Íslands þúsund ár

25.7.2013 | 14:11

Vinna þeir, sem eru með bestu hópana af lyfja- og næringarfræðingum?

Fyrir mörgum áratugum gantaðist ég með það á skemmtunum að þeir íþróttamenn næðu lengst sem hefðu bestu lyfjafræðingana á sínum snærum. Það var á þeim tímum sem íþróttamenn frá austantjaldslöndunum voru eins og sívalir hlunkar í lagin og kappar eins og Ricky Bruch, sænskur kringlukastarik bruddu steratöflur.

Í mælskukeppni einni fauk þessi setning af vörum mínum og vakti hlátur: "...en eins og Austur-þýska íþróttakonan sagði: Skylt er skeggið hökunni..."

Maður horfði á mjóa slána, sem virtust helsta eiga heima í millivegalengdahlaupum eða stökkum verða eins og vöðvatröll og taka upp keppni í lyftingum og köstum.

Maður vissi líka um dæmi þess að þessi lyfjanotkun breytti persónuleikum þannig að menn urðu ofbeldisfullir og skapbráðir.

Þegar Ben Johnson var dæmdur úr leik fyrir lyfjanotkun á OL í Seoul 1988 gat ég grafið gamla djókið aftur upp og líka 1997 þegar Mike Tyson beit bita úr eyra Evanders Holyfields.

Þá orti Pétur Pétursson, læknir á Akureyri, sem mörgum árum fyrr hafði gagnrýnt lyfjanotkun íþróttamanna harðlega:

Tyson óðan telja má.

Þó tel ég augljóst vera

að bullur þær er bíta og slá

brúki allar stera.

Mig grunaði að Carl Lewis hefði komist klakklaust í gegnum Ólympíuleikana 1988 af því að hann hefði haft bestu lyfjafræðingana.

Nú viðurkennir Usain Bolt að hann hafi hóp manna í því verkefni að sjá svo um að hann fari ekki yfir strikið varðandi það sem hann neytir. Þess vegna hafi honum ekki hlekkst á í lyfjaprófum en keppinautum hans ekki.

Ég þarf því að endurskoða setninguna frá 1975: "Þeir iþróttamenn vinna, sem hafa bestu hópa lyfja- og næringarfræðinga í vinnu hjá sér."

Og þess vegna gæti það komið til álita að þessir sérfræðingar færu líka upp á verðlaunapallana með vinnuveitendum sínum til að taka við verðlaunum fyrir vel unnin störf.