"The show must go on".

Þessi alþjóðlega krafa leikhúsa á hendur leikara er alþekkt og stundum er haft á orði að hún sé algild. 

Það kemur fyrir að leikari sé fenginn til þess að vera tilbúinn til að hlaupið í skarðið ef leikari forfallast, en oftast er það einfaldlega ekki hægt, og líka of dýrt. 

Líklega hafa allir, sem hafa fengist við það að koma fram á sviði lent einhvern tíma í vandræðum, jafnvel nokkrum sinnum. 

Geta uppákomur orðið skondnar þegar slíkt gerist. 

Á útmánuðum 2008 gerðist það til dæmis, þegar sýningar stóðu sem hæst á söngleiknum Ást í Borgarleikhúsinu, að ég fékk skyndilega gulu, það mikla gulu, að hvítan í augunum varð gul. 

Það var föstudagsmorgun þegar læknir, sem skoðaði mig, kvað upp úr með það að ég yrði að leggjast beint inn á Landsspítalann og það tafarlaust. 

Gulan væri það skæð, að möguleikar gætu verið á ýmsu alvarlegu og skyndilegu, svo sem gallsteinakasti. 

Auk þess væri hver einasti dagur dýrmætur þegar svona stæði á, til að fást við tilfellið. 

Ég benti honum á að það yrðu tvær sýningar á söngleiknum þessa helgi og að enginn gæti hlaupið í skarðið fyrir mig. 

Ég náði símasambandi við leikstjórann sem sagði að það yrði að fella þessar sýningar niður ef ég mætti ekki, og það væri mjög slæmt og dýrt fyrir alla aðila, bæði alla þá sem tækju þátt í þessari fjölmennu sýningu, áhorfendurna og leikhúsið sjálft. 

Það var erfið ákvörðun að óhlýðnast annað hvort leikhúsinu eða lækninum, en leikhúsið hafði vinninginn. 

Fyrir sýninguna var skotið á fundi baksviðs til að gera leikendum og starfsfólki grein fyrir þeim möguleika að ég gæti hugsanlega fallið úr leik í miðri sýningu. 

Nú kom sér vel að þessi söngleikur gerist á elliheimili og þess vegna voru meiri líkur en ella að meðal ellibelgjanna væru einhverjir sem hefðu reynslu af svona ástandi. 

Magnús Ólafsson hafði til dæmis einu sinni fengið gallsteinakast, og ég spurði hann ráða, hvernig ætti að bregðast við ef slík gerðist. 

Hann fékk hláturskast. 

"Bregðast við" sagði hann. "Þú getur ekkert gert, bókstaflega ekkert, - þú bara fellur á gólfið og getur ekkert annað en engst það í mestu kvölum sem hægt sé að ímynda sér að hægt sé að fá. Senan, sem þetta gerist í, breytist í það að reyna að koma þér til hjálpar og þú getur ekki leikið nokkurn skapaðan hlut, heldur verður þú í besta falli þér út um tilnefningu til Grímuverðlauna fyrir ósköpin."  

"Ég held ég viti af hverju þú ert með svona mikla gulu," sagði þá Hanna María Karlsdóttir, sem lék í sýningunni.  

"Hvaða lyf hefurðu fengið vegna uppskurðarins og sýkingarinnar miklu sem þú fékkst um daginn?"

"Augmentin", svaraði ég.

"Það er langlíklegasta orsökin" sagði hún.  "Ég fékk Augmentin vegna sýkingar hér um árið og þetta lyf er þess eðlis, að lifrin getur brostið hjá sumum og þá fá þeir gulu sem veldur slíkum ofsakláða, að þeir geta ekki sofið dúr í margar vikur. Það er helvíti á jörðu, en það þarf ekki að fella niður sýningar ef þessi er raunin." 

Það er fyndið eftir á að ég skuli hafa orðið feginn við að heyra þessa útskýringu Hönnu Maríu, því að það var ekki fyrr en þremur mánuðum eftir að ofsakláðinn brast á, sem "helvíti á jörðu" lauk fyrir mig. 

En, -  the show must go on" hélt velli.  

 

 

Þjóðleikhúsið í klípu vegna Heimilistóna