Eitt magnaðasta markaðsafrek allra tíma.

Árið 1960 var Chevrolet Corvair byltingarkenndasti bíll hvað hönnun og alla gerð snerti, sem bandarísku bílarisarnir hafa sett á markað.

Vélin var afturí, ekki frammi í. Hún var loftkæld en ekki vatnskæld. Hún var flöt "boxaravél" en ekki upprétt og aldrei fyrr höfðu bílaverksmiðjur framleitt sjálfar sex strokka boxaravél.

Tucker var að vísu með flest af þessu 1948, en vélin í þeim bíl var flugvélahreyfill, framleidd af Franklin, og aðeins 51 eintak var smíðað.

Corvair fól hins vegar í sér markaðlseg mistök. Vélin varð mun þyngri en upphaflega stóð til, það þurfti alveg nýja þekkingu og verkfæri til að gera við hana og viðhalda henni enda frekar flókin, til dæmis sem sex aðskilin "hedd".

Þetta var einfaldlega of byltingarkenndur bíll.

Ford setti á flot álíka stóran ósköp venjulegan bíl, Falcon, sem laghentur eigandi gat gert við í bílskúr sínum og seldist mun betur en Corvair.

Á árunum 1961-63 reyndi GM að auka úrval Corvair bíla með því að framleiða skutbíl og sportgerðina Monza. Heildarsalan jókst að vísu ekki en Monza seldist miklu betur en venjulegi bíllinn.

GM áttaði sig hins vegar ekki á því að þarna hafði myndast alveg nýr markhópur kaupenda, fólk sem vildi eiga nettan og léttan sportlegan bíl sem gæti tekið fjóra í sæti, þótt þröngt væri setið í aftursæti. 

Lee Iacocca var markaðsmaður hjá Ford og kom auga á þetta.

Hann náði eyrum yfirmanna sinna og til varð Ford Mustang, í grunninn svipaður Falcon og með sömu vélum, en útlitið var nýbreytni í amerísku bílaflórunni, ný stærðarhlutföll, bíllinn hlutfallslega nokkuð breiður og lágur, með óvenju langa vélarhlíf, lágt og frekar stutt farþegarými og stuttan og kubbslegan afturenda. 

Studebaker sett að vísu á flot Avanti, sportbíl með líku útliti og Mustang, en hafði enga burði til að gera hann að mikilli söluvöru, enda verðið alltof hátt.  

Svo sannfærða gerði Iacocca yfirmenn sína um að Mustang dæmið  myndi ganga upp, að enda þótt bíllinn kæmi fram og byrjað væri að selja hann á allt öðrum tíma árs en tíðkaðist venjulega, seint í apríl, yrði hægt að anna eftirspurninni, nánast sama hver hún yrði.

Af því að grunnur bílsins, vélar og driflína áttu svo margt sameiginlegt með Ford Falcon og Mercury Comet, gátu samlegðaráhrif þessara bíla tryggt þetta og Mustang var afar einfaldur í öllu viðhaldi.

Skemmst er frá því að segja að Ford Mustang varð eitt mesta markaðsafrek allra tíma að mínum dómi, - kannski ekki eins stórfellt og Ford T hafði verið á sínum tíma, en örugglega mesta markaðsáhlupið, fór alla leið á örfáum mánuðum. 

Byrjað var að selja bílinn 17. apríl 1964,  en áður en árið var liðið höfðu selst meira en 700 þúsund eintök af bílnum á aðeins rúmlega átta mánuðum. Hann fangaði hug allra stétta og allra aldurshópa, enda var boðið upp á meira úrval af sérbúnaði en þekkst hafði fram að því.

Það var hægt að kaupa hræódýran, léttan einfaldan og sparneytinn Mustang með lítilli 2,7 lítra sex strokka Falcon vél, álíka þungan og Volkswagen Golf er núna, en líka með úrvali af V-8 vélum allt upp í fimm lítra á þriðja hundrað hestafla véla sem tilsvarandi drifbúnaði og fjöðrun. 

Fólk flykktist í hundraða þúsunda tali í sýningarsali til að skoða bílinn, vörubílstjórnar óku hugfangnir og annars hugar upp á gangstéttir og inn í búðarglugga og Mustanginn tók Ameríku með trompi.

