Spurt er um sannanir fyrir sekt.

Þessa dagana er ekki spyrja sumir ekki um það hvort sannanir séu fyrir því að múslimar á Íslandi stefni að valdatöku hér á landi og beiti nú þegar sömu aðferðum og Ríkis íslams innan sinna raða. Þeir gefa sér það greinilega sem og að múslimar á Íslandi séu samsekir Ríki Íslams án þess að hafa nokkrar sannanir fyrir því og fella dóma sína. 

Þeir spyrja ekki um sannanir fyrir því að söfnuður múslima ætli að þiggja gjöf Sádi-Arabísku valdhafanna til byggingar mosku í Reykjavík, þeir rita um það eins og þegar sé búið að þiggja hana. 

Þessir dómendur taka greinilega ekkert mark á því sem forstöðumaður safnaðarins eða varaformaðurinn segja, þeir gefa sér það að búið sé að taka við gjöfinni þótt Salman Mamimi telji nú þegar það vera sitt álit að ekki eigi að þiggja styrkinn.

Í landi okkar gilda lög um trúfrelsi sem setja takmarkanir á það að því marki, að hegðun hinna trúuðu sé í samræmi við önnur gildandi lög.

Engan hef ég heyrt mæla gegn því að slíkt sé í gildi. Samt eru felldir þungir dómar yfir fólki sem samkvæmt íslenskum lögum telst saklaust nema sekt þess sé sönnuð.  

Enn liggur ekki fyrir neitt um það að meðal múslima á Íslandi séu stundaðir meiri glæpir en meðal annarra landsmanna almennt. 

Samt er daglega breiddur út ótti við þá á þeim forsendum að þeir séu fylgismenn Ríkis Íslams þar sem skelfilegustu hryðjuverk eru notuð til að breiða út ótta og skelfingu.  

Herir múslimaþjóðanna Jórdaníu, Egyptalands, Íraks og Tyrklands hafa herjað á Ríki íslams að undanförnu. Samt hafa sjálfskipaðir íslenskir dómarar kveðið upp úrskurð sinn um sekt allra múslima heims, líka íslenskra, sem og samsekt þeirra Íslendinga, sem vilja, að landslög um trúfrelsi, almenna hegðun og vestrænt réttarfar og mannréttindi séu haldin. 

 

 

 

Breiða út ótta og skelfingu

Höfnum við olíunni þeirra?

Ef félag múslima á Íslandi vill ekki taka á móti gjafafé frá Sádi-Arabíu, eins og varaformaður þess hefur sagt,  mun þessi söfnuður ganga lengra en nokkur vestræn þjóð hefur gert í því að sniðganga auð og völd þess lykilríkis í efnahagslífi og heimspólitík Vesturveldanna sem Sádi-Arabía er. 

Sádarnir hafa áratugum saman verið hornsteinninn í valdastjórnmálum Bandaríkjamanna. 

Þeir hafa verið og verða enn um hríð lang öflugasta olíuframleiðsluríkið og þungamiðjan í valdakerfi olíunnar sem stjórnar veröldinni. 

Þeir tóku að sér fyrir Vesturveldin að sjá til þess að olíuverð lækkaði á níunda áratugnum með þeim fyrirætluðu afleiðingum að Sovétríkin féllu. 

Þeir eru á kafi í sama plotti núna til að koma Pútín og Rússlandi á kné. Í staðinn er ekki snert við þeim.  

Þrátt fyrir allt talið um þann bitra sannleika að valdamenn í Sádi-Arabíu eru einhverjir spilltustu og firrtustu alræðisherrar heims í ríki kúgunar og mannréttindabrota, þora þjóðir heims ekki að lyfta litla fingri á móti Sádunum á meðan það hentar peningaöflunum og heimsmarkaðnum.

Meðan gróða- og valdahagsmunirnir eru sameiginlegir eru þeir "góðu gæjarnir" þrátt fyrir allt baktalið.  

