Áföllin geta verið lykillinn að hamingjunni.

Auðvitað er það út af fyrir sig ekki eftirsóknarvert að lenda í áföllum og andstreymi í lífinu.

En ef við lítum bara á það tímabil lífsins í frumbernsku, sem við erum að ná völdum yfir því að rísa upp úr gólfinu og læra að ganga upprétt, eru þeir mánuðir hrein áfallasaga.

En samt stendur barnið upp aftur og aftur.

Þessi sannindi eru grunnurinn í svonefndri "meðferð" fíkla, þar sem fyrsta boðorðið er æðruleysibænin, að manni sé gefið æðruleysi til að sætta sig við það sem maður getir ekki ráðið við, takast á við það sem maður ræður við og sigra það, og öðlast vit og reynslu til að greina þarna á milli.

Leitun er að þeim í hópi helstu meistara og snillinga veraldarsögunnar, sem náði langt án þess að bíða ósigur eða verða fyrir áföllum, jafnvel mörgum ósigrum og áföllum. 

Meistararnir skera sig oftast úr fyrir það hvernig þeir unnu sig út úr áföllum og ósigrum fyrir sjálfum sér og öðru og öðluðust með því reisn, ást, virðingu og hamingju. 

 

Páll Óskar: Skellurinn blessun í dulargervi

Gildi Reykjavíkurflugvallar.

Ísland er eyland um 1300 kílómetra frá næstu alþjóðaflugvöllum. Staða landsins er að því leyti gerólík stöðu landanna á meginlöndunum sitt hvorum megin hafsins, þar sem örstutt er oftast á milli stórra flugvalla og margir flugvellir geta þjónað sem varaflugvellir fyrir hvern og einn. 

Þetta virðist mönnum ómögulegt að skilja og einnig það að Akureyrarflugvöllur og Egilsstaðaflugvöllur bera í sér landfræðilegar takmarkanir fyrir not sem varaflugvellir vegna langrar vegalengdar til Egilsstaða og hárra fjalla í nágrenni Akureyrarflugvallar. 

Hér er átt við það þegar flugvélar á borð við vélar Icelandair ætla að komast frá Keflavík í lélegu skyggni þar. 

Keflavíkurflugvöllur er með verra veðurfar en Reykjavíkurflugvöllur vegna þess að í Reykjavík er skjól af Reykjanesfjallgarðinum en Keflavíkurflugvöllur er berskjaldaður fyrir öllum veðrum þarna yst úti á skaganum. 

Á flugvöllum er oftast hægt að fara í loftið í slæmum flugskilyrðum en að lenda þar í slæmum skilyrðum. 

Því kemur það fyrir af og til að enda þótt Flugleiðaþota komist í loftið, eru flugskilyrðin það léleg að ef hún missir afl á öðrum hreyflinum, getur hún ekki lent þar aftur. 

Í slíkum tilfellum er henni bannað að fara í loftið nema hún hafi varaflugvöll með nothæfum skilyrðum og í innan við klukkustundar flugtíma frá upphafsvellinum. 

Reykjavíkurflugvöllur er í þessum tilfellum sá eini, sem nothæfur er. 

Á öðrum hreyflingum kemst þotan ekki í tæka tíð til Egilsstaða og hún getur heldur ekki komist á öðrum hreyflinum yfir hindranir og inn til hins erfiða aðflugs og fráflugs, sem Akureyrarflugvöllur hefur. 

Það, að þurfa að sæta því að að óþörfu sé tekið fyrir möguleika á því að stunda almennilegt flug til og landinu, felst ekki aðeins í því út af fyrir sig að þurfa að aflýsa flugi að óþörfu. 

Á bestu flugvöllum erlendis er slegist um aðgang að bestu afgreiðslustöðunum á degi hverju. 

Til þess að hægt sé að halda í þá, verður viðkomandi flugfélag að standast lágmarkskröfur um stundvísi, annars verður þeim vikið í burtu. 

Þá heyrir maður mótbárur eins og þessa: Ég held að það sé nú lítið mál að fara bara með flugið til Gatwick eða annarra staða.

