Þarf að komast út úr fortíðinni.

Staðan í Icesave-málinu hefur tekið breytingum frá upphafi og því er til lítils að dvelja við deilur um einstakar aðgerðir á mismunandi stigum hennar.

Nú er aðalatriðið að vinna úr stöðunni eins og hún er núna en eyða ekki öllu púðrinu í að rífast um það sem er löngu liðið og verður ekki aftur tekið þótt eitthvað megi af því læra.

Rétt stöðumat og samstaða um að halda á málstað Íslands hlýtur að vera keppikefli og í það þarf orkan og vinnan að fara. 

Icesave-fundir í næstu viku

Athugasemdir

[J.þ.A, (IP-tala skráð) 12.2.2010 kl. 17:05]

Valið er einfalt, það á að vera þjóðarkosningar um icesave og E.S.B.

[Agla, 12.2.2010 kl. 17:10]

Sammála en hver er staðan núna og hvernig ætti okkar fólk að "halda á málstað Íslands"?

[Skúli Víkingsson, 12.2.2010 kl. 17:44]

Alveg sammála þér, Ómar. En það verður aldrei sátt um þetta mál með þjóðinni ef krafan kemur ekki fram, þ.e. krafa Hollendinga og Breta um það af hverju við eigum að greiða skuldir einkaaðila. Þótt það verði samþykkt að málið verði ekki lagt fyrir dóm, þá geta Íslendingar aldrei sætt sig við að skuldsetja sig upp fyrir haus til að greiða eitthvað afþvíbara. Ef Bretar og Hollendingar geta ekki rökstutt kröfu sína með neinu, þá þarf amk. að koma því inn í greinargerð að ástæðan fyrir því að almenningur á Íslandi greiði þetta sé eingöngu sú að við sé að etja ríki sem eru of öflug til þess að við getum knúið þau til að fara að lögum.

[Haukur Kristinsson (IP-tala skráð) 12.2.2010 kl. 22:24]

Skúli, þú ættir að vita betur. Ómar B. Kristjánsson var búinn að útskýra málið fyrir þér.

Ekki lemja hausnum við steininn.  Hér er samantekt á argumentum Ómars:

Með innleiðingu direktísfisins um lágmarksbætur til innistæðueigenda, undirgengust ríkin þá skuldbinding að ákvæðin yrðu uppfyllt. Þar með var í lög leitt að innistæðueigendur á EES svæðinu fengju nefndar lágmarksbætur (EUR 20,880,00) ef á reyndi. Það að reyna að komast undan eða hafna slíkri skuldbindingu ríkis væri lögbrot. Sumar vilja halda því fram að ríkið beri ábyrgð á stofnu sjóðsins, en ekki á því að eitthvað sé í honum. Eiginlega fáránlegt. Sparibaukur skal vera til, en engu máli skiptir hvort hann sé tómur eður ei. Sem sagt; tilgangurinn með direktífinu, sem beinist að ríkinu, var að tryggja innistæðueigendum lágmarksbætur, ef á reyndi. Um leið tók ríkið á sig þær skuldbindingar að lögin yrðu uppfyllt, sem sagt, að bætur yrðu greiddar ef á reyndi. Ef brestur verður þar á er ríkið skaðabótaábyrgt. 

[Skúli Víkingsson, 13.2.2010 kl. 13:28]

Þakka þér fyrir þetta, Haukur. Þetta eru einu rökin sem ég man eftir að hafa séð fyrir því að íslenzkur almenningur eigi að greiða þessar skuldir einkaaðila, fyrir utan þau að annars verðum við í vondum málum o.þ.h. Þessi rök eru þó afar þunn af þeim tvennum sökum að ríkisábyrgð er ekki tekin fram í direktífinu  og ríkisstuðningur við einkabankastarfsemi ku vera bannaður á EES svæðinu. Fyrra atiðið veldur því að þeir úrskuðaraðilar sem fóru yfir íslenzku löggjöfina um þetta hefðu ekki sinnt sínu hlutverki, því að ef ríkisábyrgð er ekki sérstaklega tekin fram i lögum þá er hún ekki til. Sem sagt að ef það gilti í EES samhengi að ríkisábyrgð væri á innlánunum, þá hefðu íslenzku lögin ekki komið til móts við þau ákvæði og þar með væri komið upp misræmi sem eftirlitsaðilum er skylt að benda á þegar við setningu laganna. Íslenzka ríkið væri sem sagt komið í þá stöðu að brjóta lög hvað sem það gerði. Ef það tæki að sér ríkisábyrgð án hreimildar í lögum væri það orðið brotlegt við stjórnarskrá, og við reglur EES sem banna ríkisstuðning við einkabankastarfsemi. Ef ekki væri það þá brotlegt við þessa grein um lágmarksbætur, þar sem reyndar er ekkert minnzt á að ríkið eigi að greiða eða ábyrgjast eitt eða neitt.