Eða hefur frést af því að nokkurri þjóð hafi dottið í hug að hafna olíuviðskiptum við þá eða öðrum viðskiptum? Eða að við krefjumst nákvæms upprunavottorðs af eldsneytinu sem við flytjum inn fyrir mest mengandi bílaflota Vestur-Evrópu?

 

Þiggja ekki gjafir „fasistaríkis“

Hvað næst, - heiðni- og kúgunarvæðing Reykjavíkur?

Ekki vantar stóryrðin og upphrópanirnar vegna fyrirhugaðrar erlendra fjárveitingar til byggingar mosku í Reykjavík, svo sem um "múslimavæðingu Saudi-Reykjavíkur", "múslimaborg" og útbreiðslu kúgunar kvenna og hvers kyns annars ófagnaðaðar á borð við handarhögg og aftökur.

Rökin eru þau að eftir 15 ára drátt á því að afgreiða beiðni múslimasafnaðarins um lóð fyrir mosku megi lesa það úr einstökum trúargreinum múslimatrúar að vegna þessara 1500 manna steðji bein ógn um að láta Sharíalög verða landslögum æðri eða beinlínis að ryðja núverandi lögum okkar burtu. 

Hvað næst?  "Heiðni-, vígamanna- og kúgunarvæðing Reykjavíkur" vegna byggingar hofs Ásatrúarmanna á áberandi stað uppi í brekku nálægt hinni gömlu miðborg Reykjavíkur

Var bygging kaþólsku kirkjunnar á flottasta stað borgarinnar, sem þá var, "kaþólskuvæðing Vatikans-Reykjavíkur" eða jafnvel "Fasista-Reykjavíkur"? (Mussolini hafði gert samkomulag við Páfastól)  

Í heiðni tíðkaðist jú þrælahald og lesa mátti mikla og karllæga hernaðarhyggju vígamanna út ýmsu, eins og til dæmis sæludraumnum um að í dvöl eftir dauðann í Valhöll gætu vígamenn drepið hver annan að vild á hverjum degi og síðan risið upp alheilir hvern morgun eftir það til nýrra daglegra víga og manndrápa.

Jafngildir hof Ásatrúarmanna því að Reykjavík verði skilgreind sem "vígamannaborg"?

Vonandi dettur engum í hug að halda því fram að Ásatrúarmenn ætli sér að snúa nútíma mannúðar-, jafnréttis- og mannúðarlögum okkar upp í það versta, sem hægt sé að lesa úr einstökum atriðum hinnar fornu Ásatrúar. 

Í Ásatrúnni má finna góða siðfræði og lífsspeki sem getur bætt líf og samfélag án nokkurra árekstra við lög og reglur samfélags okkar rétt eins og svipað má segja um önnur trúarbrögð. 

Raunar gengur eitt boðorðanna í Biblíunni út frá því að leyfilegt sé að hafa þræla og ambáttir og á öðrum stað er slegið föstu að samkynhneigt fólk fari í vítiseld sem og syndarar. Í Nýja testamentinu má á einum stað sjá fyrirmæli um það að konur hafi ekki málfrelsi á samkomum.

Lesa má á einstrengingslegan hátt út úr fyrirmælunum "Farið og gerið allar þjóðar að lærisveinum" á svipaðan hátt og gert var í Krossferðunum þar sem þúsundir voru drepnar í þeim ofbeldis- og kúgunaranda, sem sést vel á styttunni af Ólafi "helga" Noregskonungi á Stiklastöðum þar sem hann situr á hesti með Biblíuna í annarri hendi og sverðið í hinni. 

Flestum myndi ekki koma til hugar að túlka fyrrnefnd atriði bókstaflega, heldur hafa í huga að trúarbrögðin voru börn síns tíma þegar þjóðfélagsaðstæður voru allt aðrar en nú.

    

      

Sádi Arabar styrkja byggingu mosku

Fjöldi frægra fórst í flugslysum.

Listinn yfir frægt fólk, meðal annars rokk- og íþróttastjörnur, sem fórst í slysum á litlum flugvélum á einum áratug síðustu aldar er merkilega langur. 

