Líkurnar hafa alltaf verið óendanlega miklar.

Líkurnar á því að lífverurnar á hnetti eins og jörðinni finni líf á annarri plánetu hafa alltaf verið og verða alltaf óendanlega miklar samkvæmt minni heimsmynd, sem er þessi:

Tíminn, alheimurinn og tilveran eru óendanleg, þau byrjuðu aldrei og enda aldrei. Þess vegna eru óendanlega miklar líkur á því að lif sé á óendanlega mörgum hnöttum í alheiminum.

Það er hægt að skipta tímanum í tímabil og afmarka ákveðna hluti í lengd, breidd og hæð, en ævinlega verður hvert tímabil og hver vegalengd umlukin eilífðinni, óendanleikanum.  

Ekkert í heiminum er minnst, það er alltaf hægt að finna eitthvað minna, - og sama gildir um það sem á að vera stærst, það er alltaf til eitthvað stærra. 

Það stærsta sem við getum hugsað okkur er óendanlega lítið miðað við alheiminn sem á sér engin endimörk. 

Vitneskja okkar er afstæð; því meira sem við teljum okkur vita, því minna verður það í vitund okkar og allífsins miðað við óendanleika alheimsins. 

Allt er mögulegt í eilífðinni. Við gætum þess vegna fæðst og dáið aftur og aftur, því að lífið og dauðinn eru tvær hliðar á sama peningnum, - ekkert líf er án dauða og enginn dauði án lífs. 

Líkur á að finna líf á öðrum hnöttum aukast

Allt getur gerst í blaðamennsku.

Fréttir geta verið réttar þótt þær séu út í hött því að allt getur gerst í blaðamennsku. Eitt af fjölmörgum dæmum er sagan af páfanum sem kom til New York. 

Blaðafulltrúi páfans sagði við hann að hann skyldi vara sig á bandarískum blaðamönnum, sem væru þekktir fyrir ósvífni og fyrr að spyrja ágengra og ófyrirleitinna spurninga. Besta ráðið til að bregðast slíku væri að láta sem hann vissi ekkert um það sem spurt væri um og víkja efni slíkra spurninga þannig strax frá sér.

Þegar bandarísku blaðamennirnir komust að páfanum var sá frakkasti þeirra fyrstur til og spurði páfann: "Er það rétt að þú ætlir að láta málefni gleðikvenna hér í New York til þín taka?"

Minnugur ráðlegginga blaðafulltrúans svaraði páfinn: "Hvað, eru einhverjar gleðikonur hér í New York?"

Meira þurfti þessi blaðamaður ekki heldur sló upp í risafyrirsögn blaðs síns þessari staðreynd:

"ÞAÐ FYRSTA SEM PÁFINN SAGÐI ÞEGAR HANN STEIG Á BANDARÍSKA GRUND: "ERU EINHVERJAR GLEÐIKONUR HÉRNA?"

 

„Algjörlega út í hött“

"Lítið þarf til lausnar máls..."

Með tilvísun í frétt frá Suður-Kóreu um fyrirmæli stjórnvalda til opinberra starfsmanna til að taka sig til og afstýra þjóðarvá á einfaldan hátt varð þetta til nú í kvöld.  

Best er að tileinka þetta heimsframtaki Bolvíkinga í þessu efni.  

 

Lítið þarf til lausnar máls /

sem lamar heilar þjóðir. /

Arka skal til ástarbáls /

og æsa lostaglóðir. /

 

Ef í hendi´er hlaðinn gikkur. /

í hann skal taka af krafti. /

"Farið heim og fjölgið ykkur /

frjáls úr bældu hafti !" /

 

Einfalt ráð gegn vondri vá /

í voðum rekkju´er þeysa.  /

Á einu augnabliki má /

allan vanda leysa. /

 

Loks skal ástin fljúga frjáls  / 

og fótum spyrna´í stokkinn, - /  

líða á vængjum brímabáls  /

og burt með fjandans smokkinn!  

