Áhrifaríkt að koma á slóðir innrásarinnar.

Í tengslum við vinnu mína vegna bókarinnar/kvikmyndarinnar "Emmy, stríðið og jökullinn" fórum við Helga til Normandy 2006 til að skoða vettvanginn þar sem hermenn Bandamanna óðu í land, tókum þar myndir og "uppistönd".

Frakkar standa myndarlega að því að viðhalda sögulegum minjum, söfnum og öðru sem þarf til þess að upplifunin af því að standa þarna í sporum hermannanna verði sem dýpst.

Um alla Evrópu allt norður til nyrstu byggða Noregs,  leggja menn rækt við stríðsminjar í formi bygginga, safna, vígvéla og hvers þess sem haldið getur minningunni um hildarleiki stríðsins á lífi.

Hér á landi hefur þetta verið vanrækt með undantekningu á Reyðarfirði. Með naumindum hefur verið hægt að afstýra því að gamli flugturninn á Reykjavíkurflugvelli yrði brytjaður niður en því miður hefur margt annað verið eyðilagt eða látið drabbast niður.

Í Kaldaðarnesi hefur að óþörfu verið skipulega eytt öllum minjum flugvöll, sem gegndi gríðarmiklu hlutverki á undan Reykjavíkurflugvelli og allt til 1944. Það var til dæmis send Hudson-flugvélin sem klófesti fyrsta þýska kafbátinn, sem Bandamenn náðu á sitt vald í stríðinu.  

Það er dapurlegt og hlálegt í senn að sumum verðmætum minjum frá Reykjavíkurflugvelli og Vatnagörðum skuli hafa verið bjargað í safn alla leið vestur á Hnjót í Patreksfirði.

Á Reykjavíkurflugvelli og við Reykjavíkurhöfn ætti að reisa tvö stríðsminjasöfn, annað um þátt flugvallarins í orrustunni um Norður-Atlantshaf en hitt um þátt Reykjavíkurhafnar og skipalestirnar.  

Ef menn eru í vandræðum með fyrirmyndir ættu þeir að fara til Narvikur í Norður-Noregi og sjá hvernig staðið er málum þar.

Orrustan um Narvik var að sönnu mikilvæg í stríðinu en orrustan um Norður-Atlantshaf þó enn merkilegri, því að umfjöllun um hana er að finna í öllum heildarritum um stríðið þar sem hún er í sama flokki og aðrar stærstu orrustur stríðsins, svo sem orrusturnar, sem kenndar eru við Normandy, Stalingrad, Kursk, Moskvu, El Alamein og Midway, svo að nokkrar séu nefndar.  

Normandí þá og í dag

Áberandi gallar í mikilvægri vinnu.

Á fundi á vegum VSO ráðgjafar í morgun um mat á umhverfisáhrifum í 20 ár kom fram, að þrátt fyrir þá miklu framför sem fólst í því að taka upp hliðstæð vinnubrögð hér á landi og tíðkast höfðu erlendis um árabil fyrir 1994, eru enn mörg atriði, sem laga þarf til þess að þau nái alltaf tilgangi sínum.

Misræmið á milli mats hjá Skipulagsstofnun þessi ár og mati Vegagerðarinnar var æpandi í tölum, sem Auður Magnúsdóttir birti á fundinum.

Ég nefndi tvö æpandi dæmi um útkomuna, þegar verkkaupinn, virkjanaaðilinn, kaupir sér þjónustu verkfræðistofu til  að gera mat á umhverfishrifum, sem í besta falli er að stórum hluta fúsk en felur líka í sér blekkingar og ranga mynd.

Annað er mat á umhverfisáhrifum Búlandsvirkjunar. Í mati á umhverfisáhrifum er alveg sleppt þeirri stórfelldu breytingu sem verður þegar Skaftá er tekin úr farvegi sínum þar sem hún fellur framhjá Skaftárdal og rennur núna í einstæðu hraunkvíslaneti og fimm fallegum fossum.

Í matinu er ekki getið um þessi náttúrufyrirbæri, sem eyðileggja á, frekar en þau væru ekki til.

Hitt atriðið er mat á umhverfisáhrifum virkjana við Kröflu.

Í tillögu tveggja Framsóknarráðherra rétt fyrir kosningarnar 2007 var gert ráð fyrir, að vegna einstæðs gildis svæðisins Leirhnjúkur-Gjástykki sem landslagsheildar yrði ekki hróflað við því svæði nema með sérstakri samþykkt Alþingis.