Þegar við Helga komum til Los Angeles á þessum árum tók rígfullorðin kona, Jóna Freymóðsdóttir, á móti okkur á Ford Mustang, einhver ólíklegasta manneskja sem hugsast gat til þess að aka sportbíl með tilþrifum.

En Mustanginn hennar var þræl sparneytinn, ódýr í rekstri  og lipur í akstri, og rýmið frammi í var afar gott.  

 

50 ára saga Mustang á 100 sekúndum

Gott að hafa verið jólaglöggur alla tíð.

Lögreglan stöðvaði mig í fyrrakvöld og lét mig blása af öllu afli í blöðru. Ég er í ágætu formi og blés ekki úr nös eftir þetta.

Því hefðu ekki fundist nein merki um kókaínneyslu hjá mér þótt leitað hefði verið að þeim.

Löggan hafði ekkert upp úr þessu, enda hef ég verið allsgáður frá fæðingu og því með  jólagleggstu mönnum landsins. Býð mig fram sem Gáttaþef til að þefa upp í menn eftir vínangan og auka þannig afköst í leitinni að slompuðum ökumönnum. 

Ég fagna því hve löggan er jólaglögg þessa dagana hvað varðar neyslu á samnefndum vökva.

Lögreglan má gera meira af þessu. Bendi henni á að láta Gunnar Eyjólfsson blása líka því að hann er í meiri öndunaræfingu en flestir aðrir hér á landi.  

 

Jólaglöggið ekki í umferð

Drullusvaðið í Syðri-Straumfirði 1999.

Undir forystu Arngríms Hermannssonar var farin fyrsta og eina jeppaferðin fram og til baka yfir Grænlandsjökul í maí 1999. Frá upphafi til enda unnu fræknir leiðangursmenn frækið afrek, og enda þótt ég gerði nokkra fréttapistla um þetta á meðan á leiðangrinu stóð er eftir að gera heimildarmynd úr öllu efninu. 

Eftir að leiðangursmenn höfðu sigrast á yfirgengilega stórum og úfnum skriðjöklum í fjórgang, bæði á vestur- og austurströndinni, var komið niður í langan dal inni af Syðri-Straumfirði og þegar aðeins voru örfáir kílómetrar eftir datt engum í hug annað en að sigrast hefði verið á öllum hinum ótrúlegu hindrunum sem urðu á vegi leiðangursins.

En þegar komið var að síðustu smáhæðinni sem var eftir á leiðinni þurfti að fara yfir nokkuð stórt drullusvað.  

Arngrímur var fremstu á einum af þremur ofurjeppunum en þegar hann kom út í svaðið var það svo sleipt, þótt það væri ekkert sérlega djúpt, að hann strandaði þar alveg og komst hvorki lönd né strönd.

Uppi á jökli hafði verið hægt að gera alls konar undakúnstir, nota hugvitsamlegar grindur framan á bílnum og hleypa úr hinum stóru hjólbörðum, en ekkert slíkt dugði hér.

Þetta var sprenghlægilegt en Arngrími var samt ekki skemmt að þurfa að beygja sig fyrir ósköp auvirðillegu drullusvaði og láta draga sig upp úr því eftir öll afrekin að baki.  

Skriðdreki festist í drullupolli

Hafa forsendur breyst ?

Ekki veit hve oft það mál hefur komið upp að leggja hraðlest milli Reykjavíkur og Keflavíkurflugvallar.

Í fyrri skiptin hafa mikill stofnkostnaður og rekstrarkostnaður, miðað við tekjur, ævinlega hrundið þessum áformum.

En ævinlega koma þau aftur upp á borðið.  

Fyrrum var talað um um 30 milljarða á þávirði, en núna er talan 100 milljarðar uppi á borðinu.

Forsendur hljóta því að vera breyttar verulega ef þetta á að geta gengið núna.

Margir hafa rætt um að svona lest gerði Reykjavíkurflugvöll óþarfan en þá gleymist það, að eftir sem áður lengist samanlögð ferðaleið fram og til baka milli Reykjavíkur og landsbyggðarinnar um 170 kílómetra ef innanlandsflugið er flutt til Keflavíkur og sömuleiðis missir millilandaflugið varavöll.

