sama á við um fjölmörg ferðamannasvæði, sem bjóða upp á vanrækt náttúruverðmæti sem liggja undir skemmdum og þvílíka forsmán í formi aðstöðu fyrir ferðafólk, að það er skömm fyrir land og þjóð.   

Sem dæmi um minjar, sem ekki næst samkomulag hvort og hvernig skuli hirt um, er bænahúsið á Núpsstað í Skaftafellssýslu. Fyrir bragðið hefur ekki verið hægt að nýta þetta merka hús til að laða að sér ferðafólk til að skapa bæði tekjur og gott orðspor fyrir landið.   

Seljavallalaug þarfnast viðhalds

Gerðist líka í Vestfjarðagöngunum.

Þegar Vestfjarðagöngin voru boruð milli Flateyrar, Súgandafjarðar og Ísafjarðar, kom upp mikið vatn í göngunum.

Slíkt þarf ekki að vera bagalegt heldur jafnvel nytsamlegt ef hægt er að koma vatninu í leiðslur og nýta það utan ganganna. Vatnið í Vestfjarðagöngunum var kalt og ef ég man rétt var það nýtt sem slíkt utan ganganna.

Sennilega er vatnið, sem nú kemur upp í Vaðlaheiðargöngum, ekki nógu heitt til þess að verða leitt út úr göngunum og til hitunar í hús þar.

Nema að þarna sé komin leið til að hita upp gjaldskýlið, sem verður við enda ganganna.

Gufubað í Vaðlaheiðargöngum

"Hagkvæmasti virkjunarkosturinn."

Svonefndri Skaftárveitu var mjög haldið að landsmönnum um árabil og hið sama sagt um hana og Norðlingaölduveitu að þetta væri hagkvæmasti virkjunarkostur landsins.

Meginhugmyndin var sú sama og með Norðlingaölduveitu, að taka stórt vatnsfall og leiða það yfir í virkjanakerfi Landsvirkjunar á Tungnaár-Skaftársvæðinu þannig að hægt væri að fá meira afl út úr virkjununum, sem þegar eru á því svæði.

Taka átti Skaftá úr farvegi sínum og leiða hana yfir í Langasjó, og gera þaðan jarðgöng til að halda áfram með vatnið yfir í Tungnaá.

Talinn var mikill kostur fólginn í því að veita þar með Skaftárhlaupum yfir í Langasjó og koma í veg fyrir aurburð niður eftir farvegi Skaftár, sem berst í Eldhraun og býr til aura, sem fýkur úr yfir syðstu gígana í Lakagígum.

Einnig að seinka því að veiðilækirnir tveir Tungulækur og Grenlækur í Landbroti, þurrkuðust upp.

Miðað við það sem sagt var um Lagarfljót, að það yrði miklu fallegra drullubrúnt heldur en með sínum blágræna lit má búast við að sama hefði verið sagt um Langasjó.

Á ráðstefnu um þessa framkvæmd kom fram að seinkun uppþurrkunar lækjanna í Landbroti myndi varla nema meiru en nokkrum áratugum og að Langisjór myndi fyllast upp af auri á 70 árum en þetta voru taldar léttvæg atriði, þótt fegursta fjallavatn Íslands og hugsanlega Evrópu ætti í hlut.

Ég fjallaði að sjálfsögðu um þetta allan tímann eftir kröfum heiðarlegrar fjölmiðlunar um að veita upplýsingar og miðla ólíkum skoðunum og sjónarmiðum en það var ekki tekið út með sældinni, ekki frekar en að sýna fossana í Efri-Þjórsá og sýna virkjanasvæði Kárahnjúkavirkjunar.

Af því að aðrir fjölmiðlamenn gerðu þetta ekki með því að sýna virkjanasvæðið allt, þar með talinn Langasjó, var talað um  að ég hlyti að vera hlutdrægur úr því að ég væri einn um að gera þetta.

Eins og oft er gert enn, var málinu snúið á haus með svona málflutningi, því að auðvitað var það ámælisvert sem stundað var í fjölmiðlum, að stunda kranablaðamennsku og halda nauðsynlegum upplýsingum frá fólki.

Nú hefur Langisjór verið friðaður sem hluti af Vatnajökulsþjóðgarði, en samt verður að halda vöku sinni, því að á sínum tíma héldu tveir ráðherrar því ákveðið fram, að ef sjónarmið "hagkvæmni og atvinnuuppbyggingar" krefðust, væri sjálfsagt mál að aflétta friðunum eftir þörfum.

Sjá mikla möguleika við Langasjó

Þetta hefur alltaf verið svona.

