"Jes or no" tíminn að renna aftur upp?

Fyrst eftir seinna stríðið og alveg fram á miðjan sjötta áratuginn áttu Íslendingar engan löglegan handboltasal. Í Reykjavík var spilað í gömlum bragga við Hálogaland, og ef útlendingar komu, varð að leita á náðir Kanans á Keflavíkurflugvelli. 

Brautryðjandi handboltans í Reykjavík, Valdimar Sveinbjörnsson,  hafði notað íþróttahús MR, þar sem varla var rými miðjunni á milli vítateiganna, sem lágu út í hliðarveggina þannig að það vantaði hornin fyrir hornamennina. 

Íþróttafulltrúi ríkisins á þessum árum var litríkur og sterkur persónuleiki, mikill vexti og karlmannlegur, Þorsteinn Einarsson, talaði hátt og skýrt á agaðri íslensku fornbókmenntanna og var afar hrifinn af islensku glímunni meðal annars vegna þess hve lítið rými hún þurfti. 

Í fjárskortinum slapp körfuboltinn en ekki handboltinn og Þorsteinn neyddist til þess að miða þau örfáu íþróttahús, sem reist voru, við glímu og körfu. 

Hann átti son, sem hét Jes Einarsson, var snjall arkitekt og auðvitað með áhuga og útsjónarsemi varðandi íþróttahús. 

Hann teiknaði það mörg íþróttahús, að gárungarnir fléttuðu fjárskortinn og neitanirnar á smíði húsa saman við nafnið, og lögðu pabbanum þetta svar í munn:  "Það er annað hvort Jes eða no." 

Og Jes teiknaði naumhyggjuhúsin samviskusamlega.

Þorsteinn íþróttafulltrúi ríksins virtist vera fornmaður sem var uppi á tímum hippa og rokks, en kom á óvart á fundi, sem haldinn var af þeim sem ætluðu sér að skipuleggja byltingu í íþróttum, sem fælist í því að hætta að stunda svonefndar keppnisíþróttir og fara í staðinn að stunda svonefndar almenningsíþróttir, en þær fólust helst í skokki og gönguferðum og gera þær að aðal dagskrárefni í nýstofnuðu sjónvarpi. 

Þorsteinn sat þögull meðan hver nefndarmaðurinn á fætur öðrum boðaði þessa byltingu. 

Skyndilega bað Þorsteinn um orðið og stóð hnarreistur eins og fornaldarvíkingur þegar hann krafðist þess að þetta yrði allt endurskoðað.

"Stans! Stans!" þrumaði hann. "Lítum til þess tíma þegar hetjur riðu um héruð og við áttum frækilegustu íþróttamenn Íslandssögunnar, Gunnar á Hlíðarenda, Gretti sterka, Egil Skallagrímsson, Kjartan Ólafsson, Skarphéðin Njálsson og Orm sterka á Stórólfshvoli. Þar liggur fyrirmyndin."

Andvarp leið um salinn, sem fundurinn var haldinn í. Var þessi fulltúi afturhaldsins nú enn einu sinni komin aftur í gráa forneskju glímunnar?

En þá kom svarið:  "Elsku fólk. Nú er komið sjónvarp og haldið þið virkilega að það verði svona myndrænt að sýna endalausar gönguferðir? Það blasir við í fornsögunum hvað það var sem gerði íþróttirnar áhugaverðar. Hvað voru þeir að gera, Gísli Súrsson og fleiri, samkvæmt því sem sögurnar segja? Voru þeir að skokka og labba? Nei, þeir voru að leikum, knattleikum,  það voru leikarnir, leikurinn, leikurinn, sem skópu glæsileik og skemmtun íþróttanna! Leikurinn, krakkar, leikurinn!" 

Það mátti heyra saumnál detta eftir þessa áhrifamiklu ræðu sem flutt var af afburða myndugleika og sneri umræðunni algerlega á hvolf. 

Enginn treysti sér til andsvara. En um hugann fór setningin um valið, sem væri skýrt: Leikurinn, jes. Skokkið, no. 

   

 

 


mbl.is Minnir í raun svolítið á jarðarför
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Afganistan minnir ískyggilega á Víetnam og Dresden.

Allt fram á 20. öld hafði þróast einskonar riddaramennska í stríðsrekstri, sem endurspeglaðist í lokin í starfsemi Rauða krossins og svonefndum Genfarsáttmála um hernað. 

Í upphafi Seinni heimsstyrjaldarinnar voru ákvæði Genfarsáttmálans að mestu virt á vesturvígstöðvunum snemmsumars 1940, en svo nefnd Refsiárás nasista á Belgrad þar sem 17 þúsund manns fórust, getur vart flokkast sem annað en stríðsglæpur. 

Hitler nýtti sér það að Sovétmenn voru ekki aðilar að Genfarsáttmálanum og því varð mannfallið á austurvígstöðvunum 1941-1944 tífalt meira en hafði verið á vesturvígstöðvunum og grimmdin óskapleg, að ekki sé minnst á skipulega útrýmingu 6 milljón Gyðinga. 

Aðstæður í Víetnamstríðinu, þar sem háð var skelfileg blanda af skæruhernaði og hefðbundnum hernaði kölluðu fram það versta í hernaði. 

Og lýsingar á hernaðinum í Afganistan bera ískyggilegan keimm af hryllingnum í Víetnam. 

Loftárásin á Dresden í upphafi árs 1945 getur vart skoðast sem annað en stríðsglæpur. 

1943 voru meira en 40 þúsund manns drepnir í ægilegri loftárás á Hamborg, sem var í raun fyrsta ígildi kjarnorkuárásar í styrjaldarsögunni hvað snerti eyðingarmátt og mannfall. 

Slíkar stórárásir stríðsins á báða bóga voru oft réttlættar með því að hvert einasta smáfyrirtæki á borð við saumastofu eða verksæði í borgunum féllu undir skilgreininguna hernaðarframleiðsla.  


mbl.is Stunduðu árásir með hjálp CIA sem jafnast á við stríðsglæpi
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Ódýrast og einfaldast er að nota aldrei rakkrem.

Það er meira en hálf öld síðan sú uppgötvun blasti við, að þegar notað er heitt vatnn og rakkrem við rakstur er það heita vatnið sem tryggir góðan rakstur, en kremið er aukaatriði 

Þetta getur sparað miklar fjárhæðir í áranna rás. Að vísu fæst sá sparnaður ekki alveg ókeypis, því að án rakkrems þarf að mýkja húðina með heita vatninu einu í talsvert lengri tíma heldur en ef rakkremið líka notað. 

En á móti því kemur hagræðið af því að þurfa að vera svo háður kremuinu, að það þurfi helst alltaf að vera við hendina. 


mbl.is Töfratrixið til að losna við krumpur
Tilkynna um óviðeigandi tengingu við frétt

Bloggfærslur 31. október 2019

Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband