"Látið ekki karlinn komast upp með þetta!"

Sumum leikmönnum í boltaíþróttum eru gefnir hæfileikar til þess að "lesa" stöðuna í leiknum og vera ævinlega á þeim stað þar sem boltinn kemur. 

Einn knattspyrnumaður fyrr á árum, sem hafði þennan hæfileika, var Ellert Schram. 

Hann var einn af þessum "klettum í vörninni", batt hana saman, stjórnaði spilinu og stöðvaði sóknir andstæðinganna.  

Var herforinginn á sínum vallarhelmingi. 

Ellert var um nokkurra ára skeið í útvarpsráði og kom einu sinni inn í lið Sjónvarpsins í árlegum leik við KEA þegar þessi fyrirtækjalið mættust á Melavellinum. 

Þá voru liðnir um tveir áratugir frá því að hann hætti að keppa, en hann hafði greinilega engu gleymt þegar komið var á Melavöllinn til að fást við knáa KEA menn, sem á tímabili státuðu af landsliðsmönnum úr ÍBA. 

Í fyrri hálfleiknum stöðvaðist hver sókn norðanmanna af annarri á Ellerti, oftast á höfði hans, þar sem hann virtist ævinlega geta stokkið hærra upp en aðrir, bæði á eina hárrétta augnablikinu og eina hárrétta staðnum. 

Fóru smám saman að heyrast formælingarhróp frá áhorfendum, sem höfðu komið með liðinu að norðan: "Látið ekki kallinn fara svona með ykkur!" "Stoppið þið helvítis kallinn!"  "Látið ekki kallinn komast upp með þetta!"

Ef ég man rétt varð rekistefna út af því í hálfleik að Ellert væri að spila með RÚV-liðinu vegna þess að hann væri ekki fastráðinn starfsmaður þar. 

Ekki man ég hver úrslit þess máls urðu, en Ellert spilaði ekki aftur með liðinu. 

Ég spilaði innanhússbolta með hópi um margra ára skeið í hópi, þar sem þeir Ellert og Óli Schram voru meðal þátttakenda. 

Betri og ljúfari menn var ekki hægt að finna á vellinum, hvort sem þeir voru með manni í liði eða ekki. 

Því svæsnara sem orðbragðið varð í köllum áhorfenda á leik KEA og RUV, því betur og ljúflegar spilaði Ellert. 

Ég reikna með að ókvæðisorðin hafi hljómað eins og dýrlegt tónverk í eyrum hans. 

Því fyrirbæri kynntist ég þegar ég var hálffimmtugur enn að keppa í rallakstri og flestir keppinautarnir voru mun yngri. 

Einu sinni heyrði ég út undan mér að einhver hinna yngstu sagði í hálfgerðum formælingartóni við aðra ungliða í hópnum: "Djöfull keyrir helvítis kallinn!" 

Þetta hljómaði eins og dýrlegt hól og var eins og hrein vítamínssprauta.  

„Hún er náttúrulega 1,87!“