Fyrsta kjarnorkusprengjukrísan var í upphafi Kóreustríðsins.

Kóreustríðið var merkilegt stríð um marngt og nú hefur Max Hastings skrifað svipaða bók um það og bókina um Seinni heimsstyrjöldina, sem hefur fengið fádæma lof. 

Svipað á við um bókina um Kóreustríðið, sem nú er komin út í ekki síðri þýðingu Magnúsar Þórs Hafsteinssonar en þýðing hans um fyrri bók Hastings var, hreint meistarastykki. 

Í bókinni um Kórestríðið er afar athyglisleg og góð lýsing á því sem gekk á í undanfara þess að Harry S. Truman rak hina miklu stríðshetju Douglas Mac Arthur úr embætti yfirhershðfðingja. 

Mac Arthur var orðinn ansi firrtur í hættulegum tillögum sínum um að varpa kjarnorkusprengjum á skotmörk í Kína gera fleiri kúnstir, sem voru margar hverjar stórvarasamar, og lét sér ekki segjast.   

Kóreustríðið var fyrsta styrjöldin í Austurlöndum fjær sem skók allan heiminn af ótta við að hún stigmagnaðist og yrði að þriðju heimsstyrjöldinni. 

1948 átt Bandaríkjamenn þegar 50 kjarnorkusprengjur, en 1949 sprengdu Sovétmann fyrstu sprengju sína og þar með hófst kjarnorkuvopnakapphlaup. 

Kóreustríðið var það hættulegt og eldfimt, að Bandaríkjamenn sendu herlið að nýju hingað til lands, sem sat hér til 2006.  

Að vísu margfaldaðist kjarnorkuógnin milli 1950 og 1962, þegar ógnin var komin á stig gereyðingar, einkum vegna vetnissprengjanna, en þær stærstu voru tíu þúsund sinnum öflugri hver en sprengjurnar sem var varpað á Hiroshima og Nagasaki. 

Afar skilmerkileg lýsing í bóknni nýju er mikils virði nú til þess að varpa ljósi á eðli þess ástands, að heimurinn leiki á heljarþröm hættunnar á gereyðingarstrríði.

Það sést vel á samantekt í Morgunblaðinu í dag á slíku ástandi 1962, 1983 og oftar.