Ég var svo barnalegur að standa í þeirri trú að þær tölur sem hafa birst um meðalaldur bíla á Íslandi miðaðist við þá bíla  sem væru í umferð hverju sinni en ekki þá sem standa einhvers staðar ónotaðir og eru ekki í umferð.

Síðan skekkir það myndina enn frekar að margir gamlir bílar eru ýmist fornbílar sem ekki er ekið nema afar takmarkað og standa flestir inni á veturna, eða þá það gamlir bílar, að þeir eru notaðir sem bílar númer tvö og þeim ekið minna þegar um fleiri en einn bíla er að ræða í eign sama aðila eða fólks í sambúð.

Í slíkum tilfellum er hagkvæmara að aka nýrri bílnum, sem hefur lægri bilanatíðni, eyðir minna og er öruggari að öðru jöfnu.

Meðalaldur bifreiða á Íslandi ofmetinn

Einstakt viðtal á löngum og farsælum ferli.

Ég er ekki hissa á því að að Gísil Marteinn Baldursson skrifi "Vá. Þetta var furðulegt," eftir viðtalið sem hann tók við forsætisráðherra í dag. Gísli Marteinn á að baki langan og farsælan feril sem fréttamaður og þáttagerðarmaður og stjórnandi í sjónvarpi og hans stíll hefur verið að laða fram þægilega og upplýsandi stemingu í viðtölum sínum. 

Þeir eru ef til vill til, sem hafa gaman af snerrum og hanaslag og finnst hann kannski hafi verið of "kammó" og vinalegur í viðtölum sínum frekar en hitt og kannski ekki alltaf verið með nógu gagnrýnar spurningar, en á móti kemur að stundum fæst meira út úr viðtölum þegar aðferð Gísla er beitt en þégar þau þróast út í karp og nöldur sem litlu skila.

Ekki var að sjá í fyrstu í dag að þetta viðtal yrði öðruvísi en önnur viðtöl sem Gísli hefur tekið en það fór fljótlega að taka aðra stefnu og varð að lokum viðtal að endemum.

Strax í upphafi varð forsætisráðherrann óánægður með það að Gísli Marteinn skyldi vitna í orð hans um óánægju með stefnu og störf Seðlabankastjóra og tengja það við fyrirætlanir ríkisstjórnarinnar um að skipa tvo bankastjóra við hlið hans, ráða raunar þrjá bankastjóra.

Sigmundur Davíð sakaði Gísla Martein um að "gera sér upp skoðanir" og tönnlaðist á því það sem eftir var viðtalsins. Skipti engu máli, þótt GM þyrfti að lesa tilvitnanirnar og vitna í þær aftur og aftur, SDG var búinn að slá því föstu að Gísli Marteinn og aðrir væru sífellt að gera sér upp skoðanir.

Gísli Marteinn vitnaði réttilega í eyjuna.is til að fá álit forsætisráðherra á frétt þar um ráðningu tveggja nýrra Seðlabankastjóra við hlið Más Guðmundssonar og minnti að sjálfsögðu á það að á eyjunni.is hefðu oft verið réttar fréttir sem hefðu greinilega haft góðar heimildir í framsóknarflokknum, af því að stjórnendur eyjunnar væru framsóknarmenn.

Úr því sprettur karp um eyjuna og þá spyr Sigmundur Davíð Gísla skyndilega: "Hvaða álit hefur þú á Fréttablaðinu?"

Sem sagt, allt í einu hefur viðtalið snúist við og forsætisráðherrann leggur spurningu út í hött fyrir spyrjandann, sem kemur trúverðugleika fréttar á eyjan.is ekkert við !

Þarna varð vendipunktur í viðtalinu þar sem SDG snýr því upp í karp, ekki bara um umræðuefnið, heldur líka um það hvor þeirra sé spyrjandi og stjórnandi viðtalsins og hvor ekki.

Margt mætti nefna, en sem dæmi um það hvernig reynt er að snúa málum á haus er sú fullyrðing að skipan Más Guðmundssonar á sínum tíma hefði markað þáttaskil í skipan Seðlabankastjóra hvað varðaði það að vera gersamlega pólitísk af því að formlega tók Már við af norskum efnahagssérfræðingi.

Þessu var þveröfugt farið, að fram að 2009 hafði pólitískum gæðingum verið raðað hverjum á eftir öðrum í þetta embætti,  því að á undan Norðmanninnum voru Davíð Oddsson, Birgir Ísleifur Gunnarsson, Finnur Ingólfsson og Steingrímur Hermannsson Seðlabankastjórar, - enginn þeirra hagfræðimenntaður, en það hafa þó síðustu tveir Seðlabankastjórar verið.

