O. J. Simpson bragð að þessu.

Einhver frægasti eltingarleikur sjónvarpssögunnar var í beinni útsendingu vestra þegar O. J. Simpson reyndi að komast undan lögreglu og sjónvarpsþyrlum á Blazer-jeppa.

Ég minnist þess að 1986 var notuð Dornier-flugvél Haraldar Snæhólms við að þefa uppi hraðakstursmenn.

Hægt var lenda vélinni á túnum meðfram veginum ef á þurfti að halda. Einhverjir náðust en auglýsingin um viðveru lögregllu hafði mest áhrif. Enginn amerískur eltingarleikur af æsilegustu gerð var þá háður. 

Ég held að mjög þurfi að vanda til vinnubragða við þessa tegund eftirlits til að skapa ekki meiri hættu en þegar hefur hlotist af meintum hraðakstri þegar hann uppgötvast.

Til dæmis tel ég að eftir að löggæslumenn í þyrlu hafa náð fyrstu sönnunargögnum um aksturinn, til dæmis á kvikmynd eða ljósmynd, eigi þeir að draga sig til baka og fylgjast með hinum brotlega í sem mestri fjarlægð aftan frá til þess að æsa hann ekki upp, helst ekki að láta hann verða þyrlunnar var þótt hann sjáist úr þyrlunni.

Með fjarskiptum á síðan að finna út hvar helst sé hægt að stöðva ökumanninn þar sem hætta af slíku er minnst. 

Mér finnst lítilll akkur í því að "æsilegir" amerískir O.J. Simpsons eltingarleikir verði innleiddir á okkar friðsæla landi, eltingarleikir sem magnast upp á lífshættulegt stig.  

Æsileg eftirför með þyrlu

"Eru þeir fyndnir?" "Já, þeir eru það."

Í eitt skiptið sem ég skemmti á Þjóðhátíð í Vestmannaeyjum kom Hrafn Gunnlaugsson með mér og hafði með sér erlendan gest sem var forvitinn um skemmtanahald Íslendinga.  

Hrafn fór með gest sinn upp í brekkuna gegnt sviðinu inni í  hópi manna sem sat þar að sumbli og virtist við fyrstu sýn skemmta sér afar vel og njóta stemningarinnar í botn.

Á meðan Hrafn sat þarna skemmtu nokkrir skemmtikraftar, þeirra á meðal Spaugstofumenn og ég.

Hrafn sagði mér eftir á að þetta hefði verið einhverjar skemmtilegustu stundir sem hann hefði upplifað, ekki vegna efnisins sem ég eða Spaugstofan fluttu, heldur hefðu viðbrögð brekkugestanna slompuðu í kringum hann verið óborganleg.

Þeir samkjöftuðu varla á meðan á skemmtiatriðnum stóðu, heldur ræddu saman í góðum gír, skáluðu og mösuðu: "Svona, fáðu þér annan!" "Láttu mig hafa flöskuna!"  "Kláraðu þetta ekki alveg, leyfðu mér að smakka!" og fleira í þeim dúr. 

Inn á milli pældu þeir lítillega í því sem fram fór uppi á sviði og fannst Hrafni þau orðaskipti einkar spaugileg.

GESTUR 1:    Heyrðu, eru þeir fyndnir?"

GESTUR 2:    "Já, ég held þeir séu fyndnir."

GESTUR 3:    "Hvað voru þeir að segja núna? Var það fyndið?"

GESTUR 2:    "Já, það var fyndið. Réttu mér flöskuna." 

GESTUR 4:    "Er þetta fyndið, sem hann er að syngja?"

GESTUR 5:    "Já, mér heyrist það vera fyndið. Hvar er blandið sem ég var með ?"

GESTUR 6.     "Ég er með það. Okkur vantar meira." 

Þegar hlátur heyrist einhvers staðar í brekkunni héldu vangavelturnar áfram. 

GESTUR 1.  "Þetta hefur ábyggilega verið fyndið hjá honum, fyndnara en áðan. Þetta er frábær                                   skemmtun. Skál!"

Það sem Hrafni og gesti hans fannst spaugilegast var að þeim, sem þarna sátu,  stökk ekki bros á meðan þeir voru að ræða um það hvað það væri fyndið sem fram fór á sviðinu.

Útlendingurinn, sem var með Hrafni, kvaðst aldrei hafa verið viðstaddur neitt viðlíka samkomu og þakkaði Hrafni mikið fyrir að fá að upplifa þetta.  

Á sínum tíma gerði ég tvö lög með textum um Þjóðhátíðina sem voru bara flutt þar í eitt skipti hvort.

Voru þau fyndin?  Ég er ekki viss.   

 

„Stærsta föstudagsbrekkan“

"Elvis lifir" ?

Það er ekkert nýtt að menn, sem hafa lokið jarðvist á okkar tímum, hafi sést á ferð hér á þar eða að ríkt hafi mikill efi um að þeir væru dauðir.

Einna þekktast er að margir áttu bágt með að sætt sig við að Elvis Presley væri látinn og þóttust menn geta vitnað um tilvist hans hér og þar. "Elvis is in the building" varð býsna algeng setnning.

Svipað gilti um Marylin Monroe og John F. Kennedy.

Lík Geirfinns og Guðmundar fundust aldrei, og gætu þeir þess vegna verið lifandi ennþá.   

Ævinlega þótti tortryggilegtl að engar líkamsleifar Hitlers skyldu vera aðgengilegar eftir dauða hans en samkvæmt vitnisburðum var það ósk hans sjálfs að lík hans skyldi brennt og ekki tóku Sovétmenn neina áhættu af því að tangur né tetur fyndist af því. 

"Öxin og jörðin geyma hann best" var sagt um Jón Arason biskup, en sagan geymir margar sögur um það hvernig það gat velst fyrir mönnum hvað gera skyldi við "óæskilega" menn.

Í sumum tilfellum varð niðurstaðan öfug við það sem gert var við Jón Arason, þ. e. að viðkomandi þótti hættulegri dauður en lifandi. Suður-Afrísk yfirvöld voru þannig áreiðanlega í miklum vafa með það hvað ætti að gera við Nelson Mandela. 

Eftir reynsluna af því að drepa Biko varð niðurstaðan greinilega sú að Mandela þótti hættuminni lifandi en dauður.  

Japanska dæmið um gamla manninn, sem sagður var lifandi en var þó búinn að vera dauður áratugum saman, er öfugt við það þegar reynt er að svíkja fé út úr tryggingarfélögum með því að segja fólk dautt sem er í raun sprelllfandi. 

Rússneskir kommúnistar brugðu á það ráð að varðveita lík Lenins og Stalíns og gera þau að eftirsóttum ferðamannastöðum.

Og ljóst er að víða um heim eru harðsnúnir fylgjendur Stalíns og Lenins svo sannfærðir um ágæti þeirra kumpána að þeir lifa góðu lífi í þeim skilningi, samanber leikritið um Stalín sem sýnt var í Þjóðleikhúsinu á sínum tíma.  

 

Sá „elsti" hafði verið látinn í 30 ár