 

Borgin skoðar háhraðalest

Hve margar hæðir er útvarpshúsið?

Þetta gæti verið ágæt spurning í Útsvari eða Gettu betur. Flestir sem sjá húsið sjaldan myndu giska á þrjár hæðir, af því þriðja hæðin, sem er neðst í skrifstofuturni hússins sést ekki í næsta nágrenni þess og fyrsta hæðin ekki þegar komið er vestan að húsinu. 

En rétt svar er: Sex hæðir, já, 6 hæðir! Sumir skilgreina hæðina sem bílakjallarinn er í sem kjallara, en undir þeim kjallari er annar kjallari, ótrúlegt en satt, sem er nokkurs konar leynihæð.

Sá kjallari hýsir hið óhemju stóra og dýra loftræstikerfi hússins, sem einnig tekur að mestu yfir þriðju hæðina og tekur einnig mikið rými samtals á öllum hæðum!

Af hverju er loftræstikerfið svona mikið skrímsli?  Af því að í húsinu er brotin eitt af elstu lögmálum arkitektúrs eða húsasmíðarlistar, sem er þess efnis, að sé breidd húss yfir ákveðnum mörkum, verða loftræstivandamálin óviðráðanleg.

Þess vegna eru til dæmis Pentagon fimm raðir mjórra húsa í fimmhyrningi, Lovre-safnið í París og byggingarnar við Thames í hjarta London mjóar og langar byggingar.

Loftræstikerfið safnar að sér óhreinindum. Þegar ég var með stíflugulu og ofsakláða í þrjá mánuði 2008 varð ég gersamlega viðþolslaus af kláðanum um leið og ég kom inn í þetta skelfilega hús.

Húsið var aldrei hannað sem allsherjar útvarpshús með hljóðvarpi, sjónvarpi og tækjadeild, heldur átti þetta hús að vera eingöngu fyrir hljóðvarpið, en annað hús við hliðina fyrir sjónvarp og þriðja húsið sem tækjahús!

Í stað þess að setjast niður þegar hætt var við að reisa öll þessi hús og hanna nýtt og smærra hús fyrir alla starfsemi RUV, var reynt að lappa upp á hljóðvarpshlutann með því að troða þar öllu inn!

Farið var um alla Evrópu til að finna fyrirmynd og útvarpshúsið í Dyflinni tekið sem helsta fyrirmynd.

Þegar hópur írskra blaðamanna kom í heimsókn til Íslands og var sagt frá þessu, fengu þeir hláturskast og spurðu hvernig í ósköpunum okkur hefði dottið í hug að taka misheppnaðasta útvarpshús Evrópu sem fyrirmynd.

Önnur spurning: Af hverju er húsið svona ofslega breitt og breiðir flatt þak út fyrir neðan skrifstofuturninn?  

Írsku blaðamennirnir svoruðu: Af því að við hönnum útvarpshússin í Dyflinni var þetta haft svona svo að koma mætti fyrir vélbyssum umhverfis skrifstofuturninn til að verjast árás skæruliða !

Útvarpshúsið hefur kostað íslenska menningu milljarða sem betur hefði verið varið í að framleiða menningarefni. Því að það er laukrétt sem Hrafn Gunnlaugsson sagði: Útvarpshús er verksmiðja sem framleiðir menningarefni, en á ekki að vera fáránlega dýrt og óhagkvæmt montmusteri.

Það má kasta því fram að gott væri að geta selt útvarpshúsið. En hver væri svo vitlaus að kaupa svo afkáralegt rekstrarskrímsli ?  

Líklega er það einsdæmi í veröldinni að starfsmannafélag stofnunar hafi einróma skorað á stjórnvöld að flytja ekki starfsemi hennar í splunkunýtt hús úr húsi, sem var hannað fyrir allt öðru vísi starfsemi (Bílasmiðjuhús).

En engu skipti þótt starfsmenn Sjónvarpsins grátbæðu stjórnvöld um þetta þegar til stóð að ana út í byggingu þessa fáránlega húss. Það var eins og að skvetta vatni á gæs.  

  

Páll vill selja útvarpshúsið

"Svokallað Hrun".