Ráðning norsks manns í starfið var neyðarredding 2009 eins og margt sem þurfti að gera veturinn 2008-2009.

En sem fyrst þurfti að ráða íslenskan mann sem Seðlabankastjóra vegna lagaákvæða um að embættismenn íslenska ríksins séu Íslendingar og þegar Már Guðmundsson var valinn, var ekki dregið í efa að faglega var ekki hægt að efast um hæfni hans, menntun og reynslu. Ja, nema menn vildu fara í gamla farið og fá aftur einhvern úr pólitíkinni á borð við Davíð Oddsson, Finn Ingólfsson eða Birgi Ísleif Gunnarsson.  

Það varð jú að ráða eitt stykki Seðlabankastjóra og því út í hött hjá Sigmundi Davíð að leggja það að jöfnu við það að breyta lögunun núna með því að ráða þrjá menn.

Spurning Gísla Marteins um það hvort Seðlabankinn sé ekki að sinna lögbundnu hlutverki sínu með því að skoða áhrif "stærstu skuldaleiðréttingar heims" eins og forsætisráðherra hefur hana, var fyllilega réttmæt og engin ástæða til þess að fara í fýlu út af henni.

Sigmundur Davíð sagði beinum orðum í viðtalinu að Seðlabankinn hefði fyrst átt að skoða önnur umbeðin atriði, og einkennilegt var að Gísli Marteinn skyldi aftur og aftur þurfa að minna forsætisráðherrann á orðið "óumbeðið" í ræðu hans á Viðskiptaþingi.

Út úr þessu kom þó, þótt það væri ekki sagt beinum orðum, að ríkisstjórnin teldi sig eiga að ráða því í hvaða röð Seðlabankinn sinnir viðfangsefnum sínum.

Lokaorð Sigmundar Davíðs og þar með síðustu orðin í þættinum voru alveg dæmalaus í sögu ríkisútvarpsins, þegar hann segirvið Gísla: "Þú stóðst þig ágætlega og sannaðir að þú værir ekki að tala fyrir ríkisstjórnina."

Með þessum orðum er gefið í skyn að Gísli Marteinn hefði í pólitískum forsendum komið beint úr borgarpólitík annars ríkisstjórnarflokkanna og verið ráðinn inn í eigin þátt í sjónvarpi sem fylgismaður ríkisstjórnarinnar, en að hann hefði (greyið) verið að reyna að þvo það af sér í þættinum.

Ég hef áður skrifað um það hér á blogginu að miðað við frammistöðu Gísla Marteins í hátt í hundrað sjónvarpsþáttum og feril hans á fréttastofunni þar á undan hefði ráðning hans nú til baka til sjónvarpsins verið fyllilega eðlileg og réttmæt.

Þess vegna voru þessi lokaorð forsætisráðherra ómakleg og á lágu plani.

Ég var samstarfsmaður bæði Gísla Marteins og Sigmundar Davíðs á fréttastofu RUV á sínum tíma og líkaði mjög vel við þá báða.

Sigmundur Davíð var skemmtilegur og klár vinnufélagi, gerði ýmsar frumlegar og skemmtilegar fréttir og gerði síðar afar góða hluti með brautryðjenda í að miðla upplýsingum um gildi gamalla húsa og borgarhverfa. Því verki hans er vert að halda á lofti.

Hann gerði líka góða hluti í Indefence hópnum og það hefur fylgt honum ferskur blær síðan hann kom inn í íslenska pólitík Hrunveturinn mikla.

En mér finnst leitt hve hann hefur færst upp á síðkastið í þá átt í rökræðum eða öllu heldur karpi, sem við urðum vitni að í dag.

Þessi stíll er byrjaður að verða honum fjötur um fót og hefur skilað eftirminnilegum nýyrðum eins og "óhefðbundinn þingmaður" sem "hugsar upphátt" og fleiri slíkum ummælum sem skaða hann í stað þess að styrkja.

 

„Vá. Þetta var furðulegt“

Norskt vegakerfi er einstakt.

Í níu ferðum mínum um Noreg þveran og endilangan, allt frá Líðandisnesi, syðsta odda landsins, norður til Alta og þaðan austur og suður til Finnlands, hefur blasað við að séum við Íslendingar undrandi á mörgu í okkar vegakerfi, er það hátíð miðað við það sem er í Noregi.

Eina stefnumótunin sem maður hefur getað séð er sú, að malbika fyrst allt vegakerfið eins og það leggur sig áður en farið var í breikkun og bætingu vega.

