"Elliglöpin" geta verið óþægileg.

Nýjar rannsóknir benda til þess að slæmur svefn hafi vond áhrif á starfsgetu heilans. Hann þurfi að nota fyrri hluta djúpsvefnsins til þess að vinna úr minningum dagsins og raða þeim í meðvitund og undirmeðvitund.

Síðari hlutann þurfi heilinn til þess að falla í algert dá svo að aðeins allra nauðsynlegasta líkamsstarfsemi fari fram á meðan verið er að "hlaða rafhlöðurnar".

Ég hef stundum sagt í gríni að við, sem eldri erum, séum farin að gleyma svo mörgu vegna þess að heilinn sé að því leyti eins og harður diskur, að rýmið í honum sé takmarkað, og því verði hann sjálfur að eyða gögnum og eyði þá ekki alltaf þeim gögnum sem við vildum sjálf.

Heili hinna ungu þurfi enn ekki að muna eins margt eins og heili okkar, sem eldri erum.  

Svo er að sjá að hin nýja rannsókn styðji þetta að vissu leyti.

Sjálfur hef ég lent óþægilega oft lent í vandræðalegri stöðu og upplifi það líka, að heilinn er í misjafnlega miklu stuði til að muna allt.

Eitt sinn sátum við hjónin við sjónvarp og í því var verið sýna þekkta mynd með frægum leikurum.

Skyndilega áttaði ég mig á því að ég gat með engu móti munað nafnið á öðrum aðalleikaranum og byrjaði að romsa upp úr mér öllu öðru sem ég vissi um myndina, nöfnum hinna leikaranna, nafninu á myndinni, nafninu á lagi myndarinnar, leikstjóra o. s. frv. en var engu nær þangað til Helga sagði: "Láttu ekki svona! Þú meinar Robert Redford."

Stundum þarf ekki annað en að bíða aðeins eða skipta um umhugsunarefni og taka þráðinn upp að nýju til þess að hið gleymda spretti ljóslifandi fram og maður undrast, hvernig maður gat gleymt því sem maður vissi þá eftir allt saman svo vel.

Jón bróðir minn hefur gerthálfkærings grín að þessu með því að segja að hann hafi lengi notað stafrófsaðferðina til að muna nöfn eða heiti, "a, b, c, d..."  en síðan hætt því þegar hann hafi áttað sig á því að hann mundi ekki lengur stafrófið sjálft!   

Floyd Patterson sagði af sér virðulegu nefndarstarfi þegar hann áttaði sig á því að hann mundi ekki lengur eftir því hvern hann hafði sigrað þegar hann varð heimsmeistari.

Patterson var þá kominn með byrjunareinkenni Alzheimers sjúkdómsins.

Svipuð atvik komu víst fyrir Ronald Reagan meðan hann var forseti og Alzheimerinn var að byrja að hrella hann.

Stundum eru atriði orðin svo töm að maður man þau ekki lengur. Ég gæti til dæmis með engu móti bent á hvar neinn stafur er á lyklaborði tölvu minnar eða ritvélar, en þó spretta stafirnir sjálfkrafa fram án þess að ég þurfi að horfa á hendurnar og fingurna.

Eftir að hafa farið með eða sungið sama textann utanbókar og auðveldlega  svo tugum skiptir getur það komið fyrir í miðju erindi að maður muni ekki eftir því hvað kemur næst.

Þetta gerðist þegar ég var að syngja lagið "Greyið Jón" inn á plötu. Ég bjargaði mér með því að stökkva úr miðju erindi inn í mitt næsta erindi, - og viti menn, það gekk upp!

Útilokað var að taka sönginn upp aftur því að þá hefðu viðbrögð áheyrenda ekki orðið jafn mikil og skemmtileg.

Þess vegna vantar í lagið:  "...Hann Möggu lét fá laxerolíusopa  /  og líka verk- og vindeyðandi dropa".  

 

Kris Kristofferson að missa minnið

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 6.11.2013 kl. 13:04]

Framsókn hefur minnið misst,
makalaust að vita,
Sigmundur er innst sem yst,
eins og lambaskita.

[Húsari. (IP-tala skráð) 6.11.2013 kl. 13:19]

Sæll Ómar.

Carl Gustav Jung (26 July 1875 – 6 June 1961),  hélt fram
kenningunni um alvitundina sem geymdi allt stórt sem smátt,
ekkert undanskilið.

Á efri árum lét hann falla þessa setningu við litla
hrifningu: Ég veit!

Þar vísaði hann til krafts og afls æðra öllum skilningi.

Ekki þarf að taka fram að þetta viðhorf hefur ekki notið náðar
fyrir augum þeirra sem sjá sjálfa sig sem upphaf og endi
allrar tilveru! Mættu þeir minnast dr. Sigurðar Nordal um það niðurbrot
sem í því felst að vita ekkert æðra sjálfum sér.