Bjargaði brúðkaupsferð Kyoto frá kjarnorkuárás 1945?

Misjafnt er hvaða hugarfar og menningarlegan þroska og þekkingu hershöfðingjar hafa.

Þegar sett var á blað hvaða japanskar borgir yrðu á "dauðalista" yfir þær borgir, sem fyrstu kjarnorkusprengjunum yrði varpað á, var Kyoto efst á listanum hjá herforingjaráðinu. 

Það þýddi, að ef aðstæður, til dæmis veðurfarslegar, yrðu þær, að Kyoto lægi vel við, yrði hún hiklaust valin. 

Stimson, varnarmálaráðherra, sem var republikani, hafði komið til Kyoto í brúðkaupsferð sinni, og var kannski sá eini í yfirstjórn styrjaldarrekstursins sem vissi náið um hið einstaka menningarlega og trúarlega gildi Kyoto, mælti gegn þessu áformi og hafði sitt fram, tók beinlínis ráðin af herforingjaráðinu. 

Með þessu var Kyoto bjargað fyrir fullt og allt. 

Hann gerði það ekki aðeins vegna þess að hann vildi forða einstæðum menningarverðmætum frá gereyðingu, heldur ekki síður vegna þess, að þessi árás myndi hafa jafnvel enn meiri eflandi áhrif á baráttuvilja japönsku þjóðarinnar og stappa meira í hana stálinu en verstu árásir nasista höfðu á Breta á sínum tíma. 

Stimson var repúblikani í stjórn Trumans, sem var demokrati. Að Truman hefði hefði hótað opinberlega að gereyða helstu menningarverðmætum Japana hefði verið óhugsandi, jafnvel þótt fyrir lægi það sjónarmið haukanna, sem vildu hafa Kyoto sem skotmark, að einmitt trúarlegt og menningarlegt gildi Kyoto væri slíkt, að allur vindur yrði úr Japönum, ef borginni yrði eytt. 

Það mat varð undir, þegjandi og hljóðalaust, og björgun Kyoto var eitt síðasta verk Stimsons áður en hann hætti störfum. 

Hvort sú tilviljun, að hermálaráðherrann þekkti til í Kyoto, hefði ráðið úrslitum um þessa ákvörðun hans, er erfitt að fullyrða til fullnustu um, en hitt er vitað, að í fleiri skipti beitti hann valdi sínu, með samþykki Trumans, gegn vanhugsuðum eða vafasömum ákvörðunum valdamanna í hernum. 

Það hefði kannski ekki þurft áhrif af brúðkaupsferð, heldur frekar skynsemi, yfirvegun og framsýni til að þyrma Kyoto. 

Eftir þessa björgun Kyoto er það almenn skoðun sagnfræðinga og stjórnmálafræðinga, að kjarnorkuárás á Kyoto hefði ekki aðeins verið glapræði, heldur stríðsglæpur. 

En nú eru aðrir tímar í Washington og forsetinn sjálfur hótar opinberlega að ráðast á skotmörk sem hafa jafnvel það eina gildi að vera mikils virði menningarlega og þar með jafnvel trúarlega. 

Og heldur því fram að þessi stefna sé eins hrein friðarstefna og hugsast geti. 

Reiðubúnir að ráðast á 52 skotmörk

Athugasemdir

[Ásgrímur Hartmannsson, 5.1.2020 kl. 14:58]

Það er farið yfir þetta allt hér: http://www.gutenberg.org/ebooks/685

Þeir völdu borgir sem höfðu að mestu sloppið við sprengjuárásir, til að sjá hver raun-áhrifin væru.  Nagasaki var fyrir valinu vegna þess að Mitsubishi-verksmiðjurnar voru þar.

Hiroshima var á listanum, með nokkrum öðrum borgum sem lágu vel við höggi.  Svo viðraði bara vel þann daginn. 

[Hörður Þormar, 5.1.2020 kl. 15:54]

Það má spyrja sig hver var tilgangurinn með loftárásunum á þýskar borgir, svo sem Hamborg, München, Pforzheim og Dresden, síðustu mánuði stríðsins.

Árásirnar á Dresden í febrúar 1945 eru frægar að endemum en lítið hefur verið fjallað um árásirnar á Pforzheim, "smáborg" í SV Þýskalandi, um svipað leyti. Þar létu yfir 17 þús. manns lífið, meira en þriðjungur borgarbúa.

Höfðu þessar árásir einhvern hernaðarlegan tilgang eða hafði hefndarþorstinn algerlega gagntekið bandamenn þegar þeir sáu sigurinn nálgast?

Og hver var þáttur Churchills í þessum aðgerðum?

[Halldór Jónsson, 5.1.2020 kl. 16:22]

Það er nú dálítið áberandi að aðilar þarna hafa notað stórkarlalegt orðfæri í skeytasendingum hvors til annars. Fasistarnir í Íran eru auðvitað alger afstyrmi sem betur væru settir af hið bráðasta vegna nannkynsins alls.

[Ómar Ragnarsson, 6.1.2020 kl. 01:37]

Gleymda stórárásin er árás tveimur árum fyrr en kjarnorkuárásirnar 1945, en fyrsta loftárásin af svipaðri stærð og Hiroshima og Nagasaki. 

Það var árásin á Hamborg sumarið 1943 þar sem 43 þúsun manns var slátrað.