Góð auglýsing fyrir íslenska náttúru en vond um ólöglegan akstur.

Ég fæ ekki betur séð en að þeir sem gerðu myndbandið þar sem "akstur í íslenskri náttúru er dásamaður" hafi á nokkrum stöðum brotið gegn banni um akstur utan merktra vega og slóða.

Þeir þeysa um vikurbreiður þar sem sjást mörg för þvers og kruss. Á öðrum stað þeysa þeir um fjöru neðan stórstraumsfjöruborðs, sem er að vísu umdeilanlegri akstur.

Þótt myndbandið sé flott auglýsing um dýrð íslenskrar náttúru er því spillt með þessum akstri, þótt myndskeiðin séu ekki löng.  

Ég hef komið í þjóðgarðinn "Giljaland" (Canyonland) í Bandaríkjunum sem sértaklega gerir út á ferðir á aldrifsbílum og er nálægt bænum Moab sem er Mekka torfæruaksturs í Bandaríkjunum.

Í þjóðgarðinum eru 1600 kílómetrar af vegaslóðum sem heimilt er að aka aldrifsbílum á en hins vegar blátt bann við akstri utan þeirra og háar sektir ef út af er brugðið.

Á þeim slóðum sem við hjónin ókum í þjóðgarðinum, til dæmis hina frægu slóð "Shafer trail" var hvergi hægt að sjá að nokkur maður hefði brotið gegn þessum ströngu reglum.

Hér á landi eru minnst 20 þúsund kílómetrar af merktum vegum og slóðum sem aka má á aldrifsbílum og þess vegna er 12 sinnum minni ástæða til að brjóta gegn ákvæðum um akstur hér en í Giljalandi.

Þótt hinn ólöglegi akstur í bandarísku myndinni sé aðeins í litlum hluta hennar er hvergi gefið í skyn annað en að aka megi að vild hvar sem er í íslenskri náttúru og því eru þessi myndskeið verri en lengd þeirra segir til um.  

Dásama akstur um fjöll og firnindi

Prófsteinn á íslenskt réttarfar og gildi laga í landinu.

Gálgahraunsmálið er smám saman að verða miklu stærra og mikilvægara en nemur deilu um framkvæmdir, lögmæti þeirra og nauðsyn á svæði, sem er á náttúruminjaskrá.

Vegagerðin hefur rekið málið þannig að henni komi meðferð málsins fyrir dómstólum ekki við heldur sé nóg að vegamálastjóri ákveði fyrirfram að málið sé unnið af hálfu hennar.

Til hvers eru þá dómstólar og réttarfar ef hver sem er getur farið fram á þennan hátt?

Þetta er alveg einstaklega ósvífinn valdhroki og ekki síður siðleysi, sem felst í því að valda sem mestum óafturkræfum umhverfisspjöllum á meðan dómstólar fjalli um málið, þannig að með því að sniðganga lög og rétt nógu hratt og lengi sé hægt að vinna "sigur" í málinu með beitingu valds vélaherdeildarinnar, sem sett hefur verið í það að mylja Gálgahraun mélinu smærra.

Ég vona heitt og innilega að Vegagerðin láti af þessari hegðun.

Ef afsökunin fyrir því að rótast í hrauninu er sú, að það sé of dýrt að gefa eftir ætti stofnunin ekki að eiga í meiri vandræðum með það en hún virðist eiga við að tapa tveimur nýlegum skaðabótamálum upp á hátt í 300 milljónir króna.

Í morgun var frétt um 30 milljón króna staðabætur vegna framgöngu hennar sem leiddi til skaðabótamáls og ekki er langt síðan en hún var dæmd til greiðslu 250 milljóna króna skaðabóta í öðru máli. Kannski eru ófarir hennar fyrir dómstólum ástæða þess að hún hyggst sniðganga þá hér í Gálgahraunsmálinu. 

Alls konar hártoganir eru notaðar til þess að reyna að láta líta svo út sem framkvæmdirnar fari ekki fram í Gálgahrauni heldur Garðahrauni.

Þetta er hlálegt þegar litið er á mynd hér við hliðina, sem ég tók í gær.

Þar sést upplýsingaskilti um hraunið sem gerir kleift að sjá  að þarna er um að ræða þann hluta hraunsins þar sem einna mestar sögulegar minjar eru sem og einstök fyrirbæri hraunsins og að þetta skilti er rétt hjá þeim stað þar sem þegar hefur hafist óafturkræf eyðilegging þess. .