Til eru þeir áfram sem halda því fram enn og aftur að vegna þess að í Hruninu hafi verið um að ræða peninga, sem "voru aldrei til" hafi í raun ekki orðið neitt hrun, heldur hafi þetta í raun verið froðupeningar sem voru einskis virði og tjónið að sama skapi lítið sem ekkert. 

Þetta er aldeilis fráleitt. Hvað um þúsundir og jafnvel tugþúsundir fólks, sem átti sannanlega einhverjar eignir áður en allt fór á fulla ferð og tapaði ekki aðeins viðbótareignum heldur öllu sem það hafði átt áður en hrunadansinn hófst?

Hvað um samdrátt, uppsagnir og atvinnuleysi, sem Hrunið leiddi af sér? Bara "froða" og ekkert annað?  

Kröfur vegna peninga sem „voru aldrei til“

Stórfellt sinnuleysi um menningarverðmætin.

Þingsályktunartillagan um varðsveislu menningarverðmæta er afar þarft mál. Þótt þjóðskjöl séu varðveitt í tveimur eintökum sitt hvorum megin á landinu er það aðeins hluti af menningarverðmætum landsmanna og sá vaxandi hluti hans sem felst í mynd- og hljóðefni er stórlega vanmetinn. 

Auðvitað ætti slíkt efni að vera varðveitt í tveimur eintökum sitt hvorum megin á landinu við viðunandi skilyrði og brýnt að koma því öllu yfir í aðgengilegt og fyrirferðarlítið, öruggt form.

Ég hef talað fyrir þessu í áratugi  en allt of lítið hefur verið gert í þessum efnum.  

Vilja varðveita menninguna stafrænt

Því miður fagna sumir.

Ríkisútvarpið hefur mátt sæta því alla sína tíð að harðsnúinn hópur manna hefur sótt að því linnulaust og viljað það feigt.

Þessir menn hljóta nú að fagna því þegar útvarpshúsið er nokkurs konar Gálgaklettur þessarar viku og blóðugur niðurskurður verður til þess að til dæmis nýverðlaunaður starfsmaður er látinn fjúka.

Ef fyrrnefndir andstæðingar ríkisútvarps hefðu fengið að ráða alla tíð frá 1960 hefði Kanasjónvarpið verið látið nægja fyrir landsmenn allt þar til að herinn fór í óþökk þessara sömu manna og grát og gnístran þeirra 2006.

Íslenskt sjónvarp var eitur í beinum þessara manna á sjöunda áratugnum og er raunar enn, því að þessir menn hata líka 365 miðla vegna þess að þeim hugnast ekki eigendur þess miðils.

Uppsagnir fólks á ljósvakamiðli er miklu harkalegri en ella, vegna þess að svo margt af þessu fólki er þjóðþekkt og heimilisvinir þúsunda um allt land og uppsagnirnar því hliðstæða þess þegar aftökur fóru fram opinberlega að öllum ásjáandi.

Samdrátturinn birtist því miður í flestum öðrum myndum en að hægt sé að spara í rekstri húsnæðis eða tækja.

Sömu valdaöfl og nú láta beita hnífnum á starfsfólk RUV létu reisa hið fáránlega dýra rekstursskrímsli sem útvarpshúsið er, en engin leið er að minnka það eða draga úr reksturskostnaði þess og óhagkvæmni. Mér er líka kunnugt um það hvernig fjárskortur bitnar á ýmsum tækjabúnaði og því mikla hlutverki sem RUV gegnir sem safn ómetanlegra menningarverðmæta. 

Ég skal fúslega játa að ég skrifa þennan pistil í nokkurri geðshræringu því að hlutverk ríkisútvarpsins er mér afar kært sem og fólkið sem þar vinnur og verður að una hverri utanaðkomandi aðförinni að stofnuninni á fætur annarri.

Mér er skapi næst að ganga með sorgarband um handlegginn þessa daga þegar fólk fagnar komu þeirrar gleðihátíðar sem jól og áramót eru.

Ofan á allt má maður svo heyra bull eins og það að "selja Rás 2" sem þó er sá hluti starfsemi RUV sem gefur einna mestu tekjurnar.  

