"Guðmóður"-eldfjallið bætir í eldvopnasýninguna.

Fram undir miðjan síðasta áratug liðinnar aldar virtist Bárðarbunga eitthvert lítillátasta eldfjall landsins. 

Samt það næst hæsta. 

Það var sjaldan talað um þá staðreynd, að þetta eldfjall gæti ráðið miklu um stórgos, sem næðu allt suður undir Hrafntinnusker. 

En með batnandi mælingum fór að sjást, að þetta lúmska eldfjall lét æ meira til sín taka í skjálftum og loks í smágosi í Hamrinum 1995 og Gjálpargosinu 1996. 

Fram að Holuhraunsgosinu 2014 var talið líklegasta að hið eldra Holuhraun og Þorvaldshraun skammt norðar væru á áhrifasvæði Öskju. 

Annað kom í ljós. 

Og í mörgum hrinum, sem koma norður af Bárðarbungu, allt norður í Upptyppinga, Áftadalsdyngju og Herðubreið árin 2007 til 2008 var þessi "guðmóðir" gosa sem spönnuðu yfir hálft landið, grunuð um græsku. 

Samlíkingar eins og "Maríuforingi" eða "Guðmóðir" koma upp í hugann, því að engu er líkara en sú gamla framleiði eldgosavopn og dreifi þeim til eldstöðva til norðausturs og suðvesturs til þess að vinna stórvirkin fyrir sig. 

Nú síðast sést að hún er líka með puttana í Tungnafellsjökli, en á meðfylgjandi mynd, sem vonandi tekst að setja inn, þar sem síðuhafi er nú staddur á Suðureyri við Súgandafjörð, er horft af Bárðarbungu til norðvesturs yfir Vonarskarð, Tungnafellsjökul, Sprengisand og Hofsjökul. 

Myndin var tekin fyrir tæpum áratug en óvíst er hvort maður væri fíkinn í að vera þarna núna á svæði, þar sem komin eru tvö op niður í gegnum ísinn ofan á sjóðandi og vaxandi hveravirkni. Hætt er við að litla rauða Súkkan sýndist eins og smá krækiber ef hún dytti niður í slíkt gímald. 

 

Sprungur gliðna við Tungnafellsjökul

Sumrin, sem koma þegar mest á ríður.

Sumarið 1958 virtist vera farið i vaskinn hjá mér 9. ágúst. Það hafði verið æðislegt, þrefalt gull á drengjameistaramót Íslands og ég að vinna öll kvöld og allar helgar með skemmtilegum mönnum í byggingarsamvinnufélagið við að reisa Austurbrún 2, þar sem hver eignaðsti eina ibúð. 

Í einhverju bríarii fórum við að leika okkur í víðavangsþrístökki i matartímanum. 

Ég sveif langt í fyrsta stökkinu og kom svo illa niður í hóffar eftir hest, að ökklinn fór í spað og framundan var langur launalaus timi hjá mér.  

Sumarið fokið út í veður og vind. Engin íbúð framundan að Austurbrún 

Hvað var hægt að gera af viti næstu vikur?

Jú, að fylgja eftir góðu gengi á árshátíð í MR veturinn áður, hlusta á kanann og lög unga fólksins á RUV og sjá hvor ekki væri hægt að búa til eitthvað skemmtilegt. 

Starfið byrjaði 10. ágúst og fyrsta heila skemmtiprógrammið mitt varð til, var frumflutt rétt fyrir jól og innan árs hafði ég flutt það í hverju einasta plássi um allt land. 

Íbúðinni reddað og sumarið hafði þá komið.

Nú er 10. ágúst réttum 60 árum síðar, búið að vera leiðinlegt sumar veðurfarslega séð, en , það er yndislegt veður hjá okkur Helgu á leiðinni vestur á Suðureyri til að taka þar rispu í félagsheimilinu annað kvöld með fullt af nýju prógrammi auk úrvals frá síðstu 60 árum. 

Spáin leikur við landsmenn framundan,- sum sumrin koma þegar mest á ríður.  

 

Gerðist síðast 7. nóvember 2007. Báðir hreyflarnir þá.

Hreyfilbilanir á borð við þá sem varð í gær í flugvél Air Iceland Connect eru fátíðar í flugi af þessu tagi. 

Hreyfill sprakk í flugtaki hjá Flugfélagi Íslands á Ísafirði á áttunda áratugnum, en hægt var að fljúga á hinum hreyflinum til Keflavíkur og lenda þar vegna þess að hreyfilbilunin olli líka bilun í hjólabúnaði. 

7. nóvember 2007 slokknaði á báðum hreyflum Fokker F50 vélar F.Í. sem var á leið frá Reykjavík til Egilsstaða og stödd yfir Brúaröræfum. 

P.S. Ekki nógu nákvæmt orðað, báðir hreyflarnir biluðu en aðeins var slökkt á öðrum þeirra. 

Farþegum var greint frá því að þeir yrðu að verða viðbúnir nauðlendingu en það tókst að fljúga á öðrum hreyflinum og lenda við afl hans á Egilsstaðaflugvelli þar sem farþegarnir fengu áfallahjálp.

Þetta var kvöldvélin og fyrir algera tilviljun var ég að aka í átt að Egilsstaðaflugvelli þegar vélin kom fljúgandi með annan hreyfilinn dauðan, náði af því mynd og gat sent frétt í sjónvarpið klukkan tíu. 

Flugmennirnir vissu ekki að inni á Brúaröræfum var malarflugvöllur með þremur brautum, sem þeir hefðu getað notað, því að þessi flugvöllur var hvorki á skrá né opinberlega viðurkenndur af Flugmálastjórn. 

Þetta atvik varð til þess að ég fór í fjögurra ára ferli við að fjölga brautunum úr þremur uppi í fimm og breikka þær og fá alþjóðlega viðurkenningu á þennan lendingarstað. 

Ferlið varð meðal annars svona langt vegna þess að tvær brautanna voru lengri en 800 metrar, þær tvær lengstu alls 1300 metrar og 1000 metrar, og kröfurnar alþjóðlegrar skráningar valla með lengri brautir en 800 metra eru mun strangari en ef brautirnar eru styttri, auk þess sem hafa þurfti samband og samráð og fá samþykki hjá alls tíu stofnanunum, fyrirtækjum og einstaklingum vegna hinnar alþjóðlegu skráningar á BISA eða Sauðárflugvelli.

Hann er eini völlurinn af þessari stærð á miðhálendinu og algerlega náttúrugerður, - aðeins settar á hann merkingar, sem auðvelt er að fjarlægja og hafður þar húsbíll, völlurinn valtaður reglulega og yfirfarinn. 

Hér á síðunni var spurt um daginn, af hverju ekki væri hægt að gúggla völlinn, en svarið við því er að það er auðvelt. 

Upp kemur að hann hafi verið valtaður í júníbyrjun í gögnum Isavia, á síðunni Icelandic Aerodromes eru upplýsingar um hann, og hann sést meira að segja á mynd Google Earth, sem er greinilega tekin á árunum 2005 eða 2006. 

Ofangreind þrjú flugatvik sýna, ásamt þúsundum annarra, að menn verða að vera viðbúnir bilunum af margvíslegu tagi í flugi og að tilvist allra atriða, sem geta aukið öryggi, getur skipt máli.  

 

„Manni stóð alls ekki á sama“