Verður aftur reynt að fjarlægja sjálfbæra þróun úr textanum?

Á fundum stjórnlagaráðs fór mikill tími í að ræða um þá tillögu okkar Ara Teitssonar að alþjóðlega hugtakið sjálfbær þróun væri lögfest í ákvæði um nýtíngu auðlinda og vernd náttúruverðmæta. 

Þetta var að lokum samþykkt, og munaði þar miklu um liðveislu Ara. 

Í tillögu síðustu stjórnarskrárnefnda Alþingis var hugtakinu sjálfbær þróun hent út úr auðlindaákvæðinu þar sem það átti að sjálfsögðu heima, en í staðinn sett grútmáttlaust og loðið orðalag. 

Meðferð stjórnarskrárnefndarinnar á ákvæðunum um auðlindir og náttúru markaðist af því að steingelda orðalagið á lúmskan hátt með því meðal annars að skjóta inn auka smáorðum eins og "einkum" og "að jafnaði" sem lagatæknar nota til þess að gera lagaákvæði ónothæf. 

Ef enn á að fara að leika sama leikinn nú í ákvæðum um auðlindir og náttúru verður svikið það loforð að hafa ákvæðin sem samþykkt voru í þjóðaratkvæðagreiðslunni i október 2013 verði látin standa með sinni fullu merkingu. 

Fróðlegt verður að sjá hvað muni birtast hjá Katrínu hvað það varðar, því að það verður prófsteinn á það hvort hugur fylgyr máli. 

 

 

 

 

 

 

 

Alþingi samþykki ákvæði um auðlindir

Tölur tala sínu máli um dæmi sem gengur ekki upp.

Nýlega voru birtar áætlunartölur um íbúafjölda á höfuðborgarsvæðinu, sem gerðu ráð fyrir að íbúunum myndi fjölga um 50 þúsund fram til 2030. 

Ef miðað er við sömu kröfur og almenningur gerir nú um samgönguvenjur og bílaeign, og speglast í auglýsingum bílaumboðanna á endalausum upptalningum á kröfunni um jeppling á hvern bíleigena þýðir þetta minnst fjölgun bíla um 40 þúsund stykki og sennilega hver um sig stærri og rúmfrekari en nú er. 

Ef 40 þúsund bílum, sem hver um sig er að meðaltali 4,5 metrar á lengd og tíu metrar bil að meðaltali í löturhægri umferð, er röð þessara viðbótarbíla 600 kílómetra löng!

Og þetta er bara viðbót við 2400 kílómetra langa röð þeirra bíla sem fyrir voru. 

Það er alveg sama hvernig menn reyna að fela það, að þetta dæmi gengur ekki upp.

Sjá má því haldið fram á netinu að eina ráðið sé að fara að dæmi Bandaríkjamanna og fella niður öll gjöld á eldsneyti og að með því verði slíkar efnahagsframfarir að hægt verði að gera hér átta akreina hraðbbrautir með endalausum mislægum gatnamótum út um allt, en auðvitað er það dæmi sem gengur enn síður upp. 

Að ekki sé nú talað um ef takmarkið á að vera að hver maður sé helst á átta gata fimm metra kagga. 

Enda má nefna fjölmörg dæmi frá Bandaríkjunum um hraðbrautir, þar sem bílum með einum manni um borð er bannað að fara um eða þá að tekin séu há gjöld af slíkum bílum. 

Þetta er ekki bara spurning um peninga, heldur spurning um rými. Nú þegar taka umferðarmannvirki að bílastæðum meðtöldum helming af flatarmáli borgarlandsins og einfaldlega ekki pláss fyrir endalausum vexti þess flatarmáls sem bílarnir eiga að taka. 

Japanir hafa áratugum saman ívilnað stuttum bílum, sem þurfa lítið rými í umferðinni til að vinna ótrúlega mikið rými á götum og bílastæðum. 

Í mörgum erlendum borgum má sjá hvernig mikil notkun vélhjóla sparar órúlega mikið rými, en því er verið að tala um þetta mál á þessum nótum, að með þessum tveimur ráðum er tekið tillit til þeirrar löngunar margra að eiga einkafarartæki.   

Síðan eru auðvitaða almenningsamgöngur, sem of mikið er stillt upp sem óvini bílismans, í stað þess að líta þannig á málin, að hver maður í almenningsvagni eða á hjóli gefur eftir rými í bílaþvögunni fyrir einn bíl handa einhverjum öðrum. 

 

Bílaröðin nær upp að Mosfellsbæ