Adolf Inga sagt upp

Íslenska glíman, hreinræktað ofbeldi ?

Í grein Fréttablaðsins um ofbeldisfyllstu íþrótt í heimi er notaður sá mælikvarði að sá, sem lýtur í lægra haldi íþróttum sé beittur ofbeldi. 

Næst væri fyrirtak að taka fyrir hina íslensku þjóðaríþrótt, íslensku glímuna og setja þennan mælikvarða á hana.

Hún byggist á því samkvæmt þessum mælikvarða að annar keppandinn nær fram vilja sínum með því að fella andstæðinginn með líkamlegu ofbeldi til jarðar þannig að hann hlýtur af byltu og stundum meiðsli.

Tilgangurinn í hverri glímu er sá einn að annar keppandinn níði hinn niður í gólfið með ofbeldi.  

Í handbolta beita menn, sem eru dæmdir fyrir svonefndan ruðning, fádæma ruddaskap og ofbeldi þegar þeir ráðast á andstæðingana og ryðja þeim frá sér.

Í skylmingum fæst sigur með því að sanna, að annar keppandinn hefði verið drepinn með því að stinga hann á hol ef hann hefði ekki vörn við banastungunni.  

Sumir halda því fram með rökum, að oft sé andlegt ofbeldi verra en líkamlegt og skylmingar hljóta að skora hátt í ofbeldi miðað við þann tilgang að reka andstæðinginn á hol með sverði. .

Þá hlýtur skákin að teljast lang ofbeldisfyllsta íþróttin, því að nánast frá upphafi tafls beita keppendur hótunum um manndráp, sem eru síðan tíðkuð af miklum móði á skákborðinu, svo að mannfallið er oftast hlutfallslega miklu hærra en tíðkast í nokkrum hernaði. .

Ég lýsti eitt sinn á Stöð tvö heimsmeistarakeppni í áhugamannahnefaleikum tvær nætur í röð.

Engin meiðsl urðu á keppendum, en fyrri daginn var íslensk handboltakona rotuð í leik og borin af velli auk þess sem mikið var um gróft ofbeldi hjá konunum, þar sem notuð voru fantabrögð, hrindingar og ruðningur til að koma fram vilja sínum.  

Ekkert ofbeldi í MMA

Bara græða, engu kosta til !

Nú eru liðin tæp 15 ár síðan ég sýndi í þáttum í sjónvarpi hvernig Bandaríkjamenn standa að nýtingu þjóðgarða sinna svo að vernd náttúrunnar sé tryggð þrátt fyrir mikla umferð ferðamanna. 

Vitneskjan um þetta hefur legið fyrir í öll þessi ár, til dæmis um það hvernig hægt sé að standa þannig að málum í Yellowstone þjóðgarðinum, sem er með svipuðu viðkvæmu landslagi og er að finna á jarðvarmasvæðum á Íslandi, að þessi frægasti þjóðgarður heims þoli umferð 3ja milljóna ferðamanna á hverju sumri.

Það er talað um áunna sykursýki, þ. e. sykursýki, sem sjúklingarnari hafa sjálfir átt þátt í að skapa með líferni sínu, en hér á landi má kannski tala um áunna fáfræði og sinnuleysi um eðli og gildi náttúru landsins.

Það hefur ekki örlað á því í umræðu um þessi mál og meðferð þeirra hér á landi að vitneskja um margra áratuga reynslu annarra þjóða sé á vitorði Íslendinga. 

Þvert á móti er fimbulfambað um þau af fáfræði og sinnuleysi um allt nema að raka saman sem mestum skyndigróða án þess að kostan neinu til, því miður.

Ég þekki útlendinga sem hafa komið árlega til landsins með hópa námsmanna en segjast helst vilja sneyða hjá Geysissvæðinu í Haukadal og öðrum viðkvæmum svæðum, sem þeir segja að sé þjóðarskömm fyrir okkur Íslendinga.

Þegar svo er komið er skammt í það að græðgin fari að éta upp skyndigróðafíknina sem heltekur okkur allt of oft. Við höfum ekkert lært af Hruninu heldur miðast allt við það að aftur verði hér svipað ástand og ríkti 2007 á öllum sviðum.  

Göngustígar láta á sjá