Bæði borgin og borgararnir verða að fylgjast með þróuninni.

Ein mikilvægasta almenna staðreyndin varðandi þá, sem ferðast hjólandi, er sú að sá sem er á hjóli, hvar sem er í gatna- og stígakerfinu, er ekki ekki samtímis á bíl, og gefur því bílanotendum eftir rými á götunum, þar sem annars væri bíll á ferð. 

Það aftur á móti sparar fé og gefur færi á greiðari bílaumferð, og með tilliti til þess ætti að dæma réttmæti þess að bæta aðstæður fyrir notkun hjóla. 

Að þessu leyti er maður á hjólinu vinur einkabílsins en ekki óvinur og þegar borgaryfirvöld hvetja til notkunar hjóla er það til lítils, ef ekki eru skapaðar aðstæður til þess að hún sé möguleg án vanrækslu á viðhaldi hjóla- og göngustíga sem leiðir af sér óþarfa slysahættu. 

Á meðfylgjandi mynd á tengdri frétt á mbl.is sýnist síðuhafa hún vera af vesturenda hins þekkta hjólastígs yfir Geirsnef. 

Svona á stígurinn að vera merktur, en á því hefur verið talsverður misbrestur undanfarin ár, og hefur síðuhafi í beinbrots hjólaslysi á þeim stíg, þar sem ekki hefði orðið það slys, ef stígurinn hefði verið með ómáðri málningu og verið hálfum metra breiðari. 

Það furðulega er, að hjólastígurinn þarna er mjórri en göngustígurinn skammt frá. Þannig er það víðar í borginni. 

Hjólaslysið varð þannig að stýri hjólanna rákust saman þegar þau mættust, af því að öðru hjólinu var skyndilega sveigt fyrir hitt. Aðalorsök slyssins var reyndar sú, að annar hjólreiðarmannanna var að reyna að lesa niður fyrir sig á mæli á hjólinu og ætlaði að reiða sig á að sjá jafnframt máða merkinguna á miðju stígsins meðan hann væri að lesa! 

Síðan hvarf merkingin og hann sveigði yfir á akreinina fyrir umferðina á móti. 

Á Akureyri stóð til í fyrra að breikka hjólastíginn fram í Eyjafjörð um hálfan metra, úr 2,5 upp í 3, til að minnnka slysahættu, og stígurinn á Geirsnefinu og fleiri slíkir mættu alveg vera aðeins breiðari en 2,5 metrar. 

Og það er lágmarks krafa, fyrst á annað borð er verið að mála tilskyldar línur á stígana, að þeim sé vel haldið við. 

Og sérstakir hjólastígar án gangandi fólks eru nauðsynlegir til þess að hinn lági "gönguhraði" sem krafist er á blönduðum stígum, sé ekki til fælandi fyrir hjólafólk, heldur geri þá aðlaðandi. 

Gönguhraði er varla meiri en 6-7 km/klst, sem er ansi miklu minna en 25 km/klst hámarkshraðinn, sem óskráð rafreiðhjól miðast við. Of mikil umferð á blönduðum stígum bitnar meira á hjólreiðafólki en gangandi fólki og eykur á hættu á því að of hratt sé farið á hjólunum. 

Í Danmörku, því mikla hjólalandi, er hámarkshraði rafreiðhjólanna 30 km/klst, sem fellur vel inn í umferðina á akstursgötum, sem eru með 30 km/klst hámarkshraða fyrir alla umferð. 

Það er ekkert fengið með því að hjól á ferð í hverfum með slíkum hraða fari það mikið hægar en bílarnir að þau þvælist fyrir þeim og skapi hættu. 

Fleiri lönd en Danmörk, bæði austan og vestan hafs eru með aðeins hærri hámarkshraða en 25 km/klst.  

 

Reglurnar sem gilda á hjóla- og göngustígum

Tónlistarfólk í kreppu með 200 í Eldborgarsal, 150 í Háskólabíói og 60 í Salnum.

Gróft áætlað þýðir tveggja metra reglan að fimm sinnum færri megi vera í samkomusal en núverandi sætafjöldi segir til um.  Kannski sjö sinnum færri. 

Fimm sinnum færri þýðir rúmlega 150 manns í Háskólabíói, 60 í Salnum í Kópavogi og 300 í Eldborgarsal Hörpu, en vegna þess að um einn sal er að ræða þar, verður hámarkstalan þar aðeins 200. 

Fimm sinnum færri er mjög vel sloppið, en þetta umhverfi skapar afar erfiðar aðstæður listamanna. 

Síðan er ótalið hverni eigi að leysa nálægðarregluna í inngangi, á salernum og annars staðar í þessum húsum. 

Eftir hrun á sölu geisladiska hafa tónleikar verið helsta tekjulind tónlistarfólks og fyrir bragðið hefur tónlistarlífið verið afar gjöfult og gefandi, því að til þess að standa undir því að gera tónleika eftirsótta og áhugaverða, hafa kröfurnar um gæði orðið meiri og útkoman glæsilegri. 

Tónlistarfólk hefur sýnt mikla útsjónarsemi, dugnað og sköpunarkraft, og í góðærinu tókst því að finna nýjan farveg. 

Hætt er við að ef viðhalda eigi gæðum og eftirspurn, muni fimmföld fækkun eða meiri, spenna viðunandi miðaverð svo mikið upp, að í raun verði framhald á því hruni, sem nú blasir við á þessu sviði þjóðlífsins. 

Þótt allir slái af sínu, eigendur húsanna, tónleikahaldarar, tónlistarfólk og tónleikagestir virðist um óviðráðanlegan vanda að ræða, því miður.  

En rétt eins og margir sáu svart framundan við hrun geisladiskasölunnar en fundu síðan nýjar leiðir, geta sköpunarkraftur og útsjónarsemi vonandi leyst hinn nýja og óvænta vanda. 

200 mega koma saman 25. maí