Jahá, svona lagað er sagt án þess að skoða neitt grundvallaratriði samkeppni, sem er sá akkur sem er er í því að bjóða upp á það sem eftirsóttast er og samkeppnisfært. 

Maður heyrir upphrópanir eins og þá að svona lítil þjóð eins og við höfum ekki efni á því að vera með tvo alþjóðaflugvelli í sama landshlutanum. 

Þeir, sem þannig tala, virðist fyrirmunað að skilja sérstöðu legu landsins sem eyju langt úti í ballarhafi og skilja gildi flugsamgangna í nútímasamfélagi og gildi þess atvinnuvegar, sem er nú orðinn aðalatvinnuvegur landsmanna. 

 

Lentu ekki í Keflavík vegna veðurs

Óvissutímar.

"Tíminn líður hratt á gervihnattaöld" söng Icy-tríóið 1986. Sá hraði varð mikill þremur árum síðar þegar meiri breytingar urðu í Evrópu á árunum 1989-91 en höfðu orðið á næstu 44 árum á undan. 

Nú virðist hraðinn vera að aukast á miklu fleiri sviðum en okkur óraði fyrir. 

Það þurfti bjartsýnismenn til að koma á byltingu netheima en nú hefur einn þeirra áhyggjur opinberlega af því að sú tækni sé að byrja að éta sjálfa sig upp og eyða sér, þannig að skyndilega kunni heimurinn að vakna upp við það að allt þetta, jafnvel gagnaverin, verði ónýtt. 

Hraðinn á nýjungunum í öllum forritunum og byltingarkenndu uppfinningunum gera það, sem var rétt í þann veginn að ryðja sér til rúms, úrelt á methraða. 

Það eru til dæmis ekki nema 3-4 ár síðan spólumyndavélar með hd skerputækni voru á hverju strái og það besta og viðráðanlegasta, sem maður get krækt sér í. 

Nú eru þær allar orðnar gersamlega úreltar og maður situr uppi með spólusafn, sem aldrei er að vita nema verði ónýtt eftir örfá misseri. 

Það eru óvissutímar, sem valda því stundum að maður gerir sér upp skjálfandi rödd gamalmennisins, sem hristir höfuðið og segir: "Þetta var allt saman miklu betra hér í gamla daga." 

 

Ríki íslams á njala.is?

Konur á barneignaaldri = líf eða dauði byggðarlags.

Sú aðferð er kolröng að horfa eingöngu á mannfjöldatölur frá einstökum byggðarlögum eða landshlutum til þess að meta stöðu þeirra.

Um líf eða dauða byggðarsvæða gildir nefnilega nákvæmlega það sama og gilt hefur frá upphafi mannkynssögunnar: Tala kvenna á barneignaaldri er eina talan eða stærðin sem skiptir máli.

Það er íslenska konan sem allt stendur og fellur með. Tæknilega séð væri nóg að aðeins einn karlmaður væri í byggðarlaginu og þarf ekki að útskýra það nánar.

Mikið væri nú gaman ef Hagstofa Íslands birti tvenns konar mannfjöldatölur á landinu: Annars vegar heildartöluna og hins vegar tölu kvenna á barneignaaldri í byggðarlögunum, hverju fyrir sig.

Fyndi síðan út meðaltalið af hlutfallinu á milli þessara tveggja talna á landinu öllu og tilgreindi síðan hve hátt hlutfallið væri í hverri byggð.

Þá sæist hið raunverulega ástand og lífslíkur byggðarinnar. 

Segjum að meðaltalið væri 25% af heildarmannfjöldanum, þ. e. að helmingur kvenna á landinu væri á barneignaaldri, en að síðan kæmi í ljós að á Vestfjörðum væri talan aðeins 8% af mannfjöldanum þar.

Núna búa 2,2% landsmanna á Vestfjörðum. Ef ofangreindar tölur, 25 og 8 prósent væru raunveruleikinn, kæmi í ljós að aðeins 0,7% allra kvenna á landinu, sem eru á barneignaaldri, byggju á Vestfjörðum!

