Ný sýn á fæðingarborgina og samborgarana.

Eftir eitt ár sem hjólreiðamaður er ég þakklátur fyrir að hafa á gamals aldri byrjað að upplifa fæðingarborg mína og íbúa hennar á alveg nýjan og gefandi hátt, miðað við þau 55 ár, sem liðu á milli fyrri reiðhjólatímabilsins og hins síðara í lífinu.

Þrennt veldur þessu aðallega:

Nýjar ferðaleiðir, til dæmis þvert yfir Geirsnefið og um Elliðaárdalinn, sem opna fyrir manni svæði sem maður þekkti ekki áður.

Að hitta fólk á leiðinni, mæta því og jafnvel heilsa því. Það hefur maður ekki gert á leiðum sínum í bíl eftir Miklubrautinni og öðrum götum, - þetta hefur verið ópersónulegur massi af einhverju fólki í bílum sínum.

Að heyra jafnvel hin lægstu umhverfishljóð allt í kringum sig.

Að draga djúpt að sér andann og fylla lungun af fersku lofti og finna kraftinn í fótunum og blóðstrauminn seytla um skrokkinn.  

Á myndinni sést hjólið Náttfari í einni af ferðum sínum, - þarna við bæinn Engimýri efst í Öxnadal eftir ógleymanlegan áfanga frá Akureyri, þar sem hægt var að hlusta á lækjarnið og tístandi unga í hreiðrum á leiðinni upp dalinn.   

Hvar hjóla Íslendingar?

Athugasemdir

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 19.3.2016 kl. 22:16]

Gangi þér vel á þínum hjólreiðaferðum Ómar minn, í stjórnlausri Reykjavíkinni.

M.b.kv.

[Þorsteinn Briem, 19.3.2016 kl. 22:18]

Guð þar blindum gaf nú sýn,
Geirsnef yfir hjóla,
einnig breytti vatni í vín,
vin þann á má stóla.

[Ómar Ragnarsson, 19.3.2016 kl. 22:22]

Þess má geta að vegna uppslitinna hnjáa og takmarkana á því hvað óhætt er að leggja á þau, nota ég reiðhjól með rafhreyfilshjálp, sem kemur inn þegar ég nota fæturna og hef kveikt á straumnum til hreyfilsins, en jafnframt er handgjöf á hjólinu sem hægt er að grípa til ef vafa leikur á um að of langvinnt álag sé á hnén.

Á þessu fyrsta ári nýrra hjólreiða hefur mér skánað í hnjánum þannig að ég hef ekki verið skárri í þeim í tíu ár.

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 19.3.2016 kl. 22:32]

Hreyfing innan of-álagsmarka er bara af hinu góða. Það þekki ég af eigin raun.

En þegar ætlast er til of mikils álags, á ó-ábyrgan ó-sjúkdómsgreindan hátt, (andlega og líkamlega), þá skaðar það liðina og úthaldið, og býr til enn meir farlama aumingja úr restinni af okkur ræflunum liðveiku og ofvirku.

M.b.kv.

[Ómar Ragnarsson, 19.3.2016 kl. 22:51]

Takk, Anna Sigríður. Þetta er einmitt millivegurinn, sem ég er að feta. Vinstra hnéð er mun lakara en hægra hnéð þolir alveg að stigið sé í botn í takmarkaðan tíma, og í sjúkraþjálfun eftir axlarbrot hef ég prófað fótaaflið í einu af stignu tækjunum, og það reyndist 150 wött eða 0,2 hestafl í nokkrar sekúndur, en þess má geta að rafhreyfillinn á hjólinu afkastar 250 wöttum.

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 19.3.2016 kl. 23:34]

Þú ert flottur dugnaðarkall, Ómar minn. Hóflegt hreifingar-álag hjálpar lélegu liðbrjóski. Ég fylgdist með ferðalaginu þínu í fyrra, þegar þú hjólaðir á eigin orkudrifna, og líka varaorkudrifna rafhjólinu þínu milli landshluta.

En ég vorkenndi konunni þinni hinsvegar mikið, að hafa þig þarna á fleygiferð með heilsubresti, á þrjóskunnar vilja, og rafdrifnu hjóli að hluta til, yfir landið. En svona lifir ofvirkt fólk bara alltaf hættulega glannalega :)

M.b.kv.