Á efri myndinni af skiltinu sést að vísu ekki hvernig ætlunin er að gera þar brautir, sem anni alls 50 þúsund bíla umferð, en til samanburðar fara nú 7 þúsund bílar um Álftanesveg.  En í stuttu máli má segja, að með því að fara út í þessar fáránlegu framkvæmdir í stað þess að breikka veginn þar sem hann er núna, verði líkt og krossað stórt X yfir helming þess svæðisins sem sýnt er á skiltinu.

Afsakið að önnur myndanna fór óvart tvisvar inn á síðuna.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Taka fyrir kröfu umhverfissamtakanna

Árangursríkasta byltingin í bílvélum.

Sú var tíðin að það þótti bara nokkuð gott þegar afköst dísivéla í bílum voru rúmlega 20 hestöfl á lítra rúmtaks og togið um 50 newtonmetrar. Núna eru margar dísilvélar 4-5 sinnum aflmeiri, þökk sé forþjöppunum, og eyðslan samt minni.

Það var ekki fyrr en á áttunda áratugnum sem vélar eins og dísilvélin í Volkswagen Golf breyttu ímynd dísilvéla úr kraftlitlum,hávaðasömum, þungum, mengandi og dýrum drifkrafti í svo hljóðlátar og þýðgengar vélar, að stundum átta bílstjórar og farþegar sig ekki á því að það sé dísilvél í bilnum.

Þegar dísilvélarnar virtust ætla að stinga bensínvélarnar af fyrir nokkrum árum uppljóstraði bílvélafrömuður Fiat verksmiðjanna um það að á döfinni væru byltingarkenndar bensínvélar þar á bæ, sem myndu jafna muninn.

Hann stóð við orð sín með margverðlaunuðum Twin-Air vélum sem kreista á milli 100 og 125 hestöfl út úr hverjum líta sprengirýmis og Ford fylgdi í kjölfarið með Ecoboost vélunum, sem eru á svipuðu róli.

Hver hefði trúað því fyrir bara nokkrum árum að boðið væri upp á slöttungsstóran bíl eins og Ford Mondeo með þriggja strokka eins líters vél sem afkastaði samt 125 hestöflum og eyddi minna en allra minnstu bílarnir fyrir aðeins áratug?

Eða að Benz myndi dirfast að bjóða upp á fjögurra strokka vél í sinni frægu S-línu stærstu lúxusbíla?

Eða að flugvélaframleiðendur myndu bjóða upp á dísilvélar í flugvélar, svo þungar sem slíkir hreyflar hafa verið?

Forþjappan og framþróun hennar hefur ekki verið það eina sem hefur skapað þessa byltingu. Tveir yfirliggjandi kambásar, bein innspýting og aðrar nýjungar varðandi það svið eiga líka stóran þátt.

Öll þessi tækni hafði að vísu þann ókost að gera vélarnar flóknari og dýrari, en með stanslausum betrumbótum og verulegum árangri hefur þessi mikla bylting orðið að veruleika.

 

Forþjappa í allar vélar VW

Nú verður að finna "fiskimjölsverksmiðjutrix".

Greinilegt er að Landsnet hefur yfir góðum PR-mönnum að ráða því að þeir eru áberandi slungnari í málflutningi sínum en áður. Þannig hafa verið fluttar fréttir í fjölmiðlum af brýnni nauðsyn til þess að leggja risaháspennulínu yfir Sprengisand vegna þess að annars vanti fiskimjölsverksmiðjurnar rafmagn.

Fyrir almenning lítur þetta þannig út að það verði að virkja meira og leggja fleiri og stærri línur, því að annars hefðum við ekki nóg rafmagn fyrir okkur og þeir sem andæfi þessu séu "á móti rafmagni og atvinnuuppbyggingu."

"Við verðum að hafa rafmagn" er oft sagt við mann til þess að réttlæta virkjanir og línur.

Enginn fjölmiðlamaður spyr þeirrar einföldu spurningar hvers vegna það geti verið rafmagnsskortur hjá okkur fyrst við framleiðum 4-5 sinnum meira rafmagn en við þurfum sjálf.

En svarið við því er það að stóriðjan þarf svo mikið rafmagn að við sjálf lendum í rafmagnsskorti og að engin þörf væri til að reisa risalínurnar, sem sagt er að þurfi að reisa til að "auka afhendingaröryggi til almennings", nema vegna þess að stóriðjan þarf þessa gríðarlegu raforku.