Þegar ráðist er gegn þjónustu við konur og börn, heilbrigðisþjónustu, fæðingarþjónustu og leikskólaþjónustu eins og gerst hefur víða landsbyggðinni og nú síðast á Ísafirði, er vegið að rótum samfélagsins á miklu grófari hátt en þótt einhver verksmiðja rísi eða rísi ekki.

Það er vegið að lífinu sjálfu og viðhaldi þess. 

1989 heimsótti ég minnsta kaupfélag landsins á Ströndum og gerði um það frétt.

1999, tíu árum síðar, hringdi ég að gamni í kaupfélagsstjórann, Sigrúnu Magnúsdóttur, og spurði frétta, hvort fólki hefði fækkað í byggðinni.

"Nei", svaraði hún, "við erum hérna ennþá öll."

"Það er gott að heyra," sagði ég.

"Nei, það er slæmt að heyra," svaraði hún.

"Ha? Slæmt að heyra? Af hverju?"

"Við erum öll orðin tíu árum eldri," svaraði hún.  

 

 

 

 

„Afturhvarf mörg ár aftur í tímann“

Mannanöfn; mannréttindamál, jafnréttismál og barnarverndarmál.

Ég minnist þess hvað það gat stundum verið erfitt fyrir mann sem barn að heita sárasjaldgæfu nafni eins og nafnið Ómar var þá. 

Það var svo sjaldgæft, að þegar nafn mitt kom fyrst í símaskránni, var aðeins einn Ómar þar kominn á undan mér. 

Ofan á það að bera svo sjaldgæft nafn, að fólk hváði og börn og fullorðnir fóru í stríðnisham, var ég með alveg fáránlega eldrautt hár og var oft strítt með þessu tvennu, nafninu og hárinu. 

Einkum gat maður verið viðkvæmur fyrir þessu á yngstu árunum þegar börn vilja helst fylgja fjöldanum og vera eins og aðrir.

Þegar fleiri fengu þetta nafn og það fór að venjast, lagaðist þetta þó smám saman. Auk þess skildi ég þegar árin liðu, að þetta hafði verið skásta lausnin sem foreldrar mínir fundu út úr þeim vanda, að um var að ræða fyrsta barnabarn afa og ömmu, og að vegna hins fáránlega rauða hárs, yrði varasamt að skíra mig nafni ömmu minnar, sem hét Ólöf, og gefa mér nafnið Ólafur eins og upphaflega hafði verið ætlunin.

Þá yrði hætta á að ég yrði kallaður Óli rauði til aðgreiningar frá öllum hinum, sem hétu Ólafur.

Það er ósanngjarnt að leggja það á barn að bera asnalegt nafn og sú afsökun, að þegar fólk verði sjálfráða og fullorðið, geti það breytt nafni sínu, nægir ekki eftir öll þau ár, sem hafa liðið án þess að barnið hafi fengið nokkru að ráða um það sjálft.

Það eru sjálfsögð mannréttindi frá fæðingu að geta sætt sig við það nafn, sem manni er skenkt án þess að fá nokkru að ráða um það fyrr en eftir dúk og disk.   

 

Telur frumvarpið ekki vera til bóta

Enda verður ekki eytt krónu í þau.

Ég bað Ólaf Kr. Guðmundsson, umferðarsérfræðing, að skoða niðurstöðurnar sem sýna að gatnamót Grensásvegar og Miklubrautar séu hættulegustu gatnamót höfuðborgarsvæðisins. 

Eitt af því sem hann veltir upp er, að miðað við þá slysatíðni sem hefur verið á gatnamótunum þremur á Miklubraut, sem ekki eru mislæg, það er mótum Miklubrautar við Grensásveg, Háaleitisbraut og Kringlumýrarbraut, mun 18 manns slasast alvarlega á þeim til ársins 2030.

En fyrir liggur að ekki verði eytt krónu í þessi gatnamót.

Á sínum tíma var Háaleitisbraut norðan Miklubrautar með afar háa og slæma slysatíðni.

