Hræðsluáróðurinn gegn þjóðaratkvæðagreiðslum stenst ekki.

Allt frá lýðveldisstofnun fyrir tæpu 71 ári hafa íslenskir valdamenn ávallt heykst á því að halda þjóðaratkvæðagreiðslur um pólitísk málefni á þeim forsendum sem nú er haldið á lofti eina ferðina enn: "Þjóðaratkvæðagreiðsla myndi ógilda alþingiskosningar".

Reynslan hér hefur þó sýnt allt annað, því í þau þrjú skipti sem forsetinn hefur vísað málum til þjóðarinnar, fjölmiðlafrumvarpinu og tveimur Icesavemálum, sátu báðar ríkisstjórninar, sem í hlut áttu, áfram, og næstu alþingiskosningar fóru síðan fram eins og ekkert hefði í skorist. 

Norðmenn felldu ESB samninga tvívegis en ríkisstjórnirnar, sem stóðu að samningunum sátu þó áfram. 

Núverandi valdhafar lofuðu þjóðaratkvæðagreiðslu um samningaviðræður við ESB en svíkja það síðan á þeim forsendum, að í því máli ríki "ómöguleiki".

En í þessu máli þarf ekki að ríkja neinn "ómöguleiki."  

Einkennilegt er að deiluaðilar nú skuli ekki sættast á það að láta málið malla fram að næstu kosningum - ef þjóðaratkvæðagreiðsla fæst ekki fram, - úr því að það er búið að malla þegar í tvö ár. 

Besta hliðstæða, sem manni kemur í hug, er sú þegar manni er haldið sofandi í öndunarvél.

Það er ekkert auðveldara en að hætta þessum deilum og lofa málinu bara að sofa fram að næstu kosningum þegar þjóðin ákveður framhaldið.

Málinu hefur verið haldið pólitískt sofandi í öndunarvél í tvö ár og ef ríkisstjórnin núverandi treystir sér ekki til þess að láta kunnáttumenn vinna áfram að málinu í rólegheitum, er einfaldlega hægt að láta málið kyrrt liggja fram að næstu kosningum.  

Á sínum tíma var Þjóðleikhúsið steypt upp og fokhelt, þegar stríðið skall á, og þá hertóku Bretar það og húsið stóð óhreyft öll stríðsárin. 

Setjum sem svo að eftir stríð hefðu orðið deilur um hvort eða hvenær af fjárhagsástæðum ætti að klára málið, - hefði þá ekki verið eðlilegra að lofa því að standa um sinn heldur að brjóta það niður?

Dauðadæmt án pólitísks vilja

Hefur lengi endurspeglast í áreiðanleikakönnunum.

Gæði bíla Lexusdeildar Toyota og Mazda hafa birst í ýmsum könnunum í furðu langan tíma, miðað við hina hörðu samkeppni sem ævinlega ríkir í bílaframleiðslu. 

Þetta hefur til dæmis komið fram í árlegu yfirliti þýska bílatímaritsins Auto motor und sport, sem hefur birst í árlegri sérútgáfu með niðurstöðum um viðhald og bilanatíðni bíla undir yfirskriftinni "Gebrauchtwagen" eða "Notaðir bílar."

Ferill Toyota og Mazda á toppnum í þessu ársriti allt frá fyrstu árum 9. áratugarins og fram á okkar daga hefur verið mjög góður.

Ég sagði oft á þessum árum að Mazda væri vanmetnasta bílategundin hér á landi, svo lítið sem seldist af þeirri gerð á Íslandi þá. 

Í ritinu er birt gróft yfirlit yfir bilanatíðni bíla, og er bilanatíðni einstakra hluta bílanna táknaður með súlum,  rauðum súlum ef viðkomandi bíll sé bilanagjarnari, en grænum, ef bilanatíðnin er minni en meðaltalið.

Árum saman voru Toyota og Mazda með flestu grænu súlurnar, og athyglisvert var að sjá  á sínum tíma þegar einstaka gerðir Benz, BMW og Audi fóru að hiksta í þessum efnum, þessir viðurkenndu eðalbílar.

Aðeins ein bílgerð var með allar súlurnar rauðar og stórar fram til síðasta framleiðsluársins 2000, en það var upphaflega gerðin af Mini!

Margt fleira en bilanatíðni og áreiðanleiki hefur áhrif á það hvaða bílar seljast best, en bílasagan geymir mörg dæmi um það, hve vöruvöndun skiptir miklu máli á þessum markaði eins og öðrum.   

Lexus og Mazda bestu bílsmiðirnir

Tímanna tákn.

Það hlýtur að teljast tímanna tákn og tákn um mikinn ólgusjó í tæknimálum og hraða á tækniþróun á menningarsviðinu að Skífan, sem var stórveldi á sviði tónlistarmenningar á Íslandi í áratugi, skuli nú hafa lagt upp laupana.

Það myndi verða talin saga til næsta bæjar ef helstu bókabúðir í Reykjavík yrðu lagðar niður. 

Eins og er virðist staða bókarinnar og lesturs furðu góð þótt erfitt sé að segja hvort einhver tæknibylting geti lagt hana á hliðina eins og geisladiskinn.

Geisladiskurinn er ekki eins handhægur og bókin. Munurinn er sá að það er auðvelt víðast hvar að grípa til nettrar bókar og glugga í hana en þarf hins vegar að vera tæki við hendina til að spila disk.

Undantekningar eru frá þessu, svo sem hjá ökumönnum bíla, sem að sjálfsögðu geta ekki verið að lesa bækur undir stýri.  

Ýmsar spurningar vakna, svo sem hvernig hægt sé að nálgast það mikla tónlistarefni, sem hingað til hefur verið á boðstólum í plötuverslunum. 

 

 

 

Skífunni lokað eftir 40 ár

Sér náttúran sjálf um jafnvægið?

Athyglisverðar umræður og deilur hafa verið um íslenska refinn um margra ára skeið, einkum um friðun hans í Hornstrandafriðlandi,sem ýmsir hafa gagnrýnt harðlega.

Hefur gagnrýnin beinst að því að með því að skjóta ekki refinn í friðlandinun sé verið að ógna öllu lífríki á svæðinu, einkum hinu öfluga fuglalífi, sem refurinn muni útrýma, auk þess sem refir frá friðlandinu muni streyma úr þeirri útungarstöð, sem friðlandið sé, og eyða lífi um allt land, eða minnsta kosti alla Vestfirði.

Einni spurningu hefur þó aldrei fengist svarað: Úr því að refurinn hafði, áður en Ísland var numið, haft heil 10 þúsund ár frá lokum ísaldar til þess að eyða fuglalífinu, hvers vegna hafði honum ekki tekist það á svo drjúgum tíma?

Svipuð spurning og á Alþingi árið 1000 þegar spurt var: Hverju reiddust goðin þegar hraunið brann er nú stöndum vér á?

Nú hrynur refastofninn á Hornströndum að því er virðist án þess að nokkra skýringu sé að finna á því, og hrynur meira að segja þegar hann hefur alveg frítt spil af mannanna hálfu til þess að halda áfram að eyða lífi í fuglabjörgunum eins og sagt er að hann hafi fengið að gera óáreittur.

Eitthvað virðist vera að gerast í náttúru svæðisins sem erfitt er að útskýra öðruvísi en með því, að náttúran sjálf sjái um það, eins og hún gerði að mestu í 10 þúsund ár fyrir landnám, að jafnvægi náist í lífríkinu.  

 

Refastofninn á Hornströndum hrundi