Í mati á umhverfisáhrifum er ekki orð um svæðið Leirhnjúkur-Gjástykki, heldur aðeins tilgreint að tvær landslagsheildir séu á svæðinu, annars vegar Gæsafjöll, sem eru fyrir vestan það, og hins vegar Kröflusvæðið sjálft, sem fyrir einskæra tilviljun er með sömu útlínur og útvíkkað virkjanasvæði stækkaðrar Kröfluvirkjunar.

Niðurstaða matsins er því sú að ekki verði hróflað við neinni markverðri landslagsheild og að vegna þess að hluti annarrar heildarinnar sé þegar orðið að iðnaðarsvæði, sé í góðu lagi að stúta henni allri.

Í báðum þessum tilfellum er niðurstaða matsins á umhverfisáhrifunum miklu jákvæðara en ella þegar sleppt er mikilvægustu atriðunum eða þau skekkt stórlega.  

Augljós er sá hvati til verkfræðistofa sem felst í því að þær hafa árum saman keppt um að fá stór og dýr verkefni hjá voldugum verkkaupum til að hagræða atriðum og niðurstöðum sem best fyrir verkkaupa.

Sú verkfræðistofa sem best stendur sig í því að gera hvern verkkaupanda ánægðan mun auðvitað fá fleiri verkefni en aðrar verkfræðistofur.    

Ósamræmi í mati á umhverfisþáttum

Slæmt veður og svefnvenjur Hitlers réðu miklu.

Dagarnir 4. - 7 júní fyrir réttum 70 árum voru viðburðaríkir.

4. júní ók Mark Clark hershöfðingi með liði sínu inn í Róm og hin fyrsta af þremur höfuðborgum Öxulveldanna féll í hendur Bandamanna.

5. júní var slæmt veður á Ermasundi og Dwight D. Eisenhower og menn hans urðu að taka áhættu með því að ákveða hvort af innrásinni yrði.

Innrásin var háð gangi gangi tunglsins og áhrifum þess á sjávarföll, og ef hætt yrði við árásina, var því teflt í tvísýnu hvort af henni gæti orðið.

Veðurspá benti til þess að vonast mætti eftir því að draga myndi nógu mikið til þess að hún yrði framkvæmanleg og því var kylfa látin ráða kasti.

Þegar til kom reyndist þetta koma sér vel, því að Þjóðverjar héldu að vegna slæms veðurs yrði ekki af innrás þennan dag.

Þar að auki heppnaðist sú brella fullkomlega að hafa Patton nálægt Dover og koma því þannig fyrir að njósnarar Þjóðverja fréttu af því.

Hitler bjóst því frekar við innrás þar yfir sundið, þar sem það er einna mjóst.

Hitler var "b-maður" hvað svefn snerti, vakti oft langt fram á nætur og svaf fram undir hádegi.

Hann var orðinn háður svefnlyfjum og þegar þetta tvennt var í stöðunni, veður sem gerði innrás ólíklega og svefnvandamál hans,  leiddi það til þess að hann gaf ströng fyrirmæli um að vera ekki vakinn fyrr en um hádegi.

Þegar fréttist af innrásinni í Normandy um klukkan 5:30 um morguninn giskuðu Þjóðverjar á að um gabbárás væri að ræða og að megin innrásin yrði gerð nálægt Calais.

Nú kom sér illa að tillögu Rommels um að hafa herafla Þjóðverja sem næst ströndinni hafði verið hafnað en megin herafli Þjóðverja hins vegar hafður lengra inni í landi þar sem hægt yrði með meiri sveigjanlegri hætti að senda hann þangað sem aðal innrásin kæmi.

En sú tilhögun krafðist þess að samgönguleiðir væru sæmilega greiðfærar, en Bandamenn höfðu skemmt bæði vegi og lestarteina svo mjög, að herflutningar voru afar seinlegir.

Vegna fyrirmæla Hitlers var hann ekki vakinn fyrr en komið var langt fram undir hádegi og dýrmætur tími hafði farið til spillis í óvissuástandi, þar sem bíða varð eftir lokaákvörðun foringjans.

Það vekur athygli að aðeins 160 þúsund hermenn voru settir á land í Normandy til að berjast þar í flæðarmálinu og fyrir ofan það, en til samanburðar höfðu 20 sinnum fleiri hermenn getað farið af stað í mestu innrás allra tíma, innrásinni í Sovétríkin 22. júní 1941.

