Stormur í vínglasi.

Í þættinum Vikulokunum í morgun innti þáttarstjórnandinn mig eftir skoðun minni á frétt Kastljóss í gær um það að í annað sinn á þessu ári hefði þingmaður verið staðinn að því að greiða atkvæði ölvaður.

Samkvæmt þeim upplýsingum sem ég hef, hafði Ögmundur Jónasson fengið sér hvítvín með máltíð áður en kallað var með litlum fyrirvara til atkvæðagreiðslu.

Vitni segja að ekki hafi sést á honum að hann væri ölvaður.

Ljóst sýnist mér að að í þeirri atkvæðagreiðslu myndi hann byggja á þeirri niðurstöðu sem hann áður hafði komist að í viðkomandi máli allsgáður og að vel athuguðu máli.

Þegar hann var beðinn um að koma í krefjandi og óundirbúið sjónvarpsviðtal færðist Ögmundur undan því og sagðist ekki vilja gera það eftir að hafa drukkið vín með matnum.

Í þessu svari sé ég koma fram heiðarleika og vandvirkni Ögmundar. Hann var ekkert að fela þetta, en feluleikurinn í kringum áfengisdrykkjuna hefur verið landlægur hér á landi og flestir aðrir en Ögmundur hefðu ekki fært fram neina ástæðu eða þá gripið til einhverrar annarrar útskýringar.

Ég sagði í svari mínu í þættinum að ég hefði lengið átalið það hvernig sífellt væri verið í feluleik og yfirhylmingu hér á landi varðandi áfengismál og við Njörður P. Njarðvík vorum í þættinum ekkert að skafa af því hve gríðarmikið það tjón væri sem þessi hluti fíkniefnavandans ylli. 

Gott dæmi um það hvernig færst væri undan að horfast í augu við þennan vanda hvernig Íslendingar kæmust að orði þegar sagt væri "æ, greyið hann var fullur," - "hann datt í það" svona svipað eins og þegar menn hrasa á göngu.

Nánast alltaf er sagt: "Hann lenti á fyllerií", svona eins og að hann hefði á engan hátt borið ábyrgð á því sjálfur.

Ég sagði einnig að í samræmi við þetta teldi ég ekkert athugavert við það að fjallað væri um svona mál í fjölmiðlum en að í þessu tilviki hefði málið verið "stormur í vínglasi."

Þrjú önnur atvik en þetta koma upp í hugann þegar rætt er um þessi mál, mál Sigmundar Ernis Rúnarssonar í sumar, "Bermúdaskál" Davíðs Oddssonar hér um árið og órói sem ummæli Jóns Baldvins Hannibalssonar ollu á fundi Evrópuríkja í Írlandi þegar hann var utanríkisráðherra.

Sigmundur Ernir baðst afsökunar á ölvun sinni.

Þegar Davíð Oddsson tók á móti briddsmeisturum í Leifsstöð sýnist mér ekki hægt að flokka það sem beint embættisverk heldur var hann sem mikill briddsáhugamaður að leggja sitt af mörkum til að heiðra hina nýkrýndu meistara.

Málið var auðvitað leiðinlegt fyrir hann sem forsætisráðherra en þetta getur að mínum dómi ekki flokkast beint undir embættisafglöp.  

Tilfelli Jóns Baldvins var alvarlega vegna þess að þar snerist málið um það hvort um misfellu í starfi hefði verið að ræða. Hann var óumdeilanlega að gegna opinberu starfi í umboði þjóðar sinnar í viðkvæmum og vandasömum málum þegar þessi uppákoma varð.  

Öllum getur orðið á og ég tel rétt að taka fram að ég tel að Jón Baldvin Hannibalsson hafi verið einhver snjallasti og skarpasti stjórnmálamaður sem við höfum átt og að hann sé það enn.  

Mér fannst hvorugt þessra síðastnefndu tveggja tilfella krafin til mergjar heldur látið nægja að slá málum upp á fremur yfirborðskenndan hátt.

Af þessum fjórum fyrrnefndum málum sýnist mér tilfelli Ögmundar Jónassonar lang lítilfjörlegast.

En ég tel þarft að rætt sé um þessi mál á opinskáan og hreinskiptinn hátt. Mál er að feluleiknum linni.  

Bjargað í horn / aukaspyrna.

Síðasta samþykktin á Kaupmannahafnarráðstefnunni þýðir það sama og þegar knattspyrnulið getur forðast að fá á sig mark með því að bjarga í horn á síðustu stundu eða að brýtur á andstæðingi rétt utan við vítateig og stöðvar sóknina um stund en fær á sig hættulega aukaspyrnu.  

Í slíkum tilfellum heldur andstæðingurinn boltanum og fær tækifæri til að stilla upp fyrir svokallað "fast leikatriði" sem mörk eru oft skoruð úr. Leiknum er að vísu ekki lokið en hættan á tapi hefur lítið minnkað.  

Niðurstaða í Kaupmannahöfn

Alkinn játar en hættir ekki.

Líkja má Kaupmannahafnarráðstefnnunni við það að alkóhólisti drattist til að halda fjölskyldufund vegna augljósrar fíknar sinnar sem allir sjái að muni leiða til ófarnaðar. 

Hann hélt slíkan fjölskyldufund fyrir níu árum en í ljós kom að niðurstaða þess fundar hafði litlu sem engu skilað.  

Þegar á hólminn er komið játar alkinn að vísu að hann hafi valdið tjóni og muni valda vaxandi tjóni sem bitni mest á þeim sem hann á samskipti við.

Hann lofar að leggja einhverja peninga fyrir til að reyna að gera hlut þeirra eitthvað skárri sem verða fyrir barðinu á drykkju hans.  

Hann lofar líka að taka það til alvarlegrar athugunar að minnka drykkjuna.

En hann hafnar því algerlega að fara í meðferð, hvað þá að hætta að drekka.  

Þessi niðurstaða fundarins er færð til bókar og nefnt samkomulag.

Fundurinn sjálfur getur að vísu verið áfangi, rétt eins og fundurinn fyrir níu árum. En ætlunarverkið misftókst og það er í hrópandi ósamræmi við stóru orðin sem látin voru falla í aðdraganda fundarins.

Það versta við fundinn er það að nú læðist sá grunur að öllum að síðari fundir muni ekki verða árangursríkari og að jafnvel þótt þá náist bindandi samkomulag verði það ekki virt.

Aldrei muni takast að stöðva drykkjuna.  

 

Samkomulagið vonbrigði