Roosevelt gerði ekkert með afrek Jesse Owens.

Franklin Delano Roosevelt er í miklum metum hjá mörgum, þeirra á meðal mér, sem einhver mikilhæfasti og merkasti leiðtogi lýðræðisþjóða heims.

En ekki var hann gallalaus og ekki heldur alltaf samkvæmur sjálfum sér og kenningum sínum.

1936 héldu nasistar Ólympíuleika sem voru meistarastykki í áróðri, glæsilegir og vel skipulagðir upp á þýska vísu. Langflottustu Ólympíuleikarnir fram til þess tíma og áttu að sanna fyrir heiminum, hve vel Þýskalandi væri stjórnað og hvílíkur uppgangur væri þar á sama tíma sem kreppan lagði dauða hönd yfir önnur ríki.

Svo mikið var lagt upp úr áróðursgildi leikanna að slegið var striki yfir kynþáttamismunun gagnvart þátttakendum og fengu allir jafn góðar móttökur og viðurgerning.

Gyðingaandúð var lögð til hliðar að mestu í bili og gert mikið úr friðarhlutverki leikanna.

Ætlunin var að yfirburðir aríska kynstofnsins kæmi svo vel í ljós í keppni íþróttafólksins að það eitt sannaði yfirburðina ímynduðu.

Einn maður öðrum fremur sló þetta niður á eftirminnilegan hátt, blökkumaðurinn Jesse Owens, sem varð stjarna leikanna, vann gull í fjórum greinum, 100m og 200m hlaupum, 4x100 metra boðhlaupi og langstökki, þar sem hann fékk góðar ráðleggingar hjá þýskum keppinaut sínum, Luz Long, sem reyndust dýrmætar.

Enginn hafði áður unnið svona sigra á leikunum og það leið næstum hálf öld þar til það gerðist næst.

Urðu Long og Owens vinir ævilangt eftir það.

Þegar liðsfólk þjóðanna gekk inn á leikvanginn heilsuðu einhverjir flokkanna Hitler í heiðursstúkunni með nasistakveðjunni.

Ekki man ég hvort islensku þátttakendurnir gerðu það.

Á fyrsta degi leikanna heilsaði Hitler aðeins þýskum sigurvegurunum þegar hann var í stúkunni, en alþjóða Ólympíunefndin krafðist þess að að hann heilsaði annað hvort öllum eða engum.

En þetta gaf þeirri hviksögu byr undir báða vængi að Hitler hefði ekki viljað heilsa eða óska Jesse Owens eftir sigra hans, sem voru unnir síðar á leikunum.

Owens kvað þetta vera alrangt. Hitler hefði komið á sama tíma í stúkuna á hverjum degi og farið alltaf úr henni á sama tíma.

Owens sagði að þannig hefði viljað til að Hitler var á leið úr stúkunni á sama tíma og Owens var að fara í viðtöl við blaðamenn og á leiðinni hefði Hitler veifað til sín og Owens til Hitlers.

Síðar töldu vitni að Owens hefði meira að segja átt litla mynd af því í veski sínu þegar þeir heilsuðust.

Hún hefur hins vegar ekki fundist og allir látnir, sem um það geta borið.

En Owens mátti ekki við margnum og sagan af því að Hitler hefði sérstaklega sniðgengið Owens var aldrei alveg kveðin niður, heldur lifir jafnvel enn hjá mörgum.

Owens sárnaði hins vegar mjög að hans eigin þjóðhöfðingi, Roosevelt forseti, hefði ekki gert nokkurn skapaðan hlut til að þakka honum fyrir eða viðurkenna afrekin í Berlín.

Honum sárnaði líka, að bæði fyrir leikana og eftir þá ríkti niðurlægjandi aðskilnaður milli hvítra og svartra íþróttamanna í heimalandi hans, og í ferðalögum landsliða fengu blökkumenn ekki að gista í jafn góðum hótelum og hvítir, en í Þýskalandi fengu hann og aðrir blökkumenn nákvæmlega sama viðurgerning og allt hitt íþróttafólkið og gisti á sömu hótelum.  

Í Bandaríkjunum var algengt að afreksfólki væri boðið í Hvíta húsið eftir frægðarferðir, en ekkert slíkt gerðist þegar blökkumennirnir, sem brilleruðu í Berlín, komu til Bándaríkjanna.

Hann sendi Owens ekki einu sinni símskeyti.