Buddy Holly, Ricky Valens, og J.P. "Big Bopper" Richardson voru ekki þeir einu.

Nefna má Patsy Cline, Jim Reeves og Rocky Marciano og á okkar tímum John Kennedy yngri.

Þegar spurt er um hugsanlega ásstæðu þessa kemur helst til greina, að þetta fólk var yfirleitt í tímakapphlaupi við að komast á milli staða og þá var hentugasti ferðamátinn fólginn í litlum misjafnlega vel búnum flugvélum með mismunandi reynda flugmenn við stýrið. 

Flest slysin urðu vegna þess að flogið var inn í of léleg sjónflugskilyrði.

Á árunum 1959 til 1966 var ég smeykur við að fljúga á milli skemmtistaða og lagði oft mikið á mig til að aka þess stað, enda urðu þá mörg flugslys hér á landi á litlum flugvélum.

En á endanum fór það svo að hjá því var ekki komist að nýta þennan samgöngumáta, sem var eins og sniðinn fyrir frumstæðar íslenskar aðstæður, lélega vegi og langar landleiðir.  

Vilja rannsaka aftur flugslys frá 1959

Gjástykki-Búrfellsgjá-Gálgahraun.

Í túnfæti byggðarinnar á höfuðborgarsvæðinu og raunar inni í miðju þess má sjá svipað og nú blasir við í hinu nýja Holuhrauni. 

Vegna þess hve loftslag er kalt hér á landi tekur margfalt meiri tíma fyrir gróður að þekja hraun, eftir að þau hafa runnið heldur en víðast í öðrum löndum.

Rétt austan við Garðabæ eða í Bláfjöllum er hægt að ganga inn í kulnaða gíga Búrfellsgjár eða Drottningar eða að síga niður í eitt stærsta haungímald veraldar.

Í Gálgahrauni blandast sagan og sköpunin saman á einstæðan hátt og sama er að segja um Þingvelli. 

 

Þegar sendinefnd Alþjóðasamtaka áhugafólks um marsferðir valdi sér æfingasvæði fyrir marsfara framtíðarinnar í Gjástykki var staðurinn fyrst og fremst fyrir valinu fyrir það hve ósnortinn hann er, ekki einasta af mönnum, heldur líka af gróðri.

Í ríkinu Idaho, vestan við þjóðgarðinn í Yellowstone, er lítið hraun, sem nefnist Blackfoot.

Þar er ferðamannamiðstöð, sem sýnd er á mynd hér á síðunni og ferðafólki finnst mikið til um upplýsingarnar þar um tilurð hraunsins.

Sá er þó munurinn á því hrauni og íslensku hraununum, að gróður er kominn vel á veg með að hylja hraunið.

Svipað má segja á stórum svæðum í Elliðaárdal í Reykjavík, og er spurning, hvort þar hefði þurft að fara aðeins varlegar í því að hylja hraun gróðri, sem er við miðju stærstu krossgatna á Íslandi og því afar sérstakt á heimsvísu.

 

Við Kröflu mætti setja upp svipaða miðstöð með upplýsingum um Leirhnjúks-Gjástykkissvæðið og er í Blackfoot vestra, en munurinn er sá, að í Gjástykki getur að líta eina staðinn á jörðinni þar sem sjást alveg nýorðin merki um rek meginlandsflekanna og sköpun nýs lands þar sem þeir hafa farið í sundur 1984 og upp komið alveg nýtt Ísland.

Stutt getur orðið í það að hægt verði að stjákla um heitt nýrunnið hraun á Íslandi án þess að það þurfi að banna umferð um það vegna gasmengunar.

Þar á ég við þann möguleika, sem getur orðið að veruleika með klukkustundar fyrirvara, að það gjósi í eða við Heklu og að myndin af henni, efst hér á síðunni, sem var tekin í flugferð með Guðmund Bergkvist, kvikmyndatökumann Sjónvarpsins, í fyrradag, verði orðin hressilega úrelt.