Aðstæður réðu þessu og eftir sem áður er áætlunin "Overlord" stærsta samhæfða innrás flota, landhers og flughers í hernaðarsögunni.

Hún var gott dæmi um mikilvægi her- og birgðaflutninga sem réðu oftast meiru í báðum heimsstyrjöldunum en hermannafjöldinn sjálfur.

Bandamenn höfðu algera yfirburði á sjó og í lofti, og þeir komu Þjóðverjum á óvart með því að draga tilbúnar uppskipunarhafnir, svonefndar "Mullberries" yfir að Ermasundströnd Frakklands.

En það var ekki fyrr en þeir náðu höfninni í Cherburg sem þeir gátu farið að beita sér af alvöru, og því leið meira en mánuður sem kyrrstaða ríkti að mestu áður en 7. her Pattons gat brotið sér leið til suðurs og síðan austurs úr herkvínni.

Til að svo mætti verða herti her Montgomery´s mjög baráttu sína í norðausturhorni hins litla yfirráðasvæðis til að draga her Þjóðverja þangað og veikja hann þar sem Patton braust í gegn.  

Þar með brast stíflan, og ef ekki hefði verið vegna langra flutningaleiða og skort á uppskipunarhöfn í Belgíu, hefði her Vesturveldanna getað brunað allt austur að Rín fyrir septemberlok.

En áður en yfir lauk í maí árið eftir höfðu þrjár milljónir hermanna streymt til vesturvígstöðvanna.

Innrásin 6. júní yfirskyggir alla aðra atburði þessara júnídaga í veraldarsögunni árið 1944, bæði fall Rómar 4. júní, afsögn Leopolds Belgíukonungs 7. júní og lýðveldisstofnun á Íslandi 17. júní.    

Aldraðir hermenn minnast D-dagsins

Undrandi á viðbrögðunum.

Formaður Framsóknararflokksins segist í viðtölum um þessar mundir vera undrandi á viðbrögðunum við því sem er að gerast í málefnum, sem hann varðar þessa dagana.

Undir það má fella viðbrögðin, sem útspil oddvita framboðslista flokksins í Reykjavík kallaði fram, þegar hún sagði að það væri nú einu sinni Þjóðkirkja á Íslandi og moska ætti því ekki að rísa í Reykjavík.

Síðla árs 2006 var Frjálslyndi flokkurinn með svipað útspil varðandi innflytjendur á Íslandi.

Á skömmum tíma þrefaldaðist fylgi Frjálslynda flokksins og hefði verið kosið þá strax, hefði það líklega skilað sér í kjörkassana, því að það hefði orðið aðal kosningamálið þá, rétt eins og moskumálið nú.  

Nú segir formaður Framsóknarflokksins vera undrandi á viðbrögðunum núna við sams við útspili á vegum hans flokks og Frjálslyndir viðhöfðu 2006.

Mikil umræða skapaðist yfir áramótin 2006-2007 vegna útspils Frjálslyndra og féllu harkaleg ummæli í þeirri orðræðu.

Nú segist formaður Framsóknarflokksins vera alveg undrandi á því að þetta skuli hafa gerst nú.

Meðal þeirra allra fyrstu sem létu í ljós andstöðu við stefnu flokksins í Reykjavík var formaður þingflokks Framsóknarmanna og fyrrum borgarfulltrúi flokksins í borginni, sem sagði að stefna frambjóðenda flokksins í moskumálinu bryti gegn lögum og stefnu flokksins.

Sama hafa fleiri Framsóknarmenn sagt, nú síðast fyrrverandi formaður flokksins.

Núverandi formaður flokksins segist vera alveg undrandi á þessu og velur andmælendum útspils framboðsins hin verstu orð.  

Söfnuður múslima hefur beðið í 14 ár eftir því að fá svar við ósk um úthlutun lóðar undir mosku. Allan þennan tíma voru teknar til greina mótbárur gegn þeim stöðum, sem til greina komu. Fróðlegt væri að vita hve margir þeir voru.  

Í New York tók skamma stund að samþykkja að ný moska væri reist skammt frá hrundum Tvíburaturnunum.

2006 og 2014 gerðust sams konar viðburðir í íslenskum stjórnmálum, að einn stjórnmálaflokkanna tók upp svipaða umræðu og þjóðernissinnaðir jaðarflokkar í Evrópu hafa gert.

Í bæði skiptin urðu viðbrögðin svipuð en forsætisráðherra segist vera alveg steinhissa á því.  

   

"Skapandi kynlíf."