Gatan var löguð þannig, að hún var þrengd, settar sveigjur á ökuleiðina og ökumenn eru aðvaraðir með ljósum, sem sýna hraða hjá þeim.

Alvarlegu slysin hurfu.

Nú á víst að eyða 160 milljónum í að þrengja Grensásveg sunnan Miklubrautar. En munurinn á þeirri götu og Háleitisbrautinni hættulegu er sá, að á þessum kafla á Grensásveginum verða engin slys.

Víða í gatnakerfi höfuðborgarsvæðisins má sjá hættuleg gatnamót og vegarkafla þar sem vel er hægt að lagfæra hlutina, svo sem á mótum Bústaðavegar og Reykjanesbrautar.

En þingmenn Reykvíkinga hafa samþykkt að ekki verði varið krónu í slíkt á þessum áratug á sama tíma sem þeir létu það ganga í gegn að eytt verði á annan milljarð króna í gersamlega óþarfan nýjan Álftanesveg.

Spurningin er: Hvað er eiginlega í gangi í umferðarmálum, bæði á vettvangi borgar og ríkis?   

Þetta eru hættulegustu gatnamótin

TBO / TME.

TBO er ensk skammstöfun, sem táknar áætlaðan lágmarks endingartíma hreyfla og vélbúnaðar. Nánar tiltekið eru stafirnir upphafsstafirnir í orðunum Time Between Overhaul, eða Tími Milli Endurnýjunar. 

TBO er afar mikilvægt hugtak varðandi flugvélar af þeirri einföldu ástæðu sem sérstaða flugsins hefur í för með sér. 

Það er út af fyrir sig ekkert stórmál, þótt vél bili í bíl á ferð, því að þá er bíllinn bara stöðvaður og gerðar ráðstafanir til viðgerðar og þess að skipta yfir í annan bíl. 

Öðru máli gildir um flugvél á flugi. Jafnvel lítilfjörleg bilun á flugi getur verið illviðráðanleg vegna þess hvar flugvélin getur verið stödd þegar bilunin verður. 

Þess vegna gefa framleiðendur einstakra flugvélahluta, einkum varðandi hreyfilinn, það upp, hve lengi má treysta því ef rétt er að skoðunum, viðhaldi og notkun staðið, að hreyfillinn gangi án þess að bila. 

TBO á bulluhreyflum er oftast í kringum 1500-2000 klukkustundir en tvöfalt lengri á hreyflum í skrúfuþotun. 

Þegar hreyflarnir fara í gegnum endurnýjun, beinist hún að ákveðnum slitflötum, sem þarf að endurnýja, þótt vélarblokkina sjálfa megi nota áfram. 

Til eru einstaka hreyflar, sem vegna góðrar endingar má nota áfram í einkaflug eftir að TBO lýkur, allt þangað til skoðun leiðir í ljós að endurnýjun verði ekki umflúin.

Það heitir á tæknimálinu "on condition", þ.e. eftir ástandi.  

Frá náttúrunnar hendi gildir svipað um mannslíkamann og um okkur öll gildir það að líf okkar endist eftir viðmiðinu "on condition". Reynt er að viðhalda lífinu eins lengi og hægt er.

Það er ekki nema öld síðan meðalaldur fólks var um 50 ár og enn er meðalaldurinn sums staðar í heiminum lítið hærri en það.

Ef miðað er við meðalaldur þeirra sem á annað borð lifa æskuárin af, var hann um tugþúsundir og hundruð þúsunda ára í tilveru mannskyns og nánustu forfeðra þess varla hærri en 50-60 ár.

Þetta kemur enn fram hjá okkur mönnunum varðandi einstaka líkamshluta eins og liðamót, sem eru hliðstæð slitflötunum í hreyflum.

Hjá mörgum byrja liðamót að gefa sig strax á sextugsaldri og í ljósi erfðanna og hins langa tíma í mannkynssögunni, sem menn urðu ekki eldri en það, er það í raun ósköp eðlilegur endingartími, því að varla hefur fólk not fyrir liðamót löngu eftir að það er dautt af öðrum "eðlilegum" orsökum fyrri alda, sem stöfuðu einfaldlega af eðlilegri hrörnun líkmans, minni getu til að afla sér fæðu og minnkandi mótstöðu gegn sjúkdómum.

