1986 enn og aftur.

Í aðdraganda úrslitakvöldsins í Evróvision 1986 var það orðið formsatriði í augum margra Íslendinga að innbyrða sigurinn, svo sigurstranglegan töldum við Gleðbankann vera. 

Niðurstaðan varð 16. sætið. 

Ekkert virðumst við hafa lært af þessu þótt við höfum haft 24 ár til þess. Aftur gerðist það nákvæmlega sama og fyrir 24 árum, að eftir forkeppnina og lokaæfinguna væri það bæði formsatriði að taka 1. sætið. 

Umræðan var meira að segja komin í þann gír að ráða fram úr þein vanda að halda keppnina á næsta ári og því velt upp hvort Norðmenn gætu gert það fyrir okkur. 

Það breytir því þó ekki að Hera Björk og íslenski hópurinn stóð sig óaðfinnanlega og gerði sitt besta. 

Það gleymdist hins bar að þetta er söngvakeppni, ekki söngvarakeppni og að það er mjög erfitt að leggja dóma á smekk einstaklinga eða þjóða. 

Svona er þetta bara

Eðlilegt miðað við stöðuna.

Þegar úrslit borgarstjórnarkosninganna eru skoðið sést að möguleikarnir á meirihlutasamstarfi eru fáir.

Í þessari kosningabaráttu hefur það heyrst að meirilhlutasamstarf sé úrelt aðferð í stjórnun sveitarfélaga eða ríkja og að ekki eigi að leita að slíku heldur eigi allir að vinna saman og enginn formlegur meirihluti að vera myndaður. 

Víst er það svo að við sérstakar aðstæður, svo sem á stríðstímum eða alvarlegum krepputímum getur verið nauðsynlegt að mynda svonefndar þjóðstjórnir með þátttöku allra flokka. 

Á hitt verður líka að líta að málum er jafnan ráðið í stjórnum ríkja, héraða og sveitarfélaga, að í atkvæðagreiðslum ræður meirihluti atkvæða. 

Ef ekki á að ríkja stjórnleysi eða láta skeika að sköpuðu er því engin leið að komast hjá því að meirihlutar myndist í hverri atkvæðagreiðslu heldur er oftast farsælast að sami meirihluti ráði ferð þegar skoðanir eru skiptar. 

Að þessu gefnu sést að það er eðlilegt að Besti flokkurinn og Samfylkingin reyni fyrst slíkt meirihlutasamstarf í borgarstjórn Reykjavíkur. 

Það sést ef skoðaðir eru hinir möguleikarnir.

1. Besti flokkurinn og Sjálfstæðisflokkurinn.

Kannski ekki svo fráleitt ef miðað er við það að í skoðanakönnunum hefur Hanna Birna haft mest fylgi sem borgarstjóri.

En á móti kemur að ekki verður fram hjá því komist að D-listinn er listi Sjálfstæðisflokksins, sem var höfuðsmiður Hrunsins og óaldarinnar í borgarstjórninni á meðan á henni stóð. 

Það væri skrýtin niðurstaða hjá Besta flokknum, sem var stofnaður til að mótmæla og andæfa Hruni, borgarstjórnarfarsa og afleiðingum þessa, ef hann tæki höndum saman við þann flokk sem mesta ábyrgðina bar. 

2. Sjálfstæðisflokkurinn og Samfylkingin. Efast má um að þessir flokkar myndu þora að láta tilvist og sigur Besta flokksins sem vind um eyru þjóta með því að fara í samstarf, jafnvel þótt meirihluti kjósenda í Reykjavík stæði á bak við slíkan meirihluta. Það yrði auðvitað vatn á myllu Besta flokksins. 

3 og 4 myndu felast í því að Vinstri grænir yrðu þriðja hjól á bílnum með Besta flokknum og Samfylkingunni og ekki er auðvelt að sjá að það sé raunhæfur eða nauðsynlegur kostur. 

5. "Þjóðstjórn" í borgarstjórn. VG hefur útilokað samstarf við Sjálfstæðisflokkinn svo að þessi kostur er ekki inni í myndinni.

Besti flokkurinn stendur nú frammi fyrir því að þurfa að vinna samkvæmt landslögum að því að inna þau verk af hendi, sem þeir Reykvíkingar, sem kusu hann, hafa ráðið hann til að vinna. 

Framhjá því mun hann ekki komast, ekki einu sinni sem minnihlutaflokkur, því að hann verður að tilnefna fólk til starfa í nefndum borgarinnar. Slíkt er ekki hægt að afgreiða sem "djók". 

 

 

Ræddu við Samfylkingu

Mikið grín, - mikið gaman !

Tvær hliðar hafa verið á atburðarásinni hér á landi síðustu tvö ár hvað varðar álit okkar og orðstír erlendis.

Annars vegar sú dauðans alvara að þjóðin er rúin trausti erlendis. Það er alvörumál því að það kemur óþyrmilega á hverjum degi við buddu hvers Íslendins og veldur þjóðinni ómældu tjóni.

Hins vegar það að við virðumst leggja okkur fram um að gera okkur að athlægi um víða veröld og var þó ekki á það bætandi.

Spéfuglar allra landa fá nú ný tilefni til háðs og spotts í garð okkar, því aldrei fyrr hefur verið hægt að nota um íslenskan viðburð hin fleygu orð Ladda: "Mikið grín, - mikið gaman!" 

Eitt af þeim orðum sem Jón Gnarr hikaði ekki við að nota í kosningabaráttunni var orðið "aumingjar". 

Út á við mun það orð hugsanlega fá flug í hugum annarra þjóða í viðhorfi þeirra til okkar. Ef einhverjar þeirra eiga eftir að reynast okkur vel verður það aumingjagæska. 

Í augum alheimsins hafa Íslendingar lagt sig fram um það í þessum byggðakosningum og atburðum siðustu missera að gera sig að aumkunarverðri þjóð sem liggi fyrir hunda og manna fótum, höfð að háði og spotti jafnt inn á við sem út á við, tilbúin til að gefa frá sér auðlindir sínar og alheimsverðmætin, sem henni var falið að hafa umsjón með. 

Í kosningabaráttu Besta flokksins sást lítið til þeirrar nauðsynlegu ádeilu með beittan brodd sem Spaugstofan hefur sýnt. 

Svo virðist sem að á öllum sviðum, jafnt í gríni sem alvöru, sé forðast að grípa á því sem helst þarf að laga í hegðun okkar, heldur látið nægja að grínið sé almennt nóg til að bæta ál fáránleikann, sem komst í himinhæðir í hruninu. 

Þess vegna er hætt við að framtak Jóns Gnarr og fylgismanna hans nægi ekki til að snúa málum hér til betri vegar, en slíkur árangur svona framboðs hefði verið æskilegur. 

Með því að láta háðið bitna eingöngu á stjórnmálamönnum sem stétt en leyfa nær öllum öðrum að sleppa var nefnilega tryggt að fylgi fengist. Að því leyti til reyndist Besti flokkurinn engu betri en hinir fyrri flokkar að tilgangurinn virtist helga meðalið. 

 

 

 

 

 

 

Besti flokkurinn stærstur