Farið heim og fjölgið ykkur

Ekki í Eþíópíu.

Fréttin af manninum sem lifði á Coca-Cola í rústum húss í Port-au-Prince minnir á það Coca-Cola virðist vera alls staðar, samanber það, að á ferð minni með Helga Hróbjartssyni trúboða um þurrkahéruð Eþíópíu þar sem fólk og fénaður hrundi niður úr þorsta í miklum þurrkum var hvergi að finna svo aumt og afskekkt strákofaþorp að ekki væri þar á boðstólum Kók.

Ég gerði mig sekan um svipaða firringu og fávísi og María Antoinett Frakkadrottning þegar hún frétti af því að fólk sylti í hel á landsbyggðinni vegna skorts á brauði og spurði: "Af hverju borðar fólkið þá ekki bara tertur?"

Ég spurði í einu strákofaþorpanna í Eþíópíu: "Af hverju drekkur fólkið ekki bara Kók? "Og svarið var einfalt: Það á ekki peninga fyrir kók. Ef það fengi einhver laun tæki það viku að vinna fyrir einni kók og þá yrði ekkert eftir fyrir annað.

Á þessum slóðum í Eþíópíu gat fólkið ekki bjargað sér eins og Haiti-búinn í fréttinni, sem þetta blogg er tengt við. Það er umhugsunarefni að kjör milljarða fólks í heiminum séu svona.

Lifði á Coca-Cola

Nýstirnið rís áfram.

Aron Pálmason vekur svipaðar tilfinningar hjá mér og Geir Hallsteinsson gerði á sínum tíma. Báðir úr Hafnarfirði, ljóshærðir, kornungir og stórefnilegir.

Aron kemur inn á nákvæmlega réttum tíma. Það er gríðarlega mikilvægt fyrir liðið að fá svona mann til viðbótar í leikstjórnandastöðuna. 

Í framhaldinu verður nefnilega að spila á fleiri mönnum en gert hefur verið, því að hættan á því að að ofkeyra of fáa menn er helsta ógnun við framhaldið af frábærri frammistöðu liðsins.

Gleymum ekki því að liðið var með unna stöðu rétt fyrir leikslok í báðum hinum leikjunum.

Líklega hefur Guðmundur þjálfari gert rétt með því að svelta Aron á bekknum í tveimur leikjum til að efla hungur hans, leikgleði og löngun til að sýna hvað í honum býr. 

Logi Geirsson er nýlega orðinn leikfær eftir meiðsli og því líklega skynsamlegt að geyma hann sem leynivopn og eiga hann að það seint á mótinu að hvort tveggja sé, að hann sé betur gróinn af meiðslunum og geti nýst á lokasprettinum. 

Það var lýsandi að sjá þjálfara Dananna niðurlútan talsvert áður en leik var lokið og honum var ljóst að leikurinn var tapaður. 

Nú getum við öll sungið gömlu hendinguna: "...og svona´ætti að vera hvert einasta kvöld." 

 

Erfiðasta leiðin skemmtilegust?

Það hefur stundum verið sagt að það sé oft eins og íslensk handboltalandslið sækist eftir því að fara erfiðustu leiðina inn á stórmót og áfram á mótunum sjálfum. 

Þetta hefur mann komið í hug á þessu móti og nú er gamall draugur við dyrastafinn, þreytan hjá lykilmönnunum sem of mikið er keyrt á.

En þótt erfiðasta leiðin sé erfiðust er hún mest spennandi, því er ekki að neita, og þess vegna kannski skemmtilegust fyrir áhorfandann.

Og ekki er hægt að kvarta núna í leikhléi í leik Íslendinga og Dana, slíkur Tivoliírússíbani sem hann hefur verið. Og hvílík skemmtun ! Þetta tekur fram flestum tegundum af sveiflum, líka þeirri skagfirsku.  

Dönum skellt í Linz

Áltrúarmenn efla tilbeiðsluna.

