Eitt mesta jafnréttissporið.

Líklega eru lögin um fæðingarorlof eitthvert mesta jafnréttisspor sem stigið hefur verið hér á landi í marga áratugi. Það var því vel til fundið hjá Jóhönnu Sigurðardóttur að velja það til að greina forsætisráðherra Breta frá því sem við gætum þó státað af á þessum erfiðu tímum eftir Hrunið.

Cameron fræddur um íslenska fæðingarorlofið

Tók örvæntingarfulla áhættu og tapaði.

Þjálfari norska liðsins hélt líklega að með því að tala í niðurlægjandi tóni um íslenska liðið myndi það hafa svipuð áhrif á það og þegar Ali tók andstæðinga sína á sálfræðinni hér í gamla daga.

Þetta er áhættusamt. Ali tókst þetta oftast en misreiknaði bæði Ken Norton og Joe Frazier í fyrsta bardaga þeirra. 

Þetta herbragð Hedins mistókst algerlega og virtist hafa alveg öfug áhrif á íslenska liðið miðað við það sem ætlunin var því að það sýndi alveg ævintýralega baráttu og stemningu.

Það var hreint guðdómlegt að horfa á leikinn, ekki síður en þann síðasta. 

Raunar virkaði þetta eins og örvæntingarbragð fyrirfram hjá Hedin, því að í íslenska liðinu eru meiri breidd en því norska og aðeins tveir Íslendinganna höfðu leikið meira en þrjár klukkustundir alls á mótinu, en sex hjá því norska. 

Norska liðið átti við svipað vandamál að etja og oftast hefur orðið Íslendingum að falli á mótum fram að þessu, að hafa að vísu frábært byrjunarlið en ekki nógu sterkan "bekk", svo að of mikið var keyrt á sömu mönnunum. 

Hedin hafði sagt að Norðmenn myndu vinna með því að "keyra á" íslenska liðið á fullu og það gekk svo sem upp fyrri hálfleikinn og fram undir miðjan seinni hálfleik. 

Þá kom í ljós að þetta var kolröng og örvæntingarfull aðferð og norska liðið missti pústið fyrr en maður átti von á enda búið að halda uppi gríðarlegri hörku, pressu og hraða fram að því. 

 

 

„Þetta var bara stríð“

Góðlátlegt grín að "litla bróður".

Ég hef orðið var við það á ferðum mínum um Noreg að Norðmenn bera sérstakan hug til Íslendinga, svipaðan hug og ríkir milli ættmenna á ættarmótum.

Eitt skemmtilegasta dæmið er lýsing norskra þula á leik Íslendinga og Norðmanna í handbolta á einu stórmótinu þegar Duranona var upp á sitt besta.  

Þá var þetta spurningin um það hvort liðið kæmist áfram. 

Íslendingar höfðu lengst af forystuna og Duranona skoraði flest mörkin. 

Allan tíman kölluðu norsku þulirnir hann aldrei sínu rétta nafni heldur töluðu alltaf um "Kúbverjann". 

"Kubaneren" þetta og "Kubaneren" hitt og þetta var aðeins lítið dæmi um það hvað þér héldu rosalega með sínum mönnum og reyndu í lýsingunni að gera lítið úr Íslendingunum. 

Þegar 3-4 mínútur voru eftir af leiknum hafði "Kubaneren" skorað tvö mörk í röð og sigur Íslands var vís. 

Þá sneru norsku þulirnir allt í einu við blaðinu, fóru að nefna Duranona sínu rétta nafni og skyndilega var hann orðið íslenskur en ekki kúbverskur! 

Og ekki bara það, - þeir byrjuðu að hæla íslenska liðinu í hástert og töluðu af innlifun og ástúð um "litla bróður" úti í Atlantshafinu og ég veit ekki hvað og hvað!  Hvað það væri nú gaman hvað "litli bróðir" spjaraði sig vel og gaman fyrir hinar norrænu frændþjóðir að eiga svo glæsilega fulltrúa í efsta flokki á stórmótum! 

Já, hvað segir ekki máltækið: Margt er líkt með skyldum?

Grínast með Íslendinga

Hverju er þetta "að kenna"?

Í samræmi við þá stóriðjustefnu sem ríkt hefur sem ríkistrú í hartnær hálfa öld á Íslandi er nú talað um að það verði "umhverfisöfgamönnum" og "andstæðingum atvinnuuppbyggingar" að "kenna" ef ekki verður af álveri á Bakka.

