"Guðmóður"-eldfjallið bætir í eldvopnasýninguna.

Fram undir miðjan síðasta áratug liðinnar aldar virtist Bárðarbunga eitthvert lítillátasta eldfjall landsins. 

Samt það næst hæsta. 

Það var sjaldan talað um þá staðreynd, að þetta eldfjall gæti ráðið miklu um stórgos, sem næðu allt suður undir Hrafntinnusker. 

En með batnandi mælingum fór að sjást, að þetta lúmska eldfjall lét æ meira til sín taka í skjálftum og loks í smágosi í Hamrinum 1995 og Gjálpargosinu 1996. 

Fram að Holuhraunsgosinu 2014 var talið líklegasta að hið eldra Holuhraun og Þorvaldshraun skammt norðar væru á áhrifasvæði Öskju. 

Annað kom í ljós. 

Og í mörgum hrinum, sem koma norður af Bárðarbungu, allt norður í Upptyppinga, Áftadalsdyngju og Herðubreið árin 2007 til 2008 var þessi "guðmóðir" gosa sem spönnuðu yfir hálft landið, grunuð um græsku. 

Samlíkingar eins og "Maríuforingi" eða "Guðmóðir" koma upp í hugann, því að engu er líkara en sú gamla framleiði eldgosavopn og dreifi þeim til eldstöðva til norðausturs og suðvesturs til þess að vinna stórvirkin fyrir sig. 

Nú síðast sést að hún er líka með puttana í Tungnafellsjökli, en á meðfylgjandi mynd, sem vonandi tekst að setja inn, þar sem síðuhafi er nú staddur á Suðureyri við Súgandafjörð, er horft af Bárðarbungu til norðvesturs yfir Vonarskarð, Tungnafellsjökul, Sprengisand og Hofsjökul. 

Myndin var tekin fyrir tæpum áratug en óvíst er hvort maður væri fíkinn í að vera þarna núna á svæði, þar sem komin eru tvö op niður í gegnum ísinn ofan á sjóðandi og vaxandi hveravirkni. Hætt er við að litla rauða Súkkan sýndist eins og smá krækiber ef hún dytti niður í slíkt gímald. 

 

Sprungur gliðna við Tungnafellsjökul