Í Heklugosinu 1970 fóru þúsundir ferðamanna að rennandi hrauninu þar án þess að nokkur þeirra slasaðist eða yrði meint af.   

„Tómur gígur blasir við“

Máttur hugans viðurkenndur en gylliboðin oft ótrúleg.

Ég hygg að varla sé til sá maður sem ekki hefur fengið gylliboð varðandi lækningar á hvers kyns sjúkdómum og líkamsástandi. Dæmi: 

Fyrir 36 árum féll ég fram fyrir mig af háu sviði í gamla samkomuhúsinu á Kirkjubæjarklaustri í lok lagsins Sveitaball, ætlaði að breyta fallinu í heljarstökk, en kom beint niður á höfuðið. 

Var aumur í nokkrar vikur en skánaði og hélt að allt væri í lagi.

En hnykkti síðan óafvitandi fimm árum síðar á meiðslinu á sjöunda hálslið frá 1979 með því að fara kollhnís afturábak á sviði í flutningi sama lags kvöld eftir kvöld á Broadway. 

Röntgenmyndir sýndu skýrt, að sjöundi hryggjarliður hefði skaddast það mikið að opið fyrir afltaugina út í hægri handlegg hafði hafði breyst úr því að vera kringlótt í það að vera aðeins mjó rifa, þannig að afltaugin hafði aðeins brot af því rými sem hún þarf að hafa. 

Læknar töldu mögulegt að fara inn að opinu með skurðlækningatæki og víkka það með því að skafa burtu kalkaðan örvef sem stíflaði taugaropið en með því værin tekin áhætta vegna nálægðar við mænuna. 

Niðurstaðan var einföld: Maður tekur ekki áhættu með sjöunda hryggjarlið með aðgerð sem getur lamað mann frá brjósti og niður úr. 

Nýlega fór ég í ómskoðun vegna vaxandi óþæginda og verkja en niðurstaðan er aftur sú sama: Meðan taugin er aðeins klemmd en ekki skemmd, borgar sig ekki að taka neina áhættu. 

Á þessum 36 árum hafa ótrúlega margir boðið mér upp á töfralausnir sem geti læknað þetta. 

Þegar ég hef sagt þeim að ég hafi sjálfur séð á röntgenmyndum, að um er að ræða harðan beinvef sem aðeins verkfæri geti fjarlægt, hafa þessir sölumenn samt haldið því fram að hægt sé að lækna þetta með ýmsum töframeðulum og eyða með þeim skemmdinni eða jafnvel með hálfgerðum andalækningum.

Vantrú mín á þessum gylliboðum stafar samt ekki af því að ég trúi ekki á mátt andans og hugans.

Þvert á móti tel ég hugurinn, andinn, sé fjórða víddin í tilverunni og sköpunarverkinu, raunar grundvöllur þess alls, og að sumum sé gefinn miklu meiri hæfileiki en öðrum til þess að senda hugskeyti eða taka á móti þeim.

Get ég nefnt dæmi sem styrkja mig í þessari trú á alveldissálina og mátt hugsans og andans.

En þegar þetta er komið langt út fyrir alla skynsemi, svo að það upphefur "beinharðar" staðreyndir í orðsins fyllstu merkingu svo að ömurlegt er að horfa á það á sjónvarpsskjánum, og ætlunin að hafa morð fjár af sjúklingum með ólæknandi sjúkdóma með því að spila á örvæntingu þeirra, er verið að skemma fyrir eðlilegri nálgun. 

Gaman væri að vita hvernig sölumaðurinn harði getur fullyrt, þegar hann er minntur á að rannsókn á hans kranavatni sýni, að það sé nær alveg eins og annað kranavatn, að hann "viti betur".

Ég kynntist Svani Sigurbjörnssyni lækni ágætlega fyrir átta árum og met hann síðan mikils fyrir réttlætiskennd og manngæsku sem nýtist mörgum í starfi hans og samtaka á borð við Siðmennt. 

