Íslands þúsund ár

5.3.2011 | 21:50

"Örlög, þið ráðið okkar næturstað..."

"Örlög, þið ráðið okkar næturstað. Enginn má sköpum renna og best er það."

Þessi setning er sögð í einum af leikritum Shakespeares eins og svo margt annað spaklegt.

Þó er það nú svo, að margir vildu helst óska sér ákveðins dauðdaga, ef þeir fengju að ráða einhverju um það.

Þegar Albert Guðmundsson spilaði með Stjörnuliði mínu var hann orðinn líkast til um 120 kíló og kominn á sjötugsaldur. Hann gerði marga ævintýralega hluti með liðinu og lagði fast að mér að fá að láta mig vita af hverjum einasta leik.

Svo langt gekk hann að þegar hann var fjármálaráðherra og hingað til lands kom formaður fjárlaganefndar Bandaríkjaþings, vildi Albert frekar fara með okkur til að spila á Akureyri en hitta hinn bandaríska ráðamann.

Eitt sinn hitti ég Brynhildi, konu Alberts, og hún bað mig í guðanna bænum að hætta að láta mann sinn spila fótbolta, hann væri alltof þungur, með alltof háan blóðþrýsting og hjartaveill og væri raunar í lífshættu ef hann væri að þessari vitleysu.

Mér dauðbrá og sagðist ekki hafa vitað um þetta og þakkaði henni fyrir. Síst af öllu vildi ég bera ábyrgð á ótímabæru dauðsfalli einhvers liðsmanna mína.

En ég komst ekki upp með það að sniðganga Albert næst, því að næst þegar við hittumst spurði hann mig að fyrrabragði með tillhlökkunarsvip hvort og hvenær næsti leikur væri á dagskrá.

Ég sagði henni að konan hans hefði harðbannað mér að láta hann taka svona mikla áhættu og hefði sagt mér að hún hefði harðbannað honum það líka, - líf hans lægi við.

"Ég veit það vel," svaraði Albert, "og að sjálfsögðu reyni ég að uppfylla sem flestar óskir hennar. En þessu fær hún ekki að ráða, - þessu ræð ég. Hún kynntist mér sem knattspyrnumanni, hefur verið gift mér sem knattspyrnumanni alla tíð og verður bara að sitja uppi með það svo lengi sem við getum verið í sambúð. Ég harðbanna þér að hlusta á hana."

"Já, en", andmælti ég, "ég vil ekki bera ábyrgð á því að þú farir þér að voða."

"Þú berð enga ábyrgð á því," svaraði hann, "heldur ég. Skilurðu ekki, að ef það á fyrir mér að liggja að deyja úr hjartaáfalli, þá get ég ekki hugsað mér flottari dauðdaga en með boltann á tánum í miðjum leik? Láttu mig um þetta, þessu ræð ég og tek ábyrgð á því einn."

Tveir hjartveikir menn, Albert og Rúnar Júlíusson, léku með liðinu meðan þeir lifðu. Hvorugur dó með boltann á tánum, en Rúnar kvaddi með gítarinn innan seilingar og hefði liklega varla getað hugsað sér betri dauðdaga þegar hið óhjákvæmilega kall kom.

"Enginn má sköpum renna og best er það" segir Shakespeare. Satt er það en þó var ég ekki langt frá hugsun Albert og Rúnars Júl, þegar ég lét textann við lagið "Flökkusál" enda svona:

"...Sitjandi í auðninni upp við stóran stein

starandi á jökulinn ég bera vil mín bein..."