Út er að koma bók um nauðsyn "skapandi kynlífs."  Ég hef ekki eins miklar áhyggjur af því að kynlíf sé ekki skapandi og margir aðrir, því að tilvist allra aldurhópa þjóðfélagsins er sönnunin:  

 

Í kynlífinu margur mæddist, -

munnurinn oft gapandi.

En allt væri dautt og enginn fæddist

ef það væri´ei skapandi.  

Skrifar bók um kynlíf Íslendinga

Slæmar fréttir fyrir kuldatrúarmenn en þeir mun finna ráð.

Slæmar fréttir fyrir kuldatrúarmenn hrannast nú upp. Í fyrra var janúar óvenju hlýr og þá komust þeir að því að ef hann yrði ekki tekinn með í útreikninga á meðalhita ársins, myndi árið ekki verða eins hlýtt, og glöddust þeir mikið við að hafa fundið þessa leið til útreikninga.

Ef janúar í ár yrði kaldur, yrði hægt að taka meðaltal mánaðanna frá febrúar 2013 til janúar 2014 og sanna með því þá trú að loftslag hefði ekkert hlýnað á þessari öld, eins og þeir halda staðfastllega fram.

Þegar síðastliðinn janúar var hlýrri en í meðalári gekk þetta ekki upp og nú hefur hver mánuðurinn af öðrum brugðist vonum kuldatrúarmanna, allir verið hlýrri en í meðalári og vorið það besta í minnst hálfa öld.

Kuldatrúarmenn hafa stundum reynt að flýja til annarra heimshluta til að finna sönnur fyrir því að loftslag hafi ekki hlýnað á þessari öld en nú berast afar slæmar fréttir frá suðurhvelinu um hlýnun þar og afleiðingar hennar.

En kuldatrúarmenn munu sem fyrr vafalaust finna ráð við þessu og benda á að ekkert sé að marka niðurstöður vísindamanna sem hafi atvinnu af því að reikna þær út, jafnt vísindamanan, sem rannsaka veðurfar og afleiðingar þess á suðurhvelinu sem á norðurhvelinu.

Nú hefur slæm frétt til viðbótar bæst við: Obama Bandaríkjaforseti ætlar jafnvel að ganga lengra en ESB í loftslagsmálum.  Er þá fokið í flest skjól.

En kuldatrúarmenn munu vafalaust setja traust sitt á Republikana í því að stöðva aðför Obama að orkunotkun Bandaríkjamanna.

Það hlálega við þá trú margra kuldatrúarmanna að við eigum að taka Bandaríkjamenn okkur til fyrirmyndar í orkumálum, innflytjendamálum og trúmálum, er það, að í síðastnefndu málaflokknunum hafa Bandaríkjamenn verið á undan Evrópuþjóðum allt frá árunum 1955 til 1970 þegar mannréttindabaráttan þar í landi náði hvað mestum árangri.

Og borgaryfirvöld í New York voru í engum vafa um það að leyfa byggingu mosku í nágrenni við hrunda Tvíburaturnana með þeim rökum að enginn afsláttur yrði veittur í mannréttindamálum þar í landi.

Þeir þurftu engin 14 ár til þess að komast að þeirri niðurstöðu, eins og þurfti í Reykjavík, og nú er uppi hreyfing um að afturkalla.    

Nýtt landslag á suðurhveli

Vegaxlirnar eru vanræktar.

Íslendingar nota helst aldrei vegaxlirnar, sem þó eru víða ágætar, eins og til dæmis í Kömbunum. Hægfara silakeppir halda löngum röðum af bílum á eftir sér með því að fara löturhægt inni við miðlínu vegarins.

En því miður vanrækir Vegagerðin vegaxlirnar stórlega og það svo, að víða eru þær beinlínis hættulegar.

Ástæðan er sú, til dæmis á Suðurlandsvegi, að á köflum eru axlirnar sæmilegar en snarversna síðan skyndilega án nokkurrrar viðvörunar verða mjórri, grófari, með möl og sandi og jafnvel skorum vegna vatnsrennslis, sem ekkert grín er að lenda allt í einu í.

Á meðan ekki er fé til að breyta vegum í 2+1 væri hægt að laga ástandið með því að lagfæra vegaxlirnar svo að þær séu nothæfar og öruggar til notkunar í stað hættunnar og óvissunnar sem víða ríkir.