Ég var einn af þeim sem tók þá trú upp úr 1960 að á Íslandi þyrfti að koma á fót stóriðju til að skjóta fleiri stoðum undir íslenskt atvinnulíf og útflutning.

Þetta var orðað þannig að ekki væri skynsamlegt að hafa öll eggin í sömu körfunni. 

95% útflutningstekna þjóðarinnar voru fiskur og fiskafurðir. Engir vegir með bundnu slitlagi voru til í landinu og margt annað var eftir því. 

Við höfðum ekki  nóg rafmagn til eigin nota og valið stóð á milli þess að vikja í mörgum smáum virkjunum eða einni stórri í Þjórsá. 

Virkjun Þjórsár var miklu hagkvæmari kostur miðað við hverja orkueiningu en gallinn var sá að ekki var hægt að virkja við Búrfell nema í einum stórum bita og við höfðum ekkert við allt þetta rafmagn að gera. 

Ég var þá fylgjandi þessari virkjun og öðrum virkjunum í framhaldinu fyrir ofan hana til að tryggja rekstraröryggi hennar. 

Ég trúði því sem okkur var sagt að blómlegur afleiddur áliðnaður myndi fylgja í kjölfarið með framleiðslu vöru úr áli, allt frá þakplötum til umbúða. 

Nú er liðin tæp hálf öld og aldrei reis þessi umfangsmikli áliðnaður innanlands. 

Ástæða þess gátum séð ef við vildum,  að hagkvæmni stærðarinnar réði því að þessi iðnaður yrði erlendis en ekki hér.

Nú, hálfri öld síðar, halda menn áfram að trúa því að stóriðjan sé framtíð Íslendinga, þótt aðstæður séu allar gerbreyttar. 

Nú notar stóriðjan yfir 80% af raforku landsins og heittrúarmenn vilja hækka þessa tölu upp í 95%.

Þótt helstu rökin fyrir því að fara út í stóriðjuna fyrir tæpri hálfri öld hafi verið sú að ekki ætti að hafa öll eggin í sömu körfunni vilja áltrúarmenn endilega hafa það þannig hvað snertir þá auðlind sem raforkan er að öll raforkusalan verði í sömu körfunni. 

Rökin um stórar afmarkaðar virkjanaeiningar hafa nú snúist við varðandi jarðhitann.

Gagnstætt því sem á við um vatnsaflsvirkjanir, sem eru fyrirfram þekktar stórar einingar bendir orkumálastjóri á að skynsamlegast sé að virkja jarðvarmann jafnt og þétt í smærri einingum, vegna þess að orkan frá hverju svæði og hverri borholu sé ágiskunartala í upphafi og það komi ekki í ljós fyrr en eftir á hver orkan sé.

Þess vegna sé skynsamlegast að virkja yfirvegað og laða frekar að marga smærri kaupendur orkunnar en risastóra eins og álverin séu.

En þessi rök bíta ekki á áltrúarmenn. Þeir haga sér eins og ekkert hafi breyst eða gerst síðan 1960.

Þetta snýst ekki lengur um neina skynsemi, - þetta eru trúarbrögð.

Og heittrúarbrögð eru alger, - ekkert annað kemur til greina en það sem trúað er á.

Þótt bent sé á að við sex risaálver á Íslandi sem þurfi alla orku landsins muni aðeins 2% vinnuaflsins fá vinnu segja áltrúarmenn að áliiðnaðurinn sé eina lausnin í atvinnumálum landsmnanna. 

Þeir trúa því að jafnvel þótt öll orka Suðvesturlands nægi ekki fyrir þrjú risaálver nýtt risaálver plúst  eigi samt að ráðstafa henni allri til álvera og setja öll eggin í eina körfu. 

Í viðtali við framkvæmdastjóra Fjárfestingastofu hafa margir kaupendur orku gefið sig fram en hrökkva fljótlega frá þegar þeir sjá að risaálverin halda allri orkunni í gíslingu og gína yfir henni.