Owens, sem hafði verið stuðningsmaður Roosevelts sem talsmanns frelsis, jafnréttis og bræðralags, taldi sig og blökkumennn illa svikna og snerist til fylgis við Republikana eftir Ólympíuleikana.

Á þessum árum urðu Demókratar að fara varlega í að hampa blökkumönnum, því að flokkurinn var frá fornu fari með sterkt fylgi í Suðurríkjunum þar sem kynþáttamismunun var mikil.

Forsetakosningar voru í vændum haustið 1936 og Roosevelt virtist ekki þora að rugga bátnum.

Þetta ástand varaði fram yfir 1960 samanber erfiðleika svartra listamanna við að njóta jafnræðis við hvíta í fjölmiðlum og í menningarlífinu.

Roosevelt bætti að nokkru fyrir hugleysi sitt þegar hann bauð blökkumanninum Joe Louis heimsmeistara í hnefaleikum í Hvíta húsið fyrir einvígið mikla við Max Schmeling 1938, en Schmeling var eftirlæti Adolfs Hitler og Þjóðverja og hafði orðið fyrstur manna árið 1936 til að finna glufu á vörn Louis og sigra hann eftirminnilega.

Það tap Louis var einstakt, því að engum heimsmeistara í neinum þyngdarflokki hefur tekist að verja titil sinn jafnoft, eða 25 sinnum í röð eftir árið 1937 í alls rúmlega ellefu ár.

Fékk Scmeling konunglegar móttökur við komuna heim til Þýskalands 1936 sem drýgstu sönnun yfirburða aríska kynstofnsins og var mikið hampað eftir það.  

1938 var andrúmsloftið hins vegar gerbreytt frá 1936, Japanir háðu viðbjóðslegt útþenslustríð í Kína og voru bandamenn Þjóðverja, sem stóðu í beinum landvinningum í Evrópu og ógnuðu friðnum í álfunni.

Í Hvíta húsinu þreifaði Roosevelt á upphandleggsvöðvum Louis fyrir bardagann í júní 1938 og sagði: "Lýðræðið þarf á þessum vöðvum að halda."

Hann hefði hins vegar varla boðið Louis til sín ef ekki hefði fyrirfram verið búið að prógrammera Louis frá upphafi ferils hans sem fyrirmynd bandarískra borgara, væri hlédrægt og kurteist próðmenni, trúaður og læsi Biblíuna á hverjum degi og féll algerlega inn í ímynd hins hógværa, lítilláta og sauðmeinlausa blökkumanns.

En Louis hefndi eftirminnilega fyrir ófarirnar 1936 og valtaði yfir Schmeling í fyrstu lotu.

Heimkoma Schmelings fór hljótt í kjölfar þessarar sneypufarar hans.   

 

Merkel sló á þráðinn til Dags

Athugasemdir

[Jósef Smári Ásmundsson, 31.1.2016 kl. 08:23]

Það gleymist oft að á þessum tíma voru ansi margir hallir undir nazismann og íslendingar þar á meðal.

[Grímur (IP-tala skráð) 31.1.2016 kl. 10:29]

Ætli meirhluti almennings í dag hafi ekki sínar söguskoðanir úr bíómyndum og þar hefur oft sigurvegarinn gengið mjög langt í að réttlæta og upphefja sínar gerðir

[Bjarne Örn Hansen (IP-tala skráð) 31.1.2016 kl. 10:52]

Roosevelt var klókur, fyrst og fremst. Hann reiknaði dæmið rétt, og var undirvöðull þess að Bandaríki Norður Ameríku, komu út úr stríðinu ofan á. Þetta voru fyrst og fremst klækir, en ekki skynsemi. Síðan getur maður deilt um það, hver skilnaðurinn er.

Það sem er versta í öllu þessu, er þetta Aría tal.

<fyrirlestur>

Aríi, er hernaðaráróður Zionista, sem gengur út á það að rægja Gyðinga (og Norræna menn), og grafa undan áhrifamætti þeirra í Evrópu. Sem gengur út á það, að einhverntíman í fyrndinni hafi átt að vera hvítir, bláeygðir og ljóshærðir í mið-austurlöndum og það séu þeir sem hafi staðið fyrir öllu sem slæmt er.

Bull, frá upphafi til enda.  Svona svipað, eins og sagan um Moses ... falleg Biblíusaga, en á sér enga stoð í raunveruleikanum.  Allavega ekki, í þessum heimshluta. Og enn síður, á þann hátt.

