Dagur veit hvað hann syngur.

Vel inni í síðari hálfleik Íslendinga og Hvít-Rússa var staðan 24:20 Íslendingum í vil.

Fullkomlega eðlileg staða og góð og búið í næsta leik á undan að vinna Norðmenn, sem síðar í mótinu urðu líklegir til að komast mjög langt.

Þá kom skelfilegur kafli hjá íslenska liðinu sem fékk á sig að mig minnir sex mörk í röð frá Hvít-Rússum.

Leikurinn var samt ekki tapaður fyrr en á síðustu mínútunni, því að Íslendingar héldu áfram að skora nær allan leikinn.  Það munaði svo grátlega litlu.

Það sama gerðist í næsta leik Íslendinga við Króata og í úrslitaleik Spánverja við Þjóðverja.

Spilið var búið og maður las vonleysið út úr svip íslenska liðsins í upphafi leiks og spurði sjálfan sig hvort þetta væri sama liðið og hafði unnið Norðmennina.

Það sem klikkaði var "þetta reddast"-hugarfarið, að hægt væri hvenær sem væri að galdra eitthvert kraftaverk út úr liðinu.

Það klikkaði að gera það, sem svo oft, já, of oft, hefur bjargað íslenska liðinu og komið því langt, "að fara Krýsuvíkurleiðina" í milliriðil og jafnvel undanúrslit.

Að ná einhverju svipuðu upp og gerðist undir stjórn Alfreðs Gíslasonar á móti Frökkum 2004.  

Dagur blæs á gagnrýni á íslenska liðið

Athugasemdir

[Guðmundur Pétursson, 6.2.2016 kl. 04:37]

Þetta er flókið Omar.  Andlega hliðin þarf alltaf að vera 100% hvort sem að keppt er í rally, poker, skák handbolta eða lífinu sjálfu.  Það munar oft svo litlu á getu að "litlu" atriðin skypta miklu mali.  Lykilatriði er t.d. aldrei! að vanmeta andstæðinginn þo svo að hann sé kannski lélegri á "pappírnum".  Hvaða pappir er það annars?