Mér fannst athyglisvert og þótti vænt um, að í yfirvegaðri og vandaðri samantekt hans á lækningamætti fjölda lyfja og aðferða, sem hann sýndi okkur í Kastljósi, skyldi hann ekki afneita því mikilvægi andlegs hugarástands sjúklinga sem ekki er hægt að mæla beint, en hefur oft gríðarmikil áhrif til lækninga og bótar á heilsu.

Hann taldi rétt að láta óáreitta trú á ósannaðan árangur sem ekki skaðaði árangur sannaðra aðferða, en varaði við gylliboðum, sem eyðilegðu árangur sannaðra aðferða. 

Sama gerði landlæknir og þannig þarf að nálgast þetta mál.    

Ættu að ráðfæra sig við lækna

Galli hve fáir gera þetta.

Auðvelt er með réttu aksturslagi að spara minnst 20% af eldsneytiskostnaði í akstri og heildarsparnaðurinn yfir árið nemur mörgum tugum þúsunda hjá hverjum bíleiganda.

Mesti vandinn innanbæjar er sá að hve fáir hugsa um þetta og hunsa boðorð vistakstursins sem er að fylgjast vel með umferðinni langt fram fyrir sig og skipuleggja aksturinn samkvæmt því. 

Í rúmt ár hefur aksturleið mín að heiman oftast verið frá eystri hluta Grafarvogshverfis vestur Vesturlandsveg og Miklubraut. Við fyrstu tvö umferðarljósin byrjar vesenið strax. 

Með því að fylgjast með ljósunum á löngu færi og skoða hvernig hægt sé að komast á grænu ljósi yfir þarf stundum að láta bílinn fríhjóla svolítið eða renna áreynslulítið áfram þannig að hann komi að vísu aðeins seinna en ella að gatnamótunum en fái samt örugglega grænt ljós og verði fyrir bragðið fljótari yfir, auk þess sem allir, sem á eftir koma, græða líka. 

En það bregst ekki að þeir, sem eru fyrir aftan mann þola ekki að hægt sé á ferðinni, heldur böðlast fram úr manni með látum, jafnvel nokkrir í kippu, og þegar þeir koma að ljósunum, er græna ljósið ekki komið, svo að þeir verða að reka hemlana niður og stansa til þess eins að verða stopp og þurfa síðan að rykkja aftur af stað svo að allur hópurinn verður bæði fyrir seinkun og eyðir meira eldsneyti.  

Á aðreininni til hægri inn á Vesturlandsveg er hún höfð í mjúkum aflíðandi sveigum svo að bílarnir á henni geti komið inn á ystu reinina á Vesturlandsvegi og runnið ljúflega inn í umferðina þar í því sem erlendis er kallað "rennilás" eða "tannhjól" á sama hraða og umferðin er þar. 

En ef maður lendir á eftir bíl á þessari rein, virðast nær allir fara á taugum við það eitt að leiðin er ekki alveg bein, hemla og draga svo úr ferðinni í gegnum reinina að bæði gengur oft erfiðlega að komast inn í umferðina á Vesturlandsveginum, enda man ég ekki eftir að jafnvel þótt nóg rými hafi verið þar, hafi aðvífandi bílar fært sig yfir að miðju vegarins til að liðka fyrir þeim sem koma inn á.

Við umferðarljósin á gatnamótum Miklubrautar og Grensásvegar veldur svipuð ökuhegðun sífelldum og óþörfum töfum sem hafa mikil áhrif til þess verra á hina miklu umferð, sem þar er.

Ljósin er hönnuð þannig að ef beygja á til vinstri til suðurs inn á Háaleitisbraut eftir að komið er yfir Grensásveg, verður að aka rösklega upp brekkuna að ljósunum til þess að ná græna ljósinu.

En oftar en ekki drattast þeir fremstu ekki af stað fyrr en allt of seint og allt of hægt og koma með því í veg fyrir að nokkrir komist áfram á grænu, jafnvel ekki þeir sjálfir.