TBO eða TME varðandi liðamót er einfaldlega orðinn styttri en varðandi líkamann í heild vegna getu læknavísindanna til þess að lengja líf fólks og endingu líkamans. 

 

En síðan bætist eitt við, sem ekki á við um vélbúnað, en það eru misjafnir erfðaeiginleikar manna á ýmsum sviðum. 

Sumum er hættara við ákveðnum sjúkdómum og veiklunum en öðrum, svo sem hjartasjúkdómum. 

Og sumir eldast einfaldlega fyrr og hraðar en aðrir, hafa lægra TME en aðrir.

Þess vegna getur oft verið svo tilganglítið að spyrja háaldraða hvað þeir þakki þennan háa aldur. Erfðirnar, TBO eða TME frá framleiðandanum, ræður mestu ef meðferð líkama og sálar hefur að öðru leyti verið sæmileg.

Ég gerði mér það til gamans um nokkurra ára skeið að sjá, hvað ég gæti treint líf hreyfilsins í FRÚnni langt fram yfir TBO tímann, sem hafði verið miðað við í flugkennslunni, sem hún var notuð í í atvinnuflugi, áður en ég keypti hana.

Ég notaði því allar aðferðir í bókinni til þess að fara alveg sérstaklega vel með hann. 

Flugkennsla er ekki góð meðferð með sífelldum hita- og álagssveiflum og ég bjóst því ekki við miklum árangri. 

En i lokin var hreyfillinn kominn upp í 2700 stundir í stað 2000 og við skoðanir fannst ekkert að honum annað en örlítil aflminnkun hans og skrúfunnar.

Þegar upp komu aðstæður, þar sem ég þurfti á örlítið meira vélarafli að halda, lét ég gera hreyfilinn upp, auka afl hans og setja á hann nýja loftskrúfu, og hélt áfram að nota allar tiltækar aðferðir til þess að sjá, hvort hægt væri að koma honum í 3000 tíma.

En einn góðan veðurdag, var sem eldingu slægi niður í höfuðið. Miðað við að vélinni yrði flogið 100 klukkustundir á ári myndu líða 30 ár þangað til að árangurinn nýttist mér! 

En til þess að ég gæti notið þess, yrði ég að verða 107 ára, 25 árum eldri en sem svaraði TBO meðaljónsins!

Það var á þessu augnabliki, sem ég áttaði mig á því að ég væri farinn að eldast.   

Elstur íslenskra karlmanna

Hinn ótakmarkaði máttur blekkinga, áróðurs og trúgirni.

Ég er nógu gamall til að muna eftir átökunum á milli þeirra sem trúðu takmarkalaust á helstu ráðamennn þjóðanna í upphafi Kalda stríðsins, annars vegar á leiðtoga Vesturveldanna og hins vegar á einn mann, Jósef Djugasvili Stalín.

Ég minnist harðra deilna í fjölskyldunni um Stalín á milli foreldra minna annars vegar og afa míns og ömmu hins vegar.

Ég undraðist sem ungur drengur hvernig svona gott fólk, það besta sem ég þekkti og stóð mér svo nærri, gat verið svona ósammála um mann, sem allar líkur bentu til að hefði dauða milljóna manna á samviskunni.  

Samt var strax þá hægt að sjá af hverju amma og afi vörðu hann. Þau höfðu alist upp í sárri fátækt með hungurvofuna við dyrnar.

Þegar þau höfðu flust á mölina urðu þau verkalýðssinnar og heitir fylgismenn Jóns Baldvinssonar og Héðins Valdimarssonar.

 Við andlát Jóns og klofninginn í Alþýðuflokknum fylgdu þau Héðni inn í Sósíalistaflokkinn og eftir að Héðinn fór úr honum urðu þau innlyksa þar.

Í upphafi Kalda stríðsins gerðist svipað og svo oft áður og svo oft síðan. Fólk skiptist í tvær fylkingar og litirnir voru aðeins tveir: Hvítt og svart.