Fyrir tíu árum, áður en lengstu veggöng veraldar voru opnuð á nyrstu leiðinni milli Oslóar og Björgvinjar, var það því undrunarefni að á þáverandi aðalleið, í gegnum Þelamörk, þurfti á nokkrum stöðum að aka yfir einbreiðar brýr og þræða svo þrönga og krókótta vegi hundruðum kílómetra saman, að varla var hægt að mæta stórum bílum.

Þarna var um að ræða þjóðleið á milli tveggja staða með samtals sjö sinnum fleiri íbúa en alla íbúa Íslands.

Stór hluti af helstu þjóðleiðum landsins er enn með 50 kílómetra hámarkshraða.

Á leiðinni norður til Alta kom í ljós að áætlun um 14 daga akstur kolféll, því að eftir þá daga átti eftir að aka alla leiðina til baka.

Langfjótfarnasta leiðin milli Oslóar og Alta liggur fyrst í öfuga átt til austurs um þvera Svíþjóð, síðan norður eftir því landi endilöngu yfir til Finnlands og þaðan til baka til Alta, miklu fljótkeyrðari leið en að fara eftir Noregi sjálfum.

Nyrsti hluti E6 leiðarinnar frá Osló til Gautaborgar og fram til Skáns og Danmerkur er með aðeins eina akrein fyrir fólksbíla, hin er fyrir rútur.

Íslendingur einn sem ók í fyrsta sinn eftir norskum þjóðvegi, nánar tiltekið frá Osló til Þrándheims, fékk 14 hraðasektir á leiðinni. Boðskapurinn fyrir Íslending í akstri eftir norskum þjóðvegum er einfaldur: Slappaðu af!

Erlendur staðall fyrir því að breikka venjulegan veg upp í 2+1 er 15 þúsund bíla umferð á dag. Til samanburðar er umferð um Álftanesveg 6 þúsund bílar á dag og því hvergi nærri komið að því að brekka þann veg, enda er 21 sambærilegur vegarkafli á höfuðborgarsvæðinu með hærri slysatíðni.

Fróðlegt verður að sjá hvað Reynir Jóhannesson gerir í stefnumótun fyrir samgöngumálum í Noregi. Vonandi felst það ekki í því að rjúka til að breikka alla vegi sem eru með umferð á bilinu 6-15 þúsund bílar á dag, því að verkefnin eru ærin við að laga eindæma torfarnar og miklu meira eknar helstu þjóðleiðir landsins.

Hámarkshraði á bestu vegum Noregs er 90 km/klst eins og hér, en 110 í Svíþjóð. Samt er slysatíðnin lægri í Sviþjóð.  

Draumurinn að koma að stefnumótun

Nei, hann getur það ekki.

Kosningabarátta Baracks Obama Bandaríkjaforseta 2008 var hrein markaðssnilld þar sem allar nýjustu tækninýungar á sviði auglýsingamennsku, til dæmis á netinu, voru notaðar út í hörgul.

Bandaríkin og hinn vestræni heimur voru í sárum þetta haust efnahagshrunsins og slagorðið "Yes, we can!", - "Já, við getum það!" svínvirkaði, enda flutti Obama innblásnar ræður af stakri snilld og heillaði fólk upp úr skónum.

Fljótlega eftir að Obama tók við völdum fór að halla undan fæti hjá honum og hið spillandi umhverfi bandarískra stjórnmála og það umhverfi sem Bandaríkjaforseti lifir í í Washington að ná meiri og meiri tökum á honum.

Nefna má mörg dæmi um þetta en kannski er nóg að nefna sífellda hækkun skuldaþaks bandaríska ríkisins sem lýsandi dæmi um það hvernig gríðarlegum vanda er velt á undan sér með því að sætta sig við að hann verði sífellt stærri og stærri.

Nú síðast hefur Bandaríkjaforseti orðið uppvís að því að setja nýtt met meðal vestrænna þjóðarleiðtoga varðandi víðfeðma árás á frelsi og friðhelgi einkalífsins og hlerar meira að segja og njósnar um nánustu erlenda vini og bandamenn sína í hópi þjóðarleiðtoga.

Nýjasta metið í að veita sendiherrastöður til að borga fyrir peningaaðstoð auk alls annars, sem á undan er komið, er að snúa kjörorðinu "Já, víð getum það!" varðandi það að uppræta spillingu og ná árangri, upp í andstæðu sína: "Nei, við getum það ekki!"

Obama, hvílík vonbrigði. Nei, hann getur það ekki, því miður.  

Gerði grín að verðandi sendiherra á Íslandi