Mikið var !

Í hálfa öld hefur því verið haldið að þjóðinni að útilokað væri að laga aðgengi að náttúruperlum landsins nema að fórna þeim fyrst fyrir virkjanir. 

Með því að endurtaka þetta nógu oft bæði í orði og á borði hefur þetta orðið að trúarbrögðum.

Það hefur líka hentað að halda þessum náttúruperlum óþekktum og óaðgengilegum svo að fólk vissi ekki hvað var verið að eyðileggja eða umturna.

Þegar komið er í þjóðgarða erlendis sést, að rökin með að það verði að virkja fyrst til að fá aðgengi eru hvergi tekin gild nema hér.

Þar eru ástæðurnar fyrir því að setja fé í bætt aðgengi og umgegni tvenn:

1. Þetta er framkvæmd sem borgar sig með auknum tekjum af ferðamönnum.

2. Rökin sem Íslendingar skilja ekki: Vegna heiðurs og sóma þeirra sem hefur verið falið að varðveita og sjá um þessi náttúruundur er það eitt næg ástæða til þess að gefa fólki á að umgangast þau á skynsamlegan hátt án þess að ógna þeim.

Sá tími mun koma að menn munu sjá hve gríðarlegir fjármunir liggja í því að íslenska þjóðin rækti heiður sinn og sóma og þar með viðskiptavild.

Þarna er ég að tala um það, sem virðist það eina sem menn viðurkenna á þessum tímum, en það er hrein peningahlið.

Vonandi þurfa afkomendur mínir ekki að standa í því stappi að þurfa ævinlega að stunda það sem Bandaríkjamenn lýsa með orðunum: "Let´s beat them at their own game."

Að unaðsstundir verði metnar ekki síður en kílóvattstundirnar.  

Atvinnumálin í forgangi

Athugasemdir

[Halldór Sigurðsson (IP-tala skráð) 14.2.2010 kl. 09:40]

Ómar, ég held að eitt mesta forgangsmálið í náttúruvernd núna sé að malbika Krísuvíkurveginn og allan  sunnanverðan Reykjanesskagann. Þá er ég að tala um að malbika veginn eins og hann er núna og kannski laga einstaka beyju. Á einstaka stað þyrfti kannski að skipta um burðarlag. Það virðist alveg fast í hausnum á verkfræðingum Vegagerðarinnar að malbika ekki veg nema hægt sé að keyra hann á 90 km/klst á 18 hjóla trukk. Horfum bara á sveitavegi í Ölpunum. Allt malbikað en samt meiri hlykkir en á Vaðlaheiðinni. Mér finnst vegagerðin hafa farið offörum í nýrri veglínu um viðkvæmt svæði vestan Herdísarvíkur.

Íbúar á höfðuðborgarsvæðinu eru flestir komnir með malarvegafóbíu. Malbik á Reykjanesskagann mundi stórauka umferð Íslendinga um svæðið þannig að fólk mundi kannski sjá að þetta svæði sé þess virði að halda eins og það er en ekki virkja og leggja línur þvers og kruss.