Skammaryrðið kommi var límt við alla þá sem ekki samþykktu stefnu mið- og hægri flokka í einu og öllu.

Enginn hafði varið Stalín  og "Gerska ævintýrið" jafn einarðlega með bóka- og greinaskrifum en Halldór Laxness. 

Þegar Stalín dó fyrir réttum 62 árum voru fréttir og skrif í Þjóðviljanum af því tilefni með þvílíku orðalagi, að sjálfur Jesús Kristur hefði verið fullsæmdur af því að fá slík eftirmæli. 

Maður nuddar enn augun, þegar blaðið er lesið. 

Þó liðu aðeins þrjú ár þangað til Nikita Krústjoff upplýsti um hin ofboðslegu glæpaverk og kúgun Stalíns og Nóbelskáldið sá að sér nokkrum árum síðar. 

Eftir situr spurningin: Hvernig var hægt að vera svona blindur á verk Stalíns? 

Og hvernig geta enn þeir verið til, 62 árum eftir dauða hans, sem dásama hann sem mikilmenni og góðgjörðamann Rússa og mannkynsins? 

Svarið hlýtur að liggja í mætti blekkinga og áróðurs en þó einkum í hinni sterku þörf mannsins til að trúa á eitthvað stórt gersamlega takmarkalaust. 

Og einnig því að afsaka sem flest með því að benda á að aðrir hafi verið síst skárri. 

Ég man enn rökræðurnar frá 1949 þegar Rússar sprengdu fyrstu kjarnorkusprengjuna.

 

   "Það er geigvænlegt að þessi glæpamaður skuli hafa kjarnorkusprengjuna undir höndum."

"Jæja. Hann hefur enn ekki drepið neinn með henni en hvað drap Truman marga með einu sprengjunum, sem hafa verið notaðar?"

"Það er merkilegt að það sé verið að verja svokallað sæluríki kommúnismans þar sem fólk sveltur fólk heilu hungri í sárustu fátækt." 

"Ef þjóðfélagið þarna austur frá er svona ömurlegt, af hverju eru Rússarnir svona óskaplega máttugir að allir eru svona óskaplega hræddir við þá?" Það vantaði ekki að Churchill og Roosevelt þætti Stalín nógu góður til að taka það að mestu leyti á sig að berja Hitler niður." 

 

Enn þann dag í dag sjáum við orðræðu á svipuðu plani þar sem búið er að skipta þjóðinni í tvennt: Annars vegar í "landráðamenn" og hins vegar í "einangrunarsinna".

"Landráðamennirnir" eiga samkvæmt þessari orðræðu enga ósk heitari en að Ísland verði ófullvalda ríki við það að ganga inn í ESB. Samt er ekki útskýrt af hverju núverandi ESB lönd eru þá ekki ófullvalda og búið að reka þau úr Sameinuðu þjóðunum.

"Einangrunarsinnarnir" eiga samkvæmt orðræðunni að vilja að við verðum "Norður-Kórea okkar heimshluta" af því að þeir vilja ekki að við göngum inn í ESB.ö Samt er ekki útskýrt af hverju við erum þá ekki þegar komin í aðstöðu Norður-Kóreu.

 

Nóbelskáldið kvartaði í frægum sjónvarpsþætti yfir hinni "steingeldu þrasumræðu" Kalda stríðsins, sem hefði verið ómælt böl og valdið miklu tjóni, og spurði, hvort það væri ekki hægt að lyfta þessari umræðu upp á örlítið hærra plan.

Spurning, sem á sennilega jafnmikinn rétt á sér nú eins og þá.  

 

Minntust Stalíns á ártíð hans

Hvernig væri að birta og lesa orð Árna Páls?

Það vill svo til að ég hlustaði í þau orð Árna Páls Árnasonar í gærkvöldi á Hringbraut sem snerta hugsanlega aðild að ESB. 

Hann sagði að vísu að minnsta kosti tvisvar að hann hefði alla tíð "nært með sér efa" um hvort ganga ætti þar inn. 