Það sem er svo fyndið er að tillitsleysið bitnar á miklu fleiri bílstjórum en þeim fáu, sem græða eitthvað á því í hvert skipti. Hver bílstjóri um sig tapar margfalt oftar á þessari almennu hegðun á ökuferli sínum en hann græðir.    

Vistakstur skynsamlegur og hagkvæmur

"Þeir hurfu".

Björgólfur Thor Björgólfsson hefur lag á því að segja stuttar setningar sem eru eftirminnilegar, ýmist frá eigin  brjósti eða í tilvitnunum í aðra.  Setningin "Komdu heim. Núna," er ekki sú fyrsta sem er af þeim toga og ekki sú fyrsta sem vekur mismunandi viðbrögð og nýjar spurningar, sem erfitt er að fá svör við. 

Í heimildamynd Helga Felixsonar um Hrunið voru nefndar svimandi háar tölur í milljörðjum, sem hefðu farið forgörðum á lítt skiljanlegan hátt. 

Þegar Björgólfur Thor var spurður í viðtali í myndinni hvarð hefði orðið af öllum þessum tugum ef ekki hundruðum milljarða svaraði hann stutt og laggott: "Þeir hurfu". 

Og málið var þar með ekki rætt frekar. 

Og núna, þegar eignir Björgólfs Thors eru metnar á hátt á annað hundrað milljarða króna, er vart að búast við öðru svari en þessu, ef spurt væri, hvernig allir þessir milljarðar hefðu orðið til:

"Þeir komu."  

„Komdu heim. Núna“

"Hefðbundnar" og og "óhefðbundnar" lækningar.

Afstaða fólks til "kukls", "hindurvitna" og "skottulækninga" byggist oft á persónulegri reynslu og atvikum sem erfitt er sanna eða afsanna og það gildir um mig eins og aðra. 

Langafi minn, Runólfur Bjarnason í Hólmi í Landbroti, var titlaður "smáskammtalæknir" eða hómópati. Hann var sem sé ekki viðurkenndur læknir, enda algerlega ómenntaður bóndi með örlítinn barnaskólalærdóm að baki fáar vikur í nokkra vetur. 

Yfirvöld þess tíma gátu hins vegar ekki gengið fram hjá því að hann og langamma, Rannveig Bjarnadóttir, höfðu sannanlega bjargað tugum mannslífa með fórnarstarfi sínu sem bitnaði á stórri og fátækri, stundum sveltandi fjölskyldu. Þau urðu að senda frá sér tvö börn sín, og var amma mín send til Öræfa sjö ára gömul í skiptum fyrir kú.  

Vegna rómaðs árangurs síns á lækningasviðinu, sem aldrei bar skugga á, fékk Runólfur viðurkennd takmörkuð réttindi smáskammtalæknisins, enda enginn læknir í þessum byggðum, sem voru með þeim verst settu í samgöngum á landinu. 

Runólfur bjó til ýmis lækningameðöl byggð á lestri hans um lyfjagerð, bæði nútíma lyfjagerð og lyfjagerð svonefndra grasalækna. 

Árangur Runólfs var að mörgu leyti sambærilegur við þann árangur Bjarna, sonar hans, að smíða, jafn "ómenntaður" og faðir hans, á annað hundrað rafmagnstúrbínur og setja þær upp í jafnmörgum virkjunum um allt land. 

Ef til var lífsstarf Bjarna Runólfssonar, "óhefðbundin" nálgun á hátækniverkefni, svipaðs eðlis og "óhefðbundin" nálgun föður hans á lækningum.  

En tilvist hugsjónafólks, sem hefur þá köllun að líkna öðrum og gera þeim lífið bærilegra, breytir því ekki að stundum getur verið maðkur í mysunni og sumt af því sem trúað er, getur jafnvel verið gagnslaust eða til óþurftar og jafnvel aðeins til að hafa fé af fólki í neyð. 

