Ég féll fyrir Winter Wonderlandi Dollýjar.

Bandarísk sveitatónlist og bandarísk sveitatónlist geta verið tveir ólíkir hlutir. Þegar Kanaútvarpið byrjaði að senda út 1951 fór maður að heyra þessa tónlist í fyrsta sinn að einhverju marki.

Mér fannst hún í fyrstu ekki merkileg og afar flatneskjuleg og alltof mikið spilað af henni.  Fram að því hafði aðeins eitt og eitt lag úr þessari átt heyrst í íslensku útvarpi, og þá helst ef stórsöngvarar eins og Bing Crosby fluttu kántrílög. 

Lagið "Don´t fence me in" varð líkast til fyrst slíkar laga til að ná vinsældum hér og um svipað leyti mátti heyra "Back in the saddle again" sem ég hef reyndar ekki heyrt aftur í meira en sextíu ár. 

Lagið "Tenessee walts" er líka minnsstætt frá bernskuárunum. 

En með Kanaútvarpinu voru allar flóðgáttir opnaðar og smám saman fór maður að heyra nokkur gersemislög, sem sýndu, að góð tónlist þarf ekki að vera bundin við tónlistarstefnur. 

Þegar ég heyrði fyrst góða útgáfu af laginu "O, lonesom me" greip það mig afar vel og þetta varð fyrsti alvöru kántrísmellurinn sem náði í gegn hér á landi. 

Dolly Parton leið í raun og veru fyrir vöxt sinn og útlit sem listamaður, því að ég lét lengi vel blekkjast af því og hafði lítið álit á henni vegna þessara fordóma minna. 

En þegar ég heyrði hana fyrst blanda saman laginu "Winter wonderland og öðru jólalagi, sem ég man ekki hvað heitir, opnaðist alveg ný sýn hjá mér á hana sem listamann. 

Hvílík gargandi snilld einfaldleikans, hinnar ómótstæðilegu blöndu af barnslegri gleði og kynþokka! 

Síðan ég heyrði þetta fyrst eru bara ekki komin jól nema ég fái að hlusta á þennan söng Dollyjar og nú hlusta ég á ýmis lög í flutningin hennar á annan hátt en áður og átta mig á því að hún hefur margt gert stórvel. 

Á mörgum ferðum í bíl um vesturríki Bandaríkjanna gefst færi á að velja úr mörgum útvarpsstöðvum, sem sérhæfa sig í ákveðnum tegundum tónlistar. 

Það er alger unun að ferðast á þennan hátt og geta valið á milli þess að hlusta á besta kántrí í heimi, bestu bandarísku söngleikjatónlistina, bestu fifities- eða sixtieslögin o. s. frv. 

Við slíka hlustun skilst manni að innan kántrítónlistar rúmast allur regnboginn í gæðum og sama er að segja um aðrar tegundir tónlistar. 

Athugasemdir

[Erlendur (IP-tala skráð) 24.8.2011 kl. 15:49]

Búandi á vinstri strönd Bandaríkjanna get ég alveg tekið undir þetta með þér. Hins vegar má búast við á við fáum bágt fyrir þessa skoðun því að það er grundvallarregla á Íslandi að kántrítónlist sé alls óferjandi og það séu einungis feitir, heimskir og illa uppaldir suðurríkjamenn sem hafa gaman af henni.

[Rafn Haraldur Sigurðsson (IP-tala skráð) 24.8.2011 kl. 18:55]

Þið fáið ekki bágt frá mér, ég hlusta helst ekki a neitt annað en kántrí,og tek undir með Ómari að það er dásamlegt að endalausar vegalengdir í mið og vesturríkjunum með góða kántrístöð til að stytta sér stundir.

[Pétur Kristinsson, 24.8.2011 kl. 21:33]

Ég hlusta á báðar tegundir tónlistar, country og western.

[Ómar Ragnarsson, 24.8.2011 kl. 21:55]

Ég játa reyndar að ég myndi ekki hafa enst til að aka alla þessa tugþúsundir kílómetra með kántrítónlistan eingöngu í eyrunum, en þá var bara að svissa yfir á það besta af öllum hinum tónlistarstefnunum, jafnvel þá klassísku og þá "latnesku."

[Halldór Egill Guðnason, 25.8.2011 kl. 04:39]

Öll músikk er góð, svo lengi einhver nennir að hlusta.