En útskýrði það síðan með því að aldrei ætti slíkt að vera trúaratriði heldur að markast af hagsmunum þjóðarinnar hverju sinni. 

Endurtók síðan það sem hann hefur áður sagt, meðal annars við síðustu kosningar, um þann tíma fyrir öld þegar Íslendingar höfðu gjaldgengan alþjóðlegan miðil, krónu sem var fest við dönsku krónuna, og sagði einnig að hann hefði ekki skipt um þá grundvallarskoðun að að því hlyti að koma að við yrðum að hætta við krónuna og að rétt yrði að ganga í ESB. 

Nú spretta upp menn sem segja að Árni hafi sagst vera á móti aðild að ESB og meira að segja hafi hann skipt um skoðun núna í hádeginu og étið allt ofan í sig! 

Það er bara ein leið til að skera úr þessu: Að birta textann úr viðtalinu við Árna Pál orðréttan. 

„Fráleit útlegging á því sem ég sagði“

Nú er nóg komið og kominn tími fyrir "Já, ef..."

Að vetrarlagi eru allar ferðir um Grænlandsjökul bannaðar nema hugsanlega með afar ströngum skilyrðum.

Ströng skilyrði eru um allt flug í lögsögu Grænlands. Þetta þekki ég eftir jeppaferð yfir jökulinn í maí 1999 og flug á TF-FRU upp að Blosseville-ströndinni í nóvember 2000. 

Ef menn fara ekki eftir þessum lögum eru þeir einfaldlega lögsóttir. 

Nú liggur fyrir að þverhausar, sem neita staðreyndum um íslenskt veðurfar, láta sér ekki segjast, heldur vaða út í tóma vitleysu í krafti þess að engin lög gilda um slíkt athæfi. 

Ýmsar djarflegar ferðir hafa verið farnar í gegnum tíðina um hálendi Íslands. 

Argrímur Hermannsson stóð fyrir fyrsta jeppaleiðangrinum við þriðja mann yfir meginjöklana þrjá á Íslandi. Hann og Ástvaldur Guðmundsson voru hoknir af reynslu og settu upp kerfi og reglur, sem tryggðu aðstoð á þeirra eigin kostnað ef á þyrfti að halda og viðunandi öryggi.

1991 var farin fyrsta og eina jeppaferðin upp á Hvannadalshnjúk og enn og aftur voru það reyndustu jöklajeppamenn landsins undir forystu Benedikts Eyjólfssonar, sem stóðu að ferð sem stóð af sér fárviðri á Öræfajökli, af því að menn voru rétt búnir. 

1999 stóð Arngrímur fyrir fyrstu og einu jeppaferðinni fram og til baka yfir Grænlandsjökul, enn á ný í krafti yfirburða reynslu sem framkallaði strangar öryggisreglur. 

Guðmundur Eyjólfsson gekk einn frá Hornströndum suður eftir Vestfjarðahálendinu og áfram af Holtavörðuheiði alla leið eftir miðhálendinu austur í Vopnafjörð.

Hann var með pottþétta áætlun varðandi öryggi og búnað og öflun vista. Hafði áður dreift vistum á ákveðna staði á leiðinni og var með plan B og C varðandi hjálp, ef á þyrfti að halda, sem hann kostaði sjálfur. 

Þannig mætti lengi telja.

Núverandi ástand, að hvaða vitleysingur og þverhaus sem er, geti vaðið upp á hálendið í versta rokrassgati veraldar um hávetur og neitað að láta segjast, gengur ekki lengur.

Vitleysingarnir eru orðnir of margir.

Ég er yfirleitt ekki mikið fyrir boð og bönn, bannanna einna vegna, heldur hallast ég að reglum um leyfisveitingar, sem byggja á grundvellinum: "Já, ef..." og á eftir orðinu "ef" kemur nákvæm og skynsamleg útlistun á skilyrðunum sem setja þarf í öryggisskyni og byggjast á bestu reynslu.  

Nú er nóg komið af dellunni og rétt að grípa í taumana áður en illa fer.  

Neituðu að koma til byggða