Íslands þúsund ár

12.4.2018 | 00:26

Brákaður háls, axlarbrot, djúpur skurður á enni og slitið rassgat slógu í gegn.

Ætla mætti að leiksviðið sé einhver hættulegasti staður sem hægt er að vera á.

Fjórum sinnum á 64 ára leikhúsferli hef ég slasast á sviðinu, beinbrotnað í tvö af þeim skiptum, en í öll skiptin ætlaði allt um koll að keyra í fagnaðarlátum.

Hið fyrsta gerðist á Kirkjubæjarklaustri 1979 þegar ég misreiknaði örlítið stöðuna í lok Sveitaballs og hallaðist það mikið fram af sviðsbrúninni í leikinni ölvun sveitaballatöffara, að óhjákvæmilegt var að fara fram af.

En á þúsundasta hluta úr sekúndu hætti ég við að stökkva beint niður, heldur breytti því í heljarstökk, sem misheppnaðist auðvitað gersamlega.

Ég kom beint niður á hausinn og það var undravert að ég skyldi ekki hálsbrotna.

Hálsliður brákaðist að vísu og fólk hreifst mjög af tilþrifunum.

Fimm árum síðar hnykkti ég á meiðslinu í kollhnís afturábak í sama lokaatriði Sveitaballs, þurfti að fara í hálskraga og hætta keppni í ralli á miðju Íslandsmeistaramóti.

Á litlu jólunum á Sólheimum 2015 ætlaði ég í hlutverki Gluggagægis að leika með tilþrifum þetta erindi:

Hafið þið Gluggagægi séð

grá og síða skeggið með?

Glápir hann alla glugga á.

Gott ef hann ekki brýtur þá.

Í síðustu setningunni steig ég ákveðið fram og stangaði höfðinu fram á við til að túlka það hvernig Gluggagægir myndi brjóta glugga, en blindaður af ljósi framan í mig sá ég ekki í skugganum á sviðsbrúninni, að það lá trappa inn í hana.

Ég steig því út í tómið um leið og ég hnykkti höfðinu fram, steyptst beint fram af sviðinu, lenti á hægri öxlinni og braut hana með glæsibrag í staðinn fyrir ímyndaðan glugga.

Stóð upp og hélt áfram enda urðu fagnaðarlætin einhver hin mestu í manna minnum.

Kona, sem var kynnir spurði mig hvort eitthvað væri að og ég svaraði: "Ég er axlarbrotinn."

"Hvernig veistu það?" spurði konan.

"Ég er síbrotamaður" svaraði ég, "braut mig fyrst þrettán ára."

Á stórri skemmtun í Austurbæjarbíói 1961 kom ég hlaupandi á fullri ferð á leið inn á sviðið og ætlaði að stökkva glæsilega upp í gegnum dyrnar sem voru til hliðar við sviðið.

Ég sá ekki hvasst þríhyrnt járn, sem stóð út úr veggnum til þess að varna því að hurðin sveiflaðist út, svo að járnið skar djúpan skurð í enni mitt svo að blóðið lagaði niður andlitið.

Járnið var haft það hátt uppi að enginn gæti stokkið upp í það, en eins og sést á bestu blaðaljósmynd BÍ fyrstu árin, stökk ég miklu hærra en menn höfðu gert ráð fyrir að væri hægt.

Ég gerði úr þessu alveg nýtt atriði i skemmtiskránni, sem vakti mikla lukku.

"Skemmtilegasta" atvikið gerðist í Iðnórevíunni 1969. Um jólin var ég Gáttþefur á um 50 skemmtunum og datt um það bil 150 sinnum á rassinn samtals yfir hátíðarnar í erindinu "Ég á heima á Dettlandi" og auk þess nokkrum sinnum á rassinn í sýningum Iðnórevíunnar.

Á síðustu sýningunni gerðist afar fyndið atriði að sögn allra sem á horfðu.

Þegar ég datt á rassinn var engu líkara en að að hægri fóturinn dytti úr sambandi.

Ég engdist því liggjandi á sviðinu og það varð að taka mig upp og bera mig út af sviðinu við mikil hlátrasköll.

Í ljós kom að ég hafði í öll þessi rúmlega 150 skipti dottið á hárgreiðu sem var í hægri rassvasanum og að lokum hafði hún étið sig í gegnum rassvöðvann!

Næstu tvær vikur staulaðist ég við hækju og fóturinn varð allur eldrauður af blóði, sem seig niður hann.

Þegar ég var spurður, hvað hefði gerst, svaraði ég því sem satt var:

"Ég sleit á mér rassgatið." Er hugsanleg eini Íslendingurinn sem það hefur gert.

Niðurstaða: Leiksviðið er ekki sams konar staður og Brimborg.