Og þarf svarið endilega að vera: 3000 viðbótar megavött í nýjum virkjunum?

Það er lærdómsríkt að sjá muninn á orkustefnunni, sem nú er boðuð hér á landi eins og trúboð vegna sveiflna í vatnsbúskap landins og loftslagsvár og síðan forgangaröðun þjóða á borð við Bandaríkin og Noreg. 

Bandaríkin eiga langstærsta orkubúnt Ameríku í gufuafli og vatnsafli Yellowstoneþjóðgarðsins, og óvirkjuðu vatnsafli Coloradoflljóts. En þeir hafa síðan fyrir hálfri öld forgangsraðað sínum málum eftir gagngerar rökræður, að Yellowstone og Miklagljúfur / Marmaragljúfur séu "heilög vé, sem aldrei verði snert." 

2002 lauk miklum deilum um vatnsafl í Noregi með þeirri yfirlýsingu Kjell Magne Bondevik forsætisráðherra, að "tími stórra vatnsaflsvirkjana í Noregi væri liðinn." Þar munar mest um tröllauknar fyrirætlanir þeirra um að virkja allt hið gífurlega vatnsafl norska hálendisins á svipaðaðn hátt og hér var gert með Kárahnjúkavirkjun. 

Í gær mátti heyra bæði forsætisráðherra og umhverfisráðherra Íslands hampa fyrirætlunuum um að setja virkjanir upp á meira 3000 megavött í forgang fram yfir það sem ættu að vera hin "heilögu vé" Íslands, náttúruverðmæti, sem eiga sér engan sinn líka í víðri veröld vegna samspils elds og íss. 

Bandaríkjamenn kaupa raforku af okkur til þess að geta varðveitt sín heilögu vé, þannig að við erum að hjálpa þeim til þeirrar varðveislu með því að fórna mun meiri náttúruverðmætum á Íslandi.

 

Eitt erfiðasta vatnsárið í sögu Landsvirkjunar