Verndarnýting er enn stórlega vanmetin hér á landi.

Það hefur lengi verið þrautin þyngri að opna augu Íslendinga fyrir þeim fjárhagslegu verðmætum em einstæð íslensk náttúra felur í sér. 

Við gerð Kárahnjúkavirkjunar var því hafnað alfarið að leggja neitt fjárhagslegt mat á þau stórfelldu náttúruveriðmæti sem fórnað var fyrir virkjunina þótt viðurkenndrr aðferðir við slíkt hefðu verið þróaðar í áratugi erlendis. 

Í mati á náttúruverðmæti efri hluta Þjórsár fyrir rúmum áratug var sá hluti árinnar og það svæði, sem svonefnd Kjalölduveita hefði stórfelld áhrif á metið metið sem lítilfjörlegt á þeim forsendum að vegna lélegs og erfiðs aðgengis hefðu nær engar mannaferðir verið þar!

Nafnið Kjalölduveita, áður Norðlingaölduveita var afvegaleiðandi, því vatnsorkan, sem átti að beisla fólst í þremur stórfossum, sem þurrka skyldi upp, og hefði heiti virkjunarinnar því átt að vera Þjórsárfossavirkjun. 

Og fossarnir þrír gætu auðveldlega orðið aðgengilegir af austurbakkanum. 

Þegar svipast er um erlendis má sjá, að í tengslum við þjóðgarða og friðuð svæði er víða búið að setja á fót ýmsa starfsemi, sem byggir á gildi náttúruverðmætanna og eru drjúg tekjulind. 

Gott dæmi um slíkt er átta þúaund íbua fjallabærinn Banff í Banff-Jasper þjóðgarðinum í Klettafjöllum Kanada, sem er beinlínis byggt sem aðsetur listafólks og annarra, sem þurfa friðsælan stað í ægifögru umhverfi til þess að auka andagift sína, innblástur og sköpunarmátt. 

Þetta kemur upp í hugann þegar lesið er viðtal við erlendan tónlistarmann, Damon Albarn, sem ætlar að halda tónleika í Hörpu næsta vor og byggja efnisskrána á þeim áhrifum, sem íslensk náttúra hefur haft á hann.  

Með honum verður stór hljómsveit með strengjasveit til flutningsins. 

Gæti orðið lúxusvandamál hve marga góða kornunga leikmenn við eigum.

Sagt er að Ísland sé með yngsta landslið Evrópu og víst eru leikmennirnir lygilega ungir upp til hópa. 

Þótt betra liðið sigraði í dag, var sá munur ekki meiri en það, að það skortir aðeins herslumun að breyta þeirri stöðu. 

Ef horft er rúman áratug aftur í tímann áttum við óvenju marga stórefnilega leikmenn þá yngri en 21 árs, sem sprungu síðan út í gullaldarliði Víkingaklappsins á tveimur stórmótum. 

Núna eigum við líkast til fleiri slíka og það jafnvel það marga að valið í liðið gæti orðið að lúxusvandamáli.  

Ekki séns að Ísland myndi skemma partíið

Stundum þarf aðeins eitt orð í texta til að lama hann.

Þótt jarðefnaeldsteyti eins og kol sé loksins komið inn í texta loftslagssamnings minnir breyting á orðinu að "hætta" í að "minnka" á hliðstæður úr textagerð laga og samninga á tilfelli, þar sem aðeins eitt viðbótarorð verður til þess að ónýta textann.  

Til dæmis stóð hér á árum áður styrr um orðalag um notkun stefnuljósa í umferðinni og endaði það mál þannig, að þeir sem andæfðu skyldu til notkunar þeirra, sem birt var í upptalningu á þeim aðstæðum, sem bílstjórar ættu að gefa ljós, fengu því framgengt að á undan upptalningunni var bætt orðinu "einkum".  

Þetta var gert, en afleiðingarnar urðu þær að ákvæðið varð gersamlega máttlaust. Hvergi í okkar heimshluta er viðlíka ástand og hér. Engu er likara en að meirihluti líti svo á að það sé óþolandi skerðing á persónufrelsi hvers og eins að skylda til notkunar stefnuljósa, þer sem það á við og gerir gagn.  

Svipað má segja um það, þegar andófsmenn gegn stjórnarskrárákvæði um auðlindir vilja setja orðið "að jafnaði" inn í textann.  

Vissulega væri æskilegt að nóg framför fáist með hinum útvatnaða texta í Glasgow, en með orðalagsbreytingunni opnast engu að síður leið til að lama textann alveg. 

Það opnar á leið til þess að hver þjóð um sig reyni að komast af með sem allra minnstri minnkun framleiðslunnar. 

Segir samninginn vera „fall fram á við“