Og ekki nóg með það. Nú krefjast áltrúarmenn þess að álverið í Straumsvík verði stækkað í botn þótt álverið sjálft hafi ekki áform um slíkt.

Við blasir að hægt er að selja orkuna yfirvegað og af framsýni til kaupenda sem skapa fleiri og betri störf á hverja orkueiningu með minni mengun en þetta mega áltrúarmenn ekki heyra nefnt.

Þeir falla fram og ákalla álguðinn:

 

Ó, ál vors lands! Ó, lands vors ál !

Við lofum þitt heilaga, heilaga nafn!"

Úr borholum hveranna hnýta þér krans

þínir herskarar, mastranna safn.  

 

Stækkun álvers í brennidepli á ný

Minnir hrollvekjandi á Tenerifeslysið.

Atvikið á Luxemborgarflugvelli minnir óþægilega á mesta flugslys sögunnar á Los Rodeos á Tenerife þar sem 583 manns fórust við árekstur tveggja stórra farþegaþotna í þokusúld. 

Flugslys verða ævinlega hræðilegri en önnur slys þegar árekstrar verða eins og leiðir af eðli máls, miklum hraða, fjölda fólksins sem á í hlut og hæð frá jörðu eins og oftast er. 

En á jörðu niðri verða flugslysin líka verri en önnur. Væntanlega hafa ekki verið margir um borð í Cargolux-flutningavélinni en nógu mikill voru hraði og massi vélarinnar til að gera atvikið dramatískt. 

Fyrir mörgum áratugum var ég eitt sinn að aka flugvél minni að braut 20 (sem nú er 19) og yfir hana að skýli 4. Ég gangsetti hana þar sem hún stóð skammt frá brautinni og fékk samstundis heimild til að aka yfir. Það var þokusúld og lélegt skyggni og ætlunin aðeins að færa vélina yfir á svæðið við Fluggarða. 

Það liðu varla nema 20-30 sekúndur frá því komst í samband við turninn og fékk heimildina þangað til ég kom að brautinni. 

Þegar ég ver í þann veginn að aka inn á hana varð mér litið af tilviljun til hægri og sá þá þotu koma æðandi eftir henni út úr súldinni beint í áttina að mér. 

Ég stansaði auðvitað, dauðskelkaður og ringlaður, því að ég hafði ekki heyrt að þotan fengi flugtaksheimild. 

Þegar ég spurði flugumferðarstjórann hvers vegna þetta hefði gerst var hann alveg miður sín og sagði að þotan hefði verið búin að fá flugtaksheimild áður en ég komst í samband við turninn, en henni hefði dvalist það lengi úti á flugbrautarendanum, að hann hefði verið búinn að gleyma henni þegar hann gaf mér heimildina, enda sá hann ekki þotuna úr turninum vegna súldarinnar. 

Síðan þetta gerðist lít ég ævinlega vandlega til beggja hliða áður en ég eki flugvél yfir braut þótt ég hafi fengið heimild úr turni til aksturs og jafnvel þótt veðrið sé eins gott og hugsast getur. 

Augnablikið þegar þotan kom æðandi í áttina að mér gleymist aldrei. 

 

Flugvél Cargolux lenti á bíl

Bóndadagur og maðurinn sem fann upp þorramatinn.

Þegar ég var að stálpast voru gömlu íslensku mánuðirnir og dagarnir að hverfa úr vitund fólks ef undan eru skildir sumardagurinn fyrsti og fyrsti vetrardagur.

En á sjötta áratugnum hóf Halldór Gröndal, þá veitingamaður að bjóða upp á sérstakan matseðil á þorranum og fyrr en varði urðu fyrirbrigðin þorramatur og þorrablót á hvers manns vörum. 

Síðar bættist endurlífgun bóndadagsins við og í tilefni af því birti ég hér texta við lag, sem nokkrar konur úr sönghópi, sem tók sér nafnið Árórur, sungu í morgunútvarpinu í morgun. Agnar Magnússon lék undir en Margrét Pálmadóttir útsetti.

