Viðhöldum friðsömu yfirbragði íslensks vélhjólafólks.

Í dag skrapp ég í Kaldársel þar sem boðið var upp á veitingar í tilefni af því að 85 ár eru síðan KFUM í Hafnarfirði hóf þar að bjóða upp á sumardvöl barna.

Meðfylgjandi er mynd af tveimur dóttursonum mínum, bræðrunum Birki Ómari og Hlyni Kristófer Friðrikssyn, sem voru þarna í för með ömmu sinni og móður. 

Ég var þarna þrisvar sinnum tvo mánuði í sumardvöl árin 1947, 48 og 49 og hafði gott af. 

Meðal gesta í selinu voru nokkrir íslenskir vélhjólamenn, þeirra á meðan Gunnar vélhjólaprestur í Kópavogi í fullum svörtum skrúða sínum. 

Það var ánægjulegt að sjá þetta dæmi um það hve íslenskir vélhjólamenn stinga sem betur fer í stúf við það gengi glæpamanna sem búið er að koma óorði á vélhjólin í Noregi og Danmörku eins og síðustu fréttir frá Osló bera með sér. 

Vonandi kemur festir þessi ófögnuður ekki rætur hér á landi,  en eins og aðgerðir lögreglu gegn innrás Vítisengla hingað sýna, þarf að hafa fyrir því að viðhalda hinu góða og jákvæða yfirbragði sem vélhjólafólk hefur tekist að bregða yfir vélhjólamennskuna hér á landi og Kópavogspresturinn var góður fulltrúi fyrir í Kaldárseli í dag. 

Fimm handteknir í Ósló

Gömul nauðsyn uppstokkunar.

Vegna þess hve virkjana- og stóriðjuumræðan hefur verið yfirgnæfandi síðasta áratug hefur hin stórfellda jarðvegseyðing á Íslandi fallið í skuggann. 

Flestir eru búnir að gleyma því að með umfjöllun minni  og myndatökum af afréttum landsins hófst sá tímibili í starfi mínu sem ég var illa þokkaður af mörgum og umfjöllun mín vakti miklar deilur.

Steingrímur Hermannsson segir frá því í æviminningum sínum að þegar hann varð landbúnaðarráðherra fyrir um 30 árum hafi hann séð að eitthvað væri bogið við það að sauðfjárbúskapur hlítti sömu lögmálum varðandi kvóta, annars vegar á svæðum sem voru með góða afrétti eins og til dæmis í Strandasýslu og Vestur-Húnavatnssýslu og fólk hafði að litlu öðru að hverfa, - og hins vegar á afréttum á hinum eldvirka hluta landsins á Suðurlandi og Norðausturlandi þar sem mikil jarðvegseyðing var og atvinnulíf mun fjölbreyttara. 

Datt honum í hug að hægt væri að hlífa bændum á góðu svæðunum við samdrætti en styðja bændur á slæmu svæðunum til að hverfa að öðru en sauðfjárrækt.

"En bændaforystan og landsbyggðarþingmennirnir urðu alveg brjálaðir" segir Steingrímur í bókinni "og ég þorði aldrei að minnast á þetta aftur."

20 árum síðar orðaði Hjálmar Jónsson, þá orðinn formaður landbúnaðarnefndar Alþingis, svipaða hugsun í viðtali á Stöð tvö og aftur gerðist það sama og tuttugu árum fyrr.

Ég kom í heimsókn að Gautlöndum, nágrannabæ Baldursheims, fyrir um 20 árum og vildi taka viðtal við Böðvar Jónsson bónda, sem hafði hólfað land sitt niður og stýrði beitinni með því að hafa þau opin eða lokuð fyrir beit eftir atvikum. 

Við það batnaði ástandi beitilandsins og fallþungi dilkanna jókst.

Það tók mig nokkur ár að fá Böðvar til þess að koma í viðtal vegna þess að hann var svo hræddur við að styggja nágranna sína.

Ég nefni líka Guðrúnu á Brekku og Gunnar Jónsson á Daðastöðum sem dæmi um bændur nyrðra sem voru ekki vel þokkuð vegna búskaparhátta sinna sem miðuðust við að fara vel með landið og ganga ekki á gæði þess, - skila því betra til afkomendanna en þau tóku við því.  

Íslandshreyfingin er eini stjórmálaflokkurinn sem hefur þorað að setja uppstokkun í þessum málum á stefnuskrá hjá sér.  

Það er enginn að tala um að leggja niður sauðfjárbúskap á Íslandi eða útrýma fjárréttum haustsins.

Það er aðeins verið að tala um það að því ástandi linni einhvern tíma sem hefur stuðlað að mestu jarðvegseyðingu sem þekkt er á byggðu bóli.  

Meira fólk en fé í réttunum