ÞEGIÐU, BJARNI, ÞETTA ERU STELPURNAR!

Fyrir tæpum 40 árum var kallað upp í laginu um Jóa útherja: "KR-ingar, þið eigið leikinn!" Og strax var svarað: "Þegiðu, Egill, - þetta er landsliðið!" Egill þessi var rakari, hélt mikið með KR og var hávær í stúkunni. Bjarni Fel er sennilega þekktasti KR-ingurinn og þessa dagana gæti verið kallað: "KR-ingar, þið eigið leikinn!" Og strax yrði svarað: "Þegiðu, Bjarni, - þetta eru stelpurnar!" Og í kvöld hefði verið hægt að kalla upp eitthvað svipað á Laugardalsvellinum. Þetta voru stelpurnar og þær voru æðislegar.

Hugsa sér muninn að horfa upp á sömu markatölu, 5:0, og í síðasta karlalandsleik, bara öfugu megin!

Þetta er sérstaklega glæsilegt og ánægjulegt sem og metaðsókn að leiknum.

Ég uppgötvaði persónulega kvennaknattspyrnuna á eftirminnilegan hátt. Ég og bræður mínir stunduðum svonefndan fjölskyldufótbolta í Fram-heimilinu á laugardagsmorgnum og systkinabörnin tóku þátt með fullorðnu körlunum.

Ég var á tímabili lengi frá fótboltanum vegna tognunar í læri en kom síðan aftur til leiks. Þá vildi svo til, að eitt sinn er ég sótti að marki andstæðinganna, náði hún Magga, systurdóttir mín, boltanum af mér.

Og ekki bara það, stelpuskömmin lék laglega á mig og brunaði upp með boltann. Mér brá og hugsaði mér að láta krakkann ekki komast upp með þetta. En hún var furðu fljót og ég varð að teygja mig svo mikið á eftir henni að ég tognaði aftur í lærinu, féll við og stelpuskjátan skoraði.

Þetta var gríðarlegt áfall. Hafði mér förlast svona mikið? Hvað var eiginlega að gerast? 

Eftir sex vikna hlé kom ég aftur til leiks. En á því tímabili hafði komið í ljós að það var ekki bara að ég hefðí kannski ekki verið alveg eins frískur og fyrr, heldur var hún Magga byrjuð að blómstra í kvennaknattspyrnu með Breiðabliki þar sem hennar beið mikill frami, landsliðssæti og að vera valin efnilegasta knattspyrnukona landsins.

Já, Margrét Ólafsdóttir, frænka mín, kenndi mér góða lexíu og alltaf þegar stelpurnar brillera, gleðst ég yfir gengi þeirra og óska þeim hjartanlega til hamingju.  

NETÞJÓNABÚ FREKAR ER ÁLVER.

Nú kemur það æ betur í ljós sem ég hamraði á í allt vor, að það er glapræði að ætla að selja alla efnahagslega virkjanlega orku landsins til mengandi álvera þegar okkur býðst að selja orkuna á hærra verði til fyrirtækja sem menga ekki, skapa fleiri og betri störf á orkueiningu og eru af mun viðráðanlegri stærð en risaálverin.

Kostnaður við orku til netþjónabús 20-30% lægri hér en í samkeppnislöndum

ÁLVER HANDA ÖLLUM.

Atburðir síðasta sólarhring sýnir nauðsyn þess að sú draumsýn rætist að óslitin röð álvera blasi við erlendum ferðamönnum þegar þeir koma út úr Leifsstöð, - risaálver í Helguvík verði fyrsta mannvirkið sem blasi við þeim. Síðan er ótækt að jafn frumstætt sveitarfélag og Vogarnir taki við af Reykjanesbæ og nú hefur íbúafundur þar krafist álvers. Þótt Alcan reisi álver í sveitarfélaginu er fráleitt að álverið í Straumsvík verði lagt niður, þótt því hafi verið hótað til að hræða Hafnfirðinga til að knékrjúpa fyrir risaálveri þar.

Álverið í Straumsvík nýtur svo góðra kjara um orkuverð og er rekið með svo miklum hagnaði að auðvitað leggur eigandi þess það ekki niður. Og síðan væri upplagt að plata Hafnfirðinga, sem vildu ekki að álverið stækkaði til austurs, með því að stækka það til vesturs.

Hafnfirðingar neituðu því aldrei að álverið stækkaði í þá átt og því hefur verið lýst yfir að ekki verði rokið í atkvæðagreiðslu aftur, - í það minnsta ekki að frumkvæði bæjarstjórnarinnar.  

Af því að það hefur ekki fundist pláss fyrir álver í Reykjavík, því miður, verða erlendir gestir að þrauka ferðalagið í gegnum borgina með þá gulrót fyrir framan sig að tvær stórar og myndarlegar málmbræðslur blasi við þeim í staðinn þegar komið er inn í næsta sveitarfélag fyrir norðan höfuðborgina.

Þessar verksmiðjur þarf að hafa sem stærstar svo að tryggt sé að menn þurfi ekki að upplifa hinn mjög svo gamaldags Hvalfjörð með sínum krókótta vegi án þess að njóta nútíma tæknivædds útsýnis.   

Þótt röð háspennulína og virkjana eigi eftir að létt ferðamönnum lundina á leiðinni frá Leifsstöð alalt austur undir Landmannalaugar og láta þá sakna minna álveraleysisins í austurátt frá Reykjavík er ótækt að þeir stansi á útsýnisstað á Kambabrún án þess að sjá álver.

Sjá þarf til þess að risaálver sjáist sem víðast á Suðurlandi og kannski væri ráð að láta rætast gamla drauminn frá 1955 um hraðbraut um Þrengsli og Flóa þvert yfir Forirnar.

Þá væri tryggt að álverið sæist eins vel og unnt væri þegar komið væri niður í Þrengslunum og jafnframt von til að ná því takmarki síðustu aldar að ekkert votlendi verði eftir á Suðurlandi.

Draumavegurinn frá 1955 yfir Forirnar, þá slæmu vilpu, myndi þá rætast um síðir og Ísland komið í hóp iðnþróaðra ríkja.  

Alcan óskar framlengingar á samkomulagi við Landsvirkjun