Þannig skilst mér að Bobby Fisher hafi trúað því að megnið af þróuðustu lækningaaðferðum nútímans væru óþarfar. 

Hann trúði sem sé á getu líkamans til þess að vinna sjálfur bug á sjúkdómum án aðstoðar fullkomnustu lækningaaðferða nútímans, og stytti sennilega líf sitt með því.

Þetta er merkilegt því að einhvers staðar sá ég nýlega, að sérfræðingar giskuðu á að greindarvísitala hans hefði verið sú hæsta sem vitað væri um, 184 stig.

Fisher hafði það þó til síns máls, að oft sýnist bati í veikindum til kominn af notkun lyfja eða meðferðar, þegar öll rök hníga hins vegar að því að batinn hefði hvort eð er komið af sjálfu sér.

Gallinn við að skera úr um þetta felst í einu orði: Efa. Og í okkar stóra heimi er svo margt sem vafi leikur á, en hægt er að gera út á í stórum stíl varðandi ósannaðan árangur af alls konar hindurvitnum eins og mannkynssagan öll ber vitni um og sjálfsagt eitthvað af því sem fjallað var um í umtöluðu Kastljósi, einkum rándýru tækin. 

Í nútíma læknavísindum kemur fram, þrátt fyrir strangar sönnunarkröfur, að verk mannanna eru aldrei alveg fullkomin, og það sem menn héldu vera sannindi voru það ekki, aðferð sem menn héldu að virkaði, var gagnslaus. 

Þess vegna held ég að hæpið geti verið í einstaka tilfellum að flokka lækningaaðferðir í "hefðbundnar" og "óhefðbundnar" aðferðir á þann hátt að einungis nýjustu og bestu aðferðirnar séu "hefðbundnar".

Ég nefni sem dæmi kínverskar nálastungur sem byggja á þúsunda ára gömlum aðferðum eftir aldagamla reynslu og þekkingu á taugakerfi líkamans í smáatriðum.

Það sýnir mikið vestrænt yfirlæti og hroka að afgreiða þær sem "óhefðbundnar" aðferðir.

Það vill svo til að persónulega get ég vitnað um árangur af nálastungum þar sem aðrar aðferðir hrukku ekki til.

Fyrir nokkrum árum fór Landlæknir í heimsókn til Kína og kom heim með það álit, að kannski væri ágætt að nokkrir íslenskir læknar færu þangað til að kynna sér nálastungur og koma heim eftir námskeið þar.

Allt í einu áttu stutt námskeið að vera nóg. 

Áður hafði því verið þverneitað að menn, sem hefðu farið í ítarlegt nám í Bandaríkjunum og komið heim með háskólagráðu í blöndu af nálastungum og vestrænum sjúkraþjálfunaraðferðum, yrðu viðurkenndir hér á landi.

Ég gæti hripað niður skemmtilega lýsingu á reynslu minni af nálarstunguaðferðinni, sem reyndist mér svo vel og reynist enn.

Þegar ég var verst settur, 2006, og þurfti að fara tvær ferðir til nálastungusérfræðingsins með nokkurra daga millibili, gat ég nánast fylgst með því í lokin hvernig bakverkurinn mikli færðist á um það bil 15 mínútum niður eftir öðrum fætinum niður í hné og ökkla og síðan líkt og læki út um tærnar.

Um það og ýmis verk Runólfs Bjarnasonar í Hólmi giltu orðin: Verkin sýna merkin.  

 

 

Kastljós „þvældi veiku fólki um bæinn“

"Eiga að vera margir eða fáir á fundinum?"

Blekkingaleikur með notkun mynda gæti verið mörg þúsund ára gamall. Að minnsta kosti er líklegt að sumir helstu valdamenn fornaldar hafi látið gera af sér afsteypur eða myndir þar sem þeir voru fegraðir eftir þeim kröfum, sem tíska eða skoðanir þess tíma fólu í sér varðandi það að vera traustvekjandi, aðlaðandi og flottur. 

