"Aðskilnaðarsinnar" og landareignir ófriðarefni öld eftir öld.

Úkraínustríðið hefði ekki átt að koma eins mikið á óvart og raun var, því að í eðli sínu er þar um að ræða eitt rótgrónasta meginstef óteljandi styrjalda, sem háðar hafa verið í sögu mannkynsins. 

Og afar oft snerist það um þjóðernishugmyndir einstakra þjóðflokka, sem miðuðu tilveru sína við landsvæði og menningararf eins og sögu og tungu. 

Strax í lok 19. aldar voru menn komnir í vandræði við Gyðinga og þeirra Zíonisma, sem höfðu þá miklu styrjaldabók Biblíuna sem helsta leiðarljós, en þar var órofið meginstef útlegð Gyðingaþjóðarinnar frá "Fyrirheitna landinu," sem þá bar heitið Palestína.  

Í umræðum ráðamanna þáverandi stórvelda var í fullri alvöru farið að ræða um það að úthluta Gyðingum Úganda til eignar og afnota.  

Af því varð þó ekki og í framhaldinu beindist hugur Zíonista fyrst og fremst að Palestínu og hefur öll tilvist Gyðingaþjóðarinnar beinst að því að ná undir sig Fyrirheitna landinu öllu.

Áður hefur nafnalisti með heitum svonefndra "aðskilnaðarsina" verið rakinn hér á síðunni, og var nafnalistinn sjaldan eins stór og í Versalasamningunum 1919. 

Úr Austurríki-Ungverjalandi kvörnuðust ný ríki, þar sem raðað var í sumum tilfellum upp á nýtt í ríki, sem voru samsett af ríkjum "aðskilnaðarsinna", svo sem Tékkóslóvakía. 

Landvinningar Adolfs Hitlers lutu að því að eyða því ríki, og 15. mars 1939 lýsti hann því yfir að "Tékkóslóvakía væri ekki lengur til."

Þýskumælandi 14 milljónir í Súdetahéruðunum sameinuðust þá Þýskalandi og Pólland nældi sér líka í sneið fyrir sig.

Athyglisvert er, að í ræðu Pútins við innrásina í Úkraínu notaði hann svipaða lýsingu og Hitler við að sýna fram á að Úkraína væri í raun ekki og hefði aldrei verið raunverulegt ríki með tilsvarandi þjóð. 

Á Krímskaga og í Donbass hluta landsins væru rússneskumælandi minnihlutar "aðskilnaðarsinna" sem ættu fullan rétt á að verða sjálfstæð ríki eða jafnvel hluti af Rússlandi. 

Nýjasta málið af þessum toga er tilvist Kúrda í fimm ríkjum í Miðausturlöndum, sem blandast inn í stækkun NATO.  

Að þessu leyti eru þeir aðskilnaðarsinnar í fimm löndum, eilíft nútíma þrætepli, sem virkar truflandi á skipun landamerkja og alþjóðastjórnmál.

Sjálfstæði Íslands 1918 snerist um okkur sem þjóð "aðskilnaðarsinna" frá Danmörku. 

1918 var fest í Sambandssáttmálann, að eftir 25 ár gætu Íslendingar fengið "aðskilnað" frá konungssambandinu Danmörk-Ísland. 

Sjálfstæðisbarátta okkar kostaði ekkert mannslíf og er það alveg einstakt.  

Vill stóran hluta Úkraínu og löngu stríði spáð

Meðal annars að baki þrjú flugtök í Reykjavík með 177 um borð.

Þegar Kárahnjúkavirkjun var í smíðum bauð Landsbankinn, aðal viðskiptabanki Landsvirkjunar, helstu viðskiptavinum sínum þrívegis í dagsferð á virkjanasvæðið og var flogið austur á smekkfullri Boeing 757 þotu frá Reykjavík, en notuð Fokker-vél með gesti frá Akureyri.  

Boeing 757 hefur þann kost fram yfir 737 að flatarmál vængjanna er þriðjungi meira og er hún því ótrúlega öflug í flugtökum og lendingum, einkum þegar hægt að komast af með miklu minna eldsneyti en nota þarf á löngum millilandaflugleiðum.  

Þar að auki eru nútíma þotuhreyflar svo miklu hljóðlátari en eldri hreyflar, að af ber. 

757 lék sér svo að þessu verkefni, að enga athygli vakti á sinni tíð. 

Raunar hafði önnur farþegaþota, sem tók 88 í sæti, verið notað allt að því daglega á vellinum,  

Það var BAE 146 fjögurra hreyfla þotan, sem notuð var hér árum saman í Færeyjaflugi og nánast enginn varð var við þegar hún hóf sig til flugs eðe lenti á Reykjavíkurflugvelli. 

Fljúga Boeing 757 til Akureyrar og Egilsstaða

Engin flugvélahjólför?

Það var sennilega fjölbreyttari umferð um Surtsey fyrstu árin en flestir halda. 

Astæðan er sú, að fyrstu árin var reynt að hafa eyjuna eins ósnortna og hægt var svo að hægt væri að rannsaka sem best landnám plantna og dýra á henni.  

Eftir gosið var mögulegt að lenda þar gúmbátum í fjörunni á sandtanga, sem var á henni að norðanverðu, og fór síðuhafi eina slíka ferð út í eyjuna ásamt Árna Johnsen og Guðlaugi Friðþórssyni. 

En auk þess var þessi fyrstu ár notuð lítil tveggja sæta skammbrautarflugvél TF-REB, af gerðinni Piper PA 18 Super Cub til að ferja menn og búnað í vísindaleiðöngrum milli lands og eyjar, og flaug síðuhafi slíka ferð þangað. 

Með árunum minnkaði tanginn vegna brims, en hugsanlega hefur síðasta ferð flugvélar út í Surtsey verið flogin 1986 á fjögurra sæta flugvél af gerðinni Cessna 182 Skylane, TF-FRÚ. 

Það var einungis mögulegt í hvössum norðaustan vindi að lenda þar, en rétt meðan staldrað var örstutt við og vélinni komið í flugtaksstöðu, lægði vindinn um helming. 

Spennandi bið og von að að hitta á hviðu og það, að vindurinn var aðeins meiri nokkrum metrum ofar heldur en alveg niðri við jörð. 

Um leið og flugtak yrði hafið, yrði ekki aftur snúið, þetta voru á að giska 60 metrar. 

Smá auka gustur lyfti henni á bláenda flugtaksbrunsins stutta, og augnabliki síðar svo mikill vindur að vélin stóð næstum upp á endann í klifri sínu.  

Enda aðeins einn maður um borð, auk lágmarks eldsneyti.  

Spurningunni um flugvélahjólför var fljótsvarað á árunum 1970 til 1986. 

Hin gríðarlega veðrun sem hin afskekkta eyja var þekkt fyrir, afmáði jafnóðum öll spor, sem voru á sandtanganum, sem hvarf síðan sjálfur að mestu. 

Gengu fram á áratuga gamalt fótspor