Þar sem Íslendingurinn er tekinn niður.

Ef íslenska vegakerfið er hræðilegt, er það norska lítið skárra. Og eitt hefur íslenska vegakerfið fram yfir það norska, það er mun hraðeknara en það norska, og munar þar miklu. 

Þegar ég fór í lengsta leiðangur minn um Noreg 1998 til að gera þrjá þætti fyrir Sjónvarpið auk frétta, gerði ég mjög góða áætlun um framvindu mála að því er ég hélt. 

Þetta voru 14 dagar, þar af rúmir 12 innanlands í Noregi. Leiðin átti að liggja frá Osló um Þelamörk og Harðfangursfjörð til Björgvinjar, þaðan um Sognfjörð og norska hálendið og síðan alla leið norður til Alta og til baka aftur. 

Skemmst er frá því að segja að þessi áætlun hrundi strax á öðrum degi. Stór hluti þjóðleiðarinnar milli stærstu borga Noregs með samtals yfir eina milljón íbúa var með eina akrein í hvora átt og svo krókóttur að á löngum köflum var hver blindbeygjan eftir aðra og hámarkshraðinn 50 km/klst. Á þessari leið voru meira að segja nokkrar einbreiðar brýr! 

 

Hraðinn sums staðr niður í 30 km/klst. 

Ef gerð var minnsta tilraun til að hraða ferðinni kostaði það hættu og vandræði, enda hver hraðamyndavélin við aðra á löngum köflum. 

Á þriðja degi varð að játa sig sigraðan, stansa aðeins, endurmeta stöðuna og líkt og heyra norska rödd tala niður til sín: "Slappaðu af! Slappaðu af! Ef þú gerir það ekki eyðileggur þú ferðina!"  

Þarna var Íslendingurinn tekinn niður ef svo mátti að orði komast. Og það var sama hvað reynt var, - þegar komið var norður til Alta, voru tólf dagar liðnir og leiðangurinn orðinn minnst þremur dögum á eftir áætlun. 

Og samt hafði ég miðað ferðina og áfangana á hverjum degi við hraðann á veginum heima! 

Norðmennirnir ráðlögðu mér að bæta við dögum og aka ekki sömu leið til baka, heldur flýja sitt ríka olíuríki, aka suður um Finnland og Svíþjóð alveg suður undir Stokkhólm og taka þaðan vinkilbeygju um sænska vegi til vesturs til Oslóar! 

Og síðasta kaflann til Oslóar yrði ekinn á einni akrein!  

Nú var Íslendingurinn alveg tekinn niður og eftir að hafa farið yfir stöðuna með yfirmanni mínum heima, var bílaleigubílnum skilað í Alta og flogið til Oslóar og þaðan heim. 

Í þessu ferðalagi og mörgu um Noreg sem á eftir fylgdu var eitt þó áberandi 1998. Þeir höfðu byrjað á að malbika allt vegakerfið fyrst og útrýma malarvegunum alveg. 

Ég ók síðast um Noreg 2009 frá Björgvin til Oslóar og þaðan til Stokkhólms. Og enn var ekið á einni akrein út úr Osló austanverðri til suðurs í átt að draumalandinu Svíþjóð með sína 110 km/klst hraða vegi, sem þó eru með minni slysatíðni en bestu vegirnir í Noregi, þar sem leyfður hraði er mun minni en hjá Svíunum.  

Á versta veg í Noregi