En síðan er alveg óunnin sú kynnning, áróður og aðhald sem þarf til að koma á almennilegri tillitssemi ökumanna, sem meðal annars birtist í því að víkja út á axlirnar ef þeir þurfa endilega að fara svona hægt eins og þeir gera allt of margir.  

Ferðamenn skapa slysahættu

Að sitja andspænis 40 tonna skriðdreka - eða F-15 orrustuþotu.

Fræg er myndin af litla Kínverjanum, sem stóð fyrir framan skriðdrekann á Torgi hins himneska friðar fyrir réttum 25 árum. Hvernig skyldi það vera að standa svona lítill og gersamlega varnarlaus andspænis svona öflugu 40 tonna þungu tákni um hrátt vald?

Hugur minn reikar til 21. október 2013 til lífsreynslu, sem ég hefði aldrei ímyndað mér fyrirfram að ég ætti eftir að upplifa en fólst í því að sitja ásamt fleirum í Gálgahrauni fyrir fram 40 tonna íslenskan skriðdreka, stærsta skriðbeltatæki Íslands, sem að vísu var ekki með fallbyssur eða vélbyssur, en þess í stað risastóra og þunga ýtutönn og skriðbelti sem gátu kramið vesaling eins og mig líkt og lítinn maur.

Þarna varð mér ljóst hvernig það væri að sitja svona lítill og gersamlega varnarlaus andspænis 40 tonna þungu tákni um hrátt vald.  

Drekanum fylgdi 60 manna víkingasveit með gasbrúsa, handjárn og kylfur, og skriðbeltatækið kom aðeins þennan eina dag í Gálgahraun og hefur ekki sést þar siðan.

En dagurinn var vel notaður eftir að valdinu hafði verið beitt og skriðbeltatækið malaði ósnortið hraunið mélinu smærra eftir endilöngu fyrirhuguðu vegstæði og olli mestu mögulegu náttúruspjöllum, sem hægt var að framkvæma á einum degi.  

60 manna víkingasveit var 58 mönnum fleira en þurfti til að bera vesaling minn í burtu. Af hverju þurfti allan þennan her manns og stærsta skriðdreka landsins þarna, bara þennan eina dag ?

Svarið getur varla verið nema eitt: Sýna þurfti hrátt valdið á sem allra áhrifaríkastan hátt.

Á þessum degi reikar hugur minn líka til sumarsins 1999 þegar ég var á flugi yfir hálendi Íslands og átti tæknilega möguleika á að lenda á einhverjum af þeim örfáu merktu lendingarstöðum, sem þar eru.

En þennan dag átti ég ekki löglega möguleika á þessu, því að búið var að lýsa yfir flugbannsvæði yfir stórum hluta hálendisins til þess að F-15 orrustu- og loftárásaþotur NATO gætu æft sig í heræfingunni Norður-Víkingi, þar sem æft var hvernig fást skyldi við íslenskt náttúruverndarfólk, ef það yrði þar einhvern tíma með mótmælaaðgerðir.  

Ég er ekki að grínast. Þetta var svona.  

F-15 orrustuþotur, öflugustu orrustuþotur heims, geta ekki lent neins staðar á hálendinu til þess að setja út lið til að fást við náttúruverndarfólk.

Það þarf heldur ekki F-15 þotur til að skoða hvað sé á seyði. F-15 þotur eru hannaðar til tvenns: Að berjast við óvinaþotur og varla mun sá tími koma að íslenskt náttúruverndarfólk ráði yfir slíku.

Eða að gera loftárás og sprengja skotmarkið í tætlur. Í þessu tilfelli var náttúruverndarfólk eina skotmarkið, sem æfð var árás á.

Ég flaug í kringum bannsvæðið þennan dag en velti því fyrir mér hvað myndi gerast ef ég virti bannið að vettugi, flygi inn á bannsvæðið, lenti á lendingarbraut, dræpi á hreyflinum, settist þar niður og nyti öræfakyrrðarinnar.

Spurningarnar voru athyglisverðar og hafa skerpst síðar eftir ahyglisverða athugun Andra Snæs Magnasonar á þessari heræfingu:

Myndu F-15 þoturnar ráðast að mér á flugi, veita mér aðvörun og síðan granda mér og FRÚnni, enda komið fínt tilefni til að æfingin yrði sem raunverulegust?   

Myndu þær ráðast að mér sitjandi og setja ærandi afturbrennarann á í lágflugi yfir mig?

Eða myndu þær granda skotmarkinu með skothríð og sprengjuvarpi úr því að það barst svona upp í hendurnar á þeim?

