Kirkjan og skírnarfonturinn.

Marga merka kirkjugripi má finna á Íslandi og láta ekki allir mikið yfir sér.

Einn slíkur er í kirkju Óháða safnaðarins í Reykjavík, en í dag var þess minnst þar að 50 ár eru frá vígslu kirkjunnar. Hægt er að sjá hann betur og aðrar myndir hér með því að tvísmella á þær.

Séra Emil Björnsson, fyrsti prestur safnaðarins, fékk Ásmund Sveinsson til að gera skírnarfont fyrir kirkjuna og hugmyndin á bak við hann er frábær.

Á myndinni af fontinum hér á síðunni sést að hann felst í tveimur eikarsúlum, gylltum krossi að baki þeim, sem sólarljósið fellur á og endurkastast síðan þaða eftir gylltum teinum sem halda uppi skírnarskálinni og teinum sem lýsa til jarðar.

Teinarnir sem endurvarpa sólarljósinu frá krossinum niður á við, tákna sólina, sem skein á Þorstein Ingólfsson, son Ingólfs Arnarsonar, þegar hann lét bera sig út undir bert loft á banabeði. 

Þar fól hann sig þeim guði er skapað hefði sólina og andaðist síðan. 

Súlurnar eru tákn öndvegissúlnanna, sem voru heimilisguðir í Reykjavík.

Önnur er karl en hin kona, og geislarnir sem skína á skírnarskálina tákna mátt lífsins sem streymir frá sólinni, Guði, og foreldrunum til hins nýfædda barns.

Líf kviknar af lífi gæti verið lýsing þessarar hugsunar.

Þessi kirkja er mér kær. Ég var einn þeirra sem vann að smíði hennar á árunum 1956-59.

Hún var valin ein af stílhreinustu og fegurstu byggingum borgarinnar þjóðhátíðarárið 1974.

Hún hefur aldrei verið fallegri en nú eftir að hafa verið endurnýjuð gagngert í annað sinn.

Troðfullt var út úr dyrum í dag og aðeins hluti viðstaddra sést hér á mynd úr salnum. 

 Á mynd, neðst á síðunni,  má sjá Hólmfríði Guðjónsdóttur, formann safnaðasstjórnar, halda ræðu dagsins og rekja sögu safnaðar og kirkju.

Safnaðarpresturinn Pétur Þorsteinsson, situr til hægri við hana.

Þegar ég var tíu ára gerði ég teikningu að kirkjunni og gaf prestinum.

Já,  kirkjan var mér strax hugleikin, enda voru afi og amma og pabbi og mamma meðal stofnenda safnaðarins eftir að Fríkirkjusöfnuðurinn í Reykjavík klofnaði. 

Gunnar Hansson teiknaði kirkjuna síðan og sést vel af hlaði hennar hve ólík hún er Háteigskirkju og Hallgrímskirkju, sem blasa þar við.

Norðurhliðini er skemmtileg, - birtan fellur á ská niður um langa og mjóa glugga eins og sést á mynd sem tekin var innanfrá og sést hér fyrir neðan.