En "fiskimjölsverksmiðjutrixið" svínvirkar á meðan fjölmiðlarnir kóa með þögguninni sem hentar stóriðjustefnunni.

Nú verður fróðlegt að sjá hvaða "fiskimjölsverksmiðjutrix" verði hægt að finna til þess að finna einhverja þá þöggun, sem gæti bægt athyglinni frá Hellisheiðarvirkjun varðandi ryðið og tæringuna í burðarvirkjum Landsnets á Hellisheiði.

Að ekki sé nú talað um að þagga niður aðra skaðsemi sem útblástur brennisteinsvetnis veldur á fólki og tækjum.

    

Ryð og tæring í burðarvirkjum

Mjór er mikils vísir.

Myndin hér við hliðina er af Alpine sportbílnum sem var upphafið að sigurgöngu þessa undralétta og knáa bíls, sem byggður var á grunni Renault 4CV smábílsins og með vél og driflínu hans.

Renault 4CV var "Bjalla" Frakka fyrst eftir síðari heimsstyrjöldina. Hann var fyrsti franski bílinn sem seldist í meira en milljón eintökum á árunum 1947 til 1961. Mig hefur alltaf langað til að eiga svona bíl, því að hönnun hans gaf Bjöllunni lítið eftir.

Renault 4CV var stæling á Bjöllunni, vélin að aftan og afturdrif en 4CV var mun minni en Bjallan, án þess þó að það kæmi í veg fyrir að fjórir fullorðnir gætu komist inn í hann, 30 sm styttri á milli hjóla en VW, 11 sentimetrum mjórri og 140 kílóum léttari. Beygjuhringurinn aðeins 8,4 metrar.

Fjögurra strokka vatnskæld fjórgengisvél, furðu stór farangursgeymsla í nefinu og fernar dyr.

Á nefinu var "gerfigrill" og framendinn afar amerísku í útliti, en hin raunverulegu loftinntök fyrir rassvélina voru á afturbrettunum við afturhurðina.  

Sjálfstæð gormafjöðrun á öllum hjólum var alger nýjung á svona litlum bíl en er allsráðandi nú.

Renault Dauphine var byggður á sama grunni og 4CV, og um 1960 var farið að segja upp"tjúnaðar" vélar í bílana til kappaksturs og síðan smíður sérstakur sportbíll, Alpine, með slíkum vélum á botni 4CV en með fisléttri trefjaglersbyggingu. Fór hann mikinn í aksturskeppni næstu áratugi.

Blái liturinn var einkennislitur og síðar framleiddi Renault fimmuna með kraftmeiri vél og kallaði þann bíl Renault 5 Alpine, auðveita dökkblár að lit.

Á slíkum bíl áttum við Jón bróðir margar góðar stundir, daga, vikur og mánuði, og nú er Alpine að endurfæðast með glæsibrag.

Alpine vinnur fyrsta sigurinn

Vonandi merki um að metnaðurinn lifi.

Það kanna að líta hálf niðurlægjandi og neikvætt út að flaggað sé í hálfa stöng á Akranesi eftir sáran tapleik og fall niður úr úrvalsdeild, en ég held þvert á móti, að það sé jákvætt merki um að gamall og gróinn metnaður "knattspyrnubæjarins" lifi enn og verði til þess að enn einu sinni rísi lið ÍA úr öskustó.

Líklega eru engin dæmi um það í íslenskri íþróttasögu að heill íþróttaflokkur verði að yfirburðarliði á landinu og það í vinsælustu íþróttagreininni, knattspyrnu.

Það er líklega ekki heldur hliðstæða þess til, að meirihluti landsliðsins sé skipaður leikmönnum úr einu félagi, en þannig var það þegar dýrð gullaldarliðs Skagamanna skein skærast.

Þá voru þeir Ríkarður Jónsson, Þórður Þórðarson, Þórður Jónsson og "Donni", Halldór Sigurbjörnsson landsliðsmenn í framlínunni, á miðjunni voru Sveinn Teitsson og Guðjón Finnbogason bestir allra, og í markinu var Helgi Daníelsson.

Þegar liði gengur illa eins og í þetta sinn, verður að líta á fleira en það sjálft til að leita orsaka og lagfæra það sem lagfæra þarf, allt frá unglingastarfinu og þjálfurunum til sjálfrar stjórnar félagsins.