Þessum mönnum sé það "að kenna" að milljarða undirbúningur sé ónýtur og allt í kalda koli á Norðausturlandi. 

Raunar er Norðausturland eini landsbyggðarhlutinn þar sem fólki fjölgar þótt ekkert sé þar álverið.

Ég held að áltrúarmenn ættu að líta í eigin barm. Áltrúin hefur nefnilega byggst á því trixi sem notað var í Helguvík að skjóta fyrst og spyrja svo. 

Það er flókið ferli, sem er undanfari að því að álver í fullri lágmarksstærð, 340 þúsund tonn á ári, rísi. 

Í Helguvík þurfti mikið samningaferli við tólf sveitarfélög, sem mannvirkin verða í, auk samninga á milli orkuseljenda og orkukaupenda og mats á umhverfisáhrifum ýmissa þátta verkefnisins. 

Þar var farin sú leið að leita að einhverju því atriði sem hægt væri að semja strax um, án þess að klára hin. Á grundvelli þessa var síðan rokið í að byrja á byggingu kerskála og lofa orku án þess að hafa fengið til þess leyfi eða hugað að því hvort orkan entist til frambúðar eða væri yfirleitt nóg. 

Að sjálfsögðu var og er allan tímann aðeins rætt um fyrsta áfanga álversins þótt fyrir liggi að forsenda þess sé að það verði að minnsta kosti 340-360 þúsund tonn. 

Allt byggist þetta á því að "redda" orkunni síðar meir fyrir síðari áfanga álversins og vaða þá um víðan völl, jafnvel langt út fyrir þau svæði sem látið er í veðri vaka að eigi að duga. 

Sömu aðferð var beitt fyrir austan á sínum tíma, fyrst eytt milljörðum í að undirbúa Fljótsdalsvirkjun fyrir 120 þúsund tonna álver, en síðan komið í bakið á öllum með því að segja að fjórfalt stærra álver væri lágmarksstærð. 

Þetta svínvirkaði og niðurstaðan varð fjórfalt stærri virkjun með margfalt meiri óafturkræfum umhverfisspjöllum. 

Sömu aðferð átti að nota varðandi álver á Bakka. Gerðir samningar með miklum fagnaðarlátum, sem þáverandi fréttamaður Sjónvarpsins nyrðra stjórnaði í eftirminnilegri útsendingu. 

Meta átti hvert einstakt atriði orkuöflunarinnar sér en ekki heildstætt þannig að aldrei fengist nein yfirsýn yfir viðfangsefnið. 

Þeir sem eitthvað höfðu við þetta að athuga urðu sjálfkrafa "óvinir Norðausturlands." Þórunni Sveinbjarnardóttur voru ekki vandaðar kveðjurnar þegar hún vildi láta skoða heildina í staðinn fyrir einstaka hluta. 

Þegar ég benti á það á sínum tíma að álver á Bakka yrði að lágmarki að verða 340 þúsund tonn var ég atyrtur fyrir "öfgar" og "staðlausa stafi." 

Ári síðar kom síðan staðfesting á orðum mínum frá Alcoa og einnig frá Norðuráli. 

Þeir sem óðu af stað með álver á Bakka sem eina valkostinn í nýtingu jarðvarma á Norðausturlandi gerðu það af fullkomnu ábyrgðarleysi varðandi orkuöflun.

Blekkingin um að þetta yrði "hóflega stórt" álver en ekki risaálver byggðist á óheilindum í trausti þess að þegar menn stæðu frammi fyrir gerðum hlut og ekki yrði aftur snúið eftir að fariði yrði af stað.

Ef orku skorti yrði henni samt reddað einhvern veginn, til dæmis úr jökulám Norðurlands. 

Nú síðast var það talið vera trygging fyrir álverinu að til væri nóg orka fyrir fyrsta áfanga þess. Sem reyndist þó ekki vera þegar nánar var rýnt í málið. 

Vegna þessarar stefnu hefur öðrum hugsanlegum smærri og hagfelldari orkukaupendum í raun verið bægt frá af því að öllum hefur mátt vera ljóst að Alcoa eigi að fá allt og meira en það.

Áltrúarmönnum væri hollt að fara yfir atburðarásina og átta sig á því hverjum það er raunverulega "að kenna" ef ekki rís álver á Bakka. 

Nýmótuð orkustefna stýrihóps um það efni er áfellisdómur yfir stóriðjustefnunni, sem því miður var keyrð hér áfram allt of lengi. 

 

Alcoa sagt ætla að draga sig í hlé á Bakka