Lagið var flutt fyrir 13 árum á bóndadaginn í þættinum Dagsljósi.  

Lagið er í valstakti en í síðasta erindinu brugðu konurnar á leik fóru í geggjaða gospel-sveiflu með lagið.  

 

TIL BÓNDANS Á BÓNDADAG.   (Með sínu lagi)

 

Þótt mörk séu körlum sem kynverum sett   /

og karlanna hlutverk sé skammvinnt og nett  /

þeir fá okkar hrós, sem þeim finnst mikilsvert,  / 

:,: fyrir það sem að þeir geta þó gert  :;:

 

Ég dekra við bóndann á bóndadag.   /

Blessaður karlinn, hann fær þetta lag.  /

Alltaf að basla og bæta minn hag.

:,: Blóm frá mér fær hann á bóndadag :,:  

 

Víst er hann ágætur, maðurinn minn  /

þótt megi hann bæta, -  hann er besta skinn.  /

Hann er svona´og svona, - ég elska hann þó,  /

:,: því án hans þá væri ég svipt allri ró :,:  

 

Ég daðra við bóndann á bóndadag.  /

Blessaður karlinn, hann fær þetta lag.  /

Alltaf að basla og bæta minn hag.  / 

:;: Blóm frá mér fær hann á bóndadag :;:

 

Ég daðra við bóndann á bóndadag   /

á dúndrandi balli við glaðbeittan brag. 

Barinn er opinn, nú hressa minn hag  /

hrútspungar vænir með örvandi lag,  /

sem bóndann minn gleðja á bóndadag !  / 

 

Nú er lag !     

 

Íslenskt bygg í þorrabjór

30 ár afturábak.

Í samdrætti og niðurskurði kreppunnar eru sum staðar tekin risaskref afturábak. Það gerist nú hjá RUV og stefnir í enn verra hjá Landhelgisgæslunni. 

Fyrir þrjátíu árum var ég einn í hópi einhuga sjónvarpsmanna sem gagnrýndu byggingu útvarpshússins harðlega og ályktuðu gegn því að vera fluttir úr bílasmiðjuhúsinu við Laugaveg.

Er áreiðanlega fátítt að starfsmenn stofnunar álykti gegn því að vera fluttir í nýtt og stærra húsnæði.  

Ástæðan var sú að útvarpshúsið var ekki í upphafi hannað fyrir sjónvarp og nýting þess varð því óhjákvæmilega bæði slæm og röng þegar reynt var að troða sjónvarpi og útvarpi inn í rými sem átti upphaflega eingöngu að vera fyrir yfirstjórnina og hljóðvarpið. 

Nú sitjum við uppi með þetta hús sem er miklu stærra en það þyrfit að vea og kostar mikið fé að reka það út af fyrir sig og engin leið er að minnka kostnaðinn á þann hátt að minnka húsið 30 ár aftur í tímann. 

Hrafn Gunnlaugsson orðaði það svo að útvarps- og sjónvarpshús væru húsnæði til að framleiða dagskrá á sem hagkvæmastan hátt og einskis annars. 

Mér varð hugsað til þessa þegar ég kom suður á Florida til að sjá í hvernig húsnæði stórrar sjónvarpsstöðvar 300 milljón manna þjóðar var þar.

Í mörg ár hefur hljómað krafa um að hallareksur RUV verði stöðvaður.

Nú er verið að gera það og þá heyrir maður strax suma af þeim sem heimtuðu hressilegan niðurskurð leika Ragnar Reykás af miklum móð.

Þetta er að byrja að koma fram og því ekki auðvelt að sjá hvort rétt verður að þessum hrikalega niðurskurði staðið.

Þessir dagar eru svartir dagar í sögu kjölfestu íslenskrar fjölmiðlunar á þeim tíma þegar nauðsyn eflingar hennar er mest.

Manni er eiginlega orða vant yfir þessum ótíðindum og spyr: Þarf þetta að fara á þennan veg? 

Svæðisfréttamönnum sagt upp