Annars er hætta á að það verði farið að snúa út úr textanum, sem ég gerði á sínum tíma fyrir Skagamenn sem aðdáandi og velunnari þess og að hann verði svona.

" Skagamenn, Skagamenn, létu skora hjá sér mörkin,

áttu´ekkert spil og öll verstu spörkin..."

 

Vonandi snúa Skagamenn taflinu við, hressa upp á metnaðinn, flagga í heila stöng þegar árangurinn kemur í ljós og syngja af raust:

Skagamenn, Skagamenn skoruðu mörkin,

áttu allt spilið, afburðaspörkin!

Flaggað í hálfa

Steypan varðandi það að hver sem er stöðvi hvað sem er.

Fjölmargar stórar framkvæmdir hafa verið kláraðar hér á landi á undanförnum misserum án þess að um það hafi verið ágreiningur sem nokkru nemi. Má sem dæmi nefna Búðarhálsvirkjun og Suðurstrandaveg.

Árósasamningurinn svonefndi hefur verið í gildi í öðrum Evrópulöndum en Íslandi í að meðaltali um 15 ár og reynst afar vel.

Við Íslendingar drógum lappirnar eins og nátttröll og hér á landi eru settar miklu þrengri skorður fyrir skilyrði til að vera lögaðilar en í öðrum löndum, þar sem samingurinn hefur verið í gildi.

Hér geta aðeins öflug félagasamtök orðið lögaðilar.

Furðulegt er að gera lítið úr hagsmunum stórra hópa af fólki, sem nýtir ósnortna og einstæða náttúru sér til andlegrar og líkamlegrar næringar.

Í öðrum löndum Árósasamningsins voru tekin upp ný, sanngjarnari og lýðræðislegri vinnubrögð en áður tíðkuðust. 

Hér á myndunum sjást Hraunavinir í morgun innan um vinnuvélarnar og er Reynir Ingibjartsson í bláa úlpugallanum, - sestur niður á nýjum stað á myndinni fyrir neðan.

Í þessum alþjóðasamningi er séð til þess að minnka það óheyrilega misvægi á milli hagsmunaaðila sem hér hefur þótt þóknanlegt verktökum og handhöfum stjórnmálalegs og peningalegs valds.

Í stað þess að beita ofríki, hroka og einhliða áframkeyrslu með vélaherdeildum jarðýtnanna hefur mótast ástand rökræðna, samtals og minna ójafnræði en áður var. Meiri sátt hefur náðst um framkvæmdir fyrir bragðið.

Íslenskir handhafar valdsins mega ekki heyra slíkt nefnt og sýna meira að segja dæmalausa óvirðingu við lög og rétt í siðuðu þjóðfélagi með því að segjast ætla að taka sér það vald að þeim dugi að meta mál sér í vil fyrirfram og keyra þau áfram á óafturkræfan hátt í skjóli þess að ef þeir tapi fyrir dómstólum verði þeir búnir áður en dómur fellur, að "hrauna yfir allt og alla" eins og ég lýsi í næsta bloggpistli á undan þessum.  

Það kann að vera að þessum mönnum finnist að þeirra sé ríkið og mátturinn, en þeirra er ekki dýrðin.  

Myndband á facebook-síðu minni, tekin á Gálgahaunsvaktinni í morgun er táknræn fyrir það ójafnræði milli manna annars vegar og stórvirkra véla og dínamíts annars vegar sem hér hefur ríkt og mál er a linni. .

 

Orðspor Vegagerðarinnar og afstaða til réttarríkisins.

Vegagerðin hefur hingað til haft ágætt orðspor. Þarna vinna góðir og gegnir menn og þár á ég ýmsa vini, sem gott hefur verið að hafa samband við í gegnum tíðina.

En heimsókn þangað í dag gefur mér tilefni til að hafa áhyggjur af orðsporinu, einkum ákveðin ummæli starfandi Vegamálastjóra, sem voru þess eðlis, að ég trúði vart mínuj eigin eyrum.   

Í hádeginu átti hluti varðsveitar náttúruverndarmanna úr Gálgahrauni athyglisverðan fund með starfandi Vegamálastjóra, sem varðmenn hraunsins höfðu farið fram á. Ætlun þeirra var að leita samkomulags við Vegagerðina um að hún biði eftir úrslitum vegagerðarmálsins fyrir dómstólfum áður en farið yrði inn á hraunið og þar valdið óafturkræfum spjöllum.