Sannleikurinn er sá, að norrænir menn hafa alla tíð verið þrælar.  Við getum aldrei komið okkur saman um eitt eða neitt, erum uppi á móti hvorum öðrum og erum ekki, né höfum við nokkurn tíma verið annað en vesælir þrælar í sögunni.  Okkur tókst, með herkjum að búa á kaldasta svæði jarðarinnar og halda þar velli, því engir aðrir vildu búa hér.  Og við erum að missa þessa littlu krika sem við eigum, vegna þess að við erum almennt svo heimskir að trúa þessu Aría kjaftæði.  Trú, sem á sér stoð í hégómagirnd.

Það eina stóra í okkur, er hégómagirndin. Hégómagirnd, sem fær okkur að trúa á lygar Íslendingasagna og um Vínlandsfundi, þar sem við stærum okkur á háum tindi, og glæðum okkur í ímynd þess að við séum einhverjir Aríar ... apakettir á norðurslóðum, sem getum ekki einu sinni komið okkur saman um að vera til.  Eina sem við stærum okkur á, er hver sé besti lygarinn, segir stærstu fiskisögurnar, og hinni landfræga rógburði og öfundsýki út í náungann.

Sannleikur málsins er sá, að við erum afkomendur Gyðinga ... við erum Gyðingar.  Við, hið norræna fólk, höfum alla tíð þurft að flýja alls staðar, og hvergi getað átt heima nema á einhverjum freðnum kletti, sem engir annar vildi lifa á.  Og hakakrossinn er sko ekkert lukkumerki fyrir okkur, því þetta ólánstákn fyrirfinns einungis á þeim stöðum, þar sem ... ef nokkurntíman, norrænir menn hafa búið þar (dæmi eru Kína, Tíbet og Indland) ... þá hafi þeim verið útrýmt. Þannig að þetta er tæplega lukkutákn "okkar".

Við höfum nákvæmlega enginn erfðareinkenni stórmenna.

</fyrirlestur>

[Gunnar Th. Gunnarsson, 31.1.2016 kl. 11:35]

Skemmtilegur og fróðlegur pistill, Ómar. Athugsemd Bjarne er hinsvegar andstæðan.

[Þorsteinn Sch Thorsteinsson (IP-tala skráð) 31.1.2016 kl. 15:27]

Sæll Ómar

Hann Roosevelt karlinn var að mörgu leit mjög sérstakur, og menn eru ennþá að reyna átta sig á honum, svo og öllu varðandi þessa Síðari heimsstyrjöld. Menn eru á því að Roosevelt hafi vitað nákvæmlega upp á dag hvenær Japanir myndu gera árás á Perluhöfn, en Roosevelt karlinn hafi ákveðið að bíða og gera nákvæmlega ekki neitt, til að hafa góða ástæðu/átyllu fyrir Bandaríkin.        

"...At least 1,000 Japanese military and diplomatic radio messages per day were intercepted by monitoring stations operated by the U.S. and her Allies, and the message contents were summarized for the White House. The intercept summaries were clear: Pearl Harbor would be attacked on December 7, 1941, by Japanese forces advancing through the Central and North Pacific Oceans. On November 27 and 28, 1941, Admiral Kimmel and General Short were ordered to remain in a defensive posture for &#147;the United States desires that Japan commit the first overt act.&#148; The order came directly from President Roosevelt." http://www.independent.org/newsroom/article.asp?id=103

Sjá einnig hérna  Day of Deceit: The Truth about FDR and Pearl Harbor (Free Press) og/eða  Pearl Harbor Archive.

[Ómar Ragnarsson, 31.1.2016 kl. 19:34]

Af því að sigurvegarar skrifa söguna hefur eitt atriði farið lágt: Úrslitakostir sem Bandaríkjamenn lögðu fyrir Japani haustið 1941 jafngiltu stríðsyfirlýsingu, því að með þeim var Japönum gert að hverfa með herlið sitt frá Kína.

Sá hugsunarháttur Samuraia sem snýst um heiður olli því að óhugsandi var fyrir japanska hershöfðingja að samþykkja svo auðmýkjandi skilmála, - fyrr myndu þeir fremja kviðristu.

Þess vegna var óhugsandi fyrir þá að ganga að úrslitakostunum.

Ef þeir hins vegar gengu ekki að úrslitakostunum urðu þeir olíulausir á þremur mánuðum auk fleiri nauðsynlegra hráefna fyrir stríðsrekstur.

Með þessu er ekki verið að segja að Bandaríkjamenn hefðu átt einir sök á´því að stríðið skall á.

Hernaður Japana í Kína var þess eðlis að útilokað var að láta slíkt viðgangast.