Þegar flokksblöðin voru upp á sitt besta í Kalda stríðinu mátt stundum sjá, að myndir voru teknar þannig að ýmist var gert lítið eða mikið úr hlutunum. 

Fleyg varð setning, sem einhver flokksblaðsljósmyndarinn, sem senda átti til að taka mynd af stórum fundi, spurði ritstjórann: "Eiga að vera margir eða fáir á fundinum?"

Ef það áttu að vera fáir, reyndi ljósmyndarinn að koma sér upp fyrir fundarmenn og taka mynd ofan á þá til þess að bilin á milli þeirra sæust betur.

Annars reyndi hann að koma sér þar fyrir sem fundarmenn virtust standa mest samþjappaðir, og "rútutrixið" gat verið ágætt, en það byggist á því að taka mynd á hlið af rútu, þar sem bláendinn stóð út úr myndfletinum eða á bak við vegg eða hús. 

Þá sýndist rútan lengri en ella. Ef um fund var að ræða gat stundum komið sér vel að láta fundarmenn fylla út í alla myndina, því að sálrænu áhrif þess, sem sá myndina, voru þau að finnast fundarmenn fleiri af því að aðeins hluti þeirra sást. 

Eysteinn Jónsson ráðherra og formaður Framsóknarflokksins var tileygður og krafðist þess hlæjandi að myndir af sér væru bara teknar frá annarri hliðinni en ekki hinni til þess að hann "sýndist réttsýnni." 

Þekkt er hvernig frægt fólk, til dæmis leikarar, er lægra vexti en sýnist á myndum. Bæði má lækka og hækka fólk með háum hælum, taka myndirnar aðeins neðan frá eða að raða öðru fólkin þannig inn í myndina að sá, sem þarf að stækka, sýnist stærri.

Charlie Chaplin, Mussolíni, Hitler, Stalín, Churchill og ýmsir fleiri þjóðarleiðtogar voru lægri vexti en fólk hélt.

Svokallað "fótósjopp" er alltof mikið notað, og stundum til mikils baga, einkum varðandi liti.

Stundum gerir karlmannleg og sterk rödd manna það að verkum, að ef hún heyrist oftast án þess að maðurinn sjáist, heldur fólk að hann sé miklu hærri en hann er.

Fræg er sagan af Helga Hjörvari útvarpsmanni og Jónasi Þorbergssyni útvarpsstjóra, en þeir áttu í miklum illdeilum og gaf Helgi meira að segja út bækling um Jónas með heitinu: "Hverjir mega ekki stela?"

Þá var ekkert sjónvarp svo að fólk þekkti Helga ekki nema af hinni karlmannlegu og flottu rödd hans.

Eitt sinn var bóndi einn, sveitungi Jónasar að norðan, staddur í Reykjavík, hitti Jónas og gengu þeir saman um Austurvöll. Þá snaraðist maður út úr Alþingishúsinu, hvikur í hreyfingum.

"Hver er nú þetta?" spurði bóndinn. 

"Þetta er Ólafur Thors" svaraði Jónas. 

"Það má hann eiga að hann er reffilegur" sagði bóndinn. 

Annar maður kom skömmu síðar út úr þinghúsinu. 

"Hver er þetta?" spurði bóndinn. 

"Þetta er Hermann Jónasson" svaraði Jónas. 

"Það er ekki að spyrja að því hvað hann er myndarlegur, sjálfur Glímukappi Íslands" sagði bóndinn. 

Nú kom Helgi Hjörvar gangandi eftir Austurvelli. 

"Hver er nú þetta?" spurði bóndi. 

"Þetta er Helgi Hjörvar" svaraði Jónas.

"Ha?" hrökk upp úr steinhissa bóndanum. "Er þetta virkilega Helgi Hjörvar".

"Já," svaraði Jónas.

"Er hann virkilega svona lítill?" spurði bóndi.

"Nei, hann er miklu minni", svaraði Jónas. 

 

Svona eru „fyrir og eftir“-myndir unnar