Þessari tillögu var algerlega hafnað og sagt að Vegagerðin færi eftir samgönugáætlun og léti verktakana halda verkinu áfram af fullum krafti.

Stjórinn var spurður hvað hann myndi gera ef náttúruverndarsamtökin ynnu málið, - hvernig hann hygðist þá skila hrauninu til baka eins og það var áður en það var mulið niður.

Hann sagðist ekki einu sinni hafa íhugað það vegna þess að hann vissi að hann myndi vinna sigur í þessum málaferlum.

Við spurðum hann þá hvort að það væri í samræmi við réttarríki á 21. öld að annar aðilinn í hverju deilumáli gæti ákveðið það sjálfur fyrirfram hvernig málið færi og færi sínu fram í samræmi við það.

Spurðum til hvers lög, reglur og dómstólar væru ef þetta væri öllum þeim aðilum heimilt, sem stæðu í málarekstri.

Hann sagðist hvorki hafa hugsað út í það né myndi hann gera það. Það væri alger óþarfi.

Þá vitum við það.   

Orðsporið fjúki ekki út í veður og vind

Svikin ná stundum út fyrir gangstéttina.

Þess má geta í tengslum við ummæli Karls Garðarssonar á þingi um bótasvik hér á landi, að allt of oft má sjá sérstaka tegund af "bótasvikum" í bílastæðum, sem ætluð eru hreyfihömluðum fyrir utan húsið sem Tryggingarstofnun Íslands er í.

Þau felast í því að algerlega fullfrískt fólk leggur þar bílum maka sinna, sem eru hreyfihamlaðir, og þessi bílstjórar stökkva síðan inn í húsið til að reka þar erindi eiganda bílsins, sem hefur fengið merki um undanþágu í bílgluggann.

Þarna hitti ég eitt sinn mann, sem var einn á bíl konu sinnar en skokkaði léttilega inn og kom síðan út aftur. Hann brást hinn reiðasti við þegar ég gerði athugasemd við þetta við hann og sagði að merkið í glugganum á bílnum veitti honum rétt til að leggja bílnum í hvaða bílastæði hreyfihamlaðra í borginni sem hann gæti notað.

"Skiptu þér ekki af því sem kemur þér ekki við" sagði hann, og ég svaraði því á móti, að ég ætti hreyfihamlaðan son og vini meðal hreyfihamlaðra og það fólk hefði sagt mér að víst kæmi öllum þetta við.

Síðan eru aðrir sem hafa þetta þannig, að hinn hreyfihamlaði er farþegi í framsæti en fer þó ekki út úr bílnum heldur lætur hinn fullfríska um það.

Er langt gengið þegar hreyfihamlaður farþegi lætur sig hafa það að láta fullfrískan bílstjóra stela stæðinu af hreyfihömluðum þjáningarsystkinum sínum.  

„Veldur óþolandi siðrofi í þjóðfélaginu“

Þótt fyrr hefði verið að merkja betur!

Það er ekki hægt annað en að hafa samúð með þeim erlendu ferðamönnum, sem vöruðust það ekki að vegarkaflinn sem þeir voru að aka inn á bjó yfir hættu, sem hægt er að jafna við það að aka inn í fellibyl erlendis.

Það hefur lengi verið landlægt hjá okkur að láta skorta á upplýsingar utanhúss, ekki aðeins fyrir útlendinga, heldur líka okkur sjálf.

Allir kannast við það, hve erfitt er að finna mörg hús á Íslandi af því að húsnúmer vantar eða að húsum er raðað niður á hreint ótrúlega ólíkan hátt í hverfunum, þannig að ekkert samræmi ríkir frá hverfi til hverfis.

Hrein afturför hefur orðið í þessu efni frá mínum unglingsárum þar sem göturnar voru beinar og talið til austurs fyrir austan læk og til vesturs fyrir vestan læk, og oddatölurnar vinstra megin en jöfnu tölurnar hægra megin.

Nú er þetta sums staðar þannig að engu er líkara en ætlast sé til þess að allir viti alls staðar hvar allt er.

Og alveg dæmigert að erlent fólk eigi að vita það að "ófært" þýði "closed."

Það vekur athygli að á á skiltinu sem myndin er af á tengdri frétt á mbl.is er orðið "closed" með gulum stöfum. Af hverju ekki með rauðum stöfum?    

„Closed“ kemur í stað „Ófært“