Hjólaendurreisn Reykvíkings kom frá Akureyri. Byrjun á framhaldssögu.

Fram til 19 ára aldurs var síðuhafi forfallinn hjóladellukarl en þó aðeins á reiðhjólum, hljóp yfir skellinöðrutímabilið af reiðhjóli yfir á minnsta og sparneytnasta bíl landsins. 

15 ára var hjólað frá Reykjavík upp að Glitstöðum í Norðurárdal á sjö klukkustundum og fleira var eftir því.  

Liðu nú árin og á árunum 1967 til 1970 var í notkun litið samanbrjótanlegt hjól sem komst fyrir í bæði bílum og litlum flugvélum. 

Þá tók við 45 ára tímabil með engum hjólreiðum. 

Í desember 2013 var baslað við að selja gamlan jeppa í Reykjavík, en það snjóaði svo mikið að enginn sá hvað stóð í glugganum. Var brunað norður til Akureyrar til að sjá hvort betur gengi þar á bílasölunni Ósi, en þá brá svo við að þar byrjaði að snjóa og snjóaði fram á vor.

En þá kom tilboð, sem ekki var hægt að hafna: Að skipta á jeppanum og ónotuðu rafreiðhjóli af gerðinni Dyun, kínverskt, framleitt á Ítalíu fyrir Bandaríkjamarkað, sem virt var á 250 þúsund kall. 

Myndin hér að ofan er af þessu hjóli við Engimýri í Öxnadal og var tekin þar sumarið 2015. 

Hafði þá stóru kosti að vera gert fyrir 32ja km/klst hámarkshraða og vera með handgjöf eins og vélhjól og yrði því engin vandkvæði á á selja slíkan eðalgrip í Reykjavík. 

Vegna anna liðu vikur þar til hægt var að reyna að gangsetja hjólið, en það gekk ekki.

Auðvitað varð hjólið að virka ef þáð átti að seljast sem nýtt og ónotað.  

Skýringin gat verið kyrrstaða þess áður en ég fékk það og til viðbótar eftir að ég fékk það, en líka það, að til þess að hlaða það varð að setja hleðslusnúruna fyrst í samband á hjólinu og siðan í innstunguna í veggnum en það tók marga mánuði að detta niður á setningu um þetta í handbókinni. 

Loks var það svo í mars 2015 sem með réttri hleðslu var hægt að ná 300 metra akstri, - í næstu tilraun 800 metrum og síðan lengra og lengra uns það dró átta kílómetra, að heiman upp í Útvarpshús. 

En úrslitum réði að komast í samband við sérfræðisnilling á þessu sviði, sem fann út, að aðeins þyrfti að skipta um tvær sellur af tíu til þess að rafhlaðan virkaði til fulls. 

Að norðan frétti ég af vaxandi áhuga fólks þar á bæði reiðhjólum og rafreiðhjólum, þar sem menn voru til dæmis að keppa í þvi hve langt þeir kæmust á einni hleðslu. 

Þar gat verið um að ræða marga tugi kílómetra ef menn notuðu fæturna rösklega. 

En allur tíminn, sem þetta basl hafði tekið, gerbreytti viðhorfum mínum til hjólsins, þessa eðalgrips, sem gat flutt mig allra minna ferða í hverri einustu viku ársins á milli staða með aðeins tíu aura orkukostnaði á kílómetrann. 

Allir áunnir fordómar varðandi hjólreiðar féllu á nokkrum vikum, það var aldrei of kalt, bara spurning um að klæða sig rétt, og hægt að ferðast örugglega á negldum dekkjum allt árið, nema þegar vindhviður fóru yfir 20 m/sek, sem var miklu sjaldnar en flestir hefðu haldið. 

Aðeins eitt var pirrandi þessa fyrstu mánuði: Ég datt nokkrum sinnum á hjólinu, nokkuð sem aldrei hafði gerst í gamla daga. 

Hvað var það á þessu hjóli, sem var öðruvísi en á reiðhjólinu Blakki í gamla daga?

Aldur knapans?  Nei, en samt urðu allar bylturnar áfram við sömu aðstæður: Komið of hratt í beygju eða að óvæntri hindrun, en fipast við að svipta hjólinu að vild um leið og hægt var á því. 

Það hlaut að vera eitthvað á hjólinu sjálfu, sem olli þessu. Og þá kviknaði allt í einu ljós: Það eina sem var á þessu hjóli sem ekki var á öðrum reiðhjólum, var handstýrða aflgjöfin. 

Og af því leiddi að viðbragðið með hendinni þegar hægja þurfti snögglega á ferðinni, var rangt; öfugt miðað við hið rétta: Ég gaf hjólinu afl í stað þess að draga aflið af. 

Og þarna kom það! Ég var með meira en 7400 flugtíma að baki, og á flugvél dregur maður hendina, handarbakið að sér þegar maður dregur af aflinu. 

En á vélhjóli er þetta öfugt; með gefur hjólinu inn ef maður dregur handarbakið, viðmiðunarpunktinn, að sér. 

Þegar þetta var orðið að aðgátsatriði og vaninn byrjaður að þróast, hvarf þetta hættulega atriði alveg, og síðan hefur engin bylta orðið (7-9-13) á vélhjólunum mínum. 

Niðurstaða: Flugmenn með drjúga flugtíma eru í sérstökum áhættuhópi sem nýgræðingara á vélhjólum!

Nú voru grúsk og pælingar komin í spilið og hugmynd kviknaði að því að koma á framfæri þeim miklu möguleikum í samgöngum sem hvers kyns hjól, allt frá reiðhjólum upp í bifhjól af fullri stærð, gátu fært okkur Íslendingum. 

En hvernig gat það gerst?  Reynsla í fjölmiðlum benti ekki til árangurs af því að senda upplýsingar til fjðlmiðla á A4 blaði. Slíkt færi líklega beint í körfuna. Eina leiðin var líklega að sýna á áþreifanlegan hátt, með "demostration" hvílíkt hagræði og sparnaður væri fólgin í notkun hjóla. 

Það varð að veruleika í ágúst 2015 og átti síðan framhald 2016, 2017 og 2020 þar sem Akureyri lék stórt hlutverk í þrjú skiptin af fjórum. . 

 

  

„Við teljum okkur vera áfangastað fyrir hjólafólk“