Eða yrði ég kærður, lögsóttur og dæmdur fyrir tiltækið? Send víkingasveit til að yfirbuga "hryðjuverkamanninn" sem þá var reyndar aðeins venjulegur fréttamaður án nokkurra tengsla við náttúruverndarfólk?  

Hvers vegna var náttúruverndarfólk talið helsta hryðjuverkaógn, sem steðjaði að íslensku þjóðinni, svo mikil ógn, að mesta herveldi heims í mesta hernaðarbandalagi heims þyrfti að setja upp sérstaka heræfingu vegna þess ?

Hvers vegna þurfti að æfa flugmenn á F-!5 þotum í aðgerðum gegn náttúruverndarfólki á íslenska hálendinu?

Þessar spurningar kunna að sýnast yfirdrifnar og fáránlegar, en dettur engum í hug að uppsetning og framkvæmd Norður-Víkings 1999 hafi verið fáránleg ?

Eða var þessi mikla aðgerð að því leyti til hliðstæð skriðdreka- og víkingasveitarsýningunni í Gálgahrauni að sýna þyrfti fram á eins mikla yfirburði hins hráa valds og unnt væri, - "til skræk og advarsel" eins og danskurinn orðar það?  

Síðasti fanginn af Torginu

Kosningarnar, Júróvision og heilu íþróttamótin biðu ósigur.

Það að sigra einhvern þýðir að annar aðili keppninnar sigrar eða vinnur hinn. A sigrar eða vinnur B, og B bíður ósigur eða tapar fyrir A.

Í tengdri frétt á mbl.is segir: Assad, ( A í þessu tilfelli ), sigraði kosningarnar, sem eru B í því tilfelli.

Kosningarnar biðu sem sagt ósigur fyrir Assad og virðast samkvæmt þessu hafa verið að keppa við hann.

Um daginn heyrðst sagt frá svipuðm ósigri Júróvision fyrir austurrískum klæðskiptingi og hin og þessi íþróttamót hafa verið að bíða ósigur í vor.

Ekkert lát virðist vera á þessari órökréttu orðanotkun og má senn búast við því að öll heimsmeistarakeppnin í knattspyrnu eins og hún leggur sig muni bíða beiskan ósigur fyrir einhverju þeirra landsliða, sem þar etja kappi hvert við annað.  

Assad vann kosningarnar

Ótal svipaðar frásagnir og misáreiðanlegir vitnisburðir.

Í mörgum tilfellum, þar sem flugvélar hafa horfið, hafa komið fram margir vitnisburðir fólks sem taldi sig hafa séð þær eða heyrt í þeim, en það reyndist síðan ekki hafa við rök að styðjast.

Hér á Íslandi hefur slíkt gerst oft og stundum torveldað og flækt leit að vélunum.

Nefna má tvö dæmi.

Þegar TF-ROM hvarf á leiðinni frá Reykjavík til Akureyrar fyrir rúmum 40 árum taldi fjöldi fólks sig hafa orðið vart við ferðir vélarinnar allt norður á Tröllaskaga. Fyrir bragði var leitin að vélinni þanin yfir gríðarlega stórt svæði allt þar til hún fannst á langlíklegasta staðnum, þar sem henni hefði getað hlekkst á.

Þegar flugvélin Geysir hvarf í september 1950 á leið frá Evrópu til Reykjavíkur, gerðist svipað og vitnisburðir bárust frá svæði, sem teygði sig ótrúlega langt norðu fyrir áætlaða flugleið vélarinnar.

Þar varð niðurstaðan öfug við það sem varð við hvarf TF-ROM, það er, að vitnisburðirnir frá því svæði sem lengst var frá flugleið vélarinnar, í Álftafirði, reyndust þeir einu réttu.

Fyrsta flugleit, sem ég man eftir, var þegar Avro Anson týndist á leiðinni milli Vestmannaeyja og Reykjavíkur.

Ég man eftir blaðasöludreng í Bankastræti sem kallaði upp fyrirsögn þess efnis að flugvélin hefði getað farist í Esjunni.

Hið rétta var að hún fórst utan í Skálafelli við sunnanverða Hellisheiði.

Undarlegt er hve löngu eftir hvarf MH370 kemur fram vitnisburður sjónarvotts af Indlandshafi.

En dæmin, sem nefnd eru hér á undan, sýna, að afar erfitt er að flokka vitnisburði í sundur eftir því hve sennilegir þeir